Onvoorwaardelijkheid.

Het gerijpt ervaren,dat geen begin noch een einde is te zien,dat de dag weer anders is begonnen zoals nu ,vroeg in de morgen.Weer wat vogels kan horen fluiten ,de vlinders al vroeg zie zitten op de bolle paarse bloemen,de droogte even weg is ,en de regen het teken geeft om niet meer te hoeven sproeien.Maar dat de ruimte die ik voel van een andere orde is gekomen en kan zien hoe groen het blad weer is geworden,hoe breed mijn verlangen om te schrijven,om te willen zien dat alleen waar al mijn ervaren nu toe diend,in de weelde van accepteren,dat de lach die ik kan hebben verder reikt, dan wat ik kan vertellen aan mijzelf.
Mijn onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben,zelfs te groot kan zijn in het laten ontstaan, dat de binnenkant van beseffen veel te veel heeft open gestaan,veel te veel vanuit een oud patroon ben gaan beseffen, dat de onvoorwaardelijkheid naar mijzelf, zich nu heeft geopend om te blijven ontvouwen in mijn eigen taal.Onvoorwaardelijk zijn zoals een kind naar ouders,zoals het vlies wat is ontstaan, doorbroken kan worden, in het besef dat de onvoorwaarlijkheid nu naar mijzelf toe is gegaan.Het is even wennen en had niet verwacht dat door al mijn schrijven, het mij dit heeft gebracht,dat ondanks alles, in wat ik ervaar,mij niet meer hoef terug te trekken,mij  laat verstaan, dat in mijn schrijvend beleven waarin ik ontdek, dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander nu wordt beperkt en er anders mee om zal gaan.
Het is zo mooi om te voelen dat het bestaat,dat alle dingen die ik nodig heb,in mijn schrijven kan ontstaan, in het delen naar mijzelf, in het vertellen hoe het soms voelt, in het verliezen van mijzelf en soms andere ,in het behouden van mijn eigen taal,waar de hang van ontvangen mij duidelijk heeft gemaakt,dat in al de jaren dat ik schrijf,mijn eigen taal is blijven staan in wat ik werkelijk nodig heb.De onvoorwaardelijkheid die ik nu kan voelen, naar mijzelf,blijft voor mij het grootste omarmen in alles wat ik zeg.Het leven in dit moment,daar waar de meeste vervulling in ligt, in het behouden van wat ik heb en niet over de balk wil gooien,niet als een kind de aandacht wil trekken,maar gewoon omdat ik het fijn vindt om te vertellen wat er kan ontstaan in dit moment.Ik voel mijn energie van elk moment, die als een bewegend geheel om mij heen kan hangen en ik dan vertel wat het kan doen,wat het geeft,wat het creëerde in al mijn vertellen hoe het voelt om deze onvoorwaardelijkheid te voelen naar mijzelf.En besef ,dat dat mijn blinde vlek is geweest,dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander, soms te grote aandacht heeft gehad, dan vergeet om het naar mijzelf te brengen, om aan mijzelf te laten weten hoe het kan zijn, dat het belangrijk maken van de ander er in alle vormen kunnen zijn.Een vriendscahp een vriendschap zou kunnen zijn, als ik zou kunnen blijven in wat ik nu vertel, dat mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf nu weet te omarmen, in alles waar het voor staat.En dat er veel kan veranderen, ook in mijn taal,in wat ik kan beschrijven, vanuit dit moment en mijn ritme kan houden, hoe het geeft en neemt,in ieder moment van mijn eigen schrijven.

Niemand.

Niemand houd mij tegen om te schrijven in wat er komt,dan het persoonlijk nemen in wat onstond ,in eigen beleven door wat ik voel, om in mijn eigen taal te blijven,waarvan ik weet dat de vrucht open is gebroken op een speciale manier,dat in het geven van geen enkele reactie mij doet beseffen dat mijn taal zich heeft gevestigd in wat er komt.Geen bruikbaar mengen waarin mijn kleur nu anders wordt,waar mijn eigen intelligentie belangrijk is, vanuit het oogpunt in het willen delen naar mijzelf.Niemand kan bepalen hoe het voelt om als een stoptrein te dienen en mijn schrijven blijft ontstaan,ook al weet ik beter, dan mijn beschrijven in mijn eigen taal, door zal blijven gaan zoals het mij blijft dienen en niemand daar iets aan kan te doen.
Niemand zoals beschreven, in het erven van het goed ,van mijn eigen beleven, wie ik daarin ontmoet, kan ervaren zoals ik dat kan doen,kan beleven in een fatsoenlijk doen en standaard blijf weten dat de tijd die ik neem aan niemand is gegeven ,dan  aan mijzelf alleen.
Niemand zocht spijkers op water,niemand kon zien hoe het voelt in het moment van schrijven,in het delen wat ik doe,wat ik laat staan om nuchter te blijven in al wat ontstaat.En weet nu zeker dat waar het om gaat, heel verstandig te blijven in wat het raakt, om niemand te kwetsen vanuit het schrijven naar mijzelf.Om eerlijk te blijven zoals het komt en mij nooit richt naar de ander,soms in de gelegenheid komt om eens werkelijk te vertellen wat het doet, om mij te kunnen herstellen in mijn moed van schrijvend beleven,dat er niemand is om  terug te vallen, omdat ik dat doe met mijzelf.
Niemand is precies hetzelfde,niemand spreekt mij aan,niemand kan mij vertellen hoe het kan gaan  in het delen naar mijzelf.Het komt en het gaat,het heeft geen kop of staart,geen mooie franje,geen idiologie,geen zonderlinge buigen,naar alles wat ik voel.Ik sta op eigen benen,ik sta in mijn eigen veld,waar de vogels door de droogte zijn verdwenen,waar de muizen gaten blijven maken, in wat er wordt verteld.In wat keerbaar kan worden in wat leerzaam kan zijn,om toch te blijven delen in wat ik schrijf.
Niemand neem ik iets kwalijk,dan behalve mijzelf,in mijn eigen ontdekken ,dat dit schrijven beter bij mij past,en alleen de overtuiging naar mijzelf kan voelen in wat er is en was.En in feite niemand nodig heb om dit te doen.

Blinde Vlek.

