Verwijzing naar "Lieve Schat"...

Zie ook mijn andere blog.klompanna2.blogspot.com en heet  "Lieve schat."Waarin ik heb geleerd om mijzelf zo te noemen in het gecreëerde effect, dat wat ik beschrijf aan mijzelf blijf vertellen, aan mijzelf kan laten zien, hoe ik met tranen in mijn ogen aan de wereld kan laten zien,hoe de wrijving die ik kan hebben om kan draaien naar mijzelf en daar uiteindelijk de "lieve schat" ontmoet, die  steeds wil laten zien om vanuit daar te mogen schrijven en dan kan voelen hoe het kan zijn om de drempels die ik over ben gegaan, het recht kan hebben om zo vanaf nu, mijn blog zo te gaan noemen door de" lieve schat" in mij te blijven ontmoeten in al wat er kan ontstaan.... en dan uiteindelijk de Bron van Liefde heb gevonden in de ontmoeting met mijzelf en kan blijven delen zoals het komt.💗💗💗

Het bezinken.

Het keren van een tij, wat in mijn woorden uitgelegd kan worden,kan schuiven naar een veld, die als een naakt geheel bekeken kan worden .Beschiktbaar blijft dat als ik spreek een hele andere dialoog verschijnt.Dan moet gapen tergelijkertijd  een ontspanning kan voelen en ook merk dat in het spreken niet is te vergelijken als ik schrijf.Wonderlijk om te kunnen ontdekken dat de verzadiging die het heeft,nergens uit hoeft te trekken,maar dat ik kan beleven mijn eigen stem.Mijn" lieve schat" laat praten in wat het is, dat in het beleven van eigen stem mij gelijk in een stilte kan zetten.Zachtjes meewieg in wat het zegt,in het willen ontdekken, dat het verschil die ik voel, zo bereikbaar is  geworden om beiden te gaan doen.Beiden te omarmen,mijn schrijven in een ander daglicht zet, mijn spreken nu voor mijzelf wil houden en als een privlegé wil gaan zien.
Het is het ultieme van het kunnen beleven,dat mijn schrijven mij brengt naar het kunnen spreken met mijzelf.Ik hoor mijn klank hoe zuiver het is gaan klinken,hoe volmaakt de trilling die ik voel, zo overweldigend kan bezinken en daar mijn eigen energie naar stromen kan.Heel mijn lijf kan reageren op de toon die ik heb gezet,mij helemaal niet terug hoeft te trekken,maar juist nog meer te vertellen heb.Van elke stilte die kan komen mij bewust van ben dat door mijn stem te kunnen gebruiken de kracht kan voelen van mijzelf.In de uitingen die ik geef ,terwijl als ik schrijf er een kleine afstand kan worden gecreëerd, maar in mijn spreken de directe ontmoeting voel. Als ik het hardop aan mijzelf overlees, het net zoveel kan doen, als dat ik direct zou spreken met mijzelf.De omweg die ik heb genomen,veel meer tijd het beslag heeft gehad en moet lachen in wat mij is overkomen, dat in mijn schrijven veel is gezegd,maar zodra ik spreek alleen maar kan ervaren wie ik werkelijk ben.Dan voelt de omarming die ik geef, de intensie heeft, dat de stilte in een lachend geheel, mij dit besef heeft gegeven, dat wat ik deel in mijn spreken als een blij kind zelf wil behouden.Maar dat mijn schrijven mijn maatje is geworden,mijn andere helft van spreken!Mijn inziens op de juiste wijze nu kan benaderen en ik blij ben met iedere keuze die ik kan maken.

Privilege.

De goud gele gloed die kan ontstaan als de zon probeert te schijnen,als de sneeuw heel even wacht om neer te dalen,als mijn klank die ik gebruik mij deze ruimte geeft,wanneer de pauze die ik heb genomen, niet meer hoeft te weten of iemand dit leest. Geheel zelfstandig het gouden vlak kan bewonderen.Ik merk aan mijzelf dat het loskomen van mijn schrijven een klus zou kunnen zijn.Omdat het spreken in de vroege ochtend geen deel uitmaakt in het laten zien aan andere.Zo'n gek gevoel om te ervaren dat terwijl ik schrijf, ook heb besloten in het  randje wat het krijgt, om in dialoog  te blijven met mijzelf. Vandaag besluit ondanks mijn spreken,het schrijven is gaan zitten in al mijn vezels.Kan natuurlijk beide gebruiken, om te zien wat echt bij mij past.In ieder moment van de ontmoeting die ik met mijzelf ook heb gehad en nog zal komen.
Het is een kruising waar ik op sta niet echt hoeft te kiezen maar te weten waar ik voorsta,dat als ik spreek wat sneller in mijn stilte kom, wat beter kan voelen dat wat ik zeg, geen reden hoeft te zijn om te stoppen met mijn schrijven.Maar wil gebruiken alleen dit blog en mijn "lieve schat" wil laten in het spreken op mijn voicerecorder.Die ik nu wat meer gebruik om de verdeling die ik had, vooral de "lieve schat"voor mijzelf wil houden.Een privilege die ik neem en mij doet herinneren, dat in alles wat ik heb gedeeld, zo wonderlijk kan zijn, dat na jaren  vertellen in mijn schrijven,  terug aan het komen ben, om te gaan luisteren naar eigen stem.Wat het kan laten voelen terwijl ik aan het spreken ben.Terwijl als ik schrijf weer iets heel anders kan voelen,dan plopppen de woorden zoals het komt en het uiteindelijk ook mijn passie is geworden.Ik hoef niets te veranderen,niets te begrijpen waarom ik dit doe,dan alleen te laten stromen hoe het voelt om de besluiten die ik neem altijd weer terug kan komen in wat eerder heb gezegd. Dat alletwee, het schrijven en spreken nu kan zien dat dit belangrijk blijft om te delen.Mijn privilege nu is bestemd voor mij alleen,en de wending die ik voel mij nog meer geeft,dan alsmaar het willen blijven delen zoals ik tot nu toe heb gedaan.Het is een privilege die ik heb laten zien,nu wat meer voor mijzelf ga houden,niet alles meer deel,maar zorgvuldiger wil zijn in mijn privelege.

Verboden Terrein.

Het onderzoeken in hoe het komt dat in mijn verschillend schrijven tot inzicht komt, dat in het ontstaan waar zoveel puurheid is te vinden,waar de rangen die er zou kunnen zijn nergens nog is te vinden .Nergens een bord ook staat van verboden om te voeren,verboden terrein, vaak de uitnodiging ook is om het wel te betreden.Om de nieuwsgierigheid die ik heb, mij juist kan triggeren naar iets groots,naar wat het kan geven dat nu ik wat ouder wordt het niets meer kan schelen, dat het sacrale in wat het geeft, een bewustwording kan zijn en zich leent wat niet in geld is uit te drukken.De rijkdom die ik bezit en blijf delen op mijn blog, omdat ik misschien wel zit te wachten totdat het werkelijk gevonden wordt. Totdat ik voel hoe de lijnenspel die ik heb gezet door kan worden gegeven, naar de reeks van  ondervinden,dat niets hetzelfde blijft en kan delen wat ik wil,maar ook wel voel hoe de stevigheid bijna een verboden terrein is gaan worden.Het uitzonderlijke altijd blijft, in het verheugen hoe mijn waarheid die ik heb gevonden zo duidelijk aanwezig is.De logica's die ik heb, uiteindelijk niet over kan brengen naar de ander.Jammer genoeg in wat ik deel, en toch mijn zekerheid hier niet  vanaf kan hangen.De rots die ik zie,de paden die ik heb gemaakt,de terugkomst in mijn vertellen.Niets belangrijker maakt, dan wat ik kan voelen terwijl ik schrijf of spreek en niet een ander daarmee kan overtuigen.Niet dat dat persé hoeft, maar zou het zo leuk vinden om met meerdere te delen.Om te spelen met de elkaar,om te luisteren in wat er werkelijk wordt gezegd,wat er werkelijk speelt en kan vertellen vanuit een eigen taal die alleen kan ontstaan waarin de serieusheid naar zichzelf af kan rollen en dan kan zien, hoe het verboden terrein waarop ik loop,niets verboden is,niets heeft om handen, dan alleen te luisteren naar zichzelf.Waar de passie die ik heb, kan blijven delen ,kan blijven zien als een mooi geheel,dat mijn kunst van schrijven ik steeds meer zie als een blijvend experiment,als een bevlogen tijd waar het terrein waarop ik loop, de vrijheid zal blijven hebben. Geen enkele verbodenheid is te zien dan alleen mijn passie om te delen, om de gewilligheid naar wat ik voel, in allerlei stukje laat kantelen,laat bevriezen en ontdooien,soms weer wat epistels weghaal,soms bij nader inzien de zinnen zet op alleen maar mijn schrijven.Mijn eigen terrein waarop ik sta,geen enkel bordje is te vinden, dan alleen een welkom, om eens te beginnen waar ikzelf de mooiste anker heb neer gelegd. Om te blijven staan in alles wat verboden leek en dat juist heb kunnen betreden, om te kunnen zien,dat in mijn schrijven in wat het diend, op deze manier alleen maar door kan geven.

Blikken of blozen.

