Herfst.

Zo gewaagd, misscien wel impulsief , zo uitdagend,zo vergezeld in een leger van woorden,in het ontvouwen van dit moment,zo rechtsstreeks ik iedere deur zou kunnen openen,waar de verrassingen blijven komen,waar het  geen geheim meer is ,maar is gebleken dat in de constante lijn van mijn eigen schrijven, soms zo wonderlijk kan laten zijn. Vanuit de kern van mijn spelend vertellen,de wortel ook laat zien,van ontvangen,van willen kijken wat ik vandaag weer aan mijzelf vertel.
Wat ik vandaag kan vormen en uit mijn handen komt,dat in het onstaan van al mijn delen,dat in de vrucht van werpen, van eerlijk durven zijn, is een aparte weg die ik heb gevonden om te kijken in wat ik vertel.
De hoge pieken daar gelaten,daar waar ik niet altijd  in kan zijn,maar heel realistisch naar mijzelf blijf kijken en kan schuiven met wat spullen,alles weer een andere plekje  geef,omdat de ruimte die ik wil voelen kan projecteren op de plek waar ik in woon.En zo met een tevredenheid alles een eigen plek heeft gekregen en mij heb voorbereid op de herfst.Het is de tijd van keren en kan kijken wat er valt,zoals het blad van de bomen,de lucht grijzer is aan het worden,de dagen korter zijn,en de nachten langer,waarin ik kan rusten,en niets vraagt dan te gaan wennen aan de herfst.Aan de vlinders die zijn verdwenen,aan de mollen die een hoopje achterlaten,aan de reigers die stilaan blijven vissen,aan de merel die ik nog weinig hoor zingen. Het een fale indruk geeft hoe het gras is gestopt met groeien,de bruine bladeren aan de bomen mij kunnen vertellen dat alles naar binnen keert.Dat wat in de zomer is geweest nu ook achter mij kan laten,daarin soms een leegte kan  voelen in het moment dat ik schrijf.
De structuur die ik kan hebben in wat ik nodig heb,in wat mijn wereld van treffen mij vaak verdeeld.En dan snel genoeg kan hebben dat wat ik zie, steeds een punt kan blijven maken in wat het wint, om mij weer eens om te draaien naar wat ik vindt.Het is een vreemd gebeuren,een onverlaat kunnen zien, dat er maar weing voor nodig is om de afleidingen die er zijn, op mij geen invloed meer kan hebben.Kan bekoren en tot behoren ik dan afstand neem.Afstand van de energie die mij niet kan vullen,die mij alleen maar kan laten zien in het behagen naar de ander, mij niet meer diend.Ik heb mijn eigen ritme, in het verstaan dat in elke klank die ik kan horen bijna niet meer is te verstaan.Niet meer uitnodigd om te gaan luisteren in wat het verteld,geen enkele invloed het kan hebben in wat ik beschrijf.
En voel meteen dat ook de herfst in mij is begonnen,en ik langzaam maar zeker in het overtreffen van elk woord, ben gaan beseffen dat mijn intelligentie die ik heb,zo vervuld wil gaan gebruiken voor mijzelf alleen.Er niemand  mee lastig wil vallen,dan te ervaren dat wanneer ik voel, in de verveling die dan komt, voor mij de mooiste gerustelling zal blijven om dan te weten dat het genoeg is geweest.
Het is geen zoeken naar iets anders, maar een ondervinden dat ik iets mis en weet dat er iets anders kan gebeuren als men durft te luisteren naar zichzelf.Geen reageren op elkander, maar te voelen dat wat er mag zijn,alles wat in de aandacht naar voren zou kunnen komen,wat belangrijk blijft in het vertellen, dat de herfst nu is begonnen en ook ik  naar binnen treedt, om te gaan voelen wat een herfst zou kunnen betekenen in al mijn schrijvend beleven..🍂.

Drijfveer.

Het dringt  tot mij door en hoef niet dieper te graven dan aleen te zeggen dat ik opnieuw wil beginnen, omdat er nooit een einde is,nooit een begin is geweest in wat ik kan weten dat er in mijn schrijven altijd iets blijft ontstaan.Altijd aan mijzelf kan laten weten in de bochten die ik maak, altijd weer thuis kan komen in mijn eigenheid,misschien wel vanuit het moment van mijn spreken, ik het aan mijn schrijven overlaat en elk moment van delen weer iets anders zegt, dan te kunnen voelen dat wanneer ik schrijf geen verlies kan voelen,geen nieuw begin hoeft neer te zetten,geen ijdelheid in wat ik breng,maar de constante lijn van mijn vertellen,soms op een randje sta en ik kan voelen hoe mijn energie naar buiten komt en de weelde kan ervaren, mij nergens in vast kan leggen, dan alleen te doen waar ik goed in ben.Wat mijn drijfveer blijft in de momenten dat ik schrijf het echt kan menen,maar de volgende dag er weer anders in kan staan.Waarin ik ben gaan begrijpen dat wat ik deel van belang is voor mijzelf.Voor de schoonheid, terwijl ik schrijf en aan mijzelf kan blijven geven en ook aan wie het leest. Om dan te bemerken in mijn zuiverheid van delen, niets is voorbereid,niets is verzonnen,maar dat ik werkelijk in ieder moment die ik kan beschrijven, iets verteld over het wezenlijk durven zijn en nergens terug van hoeft te komen,dan alleen te beschrijven waarin ik ben.
Eigenlijk nergens een punt van kan maken maar mij laat leiden in het delen in wat ik kan laten zien. Soms wat dingen uitelkaar kan worden getrokken om te durven zien,dat het niets uitmaakt welk een besluit ik ook neem.Omdat ik altijd weer weet terug te komen in mijn beschrijvend geheel,die heel veel kan vertellen,kan laten zien waar ik voor sta,wat mij vult en overeind kan zetten, mij mee kan nemen zoals vandaag en er weer een nieuw begin is gecreëerd, een erkennen dat  mijn aandacht die het vraagt, om op papier te blijven zetten om te kunnen voelen dat ik dit uit liefde doe,in het ontstaan van dit moment,en ik altijd nog even moet wennen dat niet iedere dag hetzelfde is.

Schrijvend beleven..(De uitleg)

Ik heb het gevoel om iets uit te leggen,in hoe het komt wat in mijn vele schrijven ontstond, door eerst te leren luisteren naar mijn eigen klank,mijn stem te gebruiken en kon voelen wat het met mij deed.Ik het ging onderzoeken samen met een vriend,die ik op dit moment al een tijdje niet meer zie, en dat  het waarschijnlijk ook de bedoeling is geweest om bij mijn schrijven te blijven.Maar nu zo achteraf kan weten,dat wat mij heeft bezield om te gaan onderzoeken wat het mij heeft gedaan om te ontdekken dat ik kan luisteren naar mijn eigen naam.Naar wat ik had te vertellen aan mijzelf en uiteindelijk ontdekte, dat in het moment dat ik probeerde te schrijven naar mijzelf,er dan ook de kandans kon voelen in wat ik nog steeds vertel.Daarmee heb ik een deurtje geopend  naar mijzelf,en kon niet meer stoppen met mijn schrijven en het mij ook veel deed,en al ras in elke treden, zo naar mijzelf ook keek.Kon luisteren naar mijn eigen stem ,daarin ook thuis gekomen ben en genoeg is besproken met mijzelf.Genoeg om nu te weten dat het niet alleen mijn spreken heeft geschaaft,maar juist door mijn schrijvend beleven. Het mij nog steeds verbaasd,dat de woordenstroom die steeds wil komen,mij nu heeft gevormd om zover te komen om te laten zien,dat de voeding die ik voelde met het spreken naar mijzelf, maar vooral met mijn schrijven, mij heeft gediend.Het is mijn weg geworden om te doen wat beter past,wat in mijn schrijvend beleven kan ontstaan,waarin het spreken met mijzelf niet meer zo'n grote plek inneemt,maar dat ik altijd kan weten, dit altijd te kunnen doen om naar mijn eigen stem te luisteren terwijl ik spreek.Dan ontstaat daar mijn kalmte en wil ik eigenlijk alleen maar schrijven en nog eens zien, wat er mag gebeuren terwijl ik schrijf.Dit is mijn passie geworden,mijn muze,mijn verblijf in wat ik kan vertellen op deze manier aan mijzelf.Ooit had ik een youtupe kanaal en gaf de titel het luisterend spreken.In wat ik toen belangrijk vond om te delen,maar na enkele pogingen die ik deed,voelde het voor mij niet meer goed en ging weer schrijven en tot mijn verbazing het ook leek, dat het voor mij een thuiskomen is geweest, in mijn schrijvend beleven.En dat is de titel waar ik bij blijf,omdat alles wat ik heb geschreven,alles aan mijzelf hardop heb voorgelezen aan mijzelf.Totdat ik mijn stilte ontmoette,mijn dierbaar verblijf en nu op mijn andere blog wil laten zien,dat in mijn verdere ontvouwen ik nu alleen in mijn schrijven verblijf,maar dat is gekomen door eerst te luisteren naar mijzelf.Daar ligt het anker ⚓ waar ik mijn schrijven in terug heb gebracht en heb gevonden,door vaak te leren luisteren naar mijn eigen klank.
Het ontdekken van mijn taal die ik zonder meer nu weet te gebruiken.Om ook te zien wat er kan ontluiken in iedere zin die ik zet,in ieder moment weet te zetten en door mijn nieuwsgierigheid in het ontstaan ik nu zover ben gekomen om te schrijven vanuit mijn stilte.Mij ook dankbaar kan voelen dat ik dit heb gedaan,alles naar mijn eigen richting heb gegooid,vele veranderingen heb doorgemaakt,vele gesprekken die ik had ,nu zijn omgezet in al mijn  schrijvend beleven...

