Doordrongen.

Iets wat door kan dringen, zonder dat ik erom vraag,maar werkelijk kan voelen, hoe mijn onvoorwaarlijkheid naar de ander, is weg gevloeid. Die onvoorwaarlijkheid  mij heeft weggezet in ander- mans wegen.In het  trachten te vertellen,dat vanaf dat  niet meer wil  behagen, mij nog meer verteld, om niet te schrijven over  de benadering die het kreeg.Maar gewoon in wat er komt,in wat ik al die tijd al heb laten zien. Maar nu kan ervaren dat het mijn eigen ontvouwen blijft,mijn eigen doorgeven in wat er kan ontstaan,alleen al om te blijven  bij mijzelf. Er niet meer vanuit ga, dat mijn deelname, aan wat  toen mijn luisterend spreken heb kunnen noemen,nu een andere kant uitga.Dat wanneer ik schrijf, echt kan voelen dat het kan ontstaan.Dat de milde weg die ik heb genomen voor mij volstaat,die als een mooie krans om mijn woorden is gewonden en er nergens meer stil bij wil staan.Waar mijn stilte, altijd als een compliment heeft laten zien, in wat ik in al die jaren al was gewend.Mij niets meer aan wil trekken,dat wat is geweest,nooit meer hetzelfde kan worden,en ook niet meer hoeft,omdat ik mijn eigen kwaliteit hierin heb ontdekt.Mijn schrijven in wat er komt,mijn leven zoals gewoonlijk aan mij trekt,en alle dingen van voorheen, ook weg kan halen,omdat het zich niet meer leende om te blijven herhalen.Met het idee, dat andere het wel zullen begrijpen,dan uiteindelijk ikzelf alleen,mijn werk in het kunnen zien,dat waar ik in heb gelooft, uiteindelijk deze vonds is geboren.Dit prachtige gebaar,waarin ik alleen wil laten zien, hoe de woorden die ik voel,voor mij steeds belangrijker worden.Voor al diegene die dit lezen, er geen voorwaarde aan is ,geen eisen die iets binden,geen geven,maar ondergaan,in al het ontvangen,wat ik uiteindelijk met mijzelf  ook heb gedaan.In al wat ik  heb geleerd en  meer kan voelen, hoe het bezitten in wat ik heb, als een wonderlijk fenomeen blijf zien.Doordrongen van het feit dat ik ben beland in mijn eigen onbaatzuchtigheid,in mijn eigen domein, waar ik over blijf spreken.Van niemand nog een reactie verwacht, in wat het mij kan geven en ik alleen verder trek, vanuit de weelde, die ik mij eigen heb gemaakt.Doordrongen van de handeling die ik zet,in de lus die amper kan worden uitgelegd en ik mij uitlog van de vele kanalen,van hetgeen mij een te hoge bloeddruk gaf en nu pas heb begrepen dat het buiten mijn comfortzone was.Ik ben doordrongen van iets moois,van wat ik kan geven, vanuit het lawaaierig gedreven kunnen zijn,maar dat mijn zachte kant mij meer kan vertellen,dan de harde woorden over anderen.Dan dicht te slaan in het geweld, wat ik niet heb aan zien komen,en mij meer verteld,dan alle uilensogen die mij aan blijven staren terwijl ik schrijf.In het uitgedunde festijn, ik altijd heb willen geloven dat het verschil van spreken, mij veel meer verteld, hoe ik mijzelf kan ervaren.Mijn inziens de vele wegen die ik heb bewandeld nu een halt toe kan roepen. Een ondoorgrondelijk gevoel ,die ik om kan zetten naar eigen belang,naar eigen ontvouwen,waarin alles opnieuw kan beginnen.In zoverre ik het kan bekijken en ook kan laten zien,dat in mijn moment van schrijven  alles zich aandiend zoals het komt.Geen enkele vorm meer hoeft te hebben,dan alleen mijn eigen doordrongen domein.Die net als jaren geleden, niet van mijn zijde is  weggegaan. Door zal blijven stromen in elk moment,waarin mijn ontvouwen, moet bekennen, dat nu het kaft van het koren is gescheiden.Maar mij kan wentelen in wat het geeft, een indruk wil hebben,als ik weet hoe ik mijzelf kan blijven lezen in dit moment.Hoe het mij heeft kunnen verklaren dat op ieder blad wat ik beschreef,mijn eigenheid is gevonden, waarin ik ben doordrongen van het feit,dat als het langer had geduurd, om steeds te gaan buigen in hoe het voelt, er wakker van heb gelegen, in de grenzen die ik heb ontmoet,met het idee dat er een groot thema is voltrokken en nu ook begrijp,dat oude trauma's zich niet zo makkelijk laten helen,maar heb geleerd om in het luisteren in wat ik deed,soms ongewild wat oude trauma's aangeraakt kunnen worden en ik er mee kan dealen in wat ik lees.Maar ook weet, dat voorbij de zomer de herfst weer komt,en de bubbel waarin ik verbleef, kapot is gesprongen,uitelkaar is gevallen,en dan ook lees, hoe mijn  wereld zich heeft voltrokken in zo'n hoedanigheid, dat in iedere afscheid die ik kan voelen, voor mij hetzelfde blijft als 75 jaar geleden.Want hoe ik het ook wend of keer, mijzelf altijd tegen kan komen, wanneer ik  weggezet kan worden,wanneer ik er niet meer toe doe.Wanneer er een nieuwe maand aankomt,een nieuw besluit kan komen, dat vooralsnog in het verschuiven van een andere kijk,mij heeft doen beseffen, dat het echt van mij is geworden,in wat ik schrijf en ook kan delen met de ander.