Zonder Titel.

Zonder titel te kunnen zijn,zonder dat een statusbalk in mijn ogen verschijnt, blijft mijn werkelijkheid bewegen in elk refrein, in elk vergeten dwalen, dat de angst om niet beroemd te zijn, niet in mijn voorzichtigheid kan verschijnen.Maar door te stappen over grenzen heen,door het leed van andere nu is gezien, dat ik kan veranderen en bovendien geen mening heb over hetgeen zo vast kan zitten,zo onuitstaanbaar verbitterd kan lijken,zo meegaand in elk bericht dat zonder een titel te kunnen beschrijven ik altijd weer terug kan komen bij mijzelf.Daar waar ik weet te vinden hoe het voelt om mijn eigen meester te zijn,om mijn eigen titel te dragen en niet verblind wil zijn in het dragen van de ander.In de overtolligheid van beschrijven dat voor mij een bijzondere tijd is aan gekomen en heb gekozen om zonder titel,zonder te wijzen naar de ander in mijn eigen gelijk kan blijven staan.Waar mijn handen de bereidheid hebben om te blijven tikken,om te blijven doen waar ik goed in ben.Waar mijn pad waarin ik ben gaan geloven, niets meer op een voetstuk zet,maar mijn eigen bereidheid om te weten, dat in mijn schrijven vele dingen open legt.En daarin zonder titel kan leven,kan zijn in wie ik ben,kan ervaren dat ik de enigste ben in mijn ontvouwen en ik tevreden kan zijn en wil behouden dat zonder titel mijn leven een stuk gemakkelijker is.

Communicatie.

Ik had het liefst wat willen spreken op mijn kanaal,maar door het ongekende weer, ik mij kan buigen in mijn schrijven van dit moment ,en vanzelf wanneer het kan, ik mij in kan stellen op het spreken met mijzelf.Maar dat ook kan doen op mijn videorecorder, waarin ik mijn stem kan horen en terug kan luisteren in wat ik aan mijzelf vertel.Het is ook heel bijzonder om te ervaren dat wanneer ik spreek met mijzelf,en kan luisteren in de handeling die ik zet,in het kunnen ervaren  van mijn eigen stem en kan lachen om mijn eigen dialogen,in de krimp die ik kan horen als ik vanuit mijn ontlichaamde taal ook spreek.Het menselijk aspect in het tonen, wat een klank kan doen, in het besef van blijven ervaren hoe te doen wanneer de dagen iets anders vragen dan te kunnen zien, dat het mijn taal ook is in de breedte waar het diend, om te komen tot een zicht waar de zachte bodem, zoals wellicht mijn woorden kunnen stuiteren naar het licht ,wat ik kan voelen terwijl ik schrijf.Er is geen tijd te verliezen,geen mijlpaal wordt neergezet,dan alleen te ervaren hoe mijn lijf kan reageren op de volgende stappen die ik zet.Ik steek een grens weer over en kom in een nieuw gebied,daar waar alleszins is bewogen,daar waar alleen de lach nog kan komen,waar er geen drama's zijn of verdriet.Waar een beweging in eigen taal zichzelf kan bedruipen door te spreken vanuit eigen klank, door te kunnen luisteren naar elkaar,zonder  verder een oordeel te hebben,te kunnen ontspannen in de klank die een ander kan ervaren.Die ook laat verstaan dat de waarde van het delen, elkaar vanzelf mogen helen in de gesprekken die zijn verteld.Niemand is beter dan de ander,niemand is meer in wat er kan ontstaan,maar te blijven luisteren naar jezelf terwijl je spreekt, een verbinding kan leggen met elkaar.Ik weet nu uit eigen ervaren dat het niet uit maakt in wie je bent,maar weet nu zeker dat als je kunt luisteren naar jezelf, er andere eigen deuren open kunnen gaan in eigen gesprek ,omdat als je spreekt met jezelf er hele andere woorden kunnen ontstaan en dan kan gaan bemerken dat eigen taal belangrijker wordt, in het spreken naar jezelf.En zo kan duiden naar de ander en kan ervaren wat er wordt gezegd.Dan pas kan ontstaan wat echte communicatie kan betekenen in ieder gesprek en vele nieuwe indrukken in wat men zegt in eigen wijsheid zich kan vormen en vanuit eigen niveau meer kan vertellen aan jezelf.Dit is mijn gesprek voor vandaag,voor wie het wil horen hoe het kan, dat eigen klank in het beste kan overkomen in het stappen van eigen gebied,in eigen spreken zoals ik laat zien.Alle ongemakken zijn overwonnen door mijn taal die ik gebruik,door mijn schrijven en spreken, door te kunnen luisteren naar eigen geluid,daar waar de ruimte die ik creëer naar een ander kan duiden in hoe het zit om eigen klank te kunnen gebruiken in wat men zegt.Meer is niet nodig in wat ik vertel ,meer is ook minder, in hoe ik het zeg en hoe ik kan ervaren in wat er gebeurd, als mijn taal zich aan zou moeten passen aan de ander, dan uiteindelijk, in feite er niets wordt gezegd.