Eigen recht.

Het staat in het midden en wijst mij de weg, om te zien dat iedere dag ik opnieuw kan beginnen. Altijd weer in eigen recht van eigen spreken zet, van eigen ondervinden, dat wanneer ik zwijg alles dicht zou slibben,dicht zou maken en er geen kiertje over blijft.Dan zou ik stikken in wat mij overkomt en niet meer kunnen spreken en schrijven,dan zou ik mijzelf verloochenen en mee zou gaan in de energie van de ander.Dan zou ik projecteren naar de ander in alles wat mij dwars zou zitten,in alles negatief zal blijven en te ervaren dat ik tekort kwam omdat niemand naar mij luisterde.
Ik luister naar mijzelf,inmiddels weet hoe mijn stem kan klinken,hoe mijn klank die ik heb als een zegen binnen laat komen,als een prachtig iets mij heeft geholpen om te gaan zien waar mijn kracht is op gestoeld,waar mijn intensie van mijn eigen vermogen nu is gaan ontvouwen in al mijn schrijvend beleven.In alles wat ik aan mijzelf vertel om in mijn belichaming te kunnen blijven en niet meer mee kan gaan wanneer het doet lijken dat in al mijn verstaan werkelijk niets heeft te maken wat er gebeurd om mij heen.Niet dat ik mij afsluit voor de ander,maar kan weinig doen in het veranderen waarin een ander leeft.En dat ook niet mijn bedoeling is geweest om de weemoed die ik kan voelen iets over mijzelf dan zegt, altijd mijn handen in eigen boezem steek en daarover wil schrijven.Over wil spreken met mijzelf en niemand anders de schuld zou kunnen geven, omdat ik nu wel weet dat terwijl ik spreek of schrijf het altijd naar mijzelf zal blijven.Zal weten dat zodra ik kan ervaren mijn eigen klank, ik thuis kan komen,thuis in mijn eigen huis,in mijn eigen creëren,in wat ik vertel vanuit mijn stroom van delen,van een plichtsbesef ,dat als ik dit zou laten liggen er een  hele andere dag begint,alsof ik iets uit handen geef,alsof ik terug zou kunnen vallen in de afhankelijkheid die ik vaak heb moeten voelen,mij in feite heel eenzaam had gemaakt,maar sinds dat ik spreek en schrijf met mijzelf het niet meer aan de orde is.Niets meer belangrijker maakt,niet meer kan reageren op de ander,maar te blijven spreken met mijzelf,te blijven ontdekken dat er zoveel is te zeggen naar mijzelf,naar alle momenten wanneer ik de tijd neem om te luisteren, dat in het spreken over kan gaan, in ieder handelen neer kan zetten,neer kan buigen vanuit een eigen gesprek,vanuit mijn delen waarin het zelfrepect een eigen plek nu heeft,een eigenheid van spreken,van te kunnen delen zoals in dit moment,zoals in mijn vele momenten ik laat zien,dat het betreden van eigen spreken haar eigen recht ook heeft,en in dit moment ook kan laten zien,wat eigen recht kan betekenen,wat ik wil laten zien terwijl ik schrijf en spreek,terwijl ik weet hoe dit fenomeen nog steeds een fenomeen blijkt te zijn, en ik dus doorga in wat ik heb te vertellen.

Mijzelf horen.

Het gaat steeds verder,steeds meer naar een kant, dat in het luisteren naar mijzelf in mijn schrijvend geheel, alleen kan laten blijken dat de lieve stiltes een bekoring heeft. Vanuit het kunnen luisteren, mijzelf beschrijf en niet mee kan bewegen  in de wanorde die ik zie.Vanuit de verfijnig die ik voel,mijzelf tekort zou doen als ik ervan uit ga dat dit wordt gelezen.Omdat ik weet wat een belichaming heeft, wat mij heeft veranderd in het ontvangen van wat ik deel.In de hitte van geen enkele strijd wil zitten,en alleen mijzelf begrijp als ik schrijf en spreek,als ik kan voelen dat wat ik schrijf mij ook kan voeden,kan geven de mooiste weg om verder te onthullen dat wat ik ervaar met eigen stem,mij veel zachter heeft gemaakt,mij veel meer bewuster heeft laten kijken, om te kunnen ondervinden in het spreken naar mijzelf. Dan pas kan ondervinden hoe verfijnd mijn delen blijkt, hoe belangrijk het is om te bemerken, dat wanneer ik schrijf, altijd blijf ontdekken, dat de kalmte die het krijgt als een mooi advies kan lijken, en misschien door kan dringen bij elk mens om eens te beginnen om te luisteren naar eigen stem.Het is geen opdracht die ik geef,maar juist de ruimte van het ontstaan,van het beleven hoe het klinkt om naar eigen stem te durven luisteren.Ik haal dit weer even aan om duidelijk te laten weten dat in het ontstaan van ieder moment zich kan laten gelden.In elke reis die ik beschrijf en is ontstaan  door te luisteren naar mijzelf , in hoe het klinkt,om dan te gaan schrijven en dan vanzelf mijn eigen woorden vind en kan beschrijven in het moment van stilte.Van stil te durven zijn in de ontmoeting met mijzelf,dan de neiging heb dat in al mijn ondervinden toch weer even terug wil komen over het gerijpt proces, wat mij is overkomen terwijl ik schrijf en blijf spreken met mijzelf.Soms dan wil ik het nog even laten weten, dat dit voor mij belangrijk blijft, en ik nooit zou kunnen vergeten hoe het is begonnen,hoe de tijd die ik  steeds neem in het duiden naar de ander,maar dat ik inmiddels ook wel weet, dat het soms kan veranderen. In mijn liefde voor mijn taal en in het spreken naar mijzelf ,vele andere  deuren heeft geopend, om zo te kunnen schrijven.Om zo te leven met mijzelf, waar de hoogtepunten nu zijn verdwenen,maar dat ik nu weet van mijzelf, dat ik iets moois er voor terug heb gekregen.In het ontstaan van elk moment,van elk denkbaar beleven,mij heeft gezet in wat ik heb gegeven,wat ik al die tijd heb laten zien dat de bekoring die het heeft,mij altijd dankbaar kan voelen in wat ik aan mijzelf kan laten horen in het lezen van mijn eigen tekst.In het beleven van mijn schrijven en bij een volgend keer wanneer ik schrijf, weer iets anders naar voren komt,weer iets anders kan laten zien wat er kan gebeuren, wanneer ik in mijn belichaming  zit,dan alleen mijzelf kan horen.

Beïnvloeding.

Bijna zo volledig,zo zeldzaam in wat het blijft,dat zonder ik het zou willen iets neer kan zetten over het moment ,waarin ik kan besluiten in het afwenden wat ik ken,wat is te merken in de gesprekken die ik heb. Bij sommige gesprekken een grote afstand voel,alsof de energie van delen ergens is blijven hangen in een andere tijd,in het kopiëren van een ander en tot mijn spijt ik kan bemerken,hoe beperkt het kan zijn,om te kunnen luisteren dat er eigenlijk niets wordt gezegd.In wat het delen met elkander een ander leven leidt,een ander begrijpen zoals weleer en er dan nog weinig nieuws valt te vertellen.
Misschien is het mijn gevoeligheid die mij laat zien, dat het heel verstandig is om te blijven staan,dat wanneer ik dit voel een flinke afstand neem, in wat er in feite niet kan ontstaan.In de onnodige gesprekken waar ik soms in zit,trekt mij leeg en laat mij zien dat in het beleven wat ik laat zien,ook mijn eigen inhoud zal hebben.Daar waar ik voor sta en met niemand is te vergelijken, breekt soms mijn hart in vieren.Dat in ieder stukje die ik kan laten zien is opgedeeld  in stukjes.Een vierde in wat ik deel,en aan de ander kan laten weten, waarin ik zit,ook alles weer snel kan worden vergeten.Het is de tijd waarin wij leven,snel en zonder aandacht, denkt te spreken,denkt te overruled in het moment, dat snelheid die men heeft een functie zou kunnen hebben om te vergeten wie wij werkelijk zijn.Het is een kleine fragment die ik nu geef om mijzelf niet verder achter te stellen. Na wat het heeft om te blijven vertellen in wat er komt, geen herinnering meer zal hebben dan alleen te delen met mijzelf.Te delen vanuit een stuk, waar ik nu in ben belandt,waar ik heb gezien hoe de treurigheid naar elkaar zo buitengewoon kwetsend zou kunnen zijn.Omdat in het vertellen naar elkaar niet meer echt wordt geluisterd,dan alleen te reageren op elkaar en er weinig ruimte overblijft om echt te delen.Om te laten zien wat er echt speelt in een leven,om te laten zien wat het kan doen en zeker ook bij de jongeren,er echt een verkeerd beeld wordt neergezet in het creëren naar elkander.Ik laat dit nu zien vanaf de buitenkant bekeken,niet hoe ik mij voel ,maar wat ik kan ervaren, wat vele mensen elkaar aan kunnen doen en ik daar op mijn eigen manier voor weet te behoeden.Niet dat ik het beter weet,maar wel kan zien,zolang ik schrijf en spreek ,en kan posten,zolangzamerhand ook weet dat de bedoeling die het heeft, alleen op dit moment zal gelden.Een fragment die ik vertel, over het beleven van de ander en heel goed begrijp in de wijsheid die ik voel, op een ander manier ben aan het delen.Het valt mij op in elk gesprek, dat mijn betovering kan verdwijnen,dat er weinig ruimte overblijft om te kunnen ondervinden welk een voeding het ook heeft, om te blijven ervaren dat er zoveel negativieit is neergezet van buitenaf en ook ik dat wel degelijk kan merken.Maar door mijn schrijven kan worden neergezet en dan weer mijn ruimte kan voelen,mijn eigen stem gebruik en mij blijft voeden,mij blijft ontzien hoe aan het einde van deze dag,  ook kan laten weten, wat er van kan gebeuren, als ik te weinig heb geluisterd of geschreven naar mijzelf.

