Zorgvuldigheid

De tijd van een herstellen,van thuiskomen bij mijzelf,om mijn zorgvuldigheid te kunnen pakken in alles wat ik beschrijf .En zo mijn dag weer kan beginnen waarin ik volg mijn eigen verblijf,die voor mij als een veld met bloemen open ligt te lonken,hoe de zaadjes die ik heb verspreid, binnen is gekomen en kunnen rijpen ,om een volwaardig mens te kunnen zijn.Tot  éénwording in hoe het gaat,als mijn ontstaan op papier kan zetten,als mijn zorgvuldigheid daar een plekje vindt, om te kunnen delen dat in feite alles hetzelfde blijft en er aan mij niets hoeft te veranderen,dan alleen de zekerheid in het ontvangen, in wat ik schrijf,in wat er kan ontvouwen,in wat ik doorgeef aan de ander,in wat ik laat staan, dat uiteindelijk mijn rijper schrijven blijft ontstaan.
Het nietige in wat het kan zijn,hetgeen geen kans heeft gekregen, dat in meerdere momenten iets kan ontstaan,iets laat blijken dat er in mijn schrijven ook iets bepaald,ook iets heeft gekregen in de omslag die ik voel, om vanuit mijn zorvuldigheid te blijven schrijven en mij wil ontdoen van alle haken en ogen,van de scherpe rand,in het beloven dat mijn taal bestaat.Dat het groen aan de bomen verschillen van kleur,ook bij de mensen die ik zie lopen,in het verrijken dat het bestaat, maar mij nergens hoef aan te passen, vanuit mijn eigen tijd en taal.Mij over kan geven in wat er ontstaat,in wat mij streelt en mij zachter laat worden,mij laat zijn in wie ik ben,mij zet in een mooie verbinding die het heeft en nu begrijp, wat ouder worden betekent in het onverlaat van weten, hoe ik nu mijn taal gebruik. Niet met de hakken over de sloot iets kan behalen,maar dat mijn schrijvend beleven mij beloond, met zoveel woorden,met de zorgvuldigheid die ik heb, mij niet verloren hoeft te voelen als ik naar mijzelf schrijf.Omdat de zorgvuldigheid die ik heb, van bijzondere waarde blijkt te zijn. Laat zien in de kracht van beleven, dat het een geven is aan mijzelf. Dat de tinteling laat weten, dat in het verbreden van mijn taal, uiteindelijk mijn verfijning staat wachten om daar mee om te gaan.Om te laten zien dat er geen ander bestaat dan ikzelf,dat ik mij mij met niemand hoef te vergelijken,dat ik ben zoals ik ben en in het rijper worden naar mijzelf, dit durf toe te laten, in het vertellen hoe het kan zijn, om vanuit mijn zorgvuldigheid te willen schrijven in het laten ontstaan. Hoe de lucht op kan klaren en weer beter slaap,weer beter kan kijken hoe het kan gaan, dat wanneer mijn zorgvuldigheid laat weten in het ontstaan,dat geen enkele stroom mij tegen kan houden,geen enkel respijt mij voed, in het vervolg nog duidelijker kan wezen,nog meer gericht in wat er kan ontstaan.In mijn alerter kunnen zijn om te beschrijven dat de vogels die ik tel,genoeg is om naar te kijken, om mee te vliegen en kan zien hoe de aarde zo'n puinhoop blijkt te zijn,zo'n vergeten, hoe het respect in het zorgvuldig kunnen zijn,in het ervaren wat natuur kan doen, in het geven van grond en lucht,van ruimte die nooit vernield mag worden,geen slachtoffers hoef te maken, omdat het eigenen die ontstaat, ik dit mag lenen,mag omarmen in wat het doet, in mijn vullen door wat ik laat ontvouwen in mijn taal.Door wat ik kan zien wat mijn natuur kan doen.De hoogte heb gevoelt in het donderen naar beneden,weer opgekrabbeld ben,omdat ik mijzelf was vergeten. Wat het is om mijzelf te ontmoeten in wat ik vertel en met verbazing kan kijken als een kind,als een puppy die door de kamer kan rennen en dan rondjes draait, zomaar vanuit de energie die kan ontstaan.
Vanuit het stil kunnen staan hoe belangrijk mijn verslag in eigen ritme kan ervaren,dat de zorgvuldigheid die ik pak, in een schoonheid kan worden gezien. Die niet als vanzelfsprekend  deuren kan  openen,maar door mijn ervaren in wat ik vertel, zo kan vallen in mijn zijn , niet beter dan de ander kan zijn.Omdat, wat ik doe, voor mij is bestemd,zo natuurlijk ik het nu ken, en geen enkele vergelijking waar ik voor sta,geen enkel bewijs hoef te leveren, omdat ik weet hoe zorgvuldig ik kan zijn...