Laten zien.

Het is steeds stiller in mijn taal,het vraagt geen enkel bewijs om tegen mijzelf te zeggen, dat het laatste wat ik wil, om te bemerken dat  mijn taal altijd in mijn eenvoud blijft liggen,Dat in de flow waarin ik zit, in de afstand die ik voel,misschien ook goed bedoeld, dat een rekken in vertellen, de draad ook breekt en het gat wat kan ontstaan de meters geeft ,om alleen te spreken met mijzelf.Er is wat anders wat mijn aandacht vraagt en heeft niets te maken met de uitdaging die ik voel,in het laten zien van delen,wat soms tegen mijn borst ook stuit en vraagt om eens te kijken wat ik kan schrijven zoals het komt.Ik ben het kwijt, in het doel waar ik naar keek,in de meterslange dialogen en mijn staat van zijn op mijn youtupe kanaal kan laten zien,maar ook kan verdwijnen in de stilte, die er wil zijn,in mijn mooie momenten, die het dragen van iets nieuws al zolang heeft bekeken,dat mijn dorst die ik heb, ook kan bedwingen en dan in mijn stilte  verdwijn, met wat vreemde blikken.Die mij dan verteld in het niet hoeven schikken,niet hoef te staren naar een plafon,niet meer kan kijken of een ander het ziet,maar mijn genoegen in het schrijven voor mijzelf voor mij blijkbaar voldoende is.De teller bij iedere slag en deed klinken dat de macht van spreken nu iets anders vraagt, in het dragen van mijn ervaren.Dat in mijn komende tijd die ik voor mij zie en na verloop van tijd iets anders kan ontvouwen in wat ik tot nu doe heb gedaan.Het is de zuiverheid die vraagt in de kracht die het draagt,in de vorm neer kan zetten, zoals ik mijn tuin aanhark,mijn voeten veeg om binnen te komen,mijn ramen lap om te kunnen kijken naar de bomen, naar het levend bewijs, dat in geen enkele manier van spreken in het luisteren naar mijzelf geen indruk achter kan laten zoals ik zou willen.Omdat mijn stilte vaak iets anders zegt en ook laat weten dat als ik spreek met mijzelf ik niets meer hoeft te weten.Ik leef in dit moment en niet vanuit mijn oude verhalen.Dat is ondertussen afgelegd, in het dwalen van gebieden,in de aandacht die ik gaf,in de liefde die ik voelde en het schrijven beter bij mij past dan alle gesprekken in goed bedoelde zin.In het verbeteren van mijn taal waarin ik kan kiezen, welk thema er ook komt en misschien alleen vanuit mijn stilte ik iets kan doen in het spreken naar mijzelf.
Soms kan ik voelen wat overdaad kan doen,wat eigen smaak in delen niets belangrijk maakt in het ervaren van dit moment.
Mijn belichaamde taal spreekt vanuit haar stilte ,en kan laten zien dat de moeite die ik nam om is gedraaid naar een kant van weelde en dat alleen aan mijzelf kan laten zien.