Voller moment.

Wanneer ik mijn stilte heb achtergelaten,mijn bevrijdende taal onder ogen durf te zien,om te kijken wat mij heeft bevrijd en  kan blijven kijken welk een nieuwe start mij zou kunnen vullen. Het een andere naam ook geef in wat ik blijf vertellen.Meer een omslag is naar de wendde,ik nu wat hekken sluit, waarin ik weinige heb leren kennen,zoals in ieder gesprek met de ander mij heeft neergelegd in het vinden van weer nieuwe contacten.Van het meeste ik nu wel weet, dat wat ik zocht zo schaars is gebleven, zo snel als dat het kwam,zo fijnloos in al mijn woorden, ik ook besluit om de dingen die ik doe en kan ervaren,ook kan zien hoe  het blad aan de bomen, ook  aan het veranderen zijn.Hoe de stam die ik vast kan pakken, mijn eigen fundament ook bleek te zijn.Met al mijn invoelend vermogen geen stilte meer nodig heb, dan alleen het verlangen, die laat zien dat in ieder beleven ik kan zien wat het kan doen. Dat wat ik beschrijf zo vanzelf blijft komen en het een zonde zou zijn om dat te laten liggen.
Om het creëren in wat het kan in de hoek van tachtig graden om te kunnen draaien naar weer een voller moment,naar alle hoeken die ik heb laten zien,zo gezuiverd door mijn woorden en de taak die ik dacht te hebben, als een ontvouwen heeft neergezet.Niet dat ik daarmee wat kan doen,en ook niet belangrijk is,maar dat ik voormijzelf ook kies, om te blijven schrijven.Dat het niet anders kan zijn, dan in het vertellen  daar mijn kern is terug gevonden. Is volbracht en nu kan voelen waar de kracht van schrijvend beleven mij heeft gebracht, om dit aan mijzelf te blijven geven.Er  niets egoïstisch is aan te voelen, dan alleen te zijn met mijzelf.Het is een feit, dat wanneer ik schrijf, mij de voldoening kan geven om nog meer te gaan ontdekken waaruit ik leef.Mij zoveel kan vertellen en kan laten zien, dat in  een gesprek met een ander, voor mij voldoende is om te blijven ervaren in wie ik zelf ben...

Reflecteren.

De bekwaamheid in het zuiver blijven, in het rijper ervaren van dit moment en niet meer achterom hoef te kijken in het laten ontstaan.Maar te durven ervaren in wat het geeft in het beleven in wat ik schrijf en zou zomaar kunnen,dat een verleden is geweest, een toekomst niet in zou kunnen vullen, dan alleen in dit moment te zijn. In het ontluiken van eigen taal.Het is mijn rode draad,die zich heeft verstevigd in al mijn beschrijven,in al wat ik vertel,zowel in mijn stilte, maar ook zo vanzelf weer in een volgend ritme verkeer.Geen verplichting te voelen,geen verwijt, geen overdrevenheid,maar van de gewone dingen te kunnen genieten.Alles kan laten zijn in wat het is.Dan alleen de druppels te kunnen bekijken die al glinsterend iets kan laten zien,in de weerkaatsing van een tevredenheid,van een zeldzaam ontdekken,dat wanneer ik schrijf dit alles kan beleven.
Ik heb geen voorbeeld nodig, dan alleen de natuur,die in alles mij kan laten zien welk een invloed het kan hebben in alles wat ik beschrijf.In alles ook laat weten dat de bevrijding die ik voel, alles heeft te maken hoe ik mijn taal  gebruik. In het zonderlijk kunnen voelen en daar mijn tijd aan besteed.Het is een creëren,een laten ontstaan,een volhardend schrijven,waar steeds iets anders kan ontstaan.Ik bijt niet op mijn lippen,en sla geen enkele toon ,dan alleen te weten dat het beleven in mijn schrijven mij voed.Mij kan geven in elke zin die vanuit een niet geziene vrijheid is neergezet.Neer kan dalen zoals ik vertel, zoals ik weet te omarmen dat in elke zin die komt, alles zo welkom laat heten.Geen uitleg meer nodig heeft,dan te verwijzen naar de kern,naar het open durven staan in het ontvangen van mijn eigen taal.Open te kunnen staan naar mijzelf is de ingang die het heeft,is  de blijschap die het kan geven waarin de rode draad vanuit mijn eigen waarheid is neer gezet,en  vanuit daar ook leef.Niets belangrijker kan maken dan de werelden waar ik ben geweest,waar ik van terug heb moeten komen,geen stempel meer heeft,maar de invloed van de natuur,waarin mijn eigen vermogen zich heeft laten zien,hoe het kan werken en hoe het kan zijn,zonder mij schuldig te voelen,zonder te kijken naar de ander, er dan voor mij geen spiegels meer zijn dan alleen te reflecteren op de natuur.Dat in het ontstaan van mijn schrijvend beleven heel natuurlijk komt.Heel voorzichtig een kant opgaat die alleen voor  mij zou kunnen gelden.Waarin ik heb gezien en beleeft hoe het kan werken terwijl ik schrijf,en altijd op deze manier aan mijzelf heb laten zien, hoe de reis die ik heb gemaakt nog lang niet ten einde is gekomen. Mijn eigenheid die ik  heb gezien, vanuit dankbaarheid is beschreven, hoe het voelt om zo te leven met mijzelf, zo te zijn in het kunnen geven, aan wie het wil lezen, eigenlijk als een cadeau zou kunnen zien.

Completer zicht.

In het stil staan, om te kijken naar de bruine bladeren aan de bomen,om te voelen dat het wat kouder wordt en het wat vroeger donkerder wordt en  mij dan omdraai naar het licht.Waar ik mijn gordijnen open en nog even geniet van het binnenkomen van een zachte energie.Van het ontwaken in een mooie dag, die ik nu kan benaderen vanuit het overhellend vlak, die meer doet lijken op een nieuw gezicht en ik daar even aan moet wennen. Omdat wat in de schaduw heeft gestaan nu naar voren wil komen,mij een seintje geeft en zonder pardon weet te vertellen,dat de energie die ik kan hebben zo volstaat in dit moment.Zo vanuit een schoonheid kan voelen,het meeste raakt in de kleine dingen ,wat zo mooi kan zijn als er een schaduw kan vallen en dan juist het licht kan zien.Juist mij doet verrassen in de zin die ik zet,in mijn tijd van schrijvend beleven er weer een ander gevoel bij krijgt.Het is zo verfijnd en veel beter te zien, dat het licht ook de schaduw nodig heeft, in wat het diend om het verschil te kunnen voelen.Het licht valt nu tussen de bladeren en dan kan zien, de geraamte met wat draden, met het naar binnen keren van de natuur.In een loslaten van wat takken, die als naakt kunnen zijn en kunnen wijzen naar binnen.Waarin ik zelf zou kunnen zijn als de herfst weer gaat beginnen.
De herkenning die ik heb, in het verstaan van de komende tijd, mij zondermeer aan zal passen,kan laten zien hoe eenvoudigweg ik mij vereenzelvigd met de natuur.Zo compleet kunnen voelen,zo als vanzelf in mijn schrijvend beleven. Voor alles de tijd ook neem het te laten beklijven in wat het doet,mijn handen altijd warmer worden en allezins de vruchten die ik heb gestrooid, hun eigen weg ook kunnen vinden.Hun eigen waarheid zullen vinden in wat het krijgt om te weten, dat wanneer ik schrijf ik het kan beleven.Kan zetten in mijn eigen tijd,geen enkele beinvloeding zou kunnen hebben,omdat ik weet welk een moeite ik heb genomen in mijn delen  op mijn blog. Heb laten weten hoe mijn wereld die ik heb, uit heb laten vloeien naar iedere kant,naar de kant van de wijze,naar de kant waar ik niet meer sta,naar de kant van het kunnen reizen in mijn eigen taal.Naar de wereld buiten mij om en aan vele heb laten lezen waar ik voor sta.Waar ik de moeite voor  heb genomen in het laten zien, dat de meerwaarde die het heeft gekregen, uiteindelijk heeft gediend en uitgefilterd, in het rustig worden van mijzelf. Vanuit de kalmte die ik krijg en dan weet te verblijven , hoe het voelt om in een completer zicht te kunnen zijn, zolang ik naar mijzelf schrijf...

Ondervinden.

