Flow.

Het is zo belangrijk om te voelen welk een flow ik heb,welk mij in een richting heeft gezet , in mijn schrijvend beleven,in wat ik vertel aan mijzelf,in wat er kan gebeuren wanneer een flow verteld om in de stroom te stappen,in wat telt, wat iedere dag kan veranderen en dat vertel,dat laat weten zoals gewoon, mijn eigen stroom van schrijven als in een flow kan drijven en ik nooit twijfel aan wat ik schrijf.
Ik heb mijn flow gevonden door te kunnen luisteren naar mijzelf,door te expirimenteren hoe het is ,om te gaan schrijven zomaar, in wat er komt,zomaar vanuit het midden,zomaar in wat ontstond,door rustig te gaan zitten en het dan komt,dan mijn handen bewegen,er geen gedachte bij is, dan alleen te beleven in het moment dat ik schrijf.Dat ik mij over kan geven en het zich verspreid over de stukken papier,over mijn ingrediënten die ik bezit,zoals een snuifje zout en peper,soms wat salie erbij gebruik,soms wat ik tegen kan komen terwijl ik schrijf,en dan de luchtigheid kan voelen,de samenloop van mijn flow,die altijd blijft komen als ik naar mijzelf schrijf.Het is zo wonderlijk hoe het is en kan gaan, als de flow voor mij staat,en mij duwd naar alle kanten,mij heeft laten zien dat het koesteren in wat ik schrijf,zo allanger is bevestigd in alles wat ik vertel,maar dat mijn flow die ik heb, met respect wil behandelen in het laten zien aan andere,in de ruimte die ik heb,in mijn ontvangen zoals mijn taal dat wil, om alles wat er is gebeurd als een warme deken mij omhelst, met de wens in wat bevrijd,met de gevolgen die er zijn,dat als ik niet meer zou kunnen schrijven, in de tijd die ik heb,er een boel zou worden gemist.Dan zou mijn input naar mijzelf verslechteren,dan zou ik doof kunnen worden en weinig zien,te weinig  begrijpen, te weinig bewegen en achterover slaan,en zou ik gaan zitten kniezen en iedereen de schuld zou geven, omdat ik niet naar mijzelf schrijf.Omdat ik niet mijn eigen slachtoffer wil worden,geen spijt wil hebben in alles wat ik heb gedaan,geen zinloos gesprek kan geven,dan alleen mijn stilte die dan spreekt,voor mij uit kan kijken met een glimlach van oor tot oor,en dan als een vlinder mij neer kan vleien  van bloem tot bloem,mijn vleugeltjes kan spreiden en mij laat drogen door de zon,en dan verder kan vliegen over mijn blad, wat vol is geschreven omdat ik in mijn flow ook zat.Omdat de dagen die ik heb, eigenlijk alleen kan vullen in eigen taal,dat wat ik heb gevonden en daar mijn flow in is ontstaan.Daar mijzelf weet te vinden hoe het kan gaan om alleen te vliegen, zoals een vlinder kan gaan,zoals de broosheid van het ondervinden dat mijn eigen taal bestaat.

Vernieuwend.