Ik heb nog even gekeken naar een felle klank, die voor mij in het hard zijn van het verblijf , zoveel kan vertellen dat ik opgelucht naar mijn eigen gevoeligheid  kan kijken dat ik zo anders ben.Om niets te overschreeuwen,dan alleen het besef, dat ik mijn eigen kaarten trek en zonder het te willen, mijn liefde voor mijn taal, weet op te tillen naar weer een ander gebied .Waarin mijn blinde vlek , aan mijzelf kan laten zien , dat de mogelijkheid die er is, in het verdriet die ik kan voelen, alsnog mij laat zien hoe een blinde vlek kan werken.Als ik het zo bekijk, waarin geen liefdevolle klank is te voelen,waar het wijzen naar de ander terug kan komen in eigen isolement .Omdat de overtuiging die er is, een hardere vorm heeft aangenomen , misschien wel onbedoeld juist de ander in een afstand zet.Ik kan het mij niet voorstellen, dat wannneer iemand zo spreekt,vanuit waarschijnlijk een passie,ook werkelijk naar zichzelf  aan het luisteren is.Of alleen de confrontatie naar de ander als een frustratie  neer wordt gezet.Ik blijf dit ervaren dat een blinde vlek voor mij nu duidelijk wordt.Ik hoef niet te schelden om andere te betrekken in wat is ontdekt, in het kunnen luisteren naar jezelf,in het mogen omarmen je eigen naam,het eigen weten dat jou eigen taal bestaat.Maar dat het verschil nu is te merken, als ik even heb geluisterd in wat ik al jaren heb gehoord, nu in afstand weet te ontvangen en mij wend, naar mijn eigen bevrijding die er voor zorgt,dat mijn bescherming op tijd heb gevolgd,op tijd heeft laten weten dat wat de ander had gewild, ik nu terug kan geven in ieder moment van de blinde vlek. Die nu open is getrokken terwijl ik met mijzelf spreek.Maar  nu ook weet, dat het beter is te voelen en niet meer deel op een kanaal.Omdat het voeden naar mijzelf daar ging verloren en kon ervaren dat ik  daarin de ander  aan het voeden was, in de schoonheid van mijn eigen delen.Ik ben van niemand en hoor nergens bij,ik ben benaderd in mijn gevoelige kanten,in wat een ander denkt te zijn en ik daar niets aan wil veranderen.Dan alleen te staan voor mijzelf en niemand iets wil leren,maar dat ik weet, wat eigen taal kan betekenen zoals ik schrijf,zoals ik aan mijzelf kan laten weten, wat een blinde vlek kan doen.Het maakt je razend en geeft je het gevoel dat in een duiden eigenlijk niets kan ontstaan,dan de verbetering in eigen taal,dan te zweven boven een vulkaan en geen erg in hebt, dat juist in eigen ontstaan daar de openheid ligt van eigen taal.
Een blinde vlek trekt door alles heen en laat verliezen als ooit voorheen,laat de dingen stollen net zolang, totdat met opgezwollen aders er dan iets knapt,en dan kan voelen hoe het is om zo'n blinde vlek te hebben.Dan te dalen in het lichaam wat je hebt,in alles wat je dacht te proeven, met de ijdele hoop dat de kennis die je hebt meer dan genoeg is geworden, om alleen aan jezelf te vertellen, dat wat er kan ontstaan en niets hoeft te bewaren,alle filmpjes heb weggehaald, waarin ik liet proeven wat stilte  kan zijn, als het volstaat om te erkennen dat mijn blinde vlek daarin is ontstaan.
Ik loop als een kievit te pareren over mijn eigen terrein,ik maak het geluid van spreken in een onbetaald verzegeld ervaren,dat ik alsnog mijzelf kan zijn, in het delen en niet wil spreken over een ander,maar gewoon mijn taal gebruik, dan mijn stem laat horen waar de lucht wat zachter is geworden en mijn ijdele hoop is gaan veranderen hoe het werkelijk voelt om alleen te zijn.Om te weten dat wat ik vertel gericht aanmijzelf, mij altijd in een mooie energie kan zetten,in het ervaren dat het zo is en het mij altijd zal blijven vullen. Ook al is de blinde vlek misschien de druppel van het kunnen zien, dat het menselijk durven zijn in alles wat het diend, intens verbonden, dat er geen regels zijn in het verblijven van eigen taal,van eigen ontstaan die ik iedere dag blijf ervaren,ook al gebruik ik werkelijk mijn eigen klank en naam ,dat in feite niemand kan bepalen hoe ik mij voel.Hoe het is om een blinde vlek te hebben en daarmee deal,daarmee mijn eigen weg kan bepalen in wat een ander niet kan zien.In het begeven zoals het komt en niet wil trekken aan een dood paard,maar vanuit mijn eigen taal kan laten weten, dat blinde vlekken kunnen ontstaan in het ontregelen van mijn eigen verstaan.

Gewoon..

Het is zo gewoon geworden,alsof het altijd bij mij is gaan horen in alles wat ik zeg ,in alles wat ik kan ervaren in mijn eigen taal,in al het ontdekken,waar het om gaat,waar de schoen heeft gewrongen,waar de tijd die ik neem, om in mijn kalmte te komen,in mijn eigen taal,die doorgaans als een wervel van ontvangen mij terug heeft gezet naar mijzelf.En dan weet te vinden dat het gewone voor mij is neergelegd en als een deken in een zachte landing over mij heen kan trekken en het mij verbind in dit moment.De voortgang in mijn schrijven in wat er kan ontstaan, zal altijd bij mij blijven,zal altijd de kans weer pakken om te zien hoe mijn dag kan ontvouwen in wat ik aan mijzelf steeds schrijf.In wat er mag ontstaan,dat mijn bewegen in mijn taal het voorrecht heeft om de aarde te laten bewegen,om mijn gedreven taal te laten zien, wat het voor mij betekend om zo gewoon te geworden,zo van mij ,zo als vanzelfsprekend mij bevrijd van alle conditioneringen,van alle oude pijn,van alle verwachtingen die er niet meer zijn.Daar waar een sluis kan openen en zich ook weer sluit,omdat het gewone in wat ik schrijf zo welkom kan heten,zo omarmt in het delen naar wie ik ben.Zo wijselijk een besluit kan nemen en kan ontstaan in de mededelingen van vandaag,waarin het gisteren weer verdwijnt,en morgen niet kan ervaren, omdat ik in dit moment verblijf.Mijn lege maag kan vullen door het ontstaan in het schakelen, hoe het kan gaan, dat de voortgang van vertellen in eigen stand is neergezet. In eigen weten dat het nu gewoner is geworden in alles wat ik zeg.Ik proef geen oude stukken en verlang niet naar een ander moment,maar ben klaar met het zoeken in wie ik ben.Ik heb mijn bron gevonden waar de stroom zich diend,waar ik mijn voeten kan zetten in weer een nieuw gebied.Waar ik niet hoef te kijken naar wat ik mis,maar wat ik heb gewonnen in wat er is.Het zeldzame in wat ik zie ,in wat ik kan ervaren,dat in het bereiken van mijn eigen taal ,daar mijn taal is gevonden en kan koesteren waar het om vraagt.Mijzelf op de schouder kan kloppen, door mijn stem te beluisteren in de stilte die dan komt en niets meer terug hoeft te halen in wat ik niet verstond.Het is een compleetheid van delen, een wonderlijk fenomeen,dat als ik blijf schrijven en luisteren, het steeds gewoner blijkt ,in het ontvouwen van elke dag,van elk pluisje die ik zie dwarrelen, waarin mijn kalmte die ik heb ,in het gewone neer kan zetten,in de eenvoud van een erkennen, dat wat er ook gebeurd,het gewoner via mijn eigen bron weer terug heb gevonden,weer terug is gezet, zoals kinderen kunnen spelen en niet doen alsof,maar altijd laten blijken dat de blikken die zij krijgen eigenlijk door alle projectie's zijn ontstaan.Terwijl als ik weet te luisteren naar mijn eigen klank,mij als een kind kan voelen,zo open en speels,zo vanzelfsprekend geen vrees,maar een blijschap kan ervaren,in bomen wil klimmen,wil genieten van de dag,mij niets aantrekken in wat volwassenen willen,maar gewoon mijn eigen gang te gaan,zoals ik inmiddels heb geleerd door mijn eigen taal.Door te blijven ademen naar mijzelf ,naar hetgeen zich aandiend in mijn schrijvend geheel en dan kan ervaren hoe gewoon het is, om iedere dag deze aandacht aan mijzelf te geven in het gewone wat er kan ontstaan.In mijn taal die ik heb en ook weet te behouden, in alles wat mij overkomt in al het gewone wat is gezegd in het laten ontstaan.

Settelen.