De dagen verstrijken vanuit een intimiteit, wat een herfst kan brengen.Zo galant de beweging maakt en blijf ervaren,dat de modem waarin ik sta vanuit mijn stilte wordt beschreven.Heel zachtjes zoals de nacht voorbij is gegaan,zoals ik ben opgestaan en ben gaan wandelen in de regen.Het tikken op mijn jas ook voelde,en zag het druppelen naar beneden,naar de grond, waar de natte bladeren lieten zien dat door de regen al plakkend onder mijn schoenen verdween.en nu al uitkijk naar weer het nieuwe groen.Bezig ben om mij over te geven aan de kou,aan de intimiteit van een mooie reis die ik in mijn natuurlijkheid wil ervaren.Wil gaan zien, de ruimte die ik neem en creëer,dat in de vochtigheid waarin ik zit, iets kan blijven duiden.
De  aanwijzing die het heeft,  door mijn stilte en ontspanning kan blijven zien ,dat niets meer zou kunnen passen,niets meer hetzelfde blijft, dan alleen de verassing te geven terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet en toch ook weer niet,terwijl ik lees, hoe heel langzaam ik mij beweeg naar de energie die mij verteld in het voorbij gaan van hetgeen ik nooit had kunnen weten. Hoe de som van intelligentie wordt gemaakt,maar dat ik wel weet te voelen, hoe de ruis nu is verdwenen,en de nalatigheid geen issue meer is, maar een volkomen feit,dat in het schrijven naar mijzelf, de mooiste ontspanning ligt te wachten.Niet zoals voorheen,niet vanuit een gedachte,niet zoals een verwerken verscheen,maar gewoon in dit moment te kunnen zijn.Om te schrijven en te praten wat ik zie in dit moment.Zodat in het ontstaan mij zoveel kan vertellen, dat de bijzonderheid van ondergaan iets anders blikt en terug kan zetten, waar ik al mijn blikken ook laat staan.Een gewerpte blik wil niet zeggen dat ik er achter sta.Een gefronste blik laat weten dat het niet begrepen wordt.Een starende blik doet vermoeden dat het kijken welke blik soms  afwijkt in wat het wil zeggen,dat als ik een blik kan vangen, die omvangrijk had kunnen zijn en kunnen veranderen in misschien een blozend blik, die een schoonheid  kan hebben.Terwijl als ik vanuit mijn zachte blik ook kijk, ineens de situatie zou kunnen veranderen.Dan de volle blik de toegang krijgt en de lege blik kan laten vallen.Kan laten zien hoe de vrolijke blik de voorrang krijgt in al mijn handelen.In alles wat ik kan laten zien in mijn natuurlijk ontvouwen.Een laatste blik een vernieuwing zou kunnen zijn en blikwaardig mijn humor zou kunnen zijn en het  op deze manier kan tonen.Niets is toeval in wat ik schrijf ,dan alleen wat ik kan tonen zonder blikken of blozen.🙇

In stilte ontvangen.

Ik was aan het kijken naar een site,waar mijn intresse die ik heb, niet goed over kan brengen terwijl ik schrijf of spreek,geen enkeling in het treffen haar eigen oorzaak heeft en doet geloven dat wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf of spreek, niets anders is,dan mijn  kijken. Wat ik steeds ervaar niets anders kan vertellen dan wat ik niets liever zou willen, dat in het verstaan in wat ik vertel, de vrucht af zou werpen dat in mijn eigen scheppen alleen de stilte mij wat zegt.En duidelijk kan voelen wat mijn energie mij zegt,geen kunstjes hoef te doen, dan alleen te ervaren hoe mijn liefde stroomt.Hoe mijn haast is veranderd naar het niets,waar ik mij kan verwonderen wat ik bezit,en veel jonger voel als dat ik ben,en uiteindelijk mijn leeftijd er niet toe doet. Het schuilen in mijn tentje, die ik iedere dag betreed, zoals een ritueel,zoals een Sjamaan zou kunnen voelen, dat in de energie die ik heb, niet is gekomen omdat ik dat heb gezien,maar als een natuurlijkheid kan weten, dat de gevoeligheid die ik heb, eigenlijk constant aan het delen ben.Aan diegene die het voelen en geraakt kunnen zijn,kunnen lezen zoals een vlinder op een schouder mee kan reizen,zoals het lege blad zo vol kan zijn in het overkomen wat ik vertel.Mijn zachte wending de heling krijgt en de neiging heb om iets te vinden,een maatje een vrijgezel, want zodra ik dat ga voelen ben ik in feite verwijderd van mijzelf.Als ik een site bekijk die ik alleen kan lezen, omdat ik het herken,dat heel mijn wezen als vanouds de Sjamaan kan voelen die ik ben en kan zijn als er wordt gevraagt om te kunnen helen.Als ik zie hoever ik ben,niet valt te omschrijven in wat ik tot nu toe heb gedaan.Het is mijn energie die streelt in mijn gewicht van dragen. Dan alleen mijn stilte omarm en op een berg zou kunnen zitten,maandenlang, alleen zou kunnen zijn,wat ik in feite nu al ondervindt.Soms  kan het gaan knagen en dan de ervaring die het heeft, mij terug doet verlangen naar echte vrinden om mij heen.Maar zodra ik schrijf en zeg wat deze stilte kan betekenen, zodra ik schrijf, mijzelf kan laten weten dat wat ik ervaar, blijkbaar heel bijzonder kan zijn, om  deze stilte te kunnen ontvangen.

Het synoniem.

In het synoniem van een herhalen en tot mijn schrijven kom,daar waar mijn natuurlijkheid zich doet gelden in de schoonheid van delen en terstond ieder keer een andere wending neemt.Zoals de dagen komen en uitgebreid hoe het kan zijn, dat vooralsnog de glimlach die ik heb ook kan bewaren voor een andere genegenheid. In het vertellen dat de ervaring die ik heb gehad zo is beklijft,in iedere herhaling toch weer anders blijkt te zijn.De overkoepeling in wat het lijkt,dat in iedere punt die ik weer zet met een Hoofdletter kan beginnen.De komende tijd geen beeld bij heb,maar een indruk kan geven,dat de bijzonderheid van schrijven mij deze ruimte geeft,mij kan overvallen en laat zien dat als ik stil zit en echt kan luisteren in mijn schrijven.Het beslissend moment even uit kan stellen en mij wendt naar de stilte.Waar de natuurlijkheid waar ik uit schrijf , zoveel heeft overwonnen en op de goeie plek ook heeft gezet.Het proces wat het doet lijken alleen kan ontstaan als ik naar mijzelf blijf schrijven.Als ik mijn schrijven omarm,en laat weten dat er geen storm in mijn hoofd is te zien.Dan alleen de handeling van mijn schrijven en het ook diend om puur te blijven. In de kern die het raakt in het levende bewijs van mijn schrijven dat het werkelijk ergens voor staat.
Het staat voor wat het is en mij het gevoel kan geven dat in het delen naar mijzelf,ook de natuurlijkheid van ontvouwen zo kan ontstaan.
Er geen peil op is te trekken,geen enkel inzicht geeft dan alleen in het creëren in wat ik overlees. Mij iets kan geven wat weergaloos is te noemen,wat de overvloed zo vloeiend uit mijn handen komt.Ik laat gebeuren in elk moment van schrijven, het blijft dienen en mij omringd de volharding van mijn schrijven en nergens nog van terugdeins dan alleen te begrijpen dat ik dit aan mijzelf weet te schrijven.Alleen tot stand kan komen vanuit de rust die ik heb gecreëerd,die als een ontvangen in heldere taal de kruistocht heeft gemaakt zonder een herinnering,maar in dit moment te erkennen dat hier mijn kwaliteit ook ligt.De bewering die het heeft, als koekkruimels zou kunnen verdelen,als een wachter voor een poort iedereen binnen zou laten, als ik zou weten dat wat het vraagt om zo te kunnen schrijven naar zichzelf.Maar zelfs deze opmerking niet zou willen maken,niet belangrijk maak,maar als een gewoonte, die ik heb gemaakt,ook uit te spreken, uit te dagen zoals het kan gaan in het schrijvend delen.Zefs geen doel nog heeft,dan alleen het beklinken in mijn staat van zijn en dat alleen blijf delen vanuit mijn natuurlijkheid, wat een ontvouwen heeft in een belevend beschrijven.Waar de natuurlijkheid in eenvoud van eigen woorden zie dansen voor mijn ogen, zie lachen om het feit, dat de doorstroom die het kan hebben mij altijd heeft bevrijd.

Kabbelend geheel.

