Voorwaarts.

Het is en afsluitend geheel en ik een deur nu dicht kan doen,geen wezenlijk ervaren, hoe het luidt naar alle woorden die ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten, van de oorsprong, in wat bevrijd en iedereen kan laten weten,dat mijn storm nu is gaan liggen.Wat mijn lijf heeft aangegeven, om vooral bij mijzelf te blijven, in wat ik deel,in de blauwdruk van mijn vertellen, het aan mijzelf steeds schrijf.
Het loskoppelen van de draden die mij verbond,die mij heeft doen beseffen dat de vreugde van het kind,de wijsheid van mijn volwassen vrouw,die ondanks het overvallen, hoe het kan zijn,om te weten wat in mijn taal kan gebeuren als ik voor mijn laptop zit.Als ik de vrijheid neem in het delen naar mijzelf. Een koekje van eigen deeg is geworden,waarin het onstaan van mijn eigen woorden door blijft gaan.In de avond en in de ochtend,in de middag en de nacht, tot rust ben gekomen in het vertellen naar mijzelf.Om de weken delen te gaan onthullen,om te laten staan,zoals mijn taal dat zou willen en mij niets ontgaat, in het verkrijgen van de overdaad,die een beslistheid kan hebben,die geen smaak nog over slaat, dan te durven vertellen waar het voor staat.Waar de grond onder mijn voeten wat zachter lijkt om op te lopen,en ik heel voorzichtig terug kan kijken in wat er kan ontstaan .Dat geen enkele leger mij om kan trekken,geen enkel duiden in wat er ontstaat,om te blijven buigen naar mijn eigen taal.
Om dat wat ik heb verworven,in het laten ontstaan, mijn eigen blauwdruk is geworden, in het kunnen zijn van eigen taal.
Vanuit een eigen beleven,vanuit mijn stilte die er mag zijn, wil nog niet zeggen dat ik ben verdwenen,waarin mijn podium er nu kan zijn.
Mijn podium vanuit mijn schrijven, legt de puurheid van mijn wezen netjes op een rij,zodat het overzicht wat het kan geven in alles wat ik beschrijf.In alles wat mij dierbaar is geworden en het mij verrijkt,dat een storm in een glas water is ontstaan,door niet te communiceren op de juiste manier.Door niet te laten zien,hoe mijn werkelijke aandacht naar mijzelf ook diend, er altijd een vraagteken zal zijn in het beschrijven hoe het kan gaan, dat het onbesproken een eigen leven kan gaan leiden, en het ophoopt in het lijf.Op verschillende plekken kan gaan zitten,maar door het aandacht te geven terwijl ik schrijf ,de oplossing weet te geven, zolang ik schrijf.Zolang mijn handen willen bewegen,zolang mijn inborst blijft vertellen, dat eigen taal bestaat en ik niemand iets kwalijk kan nemen in het ontstaan,in het begrijpen, nooit begrepen kan worden als ik daar niet over praat.
Ik zak wat meer in mijn lijf en voel de spannig vertrekken, laat zijn in wat er is ,niet alleen mijn tikken ,maar ook mijn intensie van schrijven, altijd deze functie zal hebben,altijd mij leid naar wie ik benader,soms door het oog van de naald ben gekropen, door mijn naïviteit,door wat ik dacht te missen van de ander,maar nu ook weet, altijd op mijzelf weet terug te vallen.En voordat ik het weet, ben ik verder dan wat is geweest en mijn nieuwe stappen voorwaarts zet, in het mooie geheel, die zich laat zien, in onverwachte momenten,in het ontvangen  wat er is ,in wat kan drijven en laten zien,dat mijn eigen ontvouwen in dit moment nu is gedeeld.