Zwijgend ervaren

Soms dan drijf ik weg en trek ik alle onkruid heel zachtjes uit haar voegen,geef het hoopje wat het krijgt weer terug aan de natuur,zodat de functie die het heeft op kan lossen en als voeding ook weer krijgt, om de grond te bemesten,waarop ik sta en in de geur laat blijken hoe de cirkel van het blijven ontstaan heel natuurlijk is.Net zoals alle regen die maar blijft komen en ik er nu aan ga wennen,wat door plasjes loop,en de buien die steeds maar komen ,verfrissend is voor mijn huid.Er onstaat een gewenning en als mens de mogelijkheid ook heb, om mij  aan te passen aan de natuur,aan de witte wolken, die ik niet meer zie,maar de werkelijkheid in mijn schrijvend beleven, die waarschijnlijk alleen maar telt als ik het aan mijzelf kan geven in het  voorlezen aan mijzelf. En dan kan zien dat de input van mijn delen wat milder is geworden  en scheef kan lijken als ik het kant opduw.Als het ritme anders wordt en ik geen stenen meer hoef te sjouwen,geen pad nog zichtbaar is, dan alleen te kijken hoe het voelt om naar mijzelf te blijven schrijven.Geen dader is te zien,geen overleven ,dan alleen te schrijven hoe ik mij voel.De gedrevenheid in wat ik zeg, valt voorover in het overleg, die ik met mijzelf ook heb en het mij kan geven, de oorzaak en gevolg,de natte regen ,de dagen die ik intensief kan beleven en daarom ook schrijf op mijn blog.
Het is de wisseling in het weer en kan nog weing plannen maken,kan als een houten beeld het verder dragen,het verder ontvouwen in waar ik ben,waar de stammen van de bomen zo glinsteren, door de regen die steeds valt en alle slakken op moet ruimen, omdat er anders niets meer overblijft van al mijn bloemen en vruchten. Die het verstaan om nog verder te rijpen en nog niet klaar zijn om ze te plukken, om te zien dat een tijd kan helen in alles wat ik bespreek met mijzelf.
En bovendien de zucht naar vrede is ontstaan door aan mijzelf toe te geven,dat ook al loop ik in de regen in mijn eigen pad,in mijn eigen waarheid die mij zegt ,dat  mijn zwijgen in het juiste moment zo prettig is te voelen, in de taal die ik gebruik en zelf kan kiezen waarneer ik besluit om het op mijn blog te zetten.
Het is een zwijgend ervaren in wat ik vertel,waarin ik kan voelen hoe het mij bevrijd  van alle hinder die niet bj mij past,maar met mijzelf alleen te zijn en dan zwijgend kan genieten, hoe mijn taal mij bereikt in mijn momenten van schrijven.Van weten hoe het voelt dat mijn eigenheid van zijn ,zoveel meer zou kunnen zeggen ,maar dat mijn zwijgen mijn voorkeur heeft.
Zwijgend schrijven is zo stil,zo heel fragiel ,zo verfijnd het kan voelen,om aan mijzelf te laten weten, dat vanuit mijn eigen energie,vanuit de tijd die ik ook neem,mij vult in mijn delen en niets anders doe, dan wat ik ervaar in mijn zwijgende momenten,die mij meer vertellen dan te spreken over de natuur.

Waardering.

Het is geen stilte voor de storm,het is geen probleem die ik bespreek,maar een ontvouwen in dit moment.Het is de eendracht die ik ken en aan mijzelf blijf vertellen dat de wensen die ik had, zo zijn omgekeerd naar mijn richting en vanzelf haar eigen weg ook zoekt in het opnieuw beginnen van hoe het kan, dat in mijn schrijvend spreken vele kanten heb laten zien, in het kunnen helen in wat zich diend, in al mijn delen.In de voorspoed die het heeft, die in geen enkele kring kan ontstaan, dan alleen in wat ik schrijf en laat ontstaan en uit kan leggen, zo wijd als mijn armen zijn,zo hoog ben ik geklommen,zo laag mijn blik aan de zijkant zit,zo dik ik het kan vinden, dat de dunne lijn die ik erover trok,  niemand uiteindelijk is  begonnen,om te kunnen schrijven zoals ik doe.Zoals een vorst kan klinken,zoals een hond een plasje doet,zoals de leader kan zingen,zo begint steeds weer opnieuw mijn eigen dingen, die ik beleef in mijn momenten van dit delen,waarin de vorst kan bevelen,kan slaan op een trom,de lakeien in de houding staan,en de buiging kunnen maken,naar het geheel om met jezelf te kunnen praten.
Ik laat mij gaan in de hele kleine dingen,laat onstaan zoals het komt,maar weet zeker altijd weer te beginnen in mijn autoriteit van verstaan,mijn letters kunnen verspringen in al mijn commentaar.
Ik loop wat verder door de rijen en tik wat mensen aan,maar voel de beweging die ik wil, in een gekke stilte staan.Ik schud wat aan bomen en geen blad wat valt en voel mijn lichaam stromen in dit moment.in het kunnen uiten naar mijzelf.En als een stilstand is te zien,dan breek ik juist open en wil laten zien dat dit kan,dat in mijn sneller lopen, in de passen die ik zet,waar mijn armen mee bewegen in ieder letter die ik zet.Waar mijn vuur blijft branden en ik er in kijk,dat de kleuren die zich ontvouwen, mij heeft bereikt.Het is een passie die ik voel,in mijn eigen schrijven, maar ook het blijven erkennen waar ik voor strijd, in de dialoog van het ontstaan, hoe ik in mijn eigen woorden mijzelf zo goed versta.Niemand kan mij dit vertellen wat ik aan mijzelf ook schrijf,en voel de waardering, in het verblijf, dat in de eenvoud van verstaan, daar de juiste reden ligt om door te gaan.

