Pelgrimspad.

Ik hoef niets te besluiten in het laten ontstaan,dat wil zeggen, na wat te hebben verschoven,zodat waar ik naar kijk, nu weet te kloppen en mij verblijdt ,dat in alle redelijkheid nu heb besloten dat het goed is zoals het is.Wat nieuwe gordijnen heb op gehangen, mijn vloeren gepoetst en de hele dag mijn huisje door laat tochten en luchten,zodat de schimmel geen kans meer krijgt om op mijn longen te gaan zitten.Het is een vreemd gevoel,zoals een opnieuw beginnen,net zoals in een nieuw schriftje,de eerste letters die ik dan zet, zo bijzonder schoon en met ijver laat ontvouwen hoe ik mijn taal bezie.Hoe mijn zelfstandig kunnen zijn het zo heeft geholpen in het schrijven en spreken naar mijzelf,in de energie die ik dan heb,maar nu wel kan voelen dat de hele vroege tijd, waarin ik ben opgestaan mij een beetje breekt,mij laat verstaan,dat de hittegolf die dan komt er voorbereid op te kunnen zijn.Niets is vergeleken hoe mijn lijf in ieder stand kan blijven staan,kan blijven geven in de bewegingen die ik maak,af en toe even naar voren moet buigen om te kijken naar mijn voeten en mijn benen,die mij gewillig kunnen dragen,en mij mee kan nemen in het wandelen  door het pelgrimspad.Wat vlak achter mijn huisje is te vinden en te lopen in de stilte die er is .Het groen heel zachtjes tegen mijn hoofd aantikt en dan kan fluisteren, dat het goed is te doen, om wat jassen die ik  had, zorgvuldig uit heb getrokken en op een hoopje heb gelegd, waar al het goed fatsoen nu is verdwenen.Mij een beetje naakt kan voelen in alle ervaringen de nu achter mij ligt.Het achterlaten van een belangrijk iets,heeft uiteindelijk mijn wil om te blijven schrijven juist een mooie verdieping kunnen geven,en het verdiend eerlijkheidshalve hoe mijn willen begeven van eigen stem en klank eigenlijk de mooie doorslag heeft gegeven om alles te bedanken wat mij heeft gevult en ook heeft laten zien, dat geen berg te hoog is ,geen diepere duik ik durft te nemen in het spreken en schrijven naar mijzelf.In de komende jaren doorgaans weet te vertellen,dat de lieve glimlach die ik heb,alles open laat springen,alles vrolijk doet lijken als ik mijzelf overgeef in wat er komt,zoals ik kan schuiven in mijn huis, zo kan ik ook blijven schuiven in mijn taal,met het vermogen die ik zelf heb gevonden in het creëren van elk moment.De onthechting die ik heb ervaren nu een andere ruimte geeft,een ander zienswijze in mijn schrijvend spreken,waarvan ik weet, dat nu de vruchten zijn ontkiemt,dat in mijn spreken zich ook diend, om nooit te vergeten hoe mijn schrijven is begonnen,door te voelen dat het kan ontstaan in zoveel woorden het kan zeggen, dat de reis die ik maak, als vanzelf opnieuw kan worden geboren en  er nu echt alleen voor sta.Maar dat het goed voelt om te weten, dat ik altijd kan blijven spreken en schrijven naar mijzelf.Mijn weg weer terug heb gevonden hoe het reikt om zo heerlijk zelfstandig te zijn.Zo met een lach mijzelf aan kan kijken,de zon in mijn hart laat komen en altijd nieuwsgierig zal blijven wat er in mijn schrijvend spreken kan ontstaan....en daarin mijn pelgrimspad ook heb gevonden.....