Heel zachtjes en vernieuwd voel ik in mijn handelen, in wat het duurd, om te ervaren wat er gebeurd, als de wetten en de mazen zijn gescheurd,als het loopje wat ik neem ,zo anders wordt gelezen ,zo anders als voorheen,zo volledig in wat verscheen, mijn rouw heb kunnen laten zien,mijn besef van delen,dat ik nu weet in wat het kan schelen, wat er is gezakt,wat kan blijven hangen als ik er niet over sprak.Dan zou het verharden, dan zou terstond in alles wat ontstaat als een bijzaak  kan worden gezien, niet de kern meer raakt,maar kan worden gevoeld,en wil altijd weten wat het met mij doet.Wat het mij heeft gebracht om over grenzen te gaan,over mijn zacht ervaren, die  in staat ook was om mij te beteugelen zoals nu is gebeurd.Ik heb niet veel nodig in wat het kon zijn,maar door mijn enthousiasme, eigenlijk zo kinderlijk bleek te zijn. Door mijn volwassen vrouw mijzelf heb getroffen in wat ik los moet laten en naar het schijnt, ik nu verder ga in mijn schrijven, mijn eigen taal toe is bereid om mee te reizen in wat ik zeg,in wat ik laat weten in ieder moment,dat er een nieuw begin is gekomen.Door wat oude deuren te sluiten,zodat  nieuwe deuren open kunnen gaan en ik de moed blijf vinden, om over deze drempel te stappen, die hoger leek dan ik mij had voorgesteld, vanuit het kinderlijk verlangen dat ik zou worden gezien.Dat ik zou worden begrepen in wat het diend, in wat ik heb gegeven, om te zien wat het geeft om te spreken met mijzelf.Om te ervaren mijn dierbare stilte,die nu altijd bij mij is en niets meer hoeft te herhalen, wat niet meer past,wat mij niet meer kan voeden en het tegendeel van mijn spreken kan stuiten tegen mijn borst.Tegen de verandering van zwijgen,van weten dat de ader die ik kan zien,zo mooi kan lopen dwars door alles heen,dwars door leden en maten,dwars door alles wat klopt. Dat de tijden veranderen,dat mijn inbreng van al die jaren in mijn schrijven heb laten zien,hoe belangrijk het schrijven zich diend,hoe de wens in mijn vertellen, alles laat zien om mijn eigen wijsheid te dragen, om de tijd die ik neem, de verandering kan brengen in wat al eerder verscheen.De tijd zal het leren in wat ik ervaar, waarin mijn eigen delen geen doel meer heeft,maar het ontvangen in wat er komt, in wat zich laat zien,dat niets is verzonnen, maar heb laten ontstaan, in het moment van mijn schrijvend bestaan.In het moment die ik zie, om nochthans zoals mijn vele spreken, in een doosje kan doen,en kan bewaren voor een volgend keer, als de wending van een golf zich weer bekeerd en ik alleen kan kijken zondermeer een gedeelte laat vallen, hoe zeldzaam het kan zijn, dat in feite alleen mijn schrijven overblijft.
Hoe mijn taal als een vlinder over mijn woorden strijkt,hoe mijn vernieuwend bewegen een hand uitreikt,naar wat is gegeven en ontdaan, van alle wisselingen die er waren,van alle gemakken is voorzien en alleen mijn schrijven mij nog diend.Mij weet te omhelzen zoals het voelt,mij kan raken vanuit mijn gloed en ik kan dragen, hoe de vernieuwing die ik voel zo uitgesproken zal ervaren,waarin ik weet dat hetgeen ik dacht te missen, een andere kleur aanneemt,een ander ervaren en in andere besluiten neer kan zetten, zodat de ruimte die het geeft, weet te delen met mijzelf.Weet te ontvouwen zoals het komt,waar het beste in wat onstond zo keerbaar laat weten,dat iedere vernieuwing welkom is, in alleen mijn schrijven.Omdat de waarde die ik er in leg, op mijn lijf staat beschreven,niets goed is of slecht,maar het kunnen schrijven vanuit mijn eigen tekst,met de handeling die ik zet, om dat wat niet kan worden vergeten, in het beschrijven zich op kan lossen, naar weer een nieuw moment.Naar dit moment gekeken en naar buiten kijk,hoe mijn verdriet kan verdwijnen, als ik naar mijzelf schrijf. Zo zal er ook een vernieuwing verschijnen om te ervaren dat al die tijd in het gebruiken van mijn blog, ikzelf heb kunnen ontdekken wat mijn kwaliteiten zijn.Wat het verbinden van oude wonden zou kunnen helpen in wat ik vertel,zoals het schoongewassen volgen,zoals de vorm die nu komt, om zonder schaamte in de ruimte waarin ik kom, kan vertellen wat vernieuwing voor mij betekent.Dat ik niets hoef,dat ik kan zeggen op een liefdevolle manier,hoe zacht mijn woorden klinken als ik kan schrijven  naar mijzelf.Naar wat ik nodig heb in de vernieuwing die ik blijf voelen,die heel zachtjes fluistert, om door te trekken in mijn eigen gebied,in mijn eigen ontvouwen, zoals het komt,zoals het blijft onstaan in iedere vernieuwing die blijft ontstaan.

Rouw.