Het settelen,in het ontstaan waar de bloemen open zijn gesprongen,waar mijn naam tevoorschijnt komt,waar mijn dappere daden in schoonheid zijn veranderd en mijn weten in een stroom van ervaren, in het genoegen wat ik voel, om mijn taal te bewaren en in een doosje zou willen doen,om eens goed te voelen dat wat ik doe, mijn eigen doel kan treffen, in mijn eigen schoot kan leggen , hoe het zich verhoudt,hoe de waarde in de lijn van ontvouwen, neer kan zetten en zo vaak mijn dag begint , in een ritueel is omgezet in een verblijven wat ik aan mijzelf vertel.
Het zijn mijn eigen woorden in mijn eigen taal,waarin ik mij weet te verliezen,waarin de letters kunnen dansen in het gebeuren van alle kansen, die ik heb gepakt en bijna als een routine  aan kan wijzen, dat de tijd die ik ervoor neem, mij wijzelijk laat weten dat elk blad wat is beschreven, vanuit mijn ontstaan is neergezet.Vanuit een creëren in het ontstaan, dat mijn eigen waarde in letters is beschreven zoals het kan gaan.Zoals de gloed van ontmoeten,zoals mijn stem de klank aan geeft, om te leven in het nu.Het gouden ei wat is gevonden door te spreken met mijzelf,door de tocht van delen, waar geen einde meer aan zit,dan alleen opnieuw beginnen iedere dag,in het moment van schrijven in het verblijven van mijn belichaamde taal.Die doorgaans altijd even blijft hangen, hoe het voelt dat mijn tijd in delen, zo meervoudig is bedoeld,zo vullend als dat het kan zijn,zo stil in mijn bewegen, dat niets is wat het lijkt, dan te weten dat mijn taal naar een toekomst kijkt om te laten exploderen, hoe het kan zijn, om naar mijzelf te schrijven.
Maar het is gesetteld in mijn lijf, in al mijn spreken en ik alleen maar stil kan zijn, om te ervaren dat mijn doorzichtig zijn, iets heeft gevonden, dat ik in elk moment  mijn eigen grenzen heb opgezocht.Mijn eigen onderbouwen nu is uitgelopen naar een stil bevinden,waar geen woord mij nog treft, dan alleen te blijven ervaren in allles wat ik zeg.In alles wat kan ontstaan in het blijven luisteren naar mijn eigen klank en taal.In het weten dat zolangzamerhand mijn liefde voor mijn taal zich heeft gesetteld in mijn eigen  verhaal.In mijn eigen ontvouwen vanuit mijn eigen taal.
Met de eenvoudige reden dat mijn verblijf in mijn schrijven de voortgang zal hebben vanuit een ander perspectief,vanuit het ontdekken dat de vervulling die het heeft, tot een punt is gekomen waarin ik mijn stilte ontmoet, en daar mijn aandacht in zit, om het beleven van eigen taal nu veel gewoner ben gaan vinden,veel bewuster ermee om wil gaan,en zachtjes mijn settelen ervaar in de komende tijd.In wat er nog kan komen , vanuit mijn stilte, dan kan worden neergezet.Kan worden ervaren in mijn doorzichtig kunnen zijn,in mijn vele ontdekken, dat wanneer ik schrijf ,daar mijn talenten liggen,daar mijn passie van bevinden in zit,en mijn schrijvend beleven mij diend in wat ik nodig heb.

Mijn vlucht.✈

Ik kijk naar de vlucht van drijven met mijn armen wijd,met mijn ogen open in wat ik nog steeds verspreidt .Met aandacht voor het leven die ik steeds laat zien, dat in mijn drijvend verblijven alleen door mij kan worden gezien.Met zachte hand kan zwaaien in weer een andere blik,waar de wind is gaan draaien en waar ik niet meer mee zit,waar mijn stemming is te peilen in ieder ogenblik.In ieder uiten waarin ik schuil,waar mijn eigen woorden  zo vertrouwd laat zien,dat alles goed is gekomen,precies zoals ik het wil. Precies op de juiste plek ben gekomen, vanuit mijn eigen taal, vanuit het stromen in eigen gebied vanuit de kansen die ik heb gepakt en heb mee genomen naar mijzelf.
Niets hield mij tegen,niets werd gestraft, dan nu te weten, dat in mijn paradijs vanuit eigen ervaren, ik daar mijn gelijk in kan halen ,omdat ik weet dat dat zo is.Het is wat ik vertel met zoveel woorden,met wat ik laat zien op mijn kanaal, niet zomaar wat ik zeg in weinig woorden, mijn stilte kan laten zien aan mijzelf.Mijn euforie bleek niet verloren,maar in een andere zetting is neergezet,waar mijn kalmte in mijn leven zo eerlijk is gevonden in mijn eigen gesprek.
In het blijven ontvouwen op mijn blog en zo vanmijzelf ben gaan houden in wat het kan zijn, om alleen de aandacht te geven, aan wie ik werkelijk ben.Daar heeft het mee te maken in al mijn laten zien,dat geen enkel ander benaderen mij nog diend,omdat de aandacht die ik breng , geeft zoveel ,dat ik midden in mijn ervaren blijft zitten,zo midden op de stip,waar ik een bal neer kan leggen om mee te beginnen in wat ik ervan vindt.In hoe het komt dat vanuit mijn eigen ervaren nu met een andere blik, nog meer zal ervaren hoe het voelt in mijn delen,hoe het is om te spreken vanuit mijn eigen taal .En vanaf vandaag mijn kanaal is opgeheven, in de vlucht die ik neem en opnieuw wil beginnen in het voorlezen op een nieuw kanaal.En tot nader order kan laten zien.....

Zachte kant.

In het ervaren van dit moment,voelt mijn zachte aard,van mijn wezenlijk zijn, als een blok naar binnen vallen en moet kiezen in wat ik wil, in het beschrijven hoe het voelt om geraakt te zijn door wat liefdevolle woorden en aan mijzelf vertel, dat wat er werd gezegd, eigenlijk voor het eerst kon horen in een mooi gesprek, hoe het mij raakte, dat mijn lieve kant ook werd herkend en ik daar zuinig op mag zijn.Ik hoef niet meer te doen alsof ik sterker wil lijken en mij heel even waan in een oud patroon en mijzelf te streng weet aan te pakken,mijzelf te weinig gun, in het kunnen genieten van ieder moment,en altijd het gevoel wil hebben om echt gelukkig te willen zijn.Maar soms ook voel dat in een moment van echte belangstelling, het mij raakt en kan ervaren dat ik dat van mijzelf soms kan vergeten. Maar dat door een ander de spiegel werd voortgehouden en ik kon knikken terwille van mijzelf om ook eens te ervaren wat een ander mij verteld.Zonder echt te beseffen, zat ik in een flow van laten zien,laten weten aan de ander waar het toe diend, om te spreken en te schrijven in het delen zoveel ik kon,maar dat ik ben gaan begrijpen dat ik mij in afstand heb gezet en niet meer open stond voor de werkelijke contacten, die ik net als een ander ook nodig heb.Het komt aan mij voorbij,en het kijkt mij diep in de ogen aan, het vraagt hoe het gaat om altijd zo in mijn taal te blijven ,zo in eigen overtuiging te staan,maar dat ik inmiddels ook wel voel, dat in de zachtheid die ik heb,zo aan de kant geschoven kan zijn,van de wisseling in dagen,zonder mij af te vragen hoe het toch komt dat mijn taal waarin ik mij wentel, om over te dragen in wat anderen niet willen kennen.Het is mijn dierbare kant in mijn eigen ontvouwen,dat mijn manier in het duiden,als een schors om mijn maag is gekomen en niet anders meer ken, dan te weten hoe het mij in beslag heeft genomen,en mijn te hoge bloeddruk dit aan heeft gegeven om rekening te gaan houden met mijn zachte ontvankelijke aard.Met mijn liefdevolle onthullen die ik versta,die ik als een loper heb uit lopen rollen,over de straten van een andere taal,over de voeten van het bekennen, dat ik hier werkelijk alleen in sta.En zoals gewoonlijk door mijn zachte aard,door wat ik zo graag had gewild , in de aandacht die het vraagt, om te laten zien hoe het kan gaan om mij te laten gaan in de taal die ik ken. Die mij uiteindelijk ook laat zien,dat de waarheid die ik ken niet is te vergelijken in wie ik werkelijk ben.In het schrijven wat ik aan mijzelf heb geleerd,door mijn klank te beluisteren in iedere zin,maar dat ik nu zover ben gekomen om ook mijn aanpassen te retourneren, in alles wat ik gratis heb laten zien.Door het vertrouwen naar mijzelf en dit ook eens kan laten weten , dat ik veel meer rekening wil houden met mijn zachte kant, die altijd vol overgave naar een ander kan kijken,maar in het besef, dat de strengheid die ik naar mijzelf  heb gedaan, eens om te keren, zoals ik vaak naar de ander heb gekeken, nu op mijzelf kan projecteren.En daar mijn ervaren ook in blijft.