Verblijven.

Geen enkel wezenlijk verblijven in wat het verrijkt om in eigen taal te verblijven en daarin het rijk alleen kan hebben, om eens te beseffen dat vanuit de handeling die kan ontstaan en open kan blijven, zonder het om kijken naar elkaar.Je eigen hand te pakken en te zeggen hoe mijn ervaren in mijn dag zo wonderlijk kan wezen zoals  vandaag.In het overgeven aan mijn dag en ik mij mee liet bewegen in de gesprekken die ik volgde en ook voelde hoe mijn stem, die terstond zo helder kon klinken, zo verfijnd mijn ervaren voelde ,en als een doorgewinterde luisteraar, verder af dreef van de gesprekken die ik niet verstond.Het maakte niet meer uit,om in de verleiding te gaan zitten, om de taal van de ander te gebruiken, waar ik merkte hoe vast geklonken ik zou kunnen reageren als ik niet bij mijn eigen taal ook blijf.Van lieverlee iets voel ontvouwen en kan wachten op een woord,en zonder enig masker op te zetten ik mijzelf het beste hoor.
Het klagen over weelde die niet kan worden gezien,maar in het delen naar elkander dan juist het precieze in wat het doet,zo veraf ligt van de dag,die onomstotelijk als in een waas een rechter laat spreken en als een dwaas het kunnen horen, hoe het klinkt, dat het dwaze in vele verschillen is te ervaren als je niet kunt luisteren naar jezelf.
Ik heb het mij toegeëigend zoals een meester dat kan doen,zoals de bevestiging die ik voel, om aan mijzelf uit te leggen,dat in het doen van spreken ik mij dit gun, in mijn energie van creëren van durven zijn,zoals mij omringen in het moment, dat als ik zucht en kan voelen dat mijn maag de aandacht vraagt. Mijn aandacht daar naar toe kan brengen om te vertellen dat het dragen tot niets leidt,en zelfs de irritatie die ik voel, om kan zetten in mijn schrijven en vanzelf kan zien, dat niet alle voedsel voor mij is geschikt.En misschien wel als ik luister naar de ander ik in een soort overleven zit.Zo vreemd in het bevinden hoe het klinkt, in mijn wezenlijk besef van spreken, in de context die wordt gezet, wanneer mijn neiging om te spreken verloren blijkt te gaan in de massa van een delen,dat eigen taal mijn blanke huid laat tintelen en glimmend ook dan kijk, hoe mijn werkelijke afstemming naar de ander op toch een overleven lijkt.
Heel bijzonder om te ervaren dat daar mijn stilte dan komt kijken en mij in mijn eigen taal weer zet,niet om te overleven,maar mijzelf een boost te geven in wat er kan ontstaan in mijn schrijvend spreken die mijn licht aan zet en mij brengt naar eigen taal en zo weer in mijn stroom kan komen in mijn eigen verhaal waar mijn schoonheid is te vinden als ik blijf gebruiken mijn eigen taal.

Stilte.

Het licht
valt  zachtjes in mijn schoot ,
en voel de warmte
zich verspreidden.
Leg mijn woorden
heel voorzichtig bloot,
in de richting
van gemak,
en voel de aandacht
die ik heb, steeds 
weer veranderen.
Steeds meer
in een verlichting kom,
waar mijn stilte 
staat te wachten,
waar mijn realiteit
zo zuiver voelt
zonder een gedachte,
zonder te dragen
van een ander,
dan alleen mijzelf,
in wat het verlangt
in wat ik kan ervaren
wat stilte met mij
kan doen.

Rozen.

Met een duwtje in de rug
om te blijven ervaren,
in wat het duid ,om in een stilte
die mij omringd,zich heeft verplaatst,
naar de nestor van bevinden,
waarin de eeuwigheid ontstaat.
In het welkom durven zijn , met de bloemen die ik pluk,
zorgvuldig zijn gekozen,vanuit het gebaar
die ik laat zien,dat in een eenvoud
van wat rozen,
meer kan zeggen over
de stilte die ik voel,
over de lege velden,waarin ik loop,
en mijn compassie om te delen
vanzelf naar buiten komt.

All één.

De vleugels in mijn delen,
het pad waarin ik loop,
de tijd van geven en nemen,
in de waarde
die ik voel ,
vanuit mijn lichter
spreken,vanuit de tijd
waarin ik leef,
mij nooit alleen kan
voelen,
als ik met mijzelf spreek.