Ik heb allerlei titels willen geven,zoals bevrijdende, belichaamde taal, maar kom uiteindelijk bij mijn vertrouwde Natuurlijk ontvouwen.Daar waar ik mij thuis kan voelen dat vanuit mijn natuurlijk ontvouwen het enigste overblijft  wat kan ontstaan.Daar mijn echte reden van ontvouwen het nu ook zo zal laten staan.Geen wending meer zal nemen in het onderschatten wat ik heb gedaan en in het verwezen, wat er kan ontstaan de glorie kan herrijzen als ik mij overgeef aan mijn natuurlijkheid.Dan bergen kan verzetten en kan laten schuiven netzolang totdat de plek die het inneemt als een helder beekje kan blijven stromen. Kan zien dat aan de kant waarop ik sta, de rust kan vinden,die mij veel meer zegt en mijn tolerantie die ik heb weet te behouden.Het natuurlijk zijn in wat ik beschrijf, geheel zoals het kan komen in de bedrijvigheid die ik heb.De rust die ik heb gevonden en mij leid om met mijn handen op mijn rug te kunnen slenteren, terwijl ik wandel en kan kijken hoe de wind aantrekt en de zon verdwijnt, waarin de wolken laten zien en kunnen voorspellen, dat de regen die komt iets anders inluid dat wat ik tot nu toe was gewend.Het is de natuurlijkheid van ervaren,dat geen enkele dag hetzelfde blijkt,maar dat mijn ontvouwen altijd iets open breekt in het vertrouwen van elk moment.Het pad waarop ik liep aan andere over kan laten,kan accepteren dat in het heden geen onderdrukken is te zien,dan alleen mijn bewogenheid van delen en niets anders is dan de ontmoeting met mijzelf.Het is een geven en nemen,steeds weer een nieuw begin,waar het vrezen voor het vrezen omgekeerd kan worden dan alleen te laten zie wat mij interesseert.Geen enkele bewering tekort kan doen,dan wat ik kan herkennen, in ieder verslag,geen rem ,maar een mogelijkheid van delen in wat rustiger water is gekomen.Al kabbelend kan vertellen dat het bruine blad wat ik nu zie, de mooie kleuren nog even hebben,maar straks door de wind vergeten zijn.Als een stoomboot in het verklaren dat het kinderlijk aspect in al haar facetten nu zijn omgezet naar de volwassen vrouw.Die meer dan genoeg kan blijven vertellen dat vanuit mijn eigen perpectief heb leren houden van mijzelf. Maar ook in wat er kan ontstaan in elk moment van delen..in elk ontdekken dat het genoegen wat ik voel, ook kan geven naar de ander,ook kan delen zonder een verwachting,niets groter maak ,maar ook niets kleiner, in de bewustwording die ik heb vanuit mijn Natuurlijk Ontvouwen.

Natuurlijk Ontvouwen.

Er valt veel winst te behalen,het staalt de bodem waarop ik sta,het haalt alle mogenljkheden naar boven in wat ik zeg,en kan blijven klimmen netzolang, totdat het puntje wat ik zag ,veel groter is geworden, veel meer de omvang heeft van wat ik zou kunnen delen en het terug geef als een winde,als een kind die van schommelen houdt,als een moeder strak haar kind tegen haar borst aandrukt en de vader toe kan kijken wanneer er gespeeld kan worden en weer zelf het kind kan zijn.Als er dagen komen die beslissend zijn, door een keuze die geen keuze bleek te zijn,maar de noodzaak van het leven, die voorbij schiet in het moment, dat vanuit een bezieling  te durven spreken.In zoveel vormen heb neergelegd,maar achteraf en in het bewezen, dat de toon die werd gezet,even moest wennen dat mijn eigen input van delen verder glijdt.Zoals een vloeistof naar binnen valt en dan kan proeven hoe de wals van elke beweging is neergezet. Altijd weet thuis te komen in wat ik zeg,in het toegelaten effect, als ik uit vanuit mijn natuurlijk ontvouwen schrijf. Als een vulkaan naar buiten komt,en mij  bewust ben van het feit dat ik niets in mij draag,maar laat ontstaan terwijl ik schrijf.
Dat wil zeggen, in het spreken weet te luisteren hoe het klinkt, dan plots een nieuw spreken naar voren komt,een nieuw ontvouwen in eigen taal,een geboorte in het ontdekken dat het kopiëren van andere is gedaan en bij eigen woorden weet te blijven.Ikzelf heb er met allerlei omwegen over gedaan, om te beseffen dat ik daarom zoveel kan schrijven.Zoveel weet te vertellen vanuit de flow die dan komt en mijn taal mij overal naartoe kan brengen,mij laat zien dat de mogelijkheid van elk moment,in zuiverheid kan zetten en zelfs begrijp. dat mijn waarheid die ik nu ken, nog steeds kan vertellen,dat alleen de winst voormijzelf is te behalen.Niemand anders de macht nog heeft om iemand te willen volgen,maar in reactie kan ervaren, dit in het juiste geheel kan zien.Dat is het Natuurlijk ontvouwen,waarin de het naar voren komt en zelf in handen heb,zelf beslist hoe de ruimte die ik kies ook werkelijk kan benutten.In de macht naar mijzelf,door eigen taal  weet te benutten, goed voelt in eigen bereik, waarin de schaamte is verdwenen en de toon kan worden gezet in al mijn schrijvend beleven.En dat kan benoemen als het" Natuurlijk Ontvouwen".Zoals ik het al veel eerder had benoemd.🙆

Vliegende schotel.

In het ervaren waar ik over spreek,geen hand kan leggen in wat het leek, om de afstand te nemen terwijl ik spreek en het niets bijzonders bleek te zijn,dan appels met peren te vergelijken,dan te staan in volledig kunnen zijn.Zoals een lach kan vertellen dat alles wat ik nu beschrijf echt is gekomen zoals het voor mij is ontstaan.Ik voel en voed mijn eigen taal waarin ik schrijf.Waar de waarde van vertellen alleen laat zien hoe mijn handen kunnen tikken en ondertussen ook kan zien wat een belichaming kan betekenen.Vanuit het spreken met mijzelf in iedere lading die het heeft en kan krijgen, waarin de blinde vlek geen betekenis meer heeft ,maar mij heb afgezet in het bewegen en erop let dat het mijn eigen invulling is en blijft.Het overgeven in mijn taal in alle beschadigingen die ik heb gehad, nu opgeruimd zijn in een aparte kast en ik niet meer hoeft te kijken of het past.Maar vanuit mijn eigen ervaringen neer kan zetten,waar de belichaming waar ik uit schrijf, zoveel vernieuwing krijgt om te blijven delen.Eerst noemde ik het mijn Zielen-Taal,maar bij nader inzien het uiteindelijk  vanuit mijn belichaming schrijf en het ook zo wil behouden.Het korstje wat eraf is gehaald, voelt wat brozer als daarvoor,en het plekje wat over heb gehouden zo kwetsbaar kan laten zien, dat het menselijk aspect in wat het diend, mij over een streep heeft getrokken om toch te zeggen dat ik schrijf vanuit mijn belichaamde taal.Het is de bezieling die ik voel en als een passie door mijn openstaand creëren, het zicht ook geeft dat in al mijn handelen in wat ik zelf lees, de conclussie kan trekken dat mijn belichaamde taal iets anders zegt als ik dat persoonlijk zou willen.Soms is er een moment dat een besef ineens door kan dringen,door kan slaan en uiteindelijk de weg heeft terug gevonden in het verstaanbaar maken naar mijzelf.Soms een zwevend geheel kan hebben, aan kan raken waarin de stilte die ik ervaar mij meerdere malen kan overrompelen en mij duidelijk maakt dat in de waarheid die ik zie,mij als een vliegende schotel heeft laten zien wat belichaamde taal kan betekenen. In het vooruitzicht die ik kan hebben,die mij draagt dat in het weten in wat ik kan, dat uiteindelijk weet te omarmen. Mijn belichaamde taal mij draagt in elk moment van ervaren,waarin de liefde voor mijn taal laat zien dat in feite voor mij weinig is veranderd dan te weten dat ik vanuit mijn belichaamde taal spreek en schrijf. Waarin ik nu kan benadrukken dat ik het ben, die in de scheiding die er is geweest, nu samen komen als ik lees mijn eigenheid van delen en nu ook zeg, waar het werkelijk om gaat.Ik ben geen kopie van een ander,maar de beleving die ik heb, zelf heb gecreëerd en niets mij nog tegen houdt om de bevestiging die het heeft, alleen kan schitteren als ik mijn aandacht daar naar toe kan brengen.

Sleutel. 🔑 .

Weinige nog weten hoe eenvoudig ik leef, omdat de reizen die ik maak in het creëren, alleen maar nodig heb in wat ik beschrijf.Niet naar andere landen hoef te gaan  omdat ik kan reizen in mijn eigen schrijven en daar de sleutel ligt.Dat in mijn bijzonderheid van schrijven, deuren zou kunnen openen en sommige dicht kan laten, omdat het er niet toe doet.Een sleutel in handen te hebben, zoals een handreiking kan doen, in het geven van een zelfstandigheid,dat in alles wat er om mij heen gebeurd, niets anders kan lijken dan de herhalingen die ik zie.Dat als er niets geleerd wordt vanuit een verleden  in de kringen blijven draaien, in feite weinge nog de sleutel hebben gevonden om hetzelf te kunnen ervaren. Dat wanneer de reis wordt gemaakt,in wat er leeft van binnen,dan alleen gericht te zijn naar de ander.Geen sleutel weten te vinden in het concert die beklijft,  afhankelijk blijft van ieders oordeel.Waarin ik nu weet dat mijn waarheid die ik ken, niets heeft te maken in wat een ander zegd,maar mijn eigen sleutel in handen heb.In iedere deur die ik tegenkom kan steken, rond kan draaien en kan voelen welk een deur voor deze sleutel is bestemd.Het weinig uitmaakt dat in het draaien van een openen en betreden van eigen veld, er iets anders kan ontstaan.Dan wat er jaren  is verteld,het verschi kan maken als je schrijft naar jezelf. Of te blijven groeten,blijven knikken naar de ander, omdat de sleutel die men zou moeten hebben nog niet heeft gepakt.Ik ben zelfs zover gekomen dat mijn eigen schrijven er toe doet.Dan te kunnen bemerken of het nu wordt gelezen of niet, het voor mij uiteindelijk niets meer uitmaakt,omdat ik de sleutel heb.Het is een gunnen naar de ander en daarom post.Maar de belangrijkheid van delen alleen naar mijzelf is gericht.Het is de sleutel die ik heb en laat zien hoe men de eigen sleutel zou kunnen vinden om dit zelf te doen.🔑.

Groot besef.

Door een groot besef en in mijn schuiven, eindelijk de goeie titel heb gevonden in het verblijf waarin ik ben.Mijn Natuurlijk ontvouwen te kunnen beschrijven heb ik in feite de hele tijd gedaan.Natuurlijk ontvouwenl dat wil zeggen, dat de eigenaar die ik ben, aan het zoeken ben geweest naar een nieuwe naam,daar waar ik zonder meer kan beseffen, om  vanuit Natuurlijk ontvouwen te kunnen staan en verblijven,mijn eigen moed heb verzameld om te komen waar ik nu ben.Natuurlijk ontvouwen, dat wil zeggen dat in alles wat ik beschrijf vanzelf blijft ontstaan.Vanzelf zoals een lopen of kunnen kijken,kunnen voelen hoe het is dat als mijn verblijf in mijn schrijven, dichter bij mijn eigen werkelijkheid zit.Het is de uitnodiging naar mijzelf ,naar wat ik heb te beleven en aan mijzelf vertel,terwijl ik deel in groot besef ben gekomen.Dat ik niet meer spreek vanuit een rugzak die ik heb afgedaan,die ik heb neergelegd in de schaduw van een bevrijdende taal.Maar ben nu gekomen in het land van bestemming . Natuurlijk ontvouwen te noemen waar de kade waarop ik loop, in groot besef kan zetten dat hier mijn passie ligt in het onderbouwen van elk verslag.Geen enkel bevrijding hoeft te hebben dan alleen te vertellen wat mij voed.
Te ondergaan zoals vandaag,niets weg hoeft te gooien ,maar kan laten staan als herinnering voor wie dit wil lezen.Want het groot besef ineens als een dikke balk mijn huid aanraakt en zonder mij te verwonderen alles naar voren slaat,alles anders doet lijken,geen enkele wijze is gericht,dan alleen te vertellen wat een groot besef ik heb.Het is de kracht van ervaren,van weten dat het zo is,dat mijn groot besef mij heeft laten schuiven naar een nieuwe naam en ben uitgekomen in mijn Natuurlijk ontvouwen.Daar waar alles kan ontstaan, waarin het besef ,dat in mijn schrijven zoveel duidelijkheid kan zijn,zoveel ruimte ik nu voel dat ik nu zeker durf te zeggen dat juist mijn Natuurlijk ontvouwen voed.

Bezielde-Taal.

Bezielde taal is de uitdrukking die ik nu gebruik,die ik laat drukken op een vel papier,op elk moment van mijn schrijven het er toe doet, in wat er is beschreven, mijn aandacht heeft gekregen en vanaf vandaag , mij terug heb getrokken van een bevrijdende taal.Dat in alles wat ik heb ondervonden,mij niets meer geeft dan alleen de herinnering die het heeft.Dat wat vanuit mijn ondervinden is gebleken ik terug aan het komen ben en in het benaderen vanuit mijn liefdevol blik. Ik nu in een ander voetlicht sta.Waarin ik kan overzien wat alleen voor mij belangrijk blijft om te delen,om te blijven zien dat wat ik heb geleerd in al die jaren van mijn schrijvend beleven. 
Vanuit mijn Natuurlijk ontvouwen te schrijven wat ik in feite al veel langer heb gedaan. Totdat ik mij eigen talenten ging ontdekken en ineens zag, dat door mijn schrijvend beleven daar mijn eigen kern ook ligt, waarin heb geleerd vanuit mijn vorige stukken van schrijven,dat  wat ik heb laten zien, duidelijk genoeg is geweest om daar bij te blijven.Voor mij heeft het alleen maar zin, in het verblijven zoals ik schrijf.Geen verwachtingen meer te hebben dan alleen het plezier in wat het geeft om mij zo te kunnen uiten.Om te blijven ervaren in wat ik schrijf, dan kan blijven genieten,kan blijven staan en mij volledig over zou kunen geven aan mijn eigen ontstaan.En dan  mijn Nayuurlijk ontvouwen kan creëren,met opgeheven hoofd en tegen mijzelf kan zeggen, dat wat ik heb beleeft, als een oude herinnering kan blijven zien. Een  eigen ontluiken neer wist te zetten, zoals ik ben gaan geloven dat in het ontstaan van al mijn schrijven, ik dat zeker nog blijf doen.Maar  voel de verandering wanneer ik kan beleven wat dit vele schrijven voor mij heeft gedaan. En nu ook weet dat ik het alleen aan mijzelf verplicht ben, om echt te durven zien dat mijn ontvouwen alleen mij heeft gediend op een prachtige manier.Op een manier die ik zelf heb ontdekt in het creëren,en daarom ook kan voelen wat nu de natuurlijkheid van mijn taal voor mij zou kunnen betekenen. Om te blijven  staan  in mijn eigen creëren waar mijn Bezieling blijft  ontstaan.

Open vouwen.

Het gewicht wat  zou kunnen hangen aan de wilgen,aan de takken van de bomen, die krommer zijn gaan lijken, omdat het gewicht door de bladeren doen bezwijken,die als lange slierten de weg aanwijzen, in de vorm die het heeft gekregen.Meer op een overkapping is gaan lijken en mij bevindt onder de schaduw van een boom. Die de geur van de vroege ochtend  geeft en ook zie, hoe stil de wind weer is gaan liggen,geen enkel blad beweegt,geen enkel zuchtje iets verstoord,dan alleen te ervaren wat het met mij doet.Langzaam de wereld zie ontwaken,zoals ik dat kan zien,waarin ik mijn ramen open heb gelaten om te kunnen ervaren,dat de aandacht die het vraagt, zich weet te wentelen in mijn kijken hoe mijn dag begint.Zo zeldzaam rustig het kan beklijven en mijn lijf daarop reageerd.Ik doe wat stappen naar voren en beweeg mij als een mooie vlinder door mijn ruimte heen. Die mij verteld,hoe spaarzaam in sommige momenten mij ook deze ervaring geeft. Kan blijven kijken hoe de lucht verkleurd,hoe de mist heel langzaam op zie trekken,hoe het scheelt wat mijn beleving kan hebben in de weldaad die het heeft.Mij bewust ben geworden van de stand,dat niet alleen mij kan openen,maar ook waar ik voor sta.Dat terwijl ik schrijf, ook aan kan geven aan mijzelf, hoe het dragen in de energie van deze dag,mij vaak doet beseffen dat ik weinig nodig heb, om in het ervaren waarin ik mij bevind, de uitloop heeft gekregen om te kunnen genieten van dit moment.Van het samenkomen in wat telt,de weg die ik bewandel zo voor mij is weggelegd en in feite niets hoeft te veranderen,niets mij nog in de weg ook staat om te kunnen beschrijven, daar waar het mij om gaat,in het zegevieren van mijn schrijven.In het kunnen behouden zoals het gaat, alsnog geen enkele wrevel is te bekennen,geen enkel terughoudendheid,dan alleen te beseffen dat wat ik schrijf, mij voordurend kan laten zien,dat hoe het zich verhoud. In de komende tijd als een gouden rand terug blijft kaatsen. In het zonlicht waarin ik sta,mijn handen gewillig zoals zij zijn, mij weten te brengen in de oase van zeldzaamheid.Waarin mijn kruin soms wel eens openspringt om te kunnen ontvangen,van het licht waarin ik sta.Om te kunnen verstaan dat de richtlijn die het kan hebben, niets anders is dan te gaan zitten voor het spiegelend effect.Waarin mijn schrijven naar  mijzelf zo afgerond staat te wachten,zo verfijnder mijn beleven is geworden.Zo daadkrachtig in wat het kan zijn, om in constante lijn te blijven vertellen,dat het kwartje wat allang is gevallen, nu meer op een euro lijkt.Nog meer kan laten zien dat mijn inhoudelijk durven zijn,alle kans ook heeft gekregen, dat er in mijn delen de flow ook kwam. Vanuit een beweging die ik voel,die ik al meerdermalen heb mee gemaakt en ook heeft laten zien,dat het  een kwestie is van een  bevinden.Dat wanneer ik schrijf en mij laat leiden in wat er komt,zo vanzelfsprekend in wat het lijkt en ook dacht om mij op een andere manier te promoten.Maar bij nader inzien uiteindelijk toch mijn blog de voorkeur heeft.Omdat de bekendheid naar de ander niet volstaat,niet meer kan passen in hoe het gaat, als ik alsmaar zou moeten weten om zo te gaan schrijven,dan rekening ga houden en niet meer bij mijzelf blijf.Omdat in dit fenomeen,waar alles wat veel zachter is geworden,als een warme kruik om mij heen kan vallen, echt laat weten dat in ieder moment dat ik schrijf, alles ben vergeten,alles een andere ervaring krijgt.Alles op de juiste plek nu is gevallen en mij niet meer bezig hou met oude herinneringen, die alle last vanuit een lijden heeft laten zien,dat door mijn schrijvend ervaren ik steeds iets anders kan laten zien.Iets anders altijd een bepaalde aandacht vraagt en  daar naar wil kijken.Daar het mee wil doen en  bezig ben om het bijzonder geheel naar voren te schuiven.Naar wat er kan gebeuren als ik naar mijzelf schrijf en blijf genieten.Als ik zie en voel hoe mijn ervaren zo veel zachter is geworden,zoveel meer dan alle miljoenen bijelkaar.Waar alle zegeningen die ik tel, mij tegoed doe aan het vele openvouwen van mijn eigen schrijven.

Wat mij diend.