Ik wordt herinnerd aan een rouw,die ik was vergeten, hoe een verliezen van een vriend  , om eens te beschrijven, vandaag na een aantal jaar, ik het een plek wil geven,omdat ik voel hoe het is, om plots te kunnen herinneren, dat een afscheid van een vriend,van het beleven, hoe het rouwen zich heeft geklaard,zich weet te verontschuldigen in de verfijning van de vorm die het krijgt,mijn tranen ook komen en kunnen laten zien hoe alles  zo serieus is genomen.Mijzelf in de schaduw had gezet,en alles liet overkomen in wat er werd gezegd.Ik wil er naar kunnen kijken vanuit het besef, dat ik een vriendschap niet hoef te behagen,dat ik niet over mijn eigen grenzen hoeft te gaan,in het delen naar elkander,in het kunnen begrijpen in het verstaan, dat er vanuit is gegaan, dat mijn leven een  wending heeft gekregen. Een andere ingang zal hebben om mijzelf te blijven verstaan.Het kunnen en durven luisteren vanuit een eigen taal,en ik niets hoeft te bewijzen naar mijzelf, waarin mijn eigen taal wat verder is gelegen dan het spreken naar elkaar.Het echte rouwen om het verlies,treft mij aan alle kanten,treft mij in het verdriet wat is gekomen,in zo'n hoedanigheid, dat het missen van elkaar uiteindelijk wel zal slijten,uiteindelijk toch mijn eigen weg moest gaan, om te gaan ervaren in wat ik schrijf. Geen indruk wil wekken dat in alles wat kan ontsaan, vlekkeloos en zonder emotie voor mij niet bestaat.Het verlies van een contact staat voor vele dingen,staat voor het kunnen erkennen,wat het kan doen als ik opzij wordt geschoven,zonder een echte reden,zonder enig overleg,dan alleen te voelen hoe oprecht mijn delen was.De vriendschap waar ik over schrijf, heeft echt te maken hoe ik er mee om ben gegaan, vanuit mijn onvoorwaarlijk delen, vanuit het open durven staan,vanuit het willen geloven dat alles kan ontstaan.Dat de vriendschap die ik dacht te hebben, nu met mijzelf ook sluit en niemand belangrijker kan maken, dan in het besluit van het verschil, om afscheid te nemen en te beschrijven zoals het komt,zoals ik inmiddels weet, dat alle herinneringen zich mogen wissen en dan terug kan komen bij mijzelf.Ik mag gaan rouwen in wat er eigenlijk niet meer is,in wat mijn gevoeligheid laat weten, dat de toren waar ik ben afgevallen, mij heeft laten zien hoe trouw ik aan mijzelf wil blijven,hoe een rouw mij eigenlijk ook diend en niet wil zwijgen waar ik over struikel,waar de stenen zijn verlegt en de stroom van blijvend vertellen ,voor mij is gehaald,dat  de aanwezigheid van de ander niets meer voor mij bepaald ,dan alleen te vertellen hoe het voelt, om het verliezen van een vriend een plek te geven,in wat er kan veranderen in mijn eigen ontmoeten, zoals het komt in mijn eigen taal.

Context.

Het verborgen silhouet,het onderstaand ervaren ,dat wat ik lees in al het vergaren,bedaard en wat aangeslagen,versombert hoe het kan zijn om voor mijzelf op te komen in alles wat ik beschrijf.Mijn eigen tijd heb meegenomen in het rugzakje die ik heb,die uiteindelijk veel lichter is geworden en het mij zelfs verblijd, dat een wijze naar een bevrijding van een gelijk en mijn wereld niet hoeft in te storten als ik zeg waar het op staat.Omdat ik kan voelen en bewaren mijn eigen werkelijkheid,waar mijn waarheid die ik vertel alleen op mijzelf is gestoeld,geen plaatjes ergens op wil plakken, dan alleen hoe ik mij voel.Hoe de energie kan wervelen,hoe mijn brein dat weet te doen,hoe mijn handelen in het vertellen, altijd blijft ervaren,vanuit mijn eigen taal.Geen links of rechts aanwezig ,dan alleen het midden waarin ik kan staan,waarin ik kan schrijven hoe het kan gaan, om te bemerken dat wat ik schrijf,niets met anderen heeft te maken,dan alleen hoe ik het ervaar, in het moment van kunnen ontstaan ,van kunnen ervaren dat de wereld die ik beleef zo zeldzaam onderzoekend is geweest,en al mijn verlangen in wat het is geweest nu in een andere context weet te zetten als ik mijzelf ook lees.
Geen leegte op kan vullen, dan het vervreemde wat is geweest, te erkennen,te laten ontvouwen in de stilte die ik bