Zichtbaar zijn..

Te kunen verblijven waarin ik ben,te laten gebeuren in ieder moment,te ervaren stap voor stap,waarin mijn voeten die ik zet, als een wolkje kan beschrijven. die al drijvend naar elk gebaar,dat ik kan ervaren, wat mij raakt in het kijken naar de ander.Wat ik ook zie, hoe alles veel groter wordt gemaakt,hoe een zogenaamde discriminatie volhardend word verteld en dan kan ervaren hoe het mij werkelijk verveeld.Omdat het mij niet boeit,geen oordeel over  kan hebben en nu kan zien, dat de voeding die het geeft als maar blijft hangen in de afleiding die men in feite steeds creëerd.In dit moment van mijn schrijven er uiteindelijk iets anders kan ontstaan...Het is vanuit mijn stilte, waar mijn woorden heel wat trager naar buiten komen,bijna ontzichbaar kunnen zijn.Zoals mijn huid aan kan voelen,zo zacht en zo van mij,zo doorzichtig als mooie glazen.Dan zie ik de glanswitte lagen als een palet, die ik kan gebruiken,maar bijna niet kan ervaren wanneer ik schrijf.Blijkbaar veel sneller in mijn habitat kan komen en zomaar laat ontstaan.Geen kenmerk kan omschrijven, hoe het voelt om zo te zijn.Zo te zijn als een licht wezen, die met haar onzichtbare vleugels slaat,die vanuit de rust nu de stilte aanvaardt,zoals een bloem kan openen,zoals de blauwe lucht kan ontstaan.Maar dat ik weet te verwoorden, in hoe het kan gaan. Als ik voel hoe mijn ogen zwaarder worden en ik wat langzamer kijk,dan weet ik, dat de genoegdoening die het krijgt, mij heeft ontvangen.Mij omringd vanuit de stilte, waar ik mij in bevindt.Waar mijn rust en kalmte zich verspreid in al mijn handelen waar ik naar kijk. Alle goede bedoelingen ook verdwijnen, geen ik meer is, dan alleen mijn schrijven in dit moment.Ik schrijf niet vanuit een ego of dikdoenerij,maar vanuit mijn ware zelf.In liefde nu verspreidt en ik wel kan vertellen, in het ervaren zelf,geen nadruk kan leggen in wat het is geweest.Dan alleen te ervaren van dit moment.Mijzelf te ervaren zoals nu, is ondoorgrondelijk te noemen,is de lichtheid die ik voel,met mijn hart op de goeie plek,mijn blik op oneindig,en mij over heb gegeven aan mijzelf.Aan de energie die ik ervaar,aan het kijken zonder te kijken, aan het delen zonder te delen,aan het vertellen zonder te vertellen,aan het weten zonder dat ik het weet,aan de vele momenten die het geeft,om te beseffen dat mijn stilte die ik ervaar, steeds duidelijker wordt. Het ook kan benoemen zoals het komt en mij mee laat voeren, met het gezicht naar het oosten,met mijn handen naar de lucht, dan kan ervaren in wat ik schrijf.Maar wat ik kan ervaren,in het erkennen naar mijzelf, dat ik alleen kan schrijven in wat er mag ontstaan.Ik hoef niet meer stil te zitten om te horen in wie ik ben.Ik wil alleen maar schrijven en dan kan voelen waar ik in ben.Alles valt weg in een laag van  een zichbare leegte.Daar waar mijn kern ook vraagt om zo te schrijven, vanuit een zachte blik,vanuit het niets mij zoveel meer zegt,dan al het geschrevene.Dan alle stempels die altijd worden gezet,of het nu een Boeddha is,of een koninglijk besluit,maar dat ik nu kan weten, dat ik zo kan schrijven vanuit het moment ,dat de lichheid van mijn delen, mij zo verrijkt.
In de zichtbare  leegte, in de vrijheid die ik voel,maar zelfs dat niet meer kan benoemen,maar te aanvaarden zoals het is.