In het beschrijven wat het brengt om de waarde die ik dacht te hebben, niet van  mening zou kunnen veranderen en alleen moet bekenen dat terwijl ik schrijf, het geduld en mijn liefde samen kunnen komen,samen hand in hand, voor mij een sprookje is verbroken,een kunnen zien, dat ik mij had laten beïnvloeden door wat ik nu zie, hoe de verbetenheid  in zelfrealisatie ik nu anders zie.  Daarin ook een mooie verandering in zou kunnen komen.
De herinnering die wat vager wordt als ik soms nog even kijk hoe het is gekomen,hoe mijn schrijven mij heeft bevrijdt en heeft laten zien,dat mijn kwaliteiten als een kwaliteit ook wordt gezien en niet als een mooi omhulsel naar publiek.Niet als een vergevorderd verpozen,maar gewoon in wat ik voel.In wat de verbreding in al mijn ontvouwen zou kunnen doen,Zoalsde afstand die ik eindeljk voel en liefdevol kan laten weten, dat wat ik schrijf, vanuit mijn kunst van creëren, verder door kan leven in al mijn uiten in wat ik uiteindelijk laat zien.Dat vreugde en verdriet in het pijnlijk ondervinden, dat niet de ander, maar ikzelf mij uit een ervaren trek, die mij geen voeding meer zou kunnen geven.Die mij heeft laten weten dat alleen zoals ik schrijf,er geen ander hoeft te zijn om dat te delen.Geen enkel bewijs zou kunnen leveren dan alleen wat er kan ontstaan, dat aan mijzelf weet te geven.En stap eindelijk ergens uit,met de moeite die ik heb gevoeld,soms met pijn in mijn hart,af en toe nog even terug heb gekeken in hoe het was,hoe mijn schrijvend beleven was begonnen,hoe mijn taal naar voren kwam.Hoe ik ben gaan geloven dat ik anders was,dat in de ontdekking van mijn schrijvend beleven de ervaringen die ik had,nu achter mij kan laten. Omdat het niet meer past in mijn eigenheid van schrijven. Mijn zelfstandigheid iets anders vraagt. Blijkbaar heb moeten verwerken dat mijn anders zijn, zo bij mij hoort,zo vanzelfsprekend iets aan heeft geduid, iets heeft willen laten zien,maar nu op een punt ben gekomen dat wat mij diend mij ook zal volgen........☀ 

Veiligheid.

Mij veilig kunnen voelen is het grootste goed die ik naar mijzelf kan brengen,die ondanks het fluiten van een merel ik omhoog kan kijken,en kan zien dat wanneer de herfst is aangebroken,er voor kan zorgen dat het naar binnen gaan zo veilig is geworden.Zo vanzelf de weg ook wijst om voor mijzelf te blijven kiezen.Geen verantwoording af hoef te leggen dan alleen in het vertellen hoe ik kan zien hoe veilig ik mij weet te voelen in alles wat ik beschrijf.In alles wat het kan geven om mij veilig genoeg te voelen,en ook te zien dat mijn onafhankelijkheid vele vruchten heeft afgeworpen en heb gezaaid,heb laten groeien, stilaan een prachtige boom is geworden en ik daar de stam van ben.Ik waai wat van links naar rechts en hap wat lucht naar binnen,voel mijn takken die ik heb,wat zwaarder zijn  geworden door alle regen en de wind het blad verlies even moet verwerken.Mijn stam wat groener wordt,waar de slakken zich kunnen binden en mij een voeding geeft in het verbinden zelf.
Dat noem ik het veilig voelen met mijzelf,een thuiskomen in ieder moment ,wat ik aan mijzelf kan laten weten,en vooralsnog geen enkel overdrijven of een bezinning nog ken ,maar mijn werkelijkheid van weten.Dat een veilig voelen bijmijzelf de grootste schat is om te hebben ,om te zien dat wat ik nodig heb in mijn creëren,alles zegd hoe veilig ik mij kan voelen met mijzelf.Veiligheid is geen kelder waarin ik zou moeten schuilen, wat ik heel lang geleden echt heb gedaan,om mij veilig te voelen.Daarin de meeste contacten had verbroken,omdat ik niet had begrepen dat andere met mij zo om konden gaan. Het werd een reflecteren hoe het zou kunnen gaan, als ik met mijzelf ging spreken in plaats te gaan luisteren naar de ander.En terwijl ik dit deed, zonder het besef van weten, dat ik daar mijn eigen veiligheid weer terug heb gevonden.Heb kunnen zien dat de nederigheid naar de ander mij in de schaduw had gezet.Mij daar uiteraard zo onveilig voelde, dat ik ging schuilen voor mijzelf.
Maar sinds ik ben gaan schrijven als een idioot, heb ik de veiligheid die ik zocht uiteindelijk na flink veel ontdekken, in het vertellen aan mijzelf,hoe mijn momenten van ervaren heb benut en om heb kunnen buigen naar wat ik nodig had, in  mijn liefdevoller ervaren.Dat wanneer ik mij veilig voel, in het ervaren zelf, een boom kan beschrijven alsof ik het zelf ook ben.De natuur mijn grootste vriend is geworden,waarin ik iets herken in het groeien naar mijn kalmte,in de rust die ik heb en dan dit kan vertellen vanuit de veiligheid die ik voel.

Oorzaak en gevolg.

Het tijdelijke kunnen ervaren hoe mijn lichaam reageerd,hoe mijn lichte beweging kan veranderen in een mooie stilte die ik ken,en laat proeven aan iedereen.Hoe vanuit mijn delen inmiddels heb geleerd,om niet meer om te kijken naar wat is geweest,maar te genieten wat ik lees.Geen ommekeer kan voelen,geen enkel respijt,geen enkel nazorg die bevrijd,die laat zien dat een beperking geen beperking hoeft te zijn, maar een mooi moment van delen,van een samen zijn met mijzelf.Mijn zachte kant een oorzaak geeft om hier over te schrijven.Ik voel mijn adem op zachte toon naar buiten stromen,waar een wolkje is te zien,waar de zoete lucht tot mij kan komen,waar ik mijn ogen sluit,waar mijn adem die ik gebruik tot leven kan komen en kan blazen naar waar het wil zijn.Ik vul mijn kamer met de zuurstof die ik heb en adem wat sneller om te kunnen voelen in mijn hele lijf.Om de rust wat ruimte te kunnen geven en mij openstel terwijl ik schrijf.Nietsvermoedend mijzelf beschrijf in de rust die ik heb gevonden,in de kalmte die het heeft,waarin de zegening die het krijgt, ook weet te dragen in dit moment.Het voelt alsof niets meer bestaat,dan alleen de lichte vorm van schrijven, dat wanneer ik kijk naar de  onbevangenheid,dat niets is wat het lijkt,maar dat ik weet te ervaren terwijl ik schrijf.Wat zachtjes in mijn handen wrijf ,geen zin weer kan leggen,dan alleen te vertellen hoe ik mij voel.Het eeuwige in wat het kan zijn,in mijn zachte ontvouwen, eigenlijk dit het fijnste vindt om dit te laten zien.Ik zie wat beelden komen, waarin de acceptatie is te zien,en weemoedig mijn delen als zacht satijn over mij heen kan trekken en mij kan bedekken in mijn vriendelijk willen zijn,in het menselijk willen wezen, in wat liefde ook kan doen terwijl ik schrijf.Dat ook dit kan gebeuren, wanneer mijn zachte kant mij heeft veroverd in dit moment,mijn integerheid kan tonen,mijn gevoeligheid naar mijzelf ,misschien als een kind in een schoot ben gekropen en mij daarin bevind.Het klinkt misschien waanzinnig in wat ik nu vertel,maar wat er nu gebeurd in mijn schrijven,in wat ik al eerder heb gevoeld,dat de energie die nu is gekomen mij zoveel vult,mij zoveel kan geven,mij laat zien dat het een gevolg zou kunnen wezen in alles wat ik aan mijzelf heb verteld.

Bespiegeling.

Het zit te strak en buigt niet mee,het geeft geen ruimte ,het is teveel en soms te weinig,soms te groot in het verkleinen van de dingen.Het laatste woord  wat nog niet is beschreven,de schuine tekst niet kan worden gezien.Het vlakke gezicht nooit ronder  is geworden,nooit een beslissing hoef te nemen, dan alleen te weten, waar  nooit echt naar wordt gekeken.Dat een bodemloze put niet is te vergelijken, dat mijn handelen in dit moment,mijn verfijnig zou kunnen verliezen, als ik dit blijf zeggen,als reactie in wat ik zie.Wat een kromme kijk zou kunnen duiden,zou smaken naar verrotte vis,zou ruiken naar een bedorven aarde,naar de grootste illusies die er zijn. Om alleen te kunnen dragen hoe anders het had kunnen zijn.Wanneer de omslag is gekomen,wanneer de daling als een verstelbaar evenement,wat kleur zou kunnen krijgen, en dan merk dat het een storm in een glas water bleek te zijn.Dan zou ik lachen en schuddend mijn buik gaan voelen,de basis waarin ik sta.Dan zou ik alles vergeten en niets meer over willen doen.Niets meer willen laten zien,dan alleen mij te omgeven met die energie ,die mij is gegeven,die ikzelf heb verdiend,die in het grote gelijke een bespiegeling lijkt, vanuit het lange zwijgen wat ik lang heb gedaan.Het maakt niets uit in mijn vertellen,het geeft de boost van werkelijkheid,van tevreden kunnen zijn in al het onverwachtse,die geen nut zou kunnen hebben meer een ander duiden heeft. Vooralsnog zonder commentaar door kan stromen in de flow die ik kan laten zien.In redelijkheid kan beschrijven en het mij verbaasd,dat in al mijn jaren dat ik schrijf,steeds weer iets anders kan ontwaren.Steeds het kleine, groter weet te maken,de onzin soms ook terrecht kan zijn.Mij niet meer bindend op kan stellen,maar te beseffen dat ik er soms genoeg van heb.En geen enkel voorbeeld meer wil geven.Dan mijn dwarsfluit pak,waarin de valse noten zijn te horen, waarin ik niet had verwacht,zo mijzelf te horen schrijven, te horen met hoeveel gemak dit schrijven ook kan komen en eigenlijk een lach ontstaat.Die breder is dan wat er kan gebeuren als ik eens echt toelaat wat ik ook kan voelen.Dwars tegen alles in, kan gaan  liggen op de grond en al demonstrerend met open mond, ineens besef dat alle moeite die ik heb genomen geen moeite bleek te zijn.Geen moment van vrezen,van angstig te moeten zijn,van alle invloeden verschoond wilt blijven en als een vreemde vogel mijn vleugels uit kan slaan,waarin de vlucht die het lijkt, gewoon een bespiegeling is wat ik soms ook kan ervaren. in de bespiegeling die ik beschrijf.

Eigen hand.

Hoe uniek het kan zijn om te weten dat vanuit het niets ,vanuit een niet kunnen weten dat mijn stijl van schrijven,vanuit een stilte die er  is in een mooie bezieling is omgezet. Waarin ik kan voelen in het bereik wat het heeft,in een geweldig ervaren heeft neergezet.Mij constant bezig houdt en dan van het een naar het ander vlieg.Dan niets hoeft te bedenken in wat ik schrijf,mij niet anders hoeft voor te doen,dan alleen te kunnen beschrijven van dit moment,te kunnen voelen dat als ik het lees,terug kan komen,terug kan kijken in wat is begrepen .In mijn volledigheid van delen eigenlijk voor mij zo voor het oprapen ligt.Ik hoef niets meer te zoeken,ik graai niet naar een status,maar in het moment van schrijven eigenlijk alles kan ontstaan.
Alles wat de aandacht vraagt, vanuit een helder weten, nu is beschreven over de weg die ik heb afgelegd.Over mijn intieme momenten,die als een mooie vorm vanuit eigen hand steeds is beschreven.Ik voel mij dankbaar  wat ik kan laten zien,kan laten ontvouwen in mijn bevrijdende taal.Met eigen hand is beschreven,geboren door te kunnen luisteren naar mijn eigen taal. Geen vangnet , geen back-up kan maken,maar in het delen naar mijzelf zo'n bevrijding blijf voelen,zo'n recht,wat krom tenent zou kunnen zijn, wat met eigen hand is beschreven.Vanuit het niets is verkregen en waarschijnlijk het voortouw heb genomen in een reeks van beleven en het mijn bezieling noem.Mijn muze bleek te zijn,mijn onderkomen in mijn verblijf, wat uit eigen hand zo is beschreven in wat het verteld om in de komende tijd mijn bezieling weer te kunnen geven.Het samenstellen in hoe het wijst naar de veranderingen die ik lees.De volharding toch een pluimpje geef,en laat vallen over mijn schouders. over mijn gezicht en laat betamen door mijn hele lijf. Waar ik kan voelen hoe alles zich heeft beklijft,zich heeft gesetteld rondom mijn borst en is gezakt naar mijn billen en buik en dan kan voelen aan mijn benen,waar ik mijn voeten zet, waar ik voor sta.Dat alles wat uit eigen hand is geschreven, wat neer is gezet vanuit een mooie beweging. Zoals een pauw, zijn veren spreid, in mooie kleuren  kan laten zien,dat de dans van eren nu wordt beleeft ,kan worden ervaren dat door eigen hand dit kan ontstaan.🐦...

Hoger plan.

Mijn integer vermogen,mijn sfeer van delen,  plots een wending  voel,of het kan schelen,of het meetbaar is om te blijven delen,en inmiddels ook wel zie, dat ik iets heb bereikt in mijn dagelijks leven.Het is de rust die ik vindt in mijn bewegingen naar de ander en ik anders ben gaan kijken naar mijn ervaren.Omdat ik nu kan zien, hoe mijn wijze van schrijven nu naar een hoger plan is gebracht.Daar waar ik niet kan zwijgen,maar stil te zijn in ieder moment,stil te kunnen kijken,stil te staan in wat ik zie,stilaan naar een ander gebied ben gelopen en daar kan voelen mijn kalmte en mijn rust.Mijn bezielde taal in mijn vertellen,dat mijn schrijvend beleven toch iets anders vraagt.Maar geef mij over aan wat ik nog niet ken,maar graag zou willen voelen in de uitkomst waar ik nu sta.Mijn lichtheid te kunnen voelen,mijn eigen stem,mijn schrijvend beleven een andere ingang geeft en mij (als een bezield mens) weet te beseffen, dat wat ik heb gecreëerd in heel mijn leven, mij nu naar dit punt heeft gebracht.Het mooiste punt die ik aan mijzelf heb kunnen geven,mijn eigen geluk,mijn kalmte,mijn talent die op mij wacht ,om daar mee te gaan vertellen over mijn bezielde taal.Het is mijn zachte energie die ik over kan brengen zoals ik schrijf en in alle gesprekken die ik heb,mij betrap hoever ik ben gekomen in de realisatie van mijzelf.Zo voldoende aanwezig en het nu zeker   mijn bezielde taal zal zijn.Dan wat het kan schelen in het blijven vertellen,maar geen oorzaak meer brengt, in wat ik kan beleven.Het punt is bereikt, daar waar ik wil wezen,mijn energie die ik heb, op een andere manier ga gebruiken,ga zien wat er komt,in het belangrijkste wat ik zocht , nu ook heb gevonden.En vanuit een mooie hoek, het mijn bezieling  zal gaan noemen.Zal gaan beschrijven wat een Bezielde Taal kan hebben, in de oversteek die ik dan voel, dat dit het hoger plan is om te weten dat alles wat is beschreven en nog beschreven wordt, de bezieling heeft gekregen om het ook  te  kunnen benoemen in mijn bevrijdende taal..

Sieraad 💍

Het kunnen waken over dit moment ,alsof ik een sieraad in handen heb,alsof ik mijn tijd ver vooruit ben,alsof mijn creëren in wat ik schrijf, mijzelf wakker weet te houden , in wat het krijgt.Geen weerslag of bekendheid kan gaan wenden,geen stalen verbinding neer kan zetten dan alleen een mening die ik heb, daar zo voorzichtig mogelijk in had willen zijn,maar voel nu wel,dat mijn redenatie in hoe het klinkt, als witte zand omhoog zou kunnen stuiven om toch te blijven zien,dat de mogenlijkheid om zo te schrijven niets anders is, dan te leven in dit moment.Ieder moment het zich kan keren,kan verstaan dat wat ik schrijf, aan mijzelf kan laten weten,zoals de dag zich laat zien,waarin ik blijf beschrijven, wat mij ook werkelijk diend.Ik heb geen toverspreuken waarin het stafje ontbreekt,waarin de eerst volgende, die dit leest ik helemaal niet hoef te kennen.Omdat ik mijzelf  kan brengen in een mooie focus, een trance kan hebben en dan die verbinding geeft.Dat in alle momenten van mijn schrijven, mij steeds bewuster wordt, hoe het kan lopen als ik voel dat ik een sieraad in handen heb.Dat als ik er naar kijk, mij zo gelukkig voel,mij zoveel heeft gegeven,dat niet alleen mijn schrijven mij zo vult,maar de juiste momenten in mijn delen.In hoe het voelt om mijzelf ieder moment te kunnen horen,mijzelf te blijven zien en dat net als een sieraad blijft glinsteren.Blijft ontstaan en er geen betere weg had kunnen kiezen,dan te weten, dat ook in mijn schrijven steeds iets anders kan ontstaan.Steeds iets kan laten zien waar ik nooit bij stil had gestaan, als ik niet zou schrijven, als ik niet open zou durven staan voor de stilte ,voor de liefde die dan komt,en dan vanuit een mooie diepte, de zinnen komen die gisteren nog niet bestonden.Maar vandaag de aandacht vragen in dit moment en dit als een sieraad weet te dragen, totdat ik niets meer weet te vertellen ....

Handelingen.

