Schuld.

Het is heel verleidelijk om ergens uit te stappen,terwijl de motor nog draaid,om een deur dicht te willen gooien in het geluid wat ik versta.Mij niet meer schuldig wil voelen over wat er is geweest,wat ik niet meer kan veranderen in alles wat ik lees.Wat ik heb ervaren in de goedheid  van mijzelf.In de sprakeloosheid van erkennen dat ik mij altijd schuldig heb gevoeld.Als kind altijd rechtop ging zitten,als er werd beweerd dat er iets gestolen was,altijd dacht de schuld te krijgen en die ook kreeg.Mij onbewust ook zo ging gedragen,als een angstig dier en daar nog op latere leeftijd kan voelen in alles wat ik beschrijf.
Ik zat gisteravond een film te kijken en er gebeurde precies, wat mij zo raakte, toen ik besefte om  mij niet schuldig hoeven te voelen, in alles wat is gebeurd,mij dieper raakte en ook zag dat ik iets herkende en toen mijzelf ook sprak en kon vertellen, dat het nooit mijn schuld is geweest,nooit deze stempel meer mee wil dragen,nooit meer voelen zoals het kind daarin is geweest.Je altijd schuldig voelen tot in het kleinste geding,tot bijn het idiote,tot waanzin gedreven omdat er nooit werd over gesproken,maar nu begrijp, dat daar mijn besluiten uit zijn gekomen om mij terug te trekken vanuit elk gesprek.Behalve de mijne, met mijzelf,daar waar ik kan herkennen dat dit achter mij ligt,geen schuld meer kan voelen,geen blaam naar mijzelf ,maar het inzicht dat ik kan krijgen als ik met mijzelf spreek.
Te kunnen reageren op mijn eigen klank, in de stemming die het heeft,in de mooie weergave, dat het leed zou kunnen blijven hangen als ik niet zou schrijven naar mijzelf,als ik mij zou gedragen naar al het gebeuren wat is geweest,ik een hele andere toon zou zetten in wat er dan gebeurd,mij zou blijven verschuilen en in iedere schadw zou gaan staan,wat zou mompelen ,bijna niet te verstaan,bijna zover was gekomen om onder te duiken in een andere taal.
Je schuldig voelen is een uitgesteld gedrag,niet te durven bewegen,niet te durven luisteren in wat je zegd,maar schromelijk altijd een sorry kan horen, in alles wat er dan komt,in alles waar een schuld in kan liggen,in niet te durven luisteren naar jezelf.Daarin altijd de ander belangrijker blijft maken zodat men zichzelf vergeet.Zodat de draad van het echte verbinden ontbreekt en maar wat aanmodderd in het geheel ,waarin de toegepaste schuld, veelal haar plek inneemt,en zonder te weten hoe het werkt, in het missen van jezelf ,altijd een schuld kan vinden, om de hoek lig te loeren als je niets aan jezelf verteld.