Waarom ik dit doe.

Het kunnen vergissen van het moment dat ik voelde om te reageren,zoals ik vroeger was gewend en vanuit mijn enthousiasme iets neer had gezet,wat ik voelde in dat moment,maar dat de vrees voor een herhaling wat zwaarder weegt, zo impulsief als dat ik ben, e na het weer te hebben gelezen, eraf heb gehaald,omdat het herstellen van een breuk heel iets anders vraagt,dan te reageren zomaar, omdat ik allanger voelde om dat eens te doen.Maar bij nader inzien,  blijf ik ervaren dat het uiteindelijk niet goed meer voelde om te laten staan.Als een reactie neer had gezet,om eigenlijk te laten weten, dat wat ik heb geleerd om met mijzelf te blijven spreken nu echt van mij geworden is.
Geen reactie meer hoeft te hebben,geen bevestiging in wat ik al weet,geen meetlat hoeft te gebruiken,alleen maar kan spreken met mijzelf.Te schrijven in wat ik doe,en mijn eigen ontluiken als een kleine vervolging laat staan,  niet meer kan reageren op wat er ooit is geweest,wat ik dacht te moeten herstellen,maar nu ook voel, dat mijn eigen verantwoording die ik neem,alleen voor mijzelf kan beslissen in wat ik heb heb geleerd in mijn luisterend spreken.
De tijd die ik neem om aan mijzelf te blijven vertellen dat wat er ook wordt verteld soms mijn gevoeligheid wordt getriggerd in wat een ander zegd.Ik hoef niets meer te bewijzen of iets te herstellen,maar te laten waar het hoort te zijn.Mijn eigen richting op blijf kijken en niet afhankelijk ben van geen enkele benadering,van geen enkel begrip en het mij niets meer kan schelen of ik nu spreek met een bepaald idee,of ik nu verder kan gaan zoals ik schrijf.En niet meer hoeft te twijfelen of het goed is of niet,maar dat ik inmiddels nu wel weet wat mij vult,wat mij doet beseffen keer op keer ik niet meer in een herhaling wil zitten,niet meer wil kijken in wat er gebeurd,maar gewoon met mijzelf te blijven in wat ik schrijf.Daar in feite genoeg aan kan hebben in het laten zien, wat er kan ontstaan,niet overstuur hoeft te raken,maar in mijn eigen zeldzaamheid kan blijven,in mij eigen taal.Die ik alleen kan lezen waarin ik het gebruik.Soms ook dikke tranen komen, wat ik soms niet meer begrijp,wat mij uit balans kan halen en het niet persoonlijk neem.Omdat ik waarschijnlijk bezig ben om mij te onthouden van ontllichaamde taal.Ik kan het verschil niet meer voelen,maar dat ik weet, dat in al mijn schrijven,ik in gesprek ben met mijzelf.Niets meer of niets minder,maar gewoon omdat het er is,gewoon ook zal blijven met mijn delen en ik mij niet meer afvraag of het goed is of niet,en door mijn ontwikkeling die ik kan laten zien,die ik aan mijzelf heb laten weten en eindelijk ook kan voelen dat ik niet meer wil reageren op een ander.Maar gewoon blijf schrijven zoals ik doe,in het blijven ervaren, wat het met mij doet,en dat het allerbelangrijkste blijft in het schrijvend ervaren.
Ik neem waarschijnlijk een afscheid van iets ouds,zodat het nieuwe eindelijk kan beginnen.Geen verwachtingen meer heb en blijf vertrouwen op mijzelf.Ik leer vaak de dingen om te doen,en dan in mijn handeling kan gaan beseffen, dat het goed is zoals het voelt en alleen aan mijzelf weet uit te leggen,waarom ik dit doe.
Ik ben verder gegaan met mijn taal,verder dan ik ooit had gehoopt te merken,dat waarom ik de dingen doe, eigenlijk alleen maar vanuit het ontstaan is gebeurd en aan niemand meer uit wil leggen dat het komt zoals het komt,dat het vraagt om de moed,die ik kan tonen,die ik zelf heb gecreëerd en neer heb gezet, waarin alles mocht komen,waarin mijn taal mij verder heeft gebracht,verder heeft laten weten, dat het genoegen wat ik deel,soms ook echt voormijzelf wil houden.Op niets meer kan wachten,maar alleen te delen zoals het komt.Zoals het zich laat zien in het vertrouwen, dat alles zo is gekomen zoals het is en aan mijzelf heb kunnen verellen waarom ik dit doe.