De storm in eigen taal.

Zoals de storm zich nu laat zien,en mij schrap zet in de vlaag van het kunnen beleven, hoe de natuur zo'n invloed op mij heeft.Hoe het kan raken ter aller tijden en niet meer hoeft te ontwaken terwijl ik schrijf .Omdat in al mijn woorden die ik schrijf en zeg, als een vloeiend geheel binnen kan komen,wat van buiten is ontstaan.Geen innerlijke taal is te vinden in mijn lijf,maar door mijn handelen in wat ik schrijf en kan blijf luisteren in wat ik vertel,zo vanzelf zoals de wind kan ontstaan,de mist op kan trekken,en weet dat er geen innerlijke taal bestaat.Maar door te luisteren in wat ik zeg en te kunnen ervaren, mij steeds weer verder brengt in wat ik heb te vertellen.Over de leegte die eigenlijk niets zegt,dan alleen te ervaren dat wat er kan ontstaan, door de handeling die ik zet en kan ontstaan en zo mijn eigen woorden blijven komen.De innerlijk taal zou moeten verdwijnen terwijl ik spreek en daar mijn bevindingen in wat ik weet, laat ontvouwen zoals het komt.Zoals het ritme waar ik mij in begeef,eigenlijk door de harde wind weer is gekomen,en mij mee laat meeslepen zoals dat heet,en dan ook voel dat er geen innerlijke taal bestaat,dat ontstaat alleen als ik kan luisteren in wat ik schrijf en zeg,als ik het buiten mijn innerlijk kan leggen,en zonder een gedachte zomaar wat schrijf en spreek,met de wind mee kan waaien en dat wat onstaat kan komen zoals het wilt.Zoals ik kan delen en mij bevindt in eigen creëren in mijn eigen verstaanbaarheid.Mij laat zien dat al het innerlijke vanuit mijn handelingen blijven ontstaan.Blijven ervaren dat de storm in mijn taal,veel meer kan zeggen en mij naar mijn stilte leidt.Die vooralsnog zonder enkele herinneringen, zich kan vestigen in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren bij mijn eigen stem,wat de doorslag zou kunnen geven om te weten dat er geen innerlijke taal bestaat.Geen proces in het delen,maar in het verstaan dat naar mijzelf doet leiden,dat al het innerlijke de verwarring brengt in het ontdekken dat eigen taal in een storm zou kunnen ontstaan.
Omdat het zo fijn is om te weten dat innerlijke taal niet bestaat,maar nu weet te vertellen dat wat ik ervaar,een storm in een glas water zou kunnen zijn,een oud codicil,die doet vermoeden dat eigen taal bestaat.Maar de storm die het kan hebben voor zichzelf spreekt,en ik nu laat weten dat alleen mijn stilte dit kan doen,vanuit de ruimte die ik heb gevonden terwijl ik schrijf of spreek.