Podium.

Mijn podium die ik neem in het sprekend luisteren. In wat het geeft om aan mijzelf duidelijk te kunnen maken, dat wat ik beleef, mij zo kan uiten op mijn kanaal.Mij op de voorgrond zet,zonder publiek, ik naar mijzelf kan kijken,met mijzelf steeds spreek in het ontvouwen van dat moment.Mijn podium weet te behouden in een lijn van vertellen, van eervol te kunnen zijn,zonder over een ander te spreken,zonder een politieke tint,zonder een overwegen en mij af vraag, zonder te zwijgen en ik in feite steeds mijn eigen klank omarm.Eigenlijk heb ik alleen mijzelf nog nodig om in mijn stilte te durven zijn,waar het waken over mijn woorden mijn grootste taal behoord te zijn.Ik wijk niet af van de afleiding om mij heen,ik sta als een gewortelde stam te kijken naar wie ik ben,mijn blik naar buiten heeft geen enkele zin ,om daar over te schrijven.Ik laat het buiten mijn gebied,waar ik mijzelf kan wezen.Ik haak niet aan, in een stroom, die een vernietiging zou kunnen zijn.Ik til wat stenen weg om mijn ruimte te markeren en laat zien dat zonder een beweren, mijn klank die ik kan voelen, als een kanaal voormijzelf is bedoeld. In het ervaren in wat ik zeg.Het benaderen van wat dingen en mij eigenlijk niets meer zegt,dan alleen mij te omringen in al mijn schrijvend delen.In alles wat ik aan mijzelf heb uitgelegd, geen noodzaak meer is in een herhalen ,waar mijn podium die ik heb in ronde cirkels zijn neergezet,waar heel veel ruimte is om te praten, mij niet belet om te blijven zitten in mijn stilte.
In stilte te kunnen zijn en daar mijn podium voor gebruik,waar ik alleen sta te gebaren,waar het publiek wat ik niet mis, naar mij kunnen staren en daar waar de tijd ook voor nodig is, om te kunnen begrijpen dat het spreken met jezelf ,met eigen taal heeft te maken.
Het flinterdun verstaan ,het markeren zoals het komt,het onmogelijke blijkt te zijn en ik mij werkelijk af ga vragen of het er nog toe doet om te vragen aan de ander, in het vertellen dat het kan, om naar jezelf te kunnen luisteren.Mijn podium die ik heb en zelf heb gezet, in het creëren dat het kan om eigen podium te hebben.Mij nergens meer aan houdt, dan alleen aan mijn eigen spreken,de stilte als vertrouwd mij kan geven,kan maken en breken ,kan staan en gaan zitten ,kan gaan liggen in het weiland voor mijn huis en dan te roepen hoe zalig het mij lijkt, om zo mijn leven te omvatten als een levend bewijs, dat mijn eigen taal die ik ontvang, altijd blijft huizen in mijn lijf.
En daar is mijn podium te vinden,in het ervaren dat het kan, dat ik het kanaal ben geworden van mijn eigen belichaamde taal.Dat ik mijn podium heb genomen zonder een auditie te hoeven doen,zonder een toeststemming van de ander,maar met eigen vermogen ik kan laten zien hoe je een eigen podium kan creëren.

Overvloed.

Het is vroeg in de morgen, door stilte omringd, kan ik genieten van de ochtend regen, waar geen zon nog is te zien, waar de chemie van gisteren weer is afgelegd,waar de tand des tijds mij heeft bewogen in de taal die mij omlijst, die mij verteld met vele woorden, hoe het wiebelen van wat bladeren aan de bomen, mij steeds verteld dat er een zomer aan gaat komen, die wat langer op zich laat wachten. In alles wat er kan ontstaan,zoals de overvloed van slakken,de gaten in vele bladeren,alle bloemen weggevreten zijn en bij iedere stap kan ervaren hoe mossig de grond onder mijn eigen voeten is.Maar nu ook weet dat overvloed kan schaden in hoe ik het bekijk,dat overvloed in elke vorm misschien wel verder lijkt dan men doet beseffen.Overvloed in goeie zin, maakt alles zo doorzichtig,maakt de dag waarin ik leef,in mijn moment van schrijven, zo vanuit de kracht die ik beleef, nog veel interessanter , dan te bengelen boven iets anders wat ik niet ken.Boven het ijdelen van wat ik zeg en mijn genoegen in mijn delen, in allerlei vormen heb uit proberen te leggen,om te voelen in wat ik zeg,om te laten merken dat mijn taal die ik heb, in overvloed kan brengen, in het ontstaan van eigen bodem,van eigentijd, waar geen grens is in op te trekken, dan alleen te schrijven naar mijzelf.Waarin  mijn vragen die ik heb, zelf kan beantwoorden,zelf support kan zijn, in het bewegen van mijn taal, die niets anders blijkt dan mijn overvloed van delen.
De overvloed die ik voel is met één pen te beschrijven,met elk debatteren niet is te vergelijken,het staat op zichzelf, het haalt alle grenzen die er waren al schrijvend weg.Het plukt de dag in overvloed beschreven, het zet alles in een gemak van weten en alles op zijn kop, wat mijn taal  laat ontvouwen in de richting van mijn trots,van mijn vertrouwen in het koesterend geheel en mij altijd weet te wenden in wat ik deel.In wat ik laat zien aan mijzelf en soms verbaast kan kijken, dat ik dit aan mijzelf vertel.Ik heb nooit geweten dat wat ik nu zie, dat daar mijn kern van spreken in is te zien.Mijn kern van schrijven in wat ik doe, om altijd te kijken hoe het voelt om mijzelf op de eerste plaats te zetten.Hoe mijn ervaren tot nu toe is veranderd in een overvloed van ontvangen.
Het ontvangen van mijzelf door te schrijven en te spreken,door te weten dat terstond ,mijn vrede in mijn woorden terug kan komen,zolang ik naar mijzelf schrijf.En kan dan mijn overvloed ervaren en kan koesteren als een talent,als een wezenlijk verstaander,als een uitgebroken leeuw,dan alle wetten te overschrijden en toch in het geheel kan blijven en mij sterker maakt dan ik dacht te leven vanuit een stevig fundament, die ik heb terug gevonden in mijn eigen taal.Waar geen valse hoop is te bekennen dan alleen mijn eigen taal.De overvloed, die het kan geven in dit moment,het waanzinnig kunnen vertellen in wat ontstaat,wat vaker kan worden besproken, hoe het gaat in wederzijds genoegen,in de humor die ik heb,in het uiten van mijn lachen en iedere dag een mooier geheel neerzet.Dan kan ik voelen hoe mijn eigen taal zich laat vinden in eigen gesprek,waar in de toekomst met mijn ogen dicht, mijn overvloed kan voelen,mijn inzicht naar mijzelf en kan blijven vertellen van hoop en glorie,van zeldzaamheid,van te blijven herinneren dat ik dit schrijf vanuit de beweging die zich spreid over mijn dagelijks leven,in het welzijn dat het krijgt, als ik alles terug kan lezen.

Boodschap.

