Verder gaan.

Soms dan bekijk ik mijn eigen schrijven,wat ik  daarin ervaar,dat het lijkt zo lang geleden ,zo als het schijnt, ik verder ben getrokken,door mijn eigen woestijn, die uitgebreid heeft liggen wachten,door mij te mengen in elk gesprek,die ik nu kan herkennen, dat het spreken naar buiten, voor mij niet is weggelegd.Alleen mijn eigen klank kan gebruiken in wat het reikt, om het voor mijzelf weten te gebruiken en ik het alleen aan mijzelf kan laten zien.Omdat ik weet dat in de verwachting van wat regels, mij niet beweegt, om  te moeten ervaren dat ik vanuit een belichaamde taal dan spreek.Zo vanzelf als dat het is gekomen en er ook zo insta,zo het stipje in wat het  kan gelden, dat ik verder heb gekeken, dan alleen te lopen in mijn eentje door alles heen.Wat soms zo veel ruimte kan geven,dat ik niet weet waar te beginnen,er geen horizon verschijnt,geen uitzicht op het water,alleen maar zand en een flinke wind,mijn handen vaak voor mijn ogen moet houden en dan naar binnen ben gekeerd.Dat is ook wat ruimte kan doen,dan alleen te horen mijn eigen adem en mijn eigen stem,die ik blijf gebruiken naar mijzelf.Niemand mij kan horen in wat ik zeg,maar dat het mij op kan luchten,het mij geeft, om door te wandelen in een woestijn,in de droogte die is te voelen, terwijl ik beweeg en mijn doek om mijn hoofd wat platter leg,zodat ik een bescherming kan voelen in al wat leeft.Mijn klank blijft resoneren in wat het geeft, om verder te kijken naar de zon,die de neiging ook heeft om door te dringen, mijn dorst te lessen in wat er komt en mijn ruimte kan beschrijven in wat ik verstond, om een goed compas te gebruiken in het moment, dat het luisteren naar mijn eigen stem mijn weg wijzer is geworden. In mijn woestijn,het zand en de balken uit mijn  eigen ogen wrijf,en nu kan ervaren dat mijn woestijn  meer is gaan lijken op een  privé die ik voel.Geen gedicht meer wil schrijven omdat ik zie ,wat in mijn vele schrijven is gebeurd, als men zou kunnen ervaren in het lezen in wat er komt ,in wat er kan ontstaan terwijl ik schrijf en vanavond wil  schrijven over mijn eigen woestijn.Het is een zegen in het voltooien in wat ik voel, om mijn taal nu anders te benaderen.Mijn stem werkelijk privé te houden,mijn lach gewoon te laten  komen, over alles kan schrijven, zoals vandaag ik blijf voelen, hoe het is om zo in een ruimte te durven staan.Dat als een woestijn kan ervaren ,waar de stilte de oorzaak blijft,alleen de wind kan horen,het trillen van mijn eigen stem,wat het doet om zo te kunnen lopen in mijn stiltegebied, die op een woestijn is gaan lijken.Ik laat mij vallen in het zand en voel de euforie van stilte, die door weet te dringen in mijn hele lijf en ik stil blijf liggen om te genieten in wat er gebeurd.Mij over kan geven aan dat moment,de zegening kan voelen in wat het zegd om mij zo over te geven aan het leven, die mij verteld dat er ook andere stiltes kunnen zijn  .Waar geen woorden in kunnen verschijnen, dan alleen het verstaan in waar ik ben.Het zout op mijn lippen proef en voor eeuwig zo zou willen blijven liggen,maar de tijd die nog komt, in het geven van wat er kan gebeuren terwijl ik spreek en schrijf, mij kan laten vallen in het zand,kan laten omhelzen door het universum, die mij tilt naar weer een volgend schrijven,in de stilte die het brengt.