Vandaag.

Ik zwijg in mijn stilte en laat dan iets ontstaan,laat de energie gewillig komen en pak het heel zachtjes aan .Bekijk het van alle kanten en voel de kracht die wordt geboden, in de weldaad van mijn zijn.Waar mijn handen gevouwen voor mijn gezicht is blijven hangen,waar mijn stilte als een deken mij omhult en ik vanuit mijn eigen ervaren mijn dingen vertel.Zoals het kunnen voelen in dat wat ik heb bereik,nu in andere woorden komen,die veel zachter lijkt,die vanuit mijn eigen wijze echt kan laten zien,hoe de verbinding naar mijzelf kan leggen,hoe het ontstaan van dit delen zo zeldzaam door kan gaan.Ik heb niet veel nodig ,in het laten zien, dan de regelmaat die ik neer kan zetten, toch ergens nog voor diend.Het is een blijvend ontvangen in het openen in wat ik vertel,maar dat mijn energie die doorgaans werd herkend,nu als een integere verfijning iets anders dan verteld.Het draait mij terug in wat ik heb en allanger heb mogen proeven,hoe de hand die ik leg in mijn invoelend vermogen,hoe mijn taal om kan buigen in wat ik moet zien, om nog meer te genieten in het ontvangen in wat ik kan doen.Geen enkel kijken in hoe het moet, heeft mij verzegeld om dat te doen,om te beschrijven in dit moment,dat alles wat is bekeken nu in mijn eigen vorm wordt neergezet.De ontlading die ik had is nu verdwenen en een  draadje daarmee heb door geknipt.Op eigen benen ben komen te staan, in het wijzen hoe het is, om zo door te gaan met mijn eigen taal.Hoe de schrik om is gebogen naar mijn eigen talent,hoe mijn verfijning echt wil komen in dit moment,waar de roos die ik heb, door kan geven aan mijzelf,aan de belangrijke momenten die ik aan mijzelf vertel,die zonder rancune geen lading meer heeft,waar de splitsing in wat ik beleef, door is te trekken naar wat ik ervaar,geen altaar hoeft te hebben om te bedanken voor wat ik creëer ,voor wat ik heb geleerd in al die jaren dat ik heb leren schrijven naar mijzelf.Dat ik heb geleerd in de verschillen die er zijn,zo'n indruk heeft achtergelaten hoe het kan zijn,om mijzelf te blijven erkennen, in wat ik schrijf,in wat ik kan delen zomaar omdat het kan,omdat de waarde die ik in alles heb gelegd,zo zuiver kan blijven,zo oprecht is geweest in het overtuigen naar de ander,maar nu terwijl ik het lees niets hoeft te veranderen en door kan gaan, zoals het komt,zoals het kan ontstaan,zoals de roos open kan springen als ik eraan ruik,als ik voel aan de blaadjes hoe zacht deze zijn.Hoe prettig het is om te weten dat mijn taal die ik gebruik,mijn liefdevolle kern blijft raken, in alles wat ik schrijf.In alles wat ik nodig heb, in mijn eigen ontstaan, in mijn eigen wereld kan blijven in mijn eigen festijn,waar mijn zachtheid vaak de overhand krijgt en ik stil kan zijn en kan zwijgen zoals gewoon,vooruit kan kijken als in een droom,mij voort kan zetten in wat het loont, om mijn lichtheid te voelen in dit moment.Mijn stilte mij complimenteerd,dat alleen mijn zachte kant mij op kan beuren en ook leer om dat te koesteren in mijn taal,in mijn schrijvend beleven van vandaag.