De gemiddeldheid,de toon van zeggen, dat er in de komende tijd nog veel valt uit te leggen , dan te wegen hoe het voelt,hoe ik mijn taal weet te gebruiken en doorgaans mij heel rustig voel om ook eens iets anders te gaan beschrijven dan wat ik normaal steeds doe.
Ik kan het hebben over de natuur of over de paden die ik loop,of over de verschillen en de vele hoop in al het overtreffen, dat in de loop van tijd mij wel eens kan verliezen in de schemerheid van delen, als ik naar buiten kijk en nog steeds mijn kachel mij moet verwarmen, ik het eerder koud heb, maar ongetwijfeld zonder schroom iets wil gaan vertellen over een droom.Een droom wat ik nooit ben vergeten, omdat ik het nu tegenkom in mijn schrijven.Ik droomde dat ik op een kistje stond en stond te preken over een leven die eraan zou komen,was gepassioneerd in mijn spreken en kon luisteren in wat ik zei,ik dacht te preken uit een bijbel of een boek,maar kwam mijzelf tegen in het gesprek en had vele teksten uitgelegd en zag steeds meer mensen een belangstelling tonen  terwijl ik sprak. Voelde mijn klank  tot mij komen,tot waar ik stond en mijn gebaren in het vertellen steeds groter werden,totdat ik door mijn preken mijzelf had wakker gestompt. Toch ik bleef geloven, dat wat ik nu doe, daar mee heeft te maken.Van te voren iets kunnen ervaren,wat ik in feite nu ben aan het doen. Door mijn taal ik mij herinner, dat lang geleden ik dat heb gedroomd,maar dat ik steeds meer ben gaan beseffen, dat dit de boodschap is geweest, dat ik dit ging doen.Het laten zien in wat er kan onstaan in het moment van schrijven,en dat mijn taal daar de aanleiding van is ,en dat ik kan merken ,dat ik gedreven mij teksten nu zet, zoals ik in mijn droom kon ervaren.Het belangrijk maken wat eigen taal kan doen,wat spreken naar mijzelf met mij heeft gedaan.Alsof een kluwe zich af heeft gewikkeld in mijn eigen verstaan,in het mogen begrijpen, wat mijn eigen taal kan doen,niet alleen de stilte heeft gecreëerd,maar ook mijn scherpe daadkracht naar de ander.Ik heb niets meer te verliezen, dan alleen mijzelf in eigen taal,in eigen ontvouwen wat ontstaat,wat kan ontluiken in het zelfstandig kunnen zijn.Wat verder gaat dan wat ik kon ervaren in die droom,maar dat ik nu pas begrijp dat ik mijzelf heb mogen zien in de tijd waarin ik nu ook leef.Het is de boodschap die ik geef en voel om verder te brengen,om te laten zien wat eigen taal kan doen,wat mij zo thuis heeft gebracht in alle reizen die zijn gemaakt,van binnenuit en  buitenaf heb mogen bekijken,bijna van de wieg tot het graf,van het omschrijven in wat er kan ontstaan en ik altijd in deze overtuiging ben geweest,maar door mijn schrijvend spreken ik nu weet, dat het mijn boodschap zal blijven zolang ik leef. 

Explosie.

Mijn explosie in een ervaren, kan ik laten zien, dat in mijn kracht van uiten, ook iets anders kan laten zien.Dat het touw waar ik aan kan trekken en er een marionet kan ontstaan en als slappe poppen tegenover elkaar kan komen te staan. In de stilte die ontgaat, als ik steeds moet luisteren als men over andere praat.Zoveel afleiding in het erkennen, dat waarneer ik vraag hoe het gaat, en niet zit te wachten hoe het met andere zou moeten zijn.De beslommeringen die ontstaan, zoals een vaag beeld kan vertellen,zoals men oppervlakkig kan zijn, in de molen van beleven en niets anders heeft bereikt,dan naar het oosten te wijzen en de klok tien uur slaat, dan nog moet blijken in de tijd dat ik dit deel, niet meer is dan een beleven van mijzelf.Het is mischien een kromme poging in het duiden in wat er speelt, dat mijn onderliggend vermogen in wat het scheelt om de schellen van ieders ogen eraf te pellen, in het laten zien dat mijn vertellen naar mijzelf mij in zoveel duidelijkheid heeft gezet. In mijn kracht van spreken van enkelvoudig zijn, van ook weten dat mijn erkennen naar wie ik ben, de sporen zet van spreken en mij opnieuw laat weten dat waar ik ben, niet in de ontgoocheling nog kan zitten,maar blij te zijn in wie ik ben.
Alle spinnen  de draden laten zien,om bewust te blijven in wat het diend ,zoals het verwrongen beeld aan andere  te laten zien,dat er daarom geen echt contact kan onstaan.Als men vergeet te luisteren naar zichzelf,en alles buiten eigen gebied neerlegt,dan kan er volgens mij alleen maar verwarring ontstaan en niet echt met elkaar in harmonie kunnen leven,omdat het verstaan wat kan ontstaan, geen beleven is ,maar een kopiëren van een ander.Het blijven herhalen in wat ik vertel is de grootse functie die ik gebruik,die mij zonder dat ik het wil, ook doet besluiten om daar integer mee om te gaan.Niemand sluit ik buiten,niemand hoort wat ik zeg,niemand durf te beginnen om te spreken met zichzelf.Dus laat ik nu ook weten dat mijn recht van spreken terrecht is gezegd,terrecht is gekomen in het spreken met mijzelf,in het schrijven op mijn blog en dat iedereen mag weten hoe het komt dat mijn ontvouwen steeds belangrijker wordt in het delen naar mijzelf.De explosie die ik voel en mijn hart laat kloppen,geen angst nog voel in het verbreken van oude gewoontes.In het laten zien dat in het ontdekken van mijn kracht aan mijzelf kan vertellen, dat geen enkele macht in mijn ontvouwen toe kan staan dat willens en wetens, ik het over kan slaan en rechtop mijn eigen taal blijf lezen zoals het is ontstaan.

Poldervrouw.

Door het wandelen in de polders ,waar ik iedere ochtend de weide vogels begroet,met de koeien een blik van verstandhouding heb,en kijkend naar de enigste zwaluw ,die nog niets zegt over de zomer die er nog niet is,maar in mijn wandelen  mij een poldervrouw kan voelen en als heerser door  de weilanden loop en het gemaaide gras, die ik ruik, mijn stappen steviger worden, wanneer de wind mij duwd,de zon achter de wolken is verdwenen en het veel te koud is voor de tijd van het jaar.
Al 25 jaar woon ik in de polder,waar de geur van de natuur mijn longen vult en mijn adem die ik hoor wat dieper is gaan zitten,wat nodig blijkt in wat ik tegen kom, met volle overgave te kunnen begroeten en te kunnen genieten wat natuur voor mij betekend als ik tegen mijzelf dan zeg, dat ik mij een poldervrouw kan voelen.Niet de arrogantie van de rijken,niet de strijd die nu bij de boeren past,maar gewoon een poldervrouw te wezen in elke stap die ik zet en iedere dag mij laat vullen door de natuur, met de schapen die ik zie,met het hek wat gerepareerd moet worden,met het niezen wat ik doe, waar de pollen ongemerkt mijn lijf in wilde en heel gezond wil blijven omdat ik niets wil missen om een poldervrouw te zijn.Het is in de eenvoud uit te drukken,dat wat ik ooit heb mogen ervaren met het melken van een koe,zo stil en aandachtig, de koe hoorde kauwen en het melk die zij gaf nog warm voelde ,en ik mijn hoofd tegen haar lichaam hield in het vertrouwen die zij gaf,waar de stilte  die ik nu ervaar, als ik loop in de weilanden en kan ervaren wat een poldervrouw kan weten en dan plots een rij kleine eendjes voorbij zie schieten,dan stil kan staan in het genieten van het onstaan wat zich in feite de hele dag laat zien.
Het is mijn ervaren die mij verteld, hoe eenvoudig het kan wezen in het kijken naar de natuur,waar het riet zo'n mooi geluid kan maken en mee kan buigen naar iedere kant,waar de vogels kunnen schuilen en daar hun nesten maken en ik heel zachtjes het kan bewonderen hoe de natuur dit laat. Een poldervrouw te benoemen in mijn staat van zijn,waar mijn taal net als in mijn wandelen mij altijd terug kan zetten in wat werkelijk belangrijk kan zijn.Is om te luisteren naar elke beweging die ik maak,naar elk koesteren waar het om gaat, om in dit momnet te leven waar ik in ben ,en vanochtend mijn ervaren om te vertellen dat ik een poldervrouw ben. Omdat het mij heeft gezet in de rust van eigen beleven en het deze naam heb gegeven om mijzelf te herinneren dat het werkelijk zo is.
Mijn werkelijke reden in het verblijven waar ik in ben,is zeldzaam te noemen en tergelijkertijd mijn rijkdom is geworden, in wat ik kan ervaren als ik vanuit mijn natuurlijk gedrag kan schrijven en spreken.Niet veel nodig heb, om te voelen dat ik leef,dat ik de boost kan voelen in alles wat ik deel,in alles wat mij is overkomen,,, vanuit mijn taal die ik beschrijf,vanuitt het alleen durven zijn met mijzelf,geen keerzijde nog heb, maar een veronderstellen dat wat ik vertel met mijn natuurlijkheid te maken heeft.Ik kan kijken zoals de natuur naar mij kan zien,en altijd kan voelen dat ik met open armen wordt ontvangen,dat in de ruimte die ik voel, zo bij mij is gaan horen,zo in natuurlijke staat niets anders wil ,dan te ervaren dat mijn eigen stilte heeft te maken met de puurheid waarin ik leef,waarin ik kan schuiven om mij goed te voelen,waarin ik mijzelf blijf vertellen van ieder moment dat ik schrijf ,heel natuurlijk kan ontstaan,precies zoals ik het wil hebben en er zo een poldervrouw kan ontstaan.

Rugzak.

De stilte waar ik uit  schrijf, is als een fluweel ontvouwen en altijd schrijf naar mijzelf,waarin ik wil onthouden dat de tijd die er voor neem, als goed beschouwd een oude rugzak die ik lang heb gedragen, vanochtend heel symbolisch heb weggegooid.Met mijn hart op de tong met al het dragen van deze rugzak, mij altijd deed herinneren dat het loslaten van een tijd,het ondervinden van al mijn spijt en nooit begrepen werd,dat enigszins iets vast te willen houden door het suizen in mijn hoofd, ik eindelijk durf weg te gooien in wat mij niet meer past.Deze rugzak stond symbool voor een tijd die met al mijn reizen heeft te maken,die als een lievelings tas in het dragen van de wereld, waarin ik ben geweest,waarin ik heb genoten van de culturen die ik zag,zoals een aantal keren naar Bali ben geweest,naar de Dominicaanse Republiek,naar de Pyreneeën,naar de Belgische staat, om te gaan ervaren in wat het geeft, in wat het had en al die ervaringen in deze rugzak had meegenomen.Maar uiteindelijk besloot om mijn eigen weg te kiezen,waarin ik mijn schrijven heb ontdekt,waarin mijn belichaming in het spreken mij veel verder heeft gebracht dan ik dacht om deze rugzak te moeten dragen.En vanochtend ook besloot, om heel symbolisch deze rugzak af te doen,zodat ik mij kan wijden aan mijn eigen taal,in wat ik kan ervaren in mijn ontvouwen en naar mijzelf steeds schrijf.Met het vertrouwen die ik heb  gevonden en het zo is beklijft,dat het dragen van een oude rugzak niet meer nodig is,maar blijf verwonderen,dat het symbool wat ik aandraag, geen litteken meer achter kan laten,dan alleen het vertellen aan mijzelf. Dat de waarde die ik eraan gaf nu is verdwenen, door het onstaan van mijn schrijven en daarmee dikke deuren dicht kan doen.Geen oude herinneringen toe kan laten omdat ik net deze rugzak heb weggegooid . In het onverlaat beschrijven in wat het doet als de rugzak die men denkt te moeten dragen, weg kan gooien zoals bedoeld,zoals een vlucht kan wenken ,zoals mijn tijd heeft geleerd,dat alles wat een last kan geven,mij in een bepaalde stand had gezet.Mij in het bewegen van wie ik ben, zo kwetsbaar bloot kan geven in alles wat ik aan mijzelf vertel.In alles wat ik heb lopen sjouwen en in mijn rugzak had gestopt,maar nu ik het weg heb kunnen gooien ,voelt het heel goed.Voel geen verbinding in wat het geeft dat een herinnering ook maar een herinnering is geweest en loop als vanzelf in mijn eigen taal van delen,in de bereidheid van de woorden die komen, voor mij geheel vanzelfsprekend mogen stromen in de tijd dat ik schrijf.

Extase.

Het bewaren van de zoete lucht,waar de draden blijven hangen ,waar de lucht hetzelfde is en ik mijzelf kan beloven, in de kracht die ik dan voel,in het mededogen naar mijzelf en alles heel goed is bedoeld,dan nog ervaar ik mijn welwillend spreken,die  in eigen woorden is omgezet,in het brozer worden en er op let dat de omlijsting die ik zag niet meer nodig is, in vrijheid kan delen naar mijzelf.Waar mijn zachte hand de overhand kan hebben,waar mijn fluisteren is afgeleerd,waar de deken van bescherming van mij heb afgegooid,en niet meer roep om een versterking,maar zelfs geloof dat mijn voortschrijdend schrijven, zoals in mijn betoog, iets anders kan gaan lijken dan ik ooit had voorzien.Ik ben verder getrokken in mijn taal en de opwinding van gisteren ook nu laat,omdat het strooien in wat ik heb gedaan,terug komt waaien over de rand, van mijn zeldzaam ontvouwen,van open durven staan voor misschien wel nieuwe woorden die eigenlijk alleen kunnen ontstaan in de breedte van mijn taal en mijn stilte die dan komt, mee kan nemen in ieder respons die ik dacht te moeten hebben in de verwachting die ik had,in het blijven geloven dat wat ik ervaar in mijn spreken en schrijven, misschien een andere vertaling nodig heeft, in mijn delen naar mijzelf.Ik wrijf wat over mijn wangen,en staar wat naar mijn huid, die mooier is geworden,die naar verluid wat zachter aan kan voelen en bijna op een boeddha lijk.Die kan vertellen in de rust waar ik mij in bevindt,in mijn kalmerend kijken, in het verstaan, dat het legitieme alleen kan ontstaan zoals ik creër in dit moment van vertellen aan mijzelf. Dat blijkbaar ik dit nodig heb om te blijven ervaren in wat ik vertel,in de lichtval van kijken en alles raakt in mijn verblijven van mijn eigen taal.Voor het eerst kan ik ervaren wat mijn schrijven nu kan doen,in de verfijning van mijn vertellen en niets meer hoeft te doen,geen verwachtingen meer kan hebben, dat als ik schrijf, de prikkel is verdwenen om te willen voelen in wat het met mij doet.Omdat ik nu wel weet dat in de extase waarin ik zit, mee kan dragen in alle momenten van mijn dag ,van het uur waarin ik loop,van de gesprekken met mijzelf,van het doorzichtig kijken naar een plek, die nooit hetzelfde zal blijven in het vertrekpunt van al mijn schrijven.Van alles wat ik aan mijzelf laat zien, steeds dichter op mijn huid is gaan zitten,meerdere vormen heb neergezet,maar dat ik nu weet dat het ontvouwen werkelijk mijn ding ook is.Door mijn taal die ik gebruik, niet valt te kopiëren,niet nagedaan vanuit een boek,maar door mijn ontstaan in mijn schrijvend beleven, eeuwig door kan gaan, omdat ik zeker weet, dat alles wat wil ontstaan, de ruimte neemt om toe te geven,dat mijn eigen taal dit laat ontstaan.