Alleen mijn handeling te kunnen voelen,daar waar ik op let,net zo kan beleven in iedere letter die ik zet, om zou kunnen keren.Achteruit zou kunnen schrijven, dan in spiegelschrift  meer kan duiden,hoe het voelt om zo volkomen anders te gaan schrijven,uiteindelijk veel te luid mijn deur dicht klapt,mijn hoofd naar voren buig en met verbazing  kan lezen, dat wat ik schrijf, aan mijzelf is geschreven.Aan mijn zijde is gaan staan en hoef mij niet meer druk te maken in wat er kan ontstaan.Geen enkele vorm het nog kan hebben en daar mijn vrijheid is te zien.Uit elke vorm ben gestapt,uit elk verlangen om het steeds weer anders te willen doen.Nu het mij dit inzicht heeft gegeven, dat het anders doen al anders was.Anders dan wat ik ooit heb gelezen en dit nooit tegenkwam,dan alleen te bemerken wat er speelt in het beschrijven van dit moment.Het heeft geen haast en weet te leiden, dat wat bevrijd geen vorm nog heeft,dan alleen in dit momnet te laten ontvouwen,te laten leven vanuit de handeling die ik zet.Ik heb geen voorbeeld nodig,geen inspiratie om te zien,dan alleen te kunnen ontvouwen in wat ik schrijf.In wat ik laat weten aan mijzelf,er geen enkele omvang is te meten ,waar de vorm die ik dacht te hebben,meer is gaan lijken op mijn wezenlijk zijn.Op de barricade van een podium ben gaan staan en dan te voelen dat het podium die ik gebruik, geen podium bleek te zijn.Maar de illusie van delen die ik kan blijven voelen en in staat kan zijn om hierover te schrijven.Als alles weg zou vallen,en er niets zou zijn,dan alleen mijn ontvouwen in de momenten die ik beschrijf. Zelfs geen functie meer zou kunnen hebben en ik hierin alleen maar overblijf.Dan vanuit mijn handelen,vanuit de tijd die ik neem,ondertussen naar buiten kan kijken terwijl ik wat teksten schrijf.Mijzelf niet zo serieus meer neem,geen vorm kan gebruiken en eigenlijk alleen een streep nog zet.Een punt in de verte wat op een horizon lijkt,en aan weerskanten de vlakken vul om nog iets te laten lijken, dat als ik geen vorm gebruik het ook nergens op kan lijken.Ik haal de illusie weg,ik veeg de vlakken schoon en in het moment van dat handelen, zie ik een nieuw patroon en daar verder op kan borduren.Kan laten zien dat door te vegen en dingen weg te laten, zoveel ruimte kan ontstaan,zoveel vrijheid in durven kiezen, dat ik weet dat alles kan ontstaan, geen enkel vorm hoeft te hebben,geen enkele reis, dan alleen het retour te voelen in wat ik beschrijf.

Zonder vorm.

Ik heb geen vorm,maar een hedendaags gebruik waarin ik zie hoe mijn ramen zijn beslagen  wanneer ik mijn gordijnen opentrek.Ik heb geen vorm waarin ik het kan gieten,waarin het statisch klinkt om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.Maar het is het moment waar ik in zit, wat ik ben gewend eigenlijk helemaal niet zou kunnen missen,er eigenlijk helemaal geen andere vorm is te vinden,dan alleen te schrijven zoals ik aan mijzelf laat zien,zoals ik aan mijzelf kan laten weten dat ieder begin ook weer een einde zou kunnen betekennen,maar wil niet zeggen dat wat ik beleef niet meer op papier zou willen zetten.Maar dat het iets zegt, dat er in mijn vele ontdekken alleen mijn schrijven mij bekoord.Ik hoef niet te schrikken als het niet wordt gelezen,daar gaat het mij niet om,maar soms om iets weg te laten, kan ik weer terug komen in het besef,dat mijn schrijven mij verder kan tillen,mij verder laat zien,dat mijn passie die ik voel naar buiten laat komen zodat ikzelf kan zien in mijn schrijvend beleven, dat de vorm die ik zocht eigenlijk niet is te vinden,want zodra ik dat zeg, voel ik mij gebonden en denkt te moeten zoeken naar een andere vorm.Maar dat is een verkwisten van mijn woorden,van het bereikbaar willen zijn,van de weken delen die de aandacht vragen,die maken om te ervaren dat de vorm die ik dacht te hebben geen vorm is ,maar mijn eigen ontvouwen,mijn eigentijds gedoe,waar mijn liefde voor mijn taal blijft stromen in de sprongen die ik maak.En ik het nodig heb ,in de omarming van zoveel vertellen nu echt een plek inneemt. Zonder een vorm ik aan mijzelf kan laten weten,waarin de vrijheid die ik voel, zo mee is gelopen in de zone die ik zet en in iedere verandering die ik voel, het op deze manier in feite aan mijzelf laat weten. Het geen vorm kan hebben,maar een ontstaan in al mijn schrijvend beleven.

Verstrengeling.

Het kan mij overvallen in het besef dat ik altijd iets wil veranderen, wat er gebeurd en dan in sommige momenten ook kan zien, hoe mijn wereld is geworden,zo vreselijk zelfstandig,soms zo veel alleen,soms zo kritisch naar de mensen, die niet zien dat in mijn delen er altijd iets gebeurd. Waarin mijn intelligentie in het bereik,mij soms zo moedeloos kan maken,zo in het bereik dan ook plots kan voelen wat ik heb gemist,wat ik misschien heb laten liggen,dat een gemis van een lieve partner niet de reden is ,maar dat  nu ik wat ouder ben en mijn leven overzie,waarin de sprongen zijn gemaakt ,mij ook heeft gediend en mij ook heeft geholpen om te doen wat ik nu doe en uiteindelijk de scan ben aan het maken in wat mij nog werkelijk voed.Ik weet,ik ga naar binnen en naar verluid het mijn bezinning  is, die ik kan voelen en wil beschrijven hoe het voelt om altijd maar iets te laten zien, om te blijven in de wereld waar de waarheid die ik nu zie, zo verankerd is blijven hangen in de dingen die ik doe.Die ikzelf kan creëren om naar mijzelf te luisteren en dan ook hoor dat in al mijn beleven soms ook iets anders hoor.Dan hoor ik een gemis van klanken, van het raken in een zin,van dankbaar kunnen zijn,maar ook het gevoel kan hebben, dat wat ik doe tot iets kan leiden, dan alleen te kunnen duiden hoe mijn leven vanuit een verwondering  heb gezien.Maar inmiddels nu ook wel weet dat in het creëren in wat ik schrijf,zich soms ook  kan keren en dan ga missen in wat ik niet weet. Hoe de verstrengelingen soms  parte speelt.En mij kan verwonderen in wat ik schrijf en zeg,maar dat ik altijd voel dat ik wil veranderen.En dat op deze manier aan mijzelf wil vertellen.
Ik weet niet wat dat is,maar het voelt als een beweging die nooit genoeg heeft als ik zeg,over mijn schrijven van zoveel stilte,van zoveel te hebben gezien en dat er toch een klein draadje is blijven hangen in mijn systeem.Die altijd  aanwijst om het anders  te willen doen,dat de overtuiging die ik heb, niet zo snel los kan laten en ik daarom dit vertel.Het voelt als spartelen om het gelijk,het voelt als een verhuizen die steeds wordt uitgesteld,die steeds een gat kan slaan in al mijn momenten, dat ik niets meer voel in het delen naar mijzelf.En daar mijn kern naar voren komt,van zoveel gewoontes die ik had,van de inborst die het kan hebben om eens te vertellen wanneer ik naar binnen ga.Dan zie ik een vervolmaking in een prachtig geheel,dan pas zie ik, dat het heeft maken met de volharding die ik heb en dat nu in een andere vorm  kan worden neergezet en mijn schrijvend beleven naar een ander niveau ook breng, waar ik niet wordt herinnerd hoe het zou zijn geweest als ik dit met meerdere zou kunnen delen.De verstrengeling die ik voel, heeft daar mee te maken,zoals ik ben begonnen in de reeks van vertellen, waarin ik het mij eigen heb gemaakt,waarin ik heb mogen beleven in ieder woord die ik heb gezet en als bijzonder heb ervaren.Maar soms ook voel om de verstrengeling weg te halen om dan te kijken hoe het voelt, welk een ingang het zou kunnen krijgen en dan kunnen zien, dat mijn waarde die ik heb, voor mijzelf zou kunnen houden. De verstrengeling van voorheen daar te laten ,om dan te kunnen zien,dat mijn schrijvend beleven in een ander niveau is te zien.

Bevoorrecht zijn.

Het lijkt zo makkelijk in wat ik beschrijf en is te doen vanuit mijn eigen ontstaan.Daar waar in feite iedereen kan zijn,om kunnen luisteren in wat ik schrijf en kan delen  zoals het komt en vanochtend ook wakker werd met het vinden van eigen taal.Voor mij is het bijna een gewoonte  geworden in het uit gebreid verslag, die ik uiteindelik alleen aan mijzelf weet te vertellen en ook kan delen op mijn blog.
De omvang  die het kan hebben,kan ook laten zien dat niets van tevoren wordt bewerkt,maar gewoon in dit moment te kunnen zijn. Altijd mijzelf die verbazing geeft en dat het leven wat ik voel zo doorstroomd kan worden door het schrijven van mijn eigen taal.
Soms wat herinneringen naar voren wil halen,soms een reageren op het niets,dat in de momenten van vertellen mij kan dragen wat de aandacht vraagt en het volgend moment alweer ben vergeten.Ik deel vanuit respect en geef de energie die het kan hebben, haar eigen weg weer terug ,en wordt herinnerd aan wat ik niet zou kunnen vertellen,er geen voorwaarde in  zou kunnen zijn ,dan alleen te ervaren in mijn lijf, in de boodschap die ik blijf brengen ,in de balans die het krijgt, dat in het overwinnen van eigen klank en taal zoveel zou kunnen duiden, in wat ieder moment zou kunnen verschijnen en daar mijn eigen taal voor gebruik.Het blijft bijzonder hoe het kan,dat als ik schrijf, mij kan focussen in wat er komt en in het terug lezen aan mijzelf,mijn kracht weet te vinden,mijn zachte inslag ook weet te zien en kan ervaren vanuit een hoek, die alles draagbaar zou kunnen maken,niets achter wilt houden,niets kan zien als ik niet zou kunnen beschrijven in wat er gebeurd.In de lijn van vandaag of morgen altijd weer iets anders kan laten zien.Mijn Kadans ervoor kan zorgen dat in het beschrijven van eigen taal,zoveel terug heeft gegeven,zoals de kalmte in de stilte, in de hoogtes die ik ken,soms af kan dwalen in een ander systeem.Ik voel mij bevoorrecht in alles wat ik heb beschreven,in alles wat het heeft gediend en nog zal staven in de orde van een verstandhouding die ik vandaag ook werkelijk voel.
Voor mij bestaat de taal die ik heb beschreven vanuit de klank die ik heb gehoord,en heb beschreven en bij ieder woord mijn zintuigen open heb gezet,ben gaan bewonderen dat het komt,omdat ik heb geluisterd naar mijzelf.Dat ik zeker ben gaan geloven dat de taal die ik heb,mij heeft laten spreken met mijzelf.Laten zien dat ik altijd heb gedacht dat ik nergens goed in was,maar als ik mijn schrijven kan lezen, vanuit een ervaren die ik heb, dan voel ik mij bevoorrecht,dat dit mijn kwaliteit is geworden,mijn eigenheid in wat ik schrijf en voort zal blijven stromen zolang ik met mijzelf spreek.En kan blijven ontstaan door mijn taal,door mijzelf volwaardig in te kunnen schatten,dat wat ik ook beschrijf, zich weet te wentelen,weet te keren,weet te staan vanuit mijn handelen in eigen taal.