Ik ga gewoon weer verder, zonder enig moment. Ik het kan hebben terwijl ik schrijf,terwijl het delen in waar het luid, iedere kans zal pakken om mij te scharen naar mijzelf.Geen wind te hard is,geen zon te heet,geen taal met inhoudt,geen streven meer heeft,maar een duiden in wat ik zie, in wat ik kan weten terwijl ik schrijf.Niemand die ik ken die hetzelfde kan ervaren,en zelfs ontkent dat een ervaren niet bestaat,dat het luid in zoveel rode vlaggen,en ik nu weet, dat in mijn delen van mijn schrijven alle twee de blogs gebruik.Een voor in de ochtend en een voor in de avond,omdat ik weet dat het een ander ervaren zou kunnen zijn.In de ochtend ben ik net wakker en heerlijk uitgerust,en dan werkelijk kan voelen dat ik in mijn stilte zit.In de avond heb ik een dag achter de rug,en schrijf wat prikkels van mij af,laat ontstaan wat er echt wil komen,om te voelen in het ervaren wat voor mij belangrijk blijft.Een ervaren van de dingen die nochthans soms wat langer blijven hangen als ik er niet over schrijf.
Het is belangrijk om te voelen met het idee, dat als ik weet te ervaren in alles wat ik zeg,het een mooi plekje zou kunnen geven,en het gebrek werkelijk kan zien, dat als ik zou vertellen in wat ik zie in het overkomen zoals ik schrijf,van meet af aan iedereen zou kunnen vertellen dat het eigenlijk nergens meer om gaat.Dat ik nergens een vinger op wil leggen, omdat ik zeker weet dat dit ontstaat.Het hoeft geen naam te hebben,het hoeft niet zo te zijn dat wat ik schrijf er niet meer bij stil sta of het klopt. Mij niet meer in wil houden in wat is gezegd,maar trouw te blijven aan mijzelf.Geen invloed van buitenaf ik nog zou willen,omdat ik zie, als ik dat doe, ga ik anders schrijven.Ga ik er anders mee om,ga ik niet meer kijken of mijn ervaren ook klopt.En het officieel kan maken,kan laten zien,dat ieder schrijven die ik kan laten zien, zo vanuit mijn kern is geschreven en bovendien mij nu kan afwenden in wat er wordt verteld.Bij mijn eigen ondervinden wil blijven wat uit eigen  ervaren is neergezet.Ik hoef niet meer te verdwijnenin wat ik hoor,maar te laten ontstaan mijn eigen woorden, die iedereen zou mogen zien,die voor iedereen bestemd zou kunnen zijn,omdat ook ik ben genezen van wat de ander zegd.Ik hoef mij niet te plooien naar wat ik niet meer voel. Waar ik naar heb gekeken en het zeker anders wil gaan doen.Om te spreken over mijn dierbare stilte op mijn andere blog. Dan kan zwijgen over mijn eigen taal, die in feite mij  heeft geleerd met zoveel woorden,nu mijn stilte biedt en zoals  vanzelfsprekend het meer kan zeggen in wat ik nu kan laten zien.Het is een ondervinden in wat ik nu beschrijf,en de triggers die ik heb gezien een plek nu heeft gekregen.En als vanouds door mijn ondervinden ik altijd zal blijven posten,hoe sterk mijn ervaren ook blijft, ik altijd kan verblijven in mijn eigen stilte en daar in mijn andere blog over schrijf.
"De flow van stilte".annaklomp2.blogspot.com

Andere orde.

Dit soort schrijven loopt over naar de andere kant waar ik mijn stilte wil beschrijven en heb daarom een heb nieuw blog  gemaakt,waar mijn besluit geen besluit nog is, maar een aanname in de ervaring die verteld, dat de gelegenheid die ik voel ,mij zonder meer blijft dragen,zonder te verwachten dat het in in feite alleen voor mij ook geld en ik zal kijken  wat ik deel of voor mijzelf ga houden.Omdat ik voel dat het tijd wordt voor iets anders,voor een ander schrijven,mijzelf mee kan nemen in de flow van zelf realisatie, in het ontstaan van elk moment.Dat het vasthouden zich nu keerde en het allanger heb gevoeld,dat een behagen naar de ander mij veel heeft geleerd in het ervaren wat ik doe, ook daar werkelijk naar te luisteren.Dat het hoog tijd is geworden om de schat die ik heb, werkelijk eigen te maken,te manifisteren in wat het kost om ergens in te stappen,wat mij vulde, door te letten op mijn dwalen, het hoognodige is verteld en heb laten weten hoe de vork in de steel kan zitten,en  het mij veel heeft geleerd.Het dan ook geen besluit ook is maar een diep verlangen, om de regie die ik heb, om te zien wat er gebeurd.Als ik niet zou schrijven zoals ik jaren deed,maar de weg naar morgen mij iets anders zegt,mij laat voelen dat in de afgelopen tijd mijn zelfkennis heb verspreidt. Zoveel mogenlijk het bij andere heb willen laten,omdat ik weet wat het is om iets uit te dragen wat in feite niemand nog wil zien.En op een of andere manier is het tot mij doorgedrongen dat mijn liefdevolle aandacht die ik heb,ook voor andere dingen zou kunnen gebruiken,omdat ik heb gezien wat nodig mocht zijn om mensen te kunnen zien in  hun eigen weg.Ze een duwtje zou kunnen geven in alles wat ik heb verteld.Geen vraag teveel zou worden, waarin de energie van vertrouwen meer kan laten zien,dan een voorspoedig weten in alles wat ik heb laten zien.Het is  mijn ding geworden,in alles wat ik lees,maar ben mij bewust geworden,dat als ik werkelijk durf te luisteren in wat ik zeg,dit naar voren komt , en mij verteld, dat in de ervaringen die ik heb,over is geslagen naar een mooie stilte en daar over schrijf Omdat ik weet dat  mijn stilte meer zal kunnen vertellen,mij meer zou kunnen laten zien dat ik niet overstuur hoeft te raken in wat ik van de ander blijf zien.Ik heb geschreven als een wilde, als een getuigen van mijzelf,waarin ik niemand heb willen confronteren dan alleen te spreken met mijzelf.Mij  mee heb laten nemen tot het moment, dat ik voor mijzelf ben gaan kiezen en mijn eigen aansluiting weer vond, om verder te  gaan,vanuit mijn stilte,die te willen beschrijven.Mijn werkelijke weg heb gevonden in het vertellen van mijn reis die vaak vanuit een mooie stilte kan worden verteld.Ik neem afscheid van een oud patroon,die mij heeft geholpen in alles waar ik voor stond,maar nu een stillere weg ga bewandelen,een ander ontvouwen in wat het kan zijn,dat in het vertrouwen die ik heb geschonken aan wie dit leest,aan diegene,die in geen  enkele reactie heeft laten zien,dat het er toe doet,dat de taal die ik heb laten zien,🙏 nu in een andere orde neer kan worden gezet.En dat kan lezen in mijn volgend blog die ook is te lezen in het schrijven/ De flow van stilte/ en is te vinden op mijn profiel.....of annaklomp2.blogspot.com

Ervaren van de ander.

Dit is niet grappig of sociaal, of neerbuigend naar de ander.Dit is gewoon mijn taal, die ik heb leren gebruiken zoals het komt.Geen diepgang hoeft te hebben,geen oppervlakkigheid kan zijn, dan alleen te ervaren  hoe het is, om  zonder woorden te kunnen brengen waar ik voor sta.Waar ik soms het gevoel kan hebben, dat in het luisteren naar mijzelf,alleen mijn stilte weet te komen,alleen in waar ik ben. Want in het overgeven aan de ander ik kan voelen  hoe de rem die wordt gezet,niet in het minst zou kunnen raken in alles wat er is gezegd.Er zijn momenten dat ik het begrijp, dat een delen met een ander die vanuit hetzelfde spreekt, veel zou kunnen betekenen in wat ik schrijf.Maar iets houd mij tegen om te doen wat ik het liefst zou willen,en als mens kan reageren en ik niet als voorheen overspoeld wil worden in wat ik van een ander lees.Ik probeer iets te begrijpen in wat ik zeg,in wat ik aan mijzelf kan laten weten.Dat ik kan missen een puur gesprek en met liefde kan kijken in wat er is geweest, in wat het kan betekenen als ik de ander lees.Dan komen de tranen van ontroering en komt vanuit een gemis,waarin ik niet vanuit een behagen reageer, maar eerder vanuit een verlangen, als ik zie in de filmpjes die ik bekijk, soms zo verschillend kunnen voelen,mij altijd blijven raken wanneer ik kijk.Vanuit het besef dat het delen in wat er komt en ik niet begrijp, dat in het ervaren van de ander mij altijd raakt en doet verwonderen in wat het draagt,om te gaan schrijven in mijn eigendom, die vanzelf is gekomen in de vrijheid die ik voel,die geen naam meer hoeft te hebben, dan alleen te laten ontstaan.Dan alleen te ervaren in hoe het kan gaan in alle ruimtes die ik heb bezocht,om dan weer thuis te komen bij mijzelf.Bij wat er kan gebeuren wanneer ik vertel,met de wind in mijn rug,met de tijd die ik neem en waarschijnlijk wat minder ga posten, omdat ik ook voel dat ik alleen mijn taal zal blijven koesteren.Met de stem die ik heb,in het vermogen om te vertellen , dat in het raken van wat ik voel,bij niemand anders neer kan leggen,dan alleen bij mijzelf.Vanuit de trots die ik heb,vanuit het weten dat in alles wat ik heb verteld, nu op een kruispunt ben gekomen om eens te gaan kijken, wat mij nog vult, mij niets hoef te raken als ik ervaar.Dan alleen mijn eigen dialoog , die ik nu veel beter begrijp. Dan te blijven luisteren in het ervaren van de ander.Het ervaren van mijzelf heeft de grootste prioriteit en wat ik heb gemerkt dat zodra ik luister naar de ander, ik vaak heel verdrietig wordt,en daar niets aan kan veranderen,dan alleen te schrijven in hoe het voelt om zo te kunnen leven,om zo te kunnen zijn met mijzelf alleen, en na het luisteren van de ander het eigenlijk niet de bedoeling is geweest om dit steeds weer te ervaren.Het verdriet wat dan komt, in het geraakt kunnen zijn,het ook geen naam meer kan hebben,maar door het ervaren van de ander het een zoektocht blijft waarom dit steeds gebeurd in het ervaren van de ander.

Omarmen.

Door alles soms veel te letterlijk te nemen en als een kind heb geluisterd zoals ik was gewenst.Zoals ik nu de herfst zie verschijnen,en de regen mij ovespoeld.Zoals de wind mij mee kan nemen in de vlucht die het heeft,en mij alleen maar vast kan houden in alles wat er komt.In mijn schrijvend beleven,in het onstaan van mijn eigen woorden en mij kan leiden naar elke situatie die mij laat gaan, waarin ik mij bewust ben geworden,dat in de wereld waarin ik leef,geen geweld is te horen,geen politiek gezind, dan alleen te durven voelen wat voor mij belangrijk blijft en is.Waar het kiezen niet bestaat,waar het roddelen over de ander mij werkelijk ontgaat,en geenszins kan vertellen hoe het met de ander gaat.Ik creëer mijn eigen wereld en  niet anders ben gewend, dan echt te kijken wat voor mij geld.Wat mij kan vullen in het verstaan,dat in alle logica van spreken er mij om gaat, dat in een liefdevol spreken,te luisteren in wat ik zeg,te delen vanuit een weten, mij veel meer zegt,dan er op te letten  wat een ander zegd.Ik hoef niet meer te voelen hoe het klinkt,hoe het binnen zou kunnen komen terwijl ik spreek,terwijl het ritme in wat het geeft, vanuit een zuiver ervaren, mij veel meer laat zien,in het spreken vanuit mijn hart,er dan hele andere dingen kan laten gebeuren,en kan laten zien,hoe mijn wereld is geworden.Mijn staat van zijn,eigenlijk niets bijzonders blijkt te zijn.Maar te weten dat wat ik kan ontvangen en beschrijven.De zon naar voren kan toveren ,de wind laat liggen en de herfst welkom heet.Dan als een eeuwigheid,  ieder moment kan pakken en kan lezen in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren met mijzelf,daar uiteindelijk hele bladzijden mee heb gevuld,mij heeft  laten zien,dat in welk moment het ook kan komen, in elk moment ik kan laten zien,dat er altijd iets veranderd in wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf.Terwijl er geen enkele andere waarheid er kan zijn, dan alleen te beleven mijn eigen taal in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren en mijn verblijf eigenlijk heel bijzonder is te noemen.in het ontdekken wat ik vaker heb gevoeld, op een mooi planeet ben geboren,daar waar alleen mijn eigen kwaliteit kan  kan zien, in alles wat ik  beschrijf.
Het heeft te maken in hoe het kan zijn, dat in het uit kristalliseren van mijzelf toch ben gekomen waar ik wil zijn.Om te erkennen dat het zo is,dat ik het fijn vindt om in iedere vroege ochtend zo te schrijven en te voelen wat het doet.Te ervaren in het verdwijnen van weer een ander moment,van het delen zoals het komt en het heerlijk blijft om het terug te kunnen lezen en het mij dan vult.Mij kan geven waar het voor diend,om alles wat is gezien,om alle verfijning die het kan hebben, te laten ontvouwen in wat er gebeurd in dit moment van mijn schrijvend beleven.Ik zie het aan mijn gekleurde wangen, die mij vertellen hoe ik  ben gaan stromen terwijl ik dit schrijf en aan mijzelf zo kan laten weten waarin ik nu verblijf.Waarin de waarde die het krijgt ,door te blijven herhalen in wat ik schrijf, dan echt kan voelen in wat het doet.Mijzelf daarom iedere ochtend omarm, in mijn schrijvend beleven.In wat er kan onstaan, zomaar omdat ik ben gaan schrijven, om te zien waar mijn gevoeligheden in het verstaan, steeds meer naar een kant uitreiken ,die uiteindelijk ik alleen kan verstaan.Kan voelen tot op het bot,tot in de stilte die mij dan stopt,en laat ervaren dat voorbij alle zegeningen die ik ervaar,vanuit mijn eigen creëren in eigen taal is blijven ontstaan.Is blijven wroeten netzolang, totdat de stilte die ik voel, dan weet te omarmen....

Stukje wereld.

In het verschil die wordt gemaakt,al was het maar in een andere beweging .Mijn armen op een andere manier gebruik,en met alle kracht een lift wil maken,naar de andere kant,naar de goeie kant van kijken,waarin ik zie, hoe mijn lijf kan reageren en niet zo lang deze stand kan houden,maar voel het aan mijn spieren,dat ik train voor een conditie.Mijn lijf daar even van schrikt,mij in een weerstand zet,en moet lachen om mijzelf in de schatering die ik heb,en mij ook blij kan voelen alsof mijn lijf wordt gereset.Het kan verkeren dat het mentale veel sterker blijkt en allebei ook nodig is om te komen in mijn lijf.Waar iedere spier mij weet te vertellen waar ik het voor gebruik.Die ik nodig blijkt te hebben, vanuit de losse pols, mij weet te draaien naar een anders kijken naar mijn lijf.De eentonigheid waarin ik zat, om alleen maar te wandelen is nu omgegooid,naar het richten, om te beseffen met welke spier ik werk en mijn buik een vreugdedansje maakt,een tuimeling van ervaren wat een lijf allemaal kan doorstaan.
Na de oefeningen die ik heb gedaan,ga ik rustig zitten en maak een praatje met dees of geen,in de beslissing die ik kan nemen, om op te staan en gedag te zeggen, naar hetgeen ik altijd heb geweten dat er voor mij geen andere taal bestaat.Zelfs geen andere beweging het nog raakt, in het besef van delen,dat ik kan ervaren dat het goed is zoals het is en niet alles wat er gebeurd ik hoef te ervaren.Het zijn de kleine momenten die voor mij telt.Het is een kijken naar de ander en in een blik een glimlach zou kunnen zettten en zonder woorden ik vertel, dat het uitzicht die ik kan hebben,voor mij genoeg zou kunnen zijn om erover te schrijven en  te laten ontstaan.Waarin mijn voorzichtigheid die ik kan hebben meer gaat lijken op het respect die ik dan voel,en zo blij werd van het ritje die ik maakte in de vroege ochtend naar de sportschool waar ik op ben gegaan.Het leek zolang geleden dat ik in de vroege ochtend mij naar buiten gaf,mij als een voort gezet bewegen, nu in een ander gevoel ook zet.Mij kan begeven dat terwijl ik schrijf niets liever zou willen, dat de energie die ik ervan krijg, in een ander blikveld zou kunnen zetten.Door de verandering die ik maak,door het bewegen van andere spieren, ik opnieuw ontwaak en kan kijken wat het kan doen.Ik zit nu op mijn gemak en kijk naar buiten,waar de druppels die ik zie, van de bladeren die aan de bomen hangen.Waar de glinstering door de zon  iets magisch kan hebben,iets wat kan ontstaan,waar de regen dit heeft laten gebeuren, om al het blad te laten glinsteren.Om te kijken hoe het kan gaan, als ik mij spieren laat rusten en dan de ontspanning voel in de tijd die werd genomen om vanuit de vergeten lijn,  mij blijf bewegen. Dan ook zie wat het kan doen en zie het in mijn schrijven,dat wat ik nu vertel, ook in mijn wereld zou kunnen passen.Mijn wereld waarin ik ben ,waar de standaard die ik had gezet, nu in een andere modem is gekomen.In een ander welzijn in wat het krijgt,in het gapen wat ik doe en aan kan geven dat het voor vandaag weer even genoeg is geweest, in het lezen van mijzelf.In het openvouwen in wat er komt en zo zachtjes aan kan vermoeden, dat mijn taal die ik laat zien,  vanuit ontspannig is geschreven,vanuit mijn dagelijks ritueel,in het delen naar mijzelf en het er op gaat lijken, dat het een mooie ervaring is geweest om na het sporten even te gaan schrijven. Straks heerlijk kan gaan douchen en dan mijn liefdevolle dag weer voort kan zetten, om te zien wat er kan ontstaan, in het stukje wereld wat ik heb laten zien, in het ontstaan van mijn schrijvend beleven.

Dit moment.

De avond valt heel zachtjes in mijn schoot,en blijf verwonderd kijken waar mijn verfijning in gelooft. Dat de drempel die ik heb genomen, eigenlijk geen drempels meer heeft, maar een opening naar het westen,waar de zee mij ook begroet en met hele kleine golfjes over mijn voeten stroomt.Buig dan naar voren en zie een schelpje liggen,vlak bij mijn voet,dat wanneer ik het oppak met mijn handen, het net open springt en laat zien, dat een parel is gevonden in wat het diend,om te blijven ontvangen in dit moment. Mij voor kan stellen dat het went,om te blijven spreken met mijzelf,om te schrijven zoals het komt en soms ook in een kleine poëzie zou kunnen veranderen.Ik rich mij weer omhoog en stop het schelpje in mijn tas,op een beschermt plekje,zodat ik het heelhuids kan bewonderen wanneer ik weer thuis gekomen ben. Dan kan gaan koesteren van de parel die ik vond,van het moment dat mijn vele pogingen die ik heb gedaan, mij heeft gedreven naar mijn taal.Waar het zand in mijn schoenen ik mee genomen heb,dat in het bijzijn van zoveel water, mij zo nietig kan voelen en het uitzicht heeft gegeven, wanneer ik schrijf en  voel hoe mijn verfijnig ergens om vraagt.Om met de avond in mijn schoot, mij in een mooie stilte heeft gebracht. Die al fluisterd kan laten zien, dat in dit moment een oase van stilte mij leid naar een bijzonder ervaren. Die ik heb verkregen terwijl ik schrijf,terwijl ik voel, hoe mijn woorden mij kunnen ontvangen,en ook ervaar de lichtheid in mijn schrijven.In wat neer kan dalen in mijn lijf en ik het alleen kan hebben over dit moment.Ik aai wat over mijn hoofd,wat ik vaak doe als ik iets wil vertellen,in het bereik wat ik krijg, als ik vanuit mijn verfijning zou vertellen, dat mijn energie die het krijgt als een zachte bries is gaan liggen en ook weet,dat wat er nu gebeurd, mijn naaktbaarheid zou kunnen voelen in de stilte die het krijgt.Mijn hart maakt een sprongetje, omdat ik voel hoe kostbaar mijn schrijvend spreken nu ook voelt.Als een zachte deken mij omhult,en alle verleidingen die ik zie, zo wonderlijk kunnen verdwijnen, terwijl ik schrijf.Het is geen fantasie die het kan hebben,maar mijn waarheid in wat ik voel en kan ervaren, dat mijn woorden die willen komen,zo eigen zijn geworden,zo als vanzelfsprekend is neer gezet.Zo vanuit mijn eigen ontmoeting ben gaan ervaren in wat ik beleef,in mijn schrijvend spreken en alleen gezien door mij. Met heldere ogen dan ook kijk, hoe geen enkele vorm het kan hebben, dan alleen te vertellen over dit moment.