Tijdloosheid.

Ik geef mijzelf de nieuwe ruimte ,die terstond in een gemak is om gezet, geen haast meer hoeft te hebben,geen tijd nog ingedeeld en niet meer wil weten of een ander dit begrijpt.Ik ga mijn eigen weg in het zeker kunnen zijn, dat in de weelde die ik beschrijf zo verwonderlijk in mijn beleven als zachte brij mij kan overgieten en ik mijzelf bevrijd om mij niet te voegen naar de ander en zelf beslis hoe mijn intieme momenten ik nu voor mijzelf  ook hou . Mijn schrijven en spreken meer zal koesteren zoals voorheen.Geen onbevoegd vertellen ,dan wat ik weet en zo in mijn momenten kan vertellen dat eigenlijk weer voor het eerst kan schrijven zoals een nevel kan verdwijnen en het suizen in mijn hoofd al sprekend kan vertellen dat het genoegen in wat het heeft niet belangrijker zal maken, omdat ik weet dat een slagen van een idee niet meer aan mij is besteed,niet meer hoef te kijken in wat er gebeurd als de storm wat is gaan liggen en ik kan spreken zoals het komt.Met open gesperde ogen als een vogel rond kan kijken, mij niets meer overtreft dan te blijven in waar ik ben, in de tijdloosheid van heden,in de samenvatting die ik geef dat wanneer mijn delen de inhoud heeft van een schakelen in deze tijd en mij niet meer hoef af te vragen of het mij nog bevrijd,maar dat ik nu kan weten in het vinden van mijn taal dat de lagen van ondervinden soms de aandacht vraagt, en mijn tijdloosheid overal is terug te vinden,maar in het vermijden in wat er gebeurd, mij de kans ook heeft gegeven in wat het kleurt, in wat de status die ik voel voor niemand is uit te leggen dan alleen aan mijzelf.De krenten uit de pap niet meer nodig heb omdat mijn besef van delen nu in een ander niveau ook ligt.Daar waar ik al jaren in verblijf,daar waar mijn innerlijkheid een tijdloosheid kan hebben in de stroom van zelfstandigheid,van een bewust ervaren dat het vuur wat ik blijkbaar heb, zich op laat stoken in alles wat ik begrijp.
Het is de tijdloosheid die ik nu pak in het koesteren naar mijzelf,in de sluimeringen van deze tijd,niets heeft te overwinnen dan alleen te ervaren in wat ik schrijf.Zo baldadig ik kan  wezen,zo verfijnd mijn inslag van het geven aan mijzelf,dat in de wereld waarin ik leef, alleen bestaat om te luisteren wat mijn taal mij verteld,wat de inhoud die het geeft geen valselijk betoog is ,maar een duiden naar mijzelf en ik mijn schrijven altijd op de eerste plaats ook zet,omdat de handeling die ik maak is voortgekomen vanuit mijn eigen smaak,vanuit de kracht van weten,waar de vlinders kunnen komen om mij te laten zien hoe bloemrijk mijn inborst is, om te ervaren dat er in mijn schrijven altijd iets kan ontstaan,zoals ik in mijn tijdloosheid kan bewegen en mijzelf blijf verstaan,ook al kan ik besluiten om niet meer door te willen gaan in het spreken op mijn kanaal.Dan nog blijft mjn taal mij steunen  in een ander ervaren,die ik tijdloos kan noemen, vanuit dit moment.

Thuiskomen.

Het is een vreemd gevoel, dat in de tijd van delen met mijn woorden werden gesmeten, met de stemming die ik heb, om terug te kunnen komen, niets  achter mij laat en kijk dan ook naar voren, daar waar mijn waarheid ligt,daar wil ik van horen, en voel mij niets verplicht,dat ook al wil de zomer niet verschijnen en houd ik mijn ogen dicht dan zou ik willen dat het spreken met mijzelf iets heeft verricht om dan mijzelf  naar achteren te stellen, om in  afstand te kunnen zien, waar mijn ontvouwen nu ook ligt,waar mijn delen in een ander licht nu zet, op mijzelf blijf vertrouwen en het niet meer nodig vindt, om mij te onthouden van het roekeloos gedrag,van het invullen van een dag,van het handen geven, waarin het plezier van weten in een seconde is weggelegd.In het buigen wat ik onderga,in het ontvangen wat ik aan mijzelf  heb verteld,hoe mijn dagen liepen,hoe verrast ik was,hoe mijn klank mij wilde ontvangen en ik daar enthousiast over was,maar in de loop van tijd mijn dagelijks ontvouwen een andere kleur nu krijgt en niet wil onthouden,dat deze dag weer voorbij is gegaan,maar in mijn dagelijks schrijven aan mijzelf, de bocht kan nemen zoals beslist en vanuit mijn eigen taal mijn reis kan voelen in wat bevrijdt en kan voelen hoe mijn dagelijkse voedingswaarde, nu iets anders proeft dan ooit daar voren.
Het is volkomen uitgebalanceerd,alsof ik met beiden handen mijzelf op kan vangen in het onherroepelijk moment,waarin ik kan voelen hoe het zit dat mijn vermogen in het vertellen,mij soms ook korrelig maakt,zo vasthoudend wat het vraagt en ik mij los wil trekken waar ik aan plak. Niets meer wil zeggen over een gedrag die ik niet meer kan hebben en alsnog mijn schrijven pak om hierover te schrijven.Het is de drive die ik bezit,het is de taal die het diend,die in mijn bescheiden kunnen zijn,maar soms ook laat zien dat niet alles in wat ik zeg, in mijn vasthoudendheid,geen brug te ver is om te lopen,geen haan die er naar kraait ,maar dat mijn eigen vermogen daar toch om vraagt.Om in mijn delen te laten zien,dat wat er ook gebeurd in de lente van dagen,in het hooggetij van dragen, ik mijzelf blijf zien zoals de vloed, eb kan worden,zoals de handeling die ik zet met niemand is te vergelijken als ik voel,dat ik weer thuis gekomen ben.

Voetstuk.

Ik hoef niet meer thuis te komen in wat ik zeg.Ik hoef niet meer te weten hoe ik het zeg,ik ben gefocust op mijn spreken, in wat er dan gebeurd, dat ik niet meer hoef tevluchten als er iets gebeurd,maar te blijven zitten in het moment, waarin ik mijn stilte weet te ontvangen,waar ik gewoon mijzelf ook ben,waar geen tweede kans ook ligt,waar de veters in mijn schoenen netjes zijn gestrikt,en mijn jas over mijn arm kan hangen ,mijn stilte nog meer voel in wat het brengt .Mijn eigen spreken op een voetstuk zet en er in feite zo af kan vallen,omdat het mij nog weinig zegt, van een angst die zonder dat ik daar erg in had, kan overheersen ,en mij laat voelen in mijn lijf,en geneigd ben om dat te negeren.Maar zodra ik kan spreken met mijzelf, in het ontvangen mij nu duidelijk wordt, dat de angst die ik voelde zich in mijn lichaam had vastgezet, mij een bonkend hoofd had gegeven,een steen op mijn maag,maar door er over te spreken in het luisteren naar mijzelf, kan ik ervaren dat het weg kan drijven uit mijn lijf . Geen angst meer hoeft te voelen in de stilte die ik heb,die mij wijselijk kan laten ervaren dat de angst om gelukkig te durven zijn zo in waarde is gestegen, omdat ik de aandacht naar mijzelf heb gebracht.Iets op een voetstuk zetten heeft zich laten zien, in al mijn delen op papier,maar kom erachter dat in het plezier van ondervinden, mij iets terug kan geven aan mijzelf.En in het plaatsen van een voetstuk zich kan wreken in mijn eigen geluk, zich buiten alle paden heeft gericht om niets meer op een voetstuk te willen zetten in het ervaren van mijn eigen geluk.