November

Er valt een verwaarloosd blad vlak voor mijn voeten,ik raap het op en zie de nerven als aders door mijn handen glijden , in hetgeen als verloren te kunnen beschouwen,te kunnen zien welk een waarde het heeft gekregen, dat dit stukje blad heeft gediend om mij die zuurstof te geven en als heel natuurlijk de boom heeft losgelaten, om alsnog de voeding aan de aarde te geven en daarin kan zien, de cirkel van het leven.Ik buig wat naar voren,en zie de kastanjes liggen,ieder met een andere vorm.Zo glad en glimmend ,zo uidagend het kan zijn om ze te gaan rapen,en te gaan verzamelen,maar weet net op tijd dat het de vruchten zijn om voort te planten,om net zo'n grote boom te worden wat kastanje bomen kunnen zijn.
De intensie die ik voel in de overgang van de natuur,ook kan laten zien hoe nu weer de november maand is begonnen.Heel vochtig met veel wind, de regen niet uit kan blijven en ik toch ga wandelen om weer te voelen de overgang van buiten naar binnen te keren en dan kan zien, dat in de verandering die ik zie, in de natuur, ook mijn verandering kan ervaren, met mijn deelname aan het leven.In de wisseling die het kan geven en mij verrast om opjectief te blijven,om te blijven staan waar ik het liefst in ben.Ook al sta ik met een hand vol kastanjes en zou ik wensen voormijzelf dat alle illusies die ik heb gehad,haar plek nu heeft gekregen.Maar dat ik wel merk, dat wanneer de herfst echt is door gedrongen, ik mij totaal weer anders voel.Het is een opgewekt naar binnen kerende effect,dat in mijn ervaren van dit moment ,geen enkele herkenning van de zomer is te vinden.Geen enkel houvast zou kunnen hebben, dan mijzelf alleen te herkennen in de natuur.In het wuiven van de takken die ook wel voelen dat de nuttigheid die het kan hebben, om het bladverlies te kunnen voelen in het dragen van een boom.De stam als een anker ook kan laten zien,hoe de stevigheid van stilte meer kan doen, dan te bewegen, waarin de wortels kunnen laten zien, die mijlen ver zijn gaan vloeien onder de grond, waar ik op loop en zo verankerd zijn gaan liggen en kunnen wachten tot elk moment.Wanneer er vanuit een stilte kan worden gekeken,dat het veel beter is te doen om in feite alleen maar te kunnen accepteren, dat het is zoals het is.Dat ik bezig ben, om de herfst te omarmen en dat op mijn eigen wijze ben aan het doen.

De Sjamaan .

Ik luid iets in en heb op mijn andere blog (klompanna2.blogspot.com) al wat beschreven,eigenlijk al wat heb laten zien ,wat mijn drive van schrijven, mij weer naar toe heeft gebracht.Heeft laten weten vanuit de hoedanigheid waar ik uit schrijf met de Sjamaan in mij ook heeft te maken.En leg het aan mijzelf uit, hoe de reis die ik heb gemaakt, steeds meer kan duiden naar wat ik draag en ook kan weten,nu kan laten zien dat in de gevoeligheid die ik kan hebben,vanuit het vertellen in wat ik doe, ineens toch de aandacht vraagt om te gaan vertellen dat het er toe doet.Dat in de gave die ik heb, nu op een mooie manier naar buiten kan komen,kan vertellen hoe het werkt, als ik vanuit mijn energie kan ervaren,niet alleen wat ik schrijf,maar ook de mensen om mij heen.En het mij steeds duidelijker wordt in het verbinden met de natuur,met de bomen,met de omgeving waar ik woon, precies op de goeie plek ben gekomen, om de kwaliteiten die ik heb, nu veel duidelijker kan gaan ontvouwen.Ik heb dat nog te weinig gedeeld,te mild en altijd dacht dat ik mij over moest geven aan de ander,maar door mijn schrijven heen,met de kwaliteiten die ik heb, op een Sjamaanse manier ik ook kan lezen  en ervaren en nu begrijp, dat dit niet voor iedereen is weggelegd,waarin ik ook zie hoe mijn diep geworteld ontvangen zo beschrijf, dat het niet voor iedereen herkenbaar is.Met het terugtrekken wat ik doe, ook nodig blijkt te zijn,mij niet hoef af te sluiten om de energieën  die ik dan pak, te kunnen verwerken,te kunnen raken in wat het is, om op deze manier ook eens zo over mijzelf te schrijven.Om te laten zien wat de Sjamaan in mij zou kunnen vertellen, in het laten zien,dat vanuit mijn natuurlijkheid de Sjamaan  opnieuw bezig ben om te omarmen.Om te zien hoe belangrijk het blijft,dat terwijl ik schrijf vanuit een mooie energie,een diepe buigng altijd blijf maken als ik de natuur wat dichter bij kan halen,als ik sla op mijn trommel en de klank in wat ik hoor ,mij open kan zetten voor de heling die dan komt,voor de stilte die voor mij belangrijk blijft ,om te ervaren dat er een Sjamaan bezig is om goed te kunnen functioneren.In het toelaten wat in feite mijn kwaliteit is gebleven, in het overkomen in wat ik voel en kan delen naar de ander.Het voelt zo goed om dit eens te laten zien,in het vertellen van dit moment,maar ook van plan ben om dit vaker te doen,om mij de laten leiden door de Sjamaan in mij....(Word vervolgd)

Meestershap.

In hetgeen wat mij meestershap heeft gegeven, in wat het kan betekenen om de samensmelting met mijzelf, altijd laat gebeuren en de voorkeur heeft ,om vanuit een rust te kunnen delen. Mijn eigenheid, mijn manier van spreken, dat niets anders lijkt in de stem die gebruik, de enigste overeenkomst blijkt, om vanuit eigen wijsheid te gaan spreken. Te gaan schrijven en ervaren, het er toe leid om zelfstandig te kunnen wezen en mij  bevrijd van alle afleidingen die er zijn.Waarin het oordeel wat ik vaak hoor, bij een ander kan laten en niet meega in de stroom van reageren op elkaar.Maar te kunnen luisteren in wat ik aan mijzelf vertel.In het weten dat eigen meestershap die ik heb kan laten ontstaan.In het onderbouwen van mijn eigen taal.Eigen meestershap weet te ontvouwen, kan betekenen een gevoel te hebben dat ik naast de maatschappij ben gaan staan,maar in feite in mijn eigen natuurlijkheid te durven te staan.In het recht  die ik heb verkregen om vanuit de overtuiging die ik heb gemaakt.Vanuit mijn meesterschap die ik heb gevonden, in de momenten van beseffen, dat ik mijn eigen meestershap heb gevonden en ben geworden in wie ik ben,  Daarin mijn eigen wereld naar mijzelf heb toe getrokken,heb gezien hoe mijn vermogen in een meesterschap is omgebogen, in een overgave naar mijzelf.In  eigen meestershap te kunnen staan.Geen egoïsme in kan voelen,geen oordeel wat een ander vaak heeft, als je zegd en schrijft om op jezelf te richten. Dán  pas zou kunnen gaan geven aan de ander.En niet andersom.Je eigen meestershap in gang te zetten, dat alles wat er kan ontstaan , zeker aan jezelf kan worden gegeven. Als een rijp geheel de stappen blijft zetten ,wat eigen meestershap kan betekenen in eigen taal.Dan komt de zachte kant van een ontvouwen,dan sta ik stil bij wat ik zeg,dan kan ik horen in eigen stem, hoe de klank die blijft resoneren,  in een vervoering kan  brengen,naar de kern die wij allemaal hebben.Die ik heb willen laten zien.Om te kunnen zeggen dat in de meestershap die ik heb,mij wist te ontstijgen in ieder besluit die ik heb genomen. Om tot inkeer te kunnen komen met mijzelf.Om trots te kunnen zeggen dat de meesterschap die ik heb bereikt, is gekomen,door wat ik heb beschreven, in het omarmen van al wat ik wist te vertellen vanuit de stroom van eigen energie en mij deze meestershap heeft toe geëigend Mij heeft geleerd om integer te blijven naar de ander,naar wat ik heb laten zien, in al mijn ontluiken, daar mijn meestershap is geboren en ontwapenend het kan zijn,ontroerd in dit vertellen, dat ik over mijn eigen meesterschap nu schrijf.