Geen enkel proces.

Het is niet meer een proces waar ik kan in zitten ,geen leven is beschreven zoals ik dat heb gedaan.Alleen de weerslag zou kunnen geven om de processen die ik dacht te hebben, gewoon te laten ontstaan, in ieder moment van mijn schrijven.Geen deuren open hoeft te trappen,geen duidelijke lijnen weet neer te zettten,dan alleen te kijken wat er komt,en er geen enkel proces nog kan voelen,dan alleen te schrijven in mijn taal.Te spreken over een proces is in feite een verbaal te kunnen uiten en niet ergens op hoopt, dat alles zou verdwijnen.Maar dat er iets anders blijkt te zijn,en niet vanuit een denken kan ontstaan, dan alleen mij over te geven in wat er komt,wat de aandacht wil hebben,niet is te vergelijken met een of ander proces,maar in het moment wil blijven terwijl ik schrijf. En ondertussen aan mijzelf (maar ook aan de ander) iets kan laten weten,wat niets te maken heeft met een nieuw proces.Maar de juistheid in mijn vertellen als vanzelf kan ontstaan.Geen richting aan kan geven in het kunnen staan van een begrijpen dat er voor mij geen proces meer bestaat.Ik doe het met mijn woorden,ik doe dit omdat het mij goed past,geen enkel ander plaatje ergens op kan plakken,maar gewoon te zijn in dit moment.In dit fortuinlijk ontvangen,waar de liefde die dan stroomt, wordt omgeven met alles wat ik in mij heb,in alles wat de ruimte geeft om te kijken wat vandaag de aandacht vraagt.Om te blijven ervaren, dat wat ik schrijf zo vanzelf wilt komen,soms zo breekbaar kan zijn,soms zo verhit laat blijken, dat er voor mij geen enkel proces bestaat.Het gaat om het accepteren in wat ontstaat.Misschien een duiden in wat het vraagt,misschien het zachte gebaar in mijn woorden,misschien de tocht die ik maak en mij kan verliezen in een oud gevoel en eigenlijk nergens bij wil horen.Dan alleen te schrijven zoals ik doe,en laat komen zoals het leven toch een beetje is. In het accepteren dat niet iedere dag hetzelfde is,maar altijd weet terug te komen terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet hoe anders het kan zijn,als ik alles op zou kroppen,als ik niets meer zeg en dan verdwijn.Niets meer laat weten hoe het kan zijn, om zo te schrijven naar mijzelf.Om zo te kunnen ervaren dat er geen enkel proces nog is te vinden,dan alleen mijn eigen kwaliteit,die is ontstaan door het ontdekken , dat in het ervaren  alles terug kan lezen en dan geniet  vanuit een verbazing,maar mij niet meer af vraag hoe dat kan,dan alleen mij over te geven aan mijn taal die ik heb ontdekt,die mij eigen is geworden,die niets vraagt dan alleen maar verteld, hoe wonderlijk ik mij kan voelen,hoe zuiverder het wordt,hoe geen enkel proces zich zou kunnen verbinden in de labels die het zou kunnen krijgen. Waar ikzelf een hekel aan heb, om iets vast te leggen, zoals een proces dat kan vertellen.Terwijl het een kwestie kan worden als ik ontdek, dat het niets heeft te maken met geen enkele overtuiging,met geen enkel geloof of een binding die dan zegt om te gehoorzamen,om aan de regels te gaan houden, die er voor mij in feite helemaal niet zijn.Het is eigenlijk heel gewoon om mij over te geven aan mijn taal, in wat er gebeurd terwijl ik schrijf,terwijl ik weet te onderscheiden wat van de ander is of van mijzelf.Wat een bepaalde klank kan betekenen,wat een energie kan doen in het vertellen zoals ik schrijf.Geen proces meer wil voelen, maar de blijdschap die het geeft en laat ontstaan, wat mijn werkelijkheid nu is geworden ,wat in geen enkel proces heeft kunnen duiden, waarin mijn taal blijft ontstaan.