Overgave.

Een doosje in een doosje , wat ik ervaar als ik terug kijk hoe mijn eigen taal erom vraagt om in de overgaven die ik voel, meer kan beklijven om te blijven doen, in mijn schrijven en spreken, in de handeling die ik zet en mijn lichaam zich over kan geven aan de belichaamde taal.In een fractie van erkennen voel ik meteen, dat mijn besluit in het delen in mijn spreken verscheen en  als een bloem open ben gegaan en als een vlinder alles aan kan tikken, mijn eigen nectar op kan likken, in het verstaan van elk moment,van elk ervaren die mij heeft gebracht naar de vrede,naar een liefdevol gesprek,naar de overgave waarin ik merk, hoe zeldzaam mijn beleven wordt,hoe onmiskenbaar het landen in eigen overgave blijkt te zijn,hoe mijn hart is open geslagen,mijn deur nu werkelijk heb open gezet om te blijven vertellen dat de oorzaak en gevolg,nu echt is te merken en niets te verliezen heb,dan mijn oude gewoontes in wat ik tref. Hoeveel  de rangen en standen mij weinig zegt dan alleen te evaren dat wanneer ik spreek, mijn klank kan horen,mij deze belichaming geeft, ook voel dat het deel wat verloren lijkt te gaan geen omzet kan hebben in mijn belichaamde taal.Het is de overgave die mij helpt om te ervaren dat het zitten in mijn belichaamde taal zo iets nieuws in het bekende en mijn overtocht aan het maken ben, in het kruislings verdelen in de weelde die het zet, in het overkomen zoals mijn eigen taal kan zijn.Het dwarrelen door de velden, het lopen op mijn pad, waarin ik altijd heb geweten hoe het spreken met mijzelf naar mijn eigen schoonheid heeft gebracht.Waar de vlinders kunnen veranderen in de stijl die ik ken,in het mega groot ontvouwen zoals de vlinders kunnen doen. iIn de kleuren die zij krijgen als zij de nectar op kunnen zuigen van iedere bloem.Zo er vaar ik mijn taal met al haar elementen,met al wat zij brengt,niet stoffig hoeft te wezen ,maar helder in een gesprek,overwegend overgoten,uit verbazing is gezet van het moment van spreken en ik er niet meer op let hoe mijn welzijn in het spreken is neergezet. In het ervaren wat het laat zien dat eigen taal in alles kan worden gesproken zoals het komt en dan mijn overgave kan voelen in de stilte er is, om mij te begroeten om te staan naast mijn zij,naast mijn vlinderen over alle bloemen en de nectar verspreid, om later te kunnen kiemen en weer opnieuw kan worden gezien in de schoonheid van mijn beleven als ik in mijn overgave zit.

Horizon.

De steen op mijn maag is een beetje verdwenen, door te ervaren in wat ik laat zien,dat door de vele regen,de takken aan de bomen zijn gaan hangen en als een sluier een ingang lijkt ,een uitnodiging in vier kwadraat,in de lach die dan komt,in het accepteren dat mijn tijd die ik benut,zo langzamerhand de grens opzoekt, dat er in mijn stilte iets gebeurd, waar de flow die ik voel, zo anders is geworden en mijn rijkdom deel in het vele schrijven.In het laten zien dat wat ik draag in het ontluiken,in het zuiver kunnen zijn en de eer van dragen zoals ik mij neer kan zetten, hoe het voelt om veel alleen te zijn.Waar de verversing van mijn woorden altijd de kans weer krijgt, om opnieuw te kunnen schijnen,waar het licht die ik heb zoals een watertoren kan zijn en door het zwaailicht kan  laten zien,dat waar ik mijn licht laat vallen een pad aantrekt, die bezaaid is met kiezelstenen en de weg laat zien naar de open zee.De golven mij kunnen duiden in het schuim wat er is ,de wind wat harder kan waaien en ik eigenlijk nergens mee zit.Ik loop in mijn element,en zie de schelpen open springen, wat ik terstond ervaar, hoe heerlijk deze zoute lucht kan  ontstaan, als ik de buiging kan maken naar de grond,mijn ogen dicht kan houden,mijn oren gespitst, mijn mond wat open zodat de klanken samen kunnen vallen in een verfijning die ik proef.Die mij laat weten dat het genoegen in wat ik voel ,zo verteerbaar kan wezen,zo luchtig in wat ik zie, dat de streep de horizon is gebleken en ik niets anders doe, dan te weten dat de schoonheid die ik zie, niet is te vergelijken met de stappen die ik zet,om mij te blijven bevrijden in alles wat mij belet.

Morgenstond.

Het is nu heel vroeg in de ochtend en laaf mij zoals gewoon, als in mijn eigen letterkunde ,in mijn vroeg ontwaken en mij uitrek en wat sloom naar buiten kijk, in het ritselen in wat ik hoor en kan zien dat een vogeltje net als ik, wat loop te gapen en dan haar eigen eten zoekt in het pikken op de grond,zodat de wormen denken dat er de regen komt en in het bekje van dat vogeltje verdwijnt,waarin ik gebiologeerd kan kijken wat natuur kan doen.Wat mijn vroeg ontwaken mij kan laten zien om de mooie stilte te kunnen ontvangen en het mij diend om wat zachter te praten om nog milder te zijn in het ontwaken van deze dag.Morgenstond is de ultiemetijd van een nieuwe dag, waarin mijn ontwaken mij heeft gebracht, in dit moment van schrijven.In dit moment waar het lijkt alsof ik een sluier van mijn huid weg kan trekken,van wat ik ervaar, dat buiten mij om in het ontstaan soms even moet zoeken waar het vandaag over gaat.
Het is een blanco gebeuren,zoals de ochtend kan laten zien,het houd niets tegen,het geeft de energie in eigen bewegen en soms kan zien hoe het voelt om met mijzelf te spreken en geen rekening hoef te houden, met wat het geeft in de eenvoud van delen waarin mijn creëren verder wil.Mijn hoofd kan buigen naar wat het wil, in hetgeen voor andere niet is te zien,maar dat het mij dat een mooi gevoel kan geven om te leven zo heel intiem,zo schijnbaar ondoorzichtig,zo mild met veel gevoel, aan mijzelf laat weten hoe de gloed in volle vaart mij zet in een spreken, zodat ik kan voelen dat het daarom gaat.Om het leven te voelen zoals het komt,zoals mijn bewegen in de vroege ochtend wat langzamer wordt,maar dat mijn helder beschrijven in wat ontstaat, niet valt weg te drukken,en net als ik het toe kan staan om te ervaren, dat in het kijken hoe een vlinder van bloem tot bloem kan gaan,hoe de rupsen zich op kunnen winden en naar voren kruipen in de stammen van verstaan,hoe mijn handen te gebruiken in het schrijvend verstaan.Hoe deze morgen ik mij laat gaan in het ontvouwen,waar de kracht van ervaren blijft ontstaan,waar mijn dag mee is begonnen,waar mijn stilte om kan slaan in wat felle woorden ,in de schoonheid die ik ervaar en aan mijn inlevend vermogen, zoals de morgenstond ontstaat, in al wat naar buiten is gekomen,in alles wat ik laat zien, dat ik een flinke hap heb genomen in het kunnnen genieten van dit moment.