Ontstaan.

In het ontstaan van mijn vertellen,in het ontstaan van de wereld waarin ik sta en niets liever zou willen , dan mee te gaan in het bewijs, dat in mijn schrijvend beleven alles mag ontstaan.Alles mee kan bewegen aan de zijde waarin ik sta,waar ik mij opdruk om te wijzen naar een verfijnd  gebaar.Om te ontwikkelen iedere dag, de zeldzaamheid van kunnen luisteren naar  mijn eigen stem. Die ook verteld  om mijn mooie klank om te zetten in de regels die ik beschrijf.De voldoening kan geven,kan laten zijn in dit moment,kan blijven herhalen in wat ik gevonden heb in mijn klank. Die kan vibreren in wat ik zeg,die mij brengt naar het ongewisse.Daar waar mijn taal mij verstaat,mij doet verwonderen in hoe het kan gaan in de bewegingen die ik heb gezet.Die ik heb laten komen rechtstreeks vanuit mijn hart of kern.Geen invulling hoeft te hebben dan te begrijpen wat een ontstaan zou kunnen betekenen in de meerwaarde die het krijgt.Mijn rug recht weet te houden als ik naar mijzelf  schrijf,wanneer ik kan ervaren dat in het niets er zoveel overblijft om te kunnen ervaren wat het echte ontstaan zou kunnen betekenen.Het is zoveel meer,dan wat ik  uit zou kunnen leggen aan mijzelf. In wie ik niet meer ben  maar wil zijn in het onverlaat van al mijn delen en terug kan blikken naar wat er niet meer is.Omdat in het ontstaan van dit moment een rijper geheel weet neer te zetten en niet meer ergens op terug hoef te vallen, dan mij alleen te wentelen in wat ik schrijf.  Kan delen,kan laten zien, dat in het ontstaan die ik iedere dag kan voelen voor mij het allebelangrijkste blijft.Ik hoef niet aan knoppen te draaien, of een lezen van een boek, waarin ik weinig  kan ervaren,dan wat in mijn eigen schrijven met mij kan doen.Maar in een handdraai mijzelf weet te vertellen, dat in ieder nieuw begin, wat ik iedere keer kan voelen, als ik met mijzelf spreek en schrijf.Dat in het ontstaan zonder een ander te passeren,zonder enkele spijt, mij altijd welkom weet te voelen als ik naar mijzelf weer schrijf.Geen enkelvoudig blad die omgeslagen kan worden.Die zoals het is, alles anders kan laten zien,dat als ik spreek en daarna kan gaan schrijven, ik zoveel andere dingen weet te vertellen,dan alleen het ervaren waarin ik verblijf.Echt met belichaamde taal heeft te maken,met te voelen in wat ik zeg. Wat in de flow van mijn schrijven de ander kan laten zien,dat de betovering die het krijgt,mij altijd verwonderd hoe de letters die gaan ontstaan, mij zo omarmen in de taal die van mij is geworden.Zoals het kan gaan,zoals het zich uit kan vouwen in het ontstaan,waarin ik het laat gebeuren hoe een belichaming kan voelen,mijzelf de toeststemming geef om dat wat ik ervaar in het ontstaan, ik laat gebeuren en de verlegenheid die ik had naar achteren is geschoven, waarin mijn werkelijkheid de kans ook heeft gepakt om het zinvoller te maken.Alle mystieke voldaanheid eraf wil halen en tegen mijzelf kan zeggen,dat het geen wedstrijd is of een na-apen van iemands doel,maar gewoon in eigen letters weet te vertellen, dat het zo is.Dat in het ontstaan van zoveel letters,altijd weer een nieuw begin kan komen om te voelen, dat mijn duidelijk kunnen zijn ,nu is voltrokken. Dat mijn wens in het blijven ontmoetten, van mijzelf zo daadkrachtig neer kan worden gezet,zo verfijnd en zacht tergelijkertijd,waar het ontstaan zoveel bevrijding heeft.En nu pas ben gaan begrijpen, als ik ernaar kijk,daar mijn wereld veel groter is geworden terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet dat in het ontstaan mijn creëren mij ook heeft geleerd om open te durven staan in wat er komt. In wat ik kan beleven terwijl ik schrijf en daarin alles kan ontstaan.Daarin ook kan voelen dat ik rijper ben geworden,dat ik vanuit mijn stilte ,vanuit het niets ,veel meer ben gaan begrijpen dan wat ik tot nu toe heb laten zien.In ervaren dat ik aan de andere kant ben gaan staan,aan de kant van het effect, die het op mij heeft gekregen, en alles  los kan zien in wat het heeft gekregen, wat ik uiteindelijk echt wil zeggen in mijn schrijvend geheel.

Het kwartje is gaan vallen.

Langzaam maar zeker is het kwartje gaan vallen,gaan vallen waar het hoort te zijn,waar de volharding die ik kan hebben, eigenlijk al spreekt voor zichzelf.Door mijn schrijvend spreken in alles wat ik heb verteld, voel ik heel zeker, dat ik nog weinig nodig heb om te kunnen zeggen, dat het zo goed voelt in het vertellen aan mijzelf,met de reden dat ik schrijf en spreek. Ik kan voelen dat de daadkracht in mijn lijf,mijn zorgvuldigheid in mijn zijn, in al wat er mag ontstaan, zich nu heeft genesteld in al mijn vezels,in al het vertrouwen die ik heb en zich heeft gevestigd in mijn bestaan. In al mijn daden,die ik ervaar en vanochtend na een heerlijk nacht geslapen te hebben, ermee wakker werd,dat ik kan voelen dat het kwartje ,misschien wel in een euro is omgezet.Bij tijd en wijlen ook in mijn schrijven heb kunnen zien, hoe de inhoud van sommige stukken, het zich nu diend en ik niets anders nodig heeft, dan te blijven vertellen in wat er zich ontvouwd.In wat er in mijn klank is te horen en dan  in mijn eigen taal om kan zetten.Waarin in het moment dat ik schrijf,niets heeft te maken met de dag van gisteren,niets heeft te maken met een verwijt,maar in het zoeken en het vinden, mijn kwartje is gevallen tot diep in mijn lijf.Tot een mooie diepte ,die in een lach is omgezet.
Ik voel mij dankbaar en gezegend.En tergelijketijd, de kunst van ervaren ,altijd  voor mij  belangrijk blijft en dat gedurende lange tijd ook  heb ondervonden. Hoe mooi het kan zijn,hoe bijzonder ,dat als ik luister naar mijzelf en het dan beschrijf, altijd iets aanraakt en wil zien, dat in al die tijd dat ik heb geschreven en geluisterd naar mijn klank, zichzelf nu heeft bewezen, in ieder gebaar die ik nu zet.In iedere ervaring die het geeft.In het opstaan van vanochtend en mijzelf dan lees,ik zo blij kan worden ,omdat  de ruimte die ik heb genomen, maar ook heb gevonden terwijl ik schrijf en spreek.Het nieuwe gevoel wat ik nu kan hebben, heeft gewacht,totdat ik werkelijk heb begrepen waar het echt om gaat.Waar de schoonheid die het bracht,tot mij door heeft kunnen dringen,tot op de dag van vandaag.Waar geen enkele moeite nergens meer is te vinden,dan alleen te weten in wat het draagt, om te durven voelen dat de schat die ik draag,mij heeft gevuld in de tijd die ik neem.Om zeker iedere dag even een ontmoetingsplaats te creëren, om te luisteren in wat ik zeg en dat in mijn taal om weet te zetten.Waarin het kwartje is gevallen en ik mij dankbaar voel en zal blijven delen netzolang, totdat de stilte mij gebied om te genieten van mijn energie.Van mijn volwaardig voelen,van mijn sprekend schrijven,waar ik heb ondervonden, waar het mij van heeft bevrijd en heeft laten zien, dat ik op eigen benen ben gaan staan,in de vlucht van delen,in de vlucht van het ontstaan waarin het kwartje is gaan vallen en een euro bleek te zijn.Waarin de waarde die ik vertel, zoveel waard is om te blijven delen, om te blijven staan,wat mij heeft geholpen om steeds verder te willen kijken in wat er kan ontstaan.In het kwartje wat is gaan vallen terwijl ik schrijf en spreek en kan weten dat het mij zo heeft gediend,mij zo heeft terug gebracht in wat het kan zijn om te zeggen dat het kwartje is gaan vallen.....

