Behagen.

Het is het nieuwe, terwijl het eigenlijk al heel oud blijkt te zijn.Het is een handvat die het kan reiken,in de palm die het heeft ,in de waarheid kan worden neer gezet,niet door andere is geciteerd, maar mijzelf heb geleerd om mijn taal te kunnen beteugelen.Niets van een ander zegt,maar kan blijven hangen in mijn geheugen,in wat ik laat zien aan steeds mijzelf, aan wat er kan gebeuren vanuit mijn klank, die ik hoor,vanuit een delen. Die veel lichter wordt in wat het kan schelen om te schuiven met mijn bed,om mij gerust te stellen,dat alles in wat ik ontvouw,alleen maar heeft te maken wat ik ervaar, in het spreken en schrijven naar mijzelf.Kom dan in de flow die dan verteld, om toch heel even te laten weten dat naar het luisteren naar de ander,mij heeft afleid van mijzelf en ook kan zien hoe het blijft werken, wanneer de referentie die ik heb, alleen voor mij zal gelden.In het proberen naar verluidt een aantal duivelse dilemma's kent, om niet te kunnen spreken,mijn kanaal had opgezegt met een duidelijk reden,dat ik ineens kon voelen dat ik zo mijzelf  vergat om blijkbaar de ander te behagen .Maar door mijn eigen spreken en schrijven ik wilde verdwijnen van een podium, die toen niet vooradig was om echt te voelen dat ik dat wilde.Maar na lang beraad en inzicht in mijn vele schrijven, om te erkennen dat het zo was, in het behagen,wat onbewust zat geplakt in hetgeen ik kon begrijpen.Voor mijzelf een wijze les ook was, om er daarom mee te stoppen.Ben wel doorgegaan om te luisteren naar mijzelf,en vanuit de verwarring die ik had, nu kan bekennen dat het doorschrijven naar mijzelf alles op een plekje viel.En als zelfstandige vrouw zelf iets neer kan zetten,waar ik mij goed bij voel,waar ik niet meer voel dat ik een ander ben aan het behagen.De passie die ik voel is altijd hetzelfde gebleven ,en weet hoe heerlijk het is om zo naar mijzelf te kunnen schrijven en te spreken.Om te weten dat het kan,geen angst meer hoeft te hebben,dan alleen mijn eigen taal, die in feite nooit zal verdwijnen.Niet meer overstuur hoeft te zijn,omdat ik kan praten over de dingen, die ik niet met een ander deel,maar alleen aan mijzelf laat weten, hoe het voelt om zo zelfstandig te kunnen zijn.Niemand meer hoeft te behagen,niemand meer belangrijk maak, dan alleen in het weten dat wat ik aan mijzelf vertel, zo vertrouwlijk is geworden.En het heeft geholpen om in afstand te kunnen zijn, naar een ondervinden, hoe prettig het kan zijn om te blijven ontdekken, dat het voor mij nooit anders is geweest, dan alleen te beseffen dat het alleen zijn met mijzelf, zoveel vruchten heeft afgeworpen,zoveel meer van mijzelf kan zijn.Omdat ik niets hoeft te bewijzen, dat ik iets herken in het spreken en mijn schrijven.
In te laten zijn wat er kan gebeuren om te blijven ervaren hoe ik alles heb weten te omarmen en als een blauwdruk nu weet te volgen.Zoals ik al heel lang heb beweerd in al mijn schrijven, ik alleen maar kan luisteren naar wat ik vertel,naar wat ik heb geleerd om mijn eigen weg te volgen,om te ontvouwen zoals het komt en trots mag wezen op het inzicht wat ik kreeg.Ook nooit meer zal gebeuren,dat in het luisteren naar de ander, nu voorgoed achter mij ligt en ik nieuwsgierig blijf, hoe mijn taal zich kan ontvouwen en zonder overstuur te zijn, mijn vinger op de zere plek heb weten te leggen. Omdat het behagen wat ik deed vanuit een onbewust verlangen is gekomen,om te willen worden gezien met al mijn kwaliteiten,die uiteindelijk alleen voor mij zullen gaan gelden.Werkelijk alleen voor mij te ervaren, dat  mijn taal, ook veel wijzer is geworden,veel meer bevrijd van alle conditioneringen, die soms onbewust toch om de hoek kan komen kijken,maar door te schrijven en te spreken er uiteindelijk een bevrijding ontstaat.