Eigen support.

De tijd zal het leren hoe eenvoudig het kan zijn om de zelfscan die ik heb, weet te behouden,weet te vinden in alles een vervolg zal blijven zijn,een uitsluitend willen ervaren,dat in iedere klank die ik zet en  zeg, zo zal beklijven,dat in de weg die ik bewandeld, eigenlijk nog nooit echt iemand is geweest om dat te durven ervaren.Het is een veel besproken feit,dat als ik niet zou kunnen luisteren naar mijzelf,dan zou ik gaan kopiëren,dan steeds mijn keel ook schraap als ik mijzelf niet zou kunnen horen,als mijn taal die ik beschrijf kan verdwijnen in de stilte,in een onmetelijkheid van pure energie,van het kunnen wijzen dat de veelheid in wat ik schrijf eens zou kunnen gaan begrijpen.Dat het kan ontstaan vanuit de handeling van ontdekken, dat hierdoor een eigen regie kan ontstaan ,een eigen stuur in handen,zelfs een eigen ritme kan bepalen in de taal die dan komt,die laat verstaan dat alles vanuit een stilte is geboren.Waarschijnlijk vanuit het niets een vorm zou kunnen krijgen,een vervullen hoe het kan, dat het mijzelf blijft vullen.Ik hoef niet te zoeken in wat er komt,maar als een golf van schrijven alles neer kan zetten en terrecht kan komen op de juiste plek.Waarvan ik weet hoe fijn het is om zo mijzelf te blijven vertellen.In feite voor een ieder toeganglijk zou kunnen zijn.Maar weet nu uit eigen ervaring dat het niet gaat om jouw,maar mijzelf weet te dragen in de taal die ik nu heb.Die niets vraagt dan alleen te kunnen schrijven vanuit mijn stilte.Vanuit de kracht die ik dan voel,vanuit het mededogen,vanuit een diep gevoel om nog meer te gaan ervaren,wat geen ervaren meer is ,maar het kunnen begrijpen wat geen begrijpen meer  is.Van het blijven zien wat is gevormd tot het luisteren, naarmate mijn stem die ik gebruik als een instrument in mijn lijf zo kan koesteren en aanwezig is, in al mijn sprekend schrijven.
De tijd zal het leren hoe het past in de veelheid van herkennen,dat mijn stem in alles zal overwinnen,in alles wat ik beschrijf, steeds ook een vernieuwing kan voelen,die redelijkerwijs het recht kan pakken,om te kunnen zeggen dat ik vanuit het niets kan schrijven,steeds meer stilte ervaar,steeds meer als een mooi geheel terug kan kijken,terug kan zien dat in al mijn schrijven, ik steeds heb willen laten zien, hoe eenvoudig het zou kunnen zijn,hoe het brengen van een boodschap, zoveel lichter is geworden,zoveel terug heeft gegeven in wat het kan zijn. Om te durven zeggen dat het mij heeft bevrijd van al datgeen wat ik tot mij had genomen.Maar nu ook besef, dat ik mijn eigen poorten heb geopend en dan zie hoe licht mijn wereld is geworden.Hoe uitnodigend het kan zijn om mee te willen lopen in wat ik kan laten zien,in de poorten die ik heb geopend, waar de zachtheid van delen, als vanzelf dan komt,waar de aandacht die het kan hebben uitloopt in eigen support ,in eigen weten en dan kan voelen wat een verlichting kan betekenen, die door mijn taal is neergezet, door te kunnen luisteren in eigen spreken, de kern aanraakt van de poorten die ik heb geopend terwijl ik schrijf of spreek,terwijl de stroom waarin ik zit, zo uitdagend mij kan vertellen,dat de tijd zal leren hoe hier te komen, om eigen poorten te kunnen openen, vanuit het kunnen schrijven en spreken,vanuit het durven wagen om te gaan kijken welk een poort je zou kunnen open naar jezelf.Welk een ervaren je kan laten voelen, hoe zeldzaam het kan zijn, om te komen bij eigen kern.Bij eigen taal in wat er kan ontstaan, als ik zonder verwachting naar mijzelf steeds schrijf. Duidelijk wat poorten open kunnen gaan in het beleven, terwijl ik schrijf,dat de tijd het zou leren, in de bevrijding die het krijgt, om zo te kunnen voelen,zo te kunnen zijn, dat ik het bijna niet meer uit kan leggen wat ik nu ervaar.En dan vanuit mijn stilte ik niets hoeft te begrijpen,niets is te vergelijken,niets niets kan zijn,  het daarbij ook kan laten, om te genieten van mijn stilte, die door mijn schrijvend spreken is ontstaan.