Flow...

Het is geen ontlading die ik ervaar,geen kwetsbare handeling,geen overmatig zelfreflectie,maar een laten ontstaan in de gewilligheid van het kunnen ervaren. Dat in iedere letter die ik bepaal,zo zinvol als een ontmoeting met zoveel andere,er niets aan af doet,dat het kan veranderen  in wat ik aan mijzelf vertel.En voel wat ik jaren heb gedaan,om mij op deze manier te laten zien,om mijzelf deze ruimte te geven. In de vertaling hoe mijn leven in zachte schrede is verder gegaan,verder is gaan ontvouwen,waarin ik mijzef de hand heb gegeven,een klopje op mijn schouder,een liefdevol gebaar,een kunnen kijken en ervaren dat alle stempels die ik had,nu echt zijn verdwenen,door mijn schrijvend ontstaan.Door de bocht die ik wel eens maakte,door te zuchten naar de goeie kant,en niet te wijzen naar de ander.Maar eigen hand in boezem stak,en mij zo verrukt kon voelen, over de gehele lijn waarin de tijd die ik heb genomen,mij zo heeft neergezet in mijn eigen leven.Van binnen naar buiten heb gekeerd,van hoog tot laag heb gesprongen,en altijd heb gevoeld dat mijn inborst van delen in wat ik heb gecreëerd ,zo belangrijk is geworden in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Ik hoef niet meer te spiegelen,en leg geen zout meer op een slak.Laat alles wat wil komen uitgroeien naar een mooi ontluiken.Geen stellingname meer heeft, dan alleen te schrijven in wat er wil ontstaan.Ik prijs mij gelukkig in wie ik ben en kan zijn in de vlucht van mijn delen.In de prachtige momenten die er zijn,als ik ben aan het schrijven.Voorbij de stilte ben gaan schrijven,voorbij een ideaal,voorbij de zachte benaderingen die er altijd zullen zijn.Die mij heeft doen beseffen dat mijn jeugdigheid die ik kan hebben,in een volwassenheid is gaan staan.Ik heb niets meer te bewijzen in het leven wat ik leid,maar zal altijd nieuwsgierig blijven in wat ik heb bereikt.In wat ik wil zien als ik schrijf vanuit een verlichting in mijn taal.Die in feite mijn leven heeft bepaald,die mij heeft laten zien,dat de mogenlijkenheden die ontstonden ik heb aangepakt.En zal in de toekomst iets anders laten horen,iets anders laten zien, dat een mee nemen in een reis,in mijn wonderlijk vermogen, die mijn herfst inluidt ,om mij te laten zien,hoe de vruchten die ik heb geproefd op wonderlijke wijze neer kan zetten zoals nu.Zoals iedere keer,wanneer mijn focus die ik heb,in een flow kan veranderen en  dan vanuit mijn verlichte taal vertel.En wil laten zien wat er kan gebeuren terwijl ik schrijf. Mijzelf mee kan nemen in steeds weer een nieuwe dag.In een mooi gevoel,die kan ontstaan, die kan laten zien, wat het kan betekenen om mijzelf te kunnen verstaan,daarin kan verheugen in elk schrijven wat ik ervaar,daar mijn flow in kan voelen in ales wat er kan ontstaan.

Voeten in de aarde.

Het heeft voeten in de aarde,waar ik al jaren op verblijf,waar ik zit te ervaren in wat er overblijft ,wat er in dit moment steevast kan laten zien, dat de orde en de schijnbaarheid zich zo heeft terug verdiend. Wat vanuit een mooie hoek mijn taal verschijnt,die zonder na te denken als een boek verschijnt, in feite nooit had geleerd  om daar zo mee om te gaan, zoals ik dit  al jaren doe.
Door het ontstaan van mijn werkelijkheid,door te tikken en te weten dat wat ik vroeger had geleerd nu ben vergeten. Omdat de taal waar ik uit schrijf niet van binnenuit of mijn hoofd ontstaat,maar door de handeling die ik voel, neer kan zetten zoals het komt,en zonder een denken mijn wereld waarin ik zit, te kunnen beschrijven,zoals ik een boterham besmeer,zoals ik kan kijken, zonder te kijken,zoals mijn stilte vaak een halt toeroept, om werkeljk eens te ervaren wat mij voed.Het geeft voeten in de aarde,als ik zou zwijgen vanuit een plicht,als ik plotseling mijn handen voor mijn mond zou houden en met ogen dicht,het horen, zien en zwijgen, iets anders doet lijken, als ik mijn voeten op de aarde zet.Als ik mij vasthou aan de gewilde dingen,als ik mee zou praten en zelf de teugels in handen hou.Als ik zou moeten waken in het veld van een bekeerde,en dan de verkeerde handeling zet,dan zou ik kunnen voelen, dat het gemis van aandacht eigenlijk niets meer geeft, dan te prevelen over de opwinding die ik kan voelen terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet dat de uitgang die ik zocht een ingang bleek te zijn,in het ontwaren van mijn schrijven.In wat het mij verteld,dat mijn voeten op de aarde iets anders krijgt,dan alleen te ervaren in hoe het wendt,en mijn zelf-kennis en ingenomenheid van alle kanten kan gaan glimmen.Kan gaan spetteren naar een kant, waar de voetstappen die ik had gezet niet meer is terug te vinden.Maar in een mooie lach en in het bevinden hoe het voelt om zo op de aarde te staan.Het voelt als een magische verbinding, die ik neer kan zetten terwijl ik schrijf,die zondermeer wat voeten in de aarde  krijgt. In het duiden wat elke keer, zonder al te veel verklaren,mijn voeten in de aarde zet.Mijn gewilde tijd vanuit mijn schrijven zo prachtig is volbracht.En dan alleen kan kijken wat het mij heeft gebracht.Mij heeft gevormd door niet te zwijgen naar mijzelf,maar met open houding ik vertel, hoe mijn eigen letters kunnen ontstaan.Mijn zelfreflectie nu een andere betekenis krijgt,en vooralsnog in het beschrijven van mijn dag, geen enkele aandacht wilt, in wat ik zou kunnen veranderen.Dan alleen te weten dat mijn kracht, wat is beschreven alleen dat heeft gebracht, hetgeen mij zo heeft gevuld.Mijn voeten in de aarde heeft laten zetten,met het geduldig durven zijn en vanuit mijn stilte niets belangrijker maakt, dan te kunnen schrijven zoals het komt.
Zoals het zich laat zien in het horen en zwijgen,in het ontstaan van mijn eigen taal,die niet uit boeken is verkregen,niet in wat in heb gelezen,maar door mij over te geven aan mijn eigen taal.Omdat de taal die ik beschrijf nooit vanuit mijn binnenste is verkregen,maar door de handeling van schrijven of spreken, het dan kan ontstaan.Geen geschiedenis hoeft te hebben,dan alleen te weten dat de flow die altijd komt,voeten in de aarde zal krijgen, om te gaan begrijpen dat dit bestaat.Om eigen taal te hebben,om het welzijn wat het kan krijgen zo verdeeld kan worden, in  het voetlicht in wat het brengt. In het uitzonderlijk vertellen aan mijzelf voor een ieder zou kunnen gelden.Naar de oplossing die het zou kunnen krijgen als ik aan iedereen vertel,dat welk een situatie er ook is ,er altijd kan worden beschreven hoe het voelt, om te kunnen ervaren,dat de tijd die ik heb genomen nu wat voeten in de aarde krijgt.En  mij kan wenden naar het moment van stilte,van gelijk te durven zijn, in al wat ik heb willen vertellen, hoe heerlijk het is om iedere dag zo naar mijzelf te kunnen schrijven.In het realiseren van mijzelf en genoegen in wat ik deel,nu wat voeten in de aarde heeft, om dit te laten ontvouwen.

De rest van mijn dag.

De groene heuvels,de hoge bomen, in het zicht wat ik krijg,in het beloven dat alles wat ik dacht te moeten hebben,om in te schatten hoever ik ben.Maar achteraf nu blijkt, dat de taal die ik gebruik,als een zuivere olie over de bladen leg,in ieder gaatje die ik dacht te zien, nu zijn verdwenen in de ruimte die het mij biedt, om eens te gaan ervaren wat werkelijk belangrijk kan zijn. In de zegeningen die ik voel, als ik mijzelf zou moeten vergelijken met de ander.Geen bedoeling meer heeft,maar door met mijn eigen werk te gaan  verschuiven ,door wat ik blijf geloven in wat sterk aanwezig is,om mijn onvoorwaardelijkheid in een andere modem te kunnen zetten. Omwille van wat ik heb gemerkt, dat het mij aan niets ontbreekt,geen regels die mij vertellen, om bij het openen van mijn ogen in de ochtend meer volstaat,dan alle verplichtingen die ik voelde, heel langzaam in een oude laag blijken te verdwijnen.Ik doe wat er kan ontstaan,ik geef mij over aan ieder moment die zich laat gelden,die zich uitvouwde, alsof ik vleugels kan hebben terwijl ik schrijf.Alsof ieder begin,gelijk een einde geeft,alsof mijn gevoeligheid als een wapen is neergezet,alsof de slaap nog steeds aan mij trekt en terwijl ik schrijf en kan bemerken, dat alle beperkingen die er zijn geweest, zich voordoet als een bescherming, maar dat in feite nooit is geweest. Nooit de nodigheid heeft gehad om de verzoening die ik voel, om blijft zetten, dat in elk moment dat ik schrijf,mijzelf wakker kan schrijven  en dan kan merken, hoe het moment waarin ik leef,geen heuvels hoeft te hebben,geen idee zal zijn,maar dat zodra ik schrijf ik van alles zou kunnen vertellen,over de hoed en de rand,van het verlies een metafoor kan maken,van de kuilen waarin ik stapte geen letselschade heb over gehouden.Dan alleen de zelfstandigheid van mijn onbekommerd verblijven en het mij nog weinig raakt.Omdat ik nu wel weet, dat wat ik heb te vertellen alleen aan mijzelf gericht is geweest.In de omarming die ik vaak voelde,in de zoete smaak die ik altijd proefde.In de belangrijkheid om dat wat ik nu ervaar, altijd mijn eigen ingang zal blijven,mijn eigen zelfverzekerdheid in het brengen naar een maatschappij, wat ik veel te lang gedaan heb, in wat een ander wilde. Nu op een punt ben gekomen om te zeggen wat ik wil.Niet te doen alsof,maar in de boodschap die ik geef ,wat veel later zal gaan landen,mij daar van los gekoppeld heb en nu voel hoe vrij ik kan zijn,in al mijn woorden, die in feite in vele handelingen zijn gezet.Die in ieder moment dat ik dit laat zien op mijn blog,niet meer de verwachting heb, dat het wordt begrepen ,maar dat het gaat, om  mijn  eigen creëren in wat ik schrijf  en zo'n mooi effect kan hebben in de rest van mijn dag.

Zwijgend spreken...

Te kunnen zwijgen terwijl ik spreek,te kunnen luisteren terwijl ik ervaar en kijk,te kunnen weten dat het klopt, dat mijn bepalen in wat ik schrijf  voort is gekomen door mijn eigen gesprek.Door mijn eigen woorden als een komeet naar voren komt,als een helder festijn in de weg die ik heb gevonden,in het meester kunnen zijn in eigen taal.Omdat ik eer mijn eigen spreken,zonder het gevaar van kopiëren van de ander,van het wachten, wat uiteindlijk mijn stilte bleek te zijn.Van de wilde lagen die als een palet naar voren kwamen,en als een mooie klank mij heeft geholpen om te schrijven in eigen taal.In de momenten die ik voorzag om alsmaar wat dieper te willen duiken,om te kijken waar mijn eigen schoonheid lag.Om te zien hoe de verbroken contacten mij heeft bevrijd, van al mijn buigen naar de ander en het nu naar mijzelf blijf doen.Ik heb geen reden om lelijk te zijn,om andere de schuld te geven,omdat ik nu begrijp dat alles wat ik kan creëren, precies  op de goede plek is gekomen,precies waar ik het wil hebben,en niet voor niets ook voel, dat alles wat is besproken niet in de herhaling hoeft te zetten,maar te laten komen in wat er komt.Wat vanuit een heerlijke ontspanning is ontvouwen,enkele jaren hieraan heb besteed,en het in feite altijd naar een kant opschuif,die voor mij zal gelden,die mij laat voelen hoe het is en blijft, om te schrijven naar mijzelf,om te kunnen ervaren in wat ik deel.Eigenlijk nog weinig uitleg nodig heeft,vanuit het besef dat er diep van binnen,de kern waaruit ik leef,niets anders is dan het beleven van wat ik zeg en schrijf.In wat er kan gebeuren als een nieuwe dag weer is begonnen,waarin het openstaan voor zoveel dingen ik daar nu een keuze in kan maken.Een keuze die mij bevalt,die mij op kan tillen over elke rand die ik dacht te zien,die mij voortreffelijk laat voelen,verhelderend zoals het lijkt,zo vanzelf als mijn handen kunne tikken,en mijn woorden dan beschrijf.Vanuit het spreken met mijzelf,vanuit de richting die mij leid,dat wat mij  kan over  komen,mij kan zetten in dit moment.In het geheel wat ik al die tijd heb neergezet.Dan er van kan genieten,dat in al het ontstaan, geen enkele bedreiging kan worden gevonden,omdat het mijn eigen woorden zijn.In het zwijgend geheel,waar mijn stilte  is in gezet.Er nieuwe gebieden zich kunnen ontplooien,zich kunnen laten zien en uit kan strijken vanuit de nieuwe lagen die ik ervaar en nu ook zie waar mijn schoonheid kan liggen.Waar de angst verdwenen is,waar de lat die ik had gelegd is verschoven in de meters  die ik neem,in de verfijning  ben gekomen,wat voor mij hetzelfde is als het voelen in wat ik eer.Dat als eerste kan laten komen,vanuit een zegen die ik voel en echt kan ervaren wat september met mij kan doen.Die kan laten zien hoe de verandering in niet alleen het weer, maar ook het menselijk aspect zich diend in het geluk wat ik kan voelen, in de kleine dingen die ik heb.Niets groter kan maken,ook niet kleiner is neergelegd,maar te weten dat mijn talent zich ten volle heeft benut.Kan kijken zonder te kijken,kan spreken in mijn zwijgen en ik daar uiteindelijk veel mee zeg,dat de woorden die altijd komen niets voor niets kunnen ontstaan.Daarin bij mijn eigen waarheid kan blijven,bij mijn eigen zijn en in mijn zwijgend spreken, wat kan ontstaan,alle tijd heb genomen om dit te laten zien.

Overgang.

De niewe maand september doet haar deuren weer open,en laat mij binnen zoals ik alles laat komen. In wat ik kan ontvouwen in wat ik aan mijzelf wil laten zien, hoe de zijde glans naar alle kanten heeft gebogen.Hoe deze nieuwe start mij doet bewegen om te blijven zien, dat de wijze in het ontstaan zo veel rijker is geworden en mij laat gaan in het bewegen tussen wat mensen. Te durven ervaren dat als ik schrijf en kan voelen in wat ik heb bereikt,geen zichtbaar teken kan laten zijn, om altijd te kunnen voelen, dat ik in al mijn kwaliteiten mijn eigen Sjamaan ook blijf.Dat wil zeggen in de gevoeligheid die ik heb, in allerlei vormen naar buiten kunnen komen,in het spreken om te luisteren naar mijn stem,in de aanraking die ik kan geven,als ik probeer te kijken vanuit een mildheid die ik heb.Vanuit de energie die ik blijf ervaren en mij los voel komen, waar ik te strak in had gezeten.Waar ik mijn eigen waarde niet hoef te vergeten.Maar door blijft geven aan wie het wil hebben,aan wie het kan zien,dat mijn bijzonderheid,in een mooie ontmoeting altijd plaats kan vinden.Waar geen vaste plek  is aangewezen,dan alleen te voelen dat de energie die ik breng, vanuit een puurheid is verworven en heb terug gevonden terwijl ik schrijf. Waarin ik mij mee heb verbonden met alles wat er kan ontstaan. Dat het altijd zo zal blijven,terwijl ik schrijf vanuit mijn eigen naam, Mij onder mensen kan begeven,niets veranderd in wie ik ben.Maar weet te benaderen in het lezen van de ander,omdat ik dat ook bij mijzelf kan doen.En het voor mij als van zelfsprekend om mij heen is gaan hangen,daar waar ik mijn woorden aan geef,in mijn handelingen zet. Mijn stroom aanspreekt om in het moment van eigen ontmoetten, daar mijn kern laat zien, dat de stappen die ik zet vanuit het niets is gevonden.Vanuit de kanten die ik niet kon zien,maar steeds bleef ervaren in wat ik lees,hoe wonderlijk mijn ervaren nu is geworden.Hoe duidelijker het kan zijn om in deze energie te kunnen verblijven en mij terug brengt naar mijn eigen Sjamaan.Mijn trommels weet te gebruiken.Op mijn dideridoe kan blazen.Mijn kristallen klank schaal  door laat klinken en weet te gebruiken op het juiste moment.Altijd de klank aan kan geven zoals mijn stem die ik gebruik, daarmee kan resoneren in wat het krijgt.Dat in iedere klank de weerkaatsing kan geven om te kijken naar de kern, waar ik in feite altijd zo de mensen heb gezien.Zoals ik met mijzelf weet om te gaan,maar vanuit mijn kern kan leven,zoals een Sjamaan dat kan doen.De gevoeligheid die het kan hebben,mij kan brengen naar een gebied, waar nog weinig mensen zijn geweest,waar de vrees om echt te durven genieten, altijd iets anders inboezemd dan wat er wordt gezien .Er geen redelijkheid hoeft te zijn,geen overschat vermogen ,maar gewoon te zijn in wat ik heb.Te kunnen omschrijven in wat er komt,te omarmen mijn eigen energie.Te voelen dat het ontstaan in al mijn schrijven toch heeft te maken in wie ik ben. Weet te dragen hoe het kan zijn om diep van binnen, een echte Sjamaan te zijn.Het zijn de kenmerken die ik voel. Vanuit mijn gevoelig durven zijn,mijn zachte kant durf te laten spreken-Iwazaru,mijn volharding in wat ik vertel,en langzaam maar zeker ik nu werkelijk zie, dat er in feite de uniekheid die ik heb,  mij zo heeft toegeëigend in de maand september,die ik zo eer.De overgangs maand van buiten naar binnen,van drukte naar stilte,van zon naar maan,van wervel naar keren,van  weten dat het kan en daarom de septembermaand voor mij zo bijzonder blijft.Omdat de overgang die het heeft mij veel weet te vertellen over de natuur,over de lengte die het krijgt, er weer andere dagen komen,andere momenten, om te blijven vertellen dat in al mijn schrijven er ook steeds iets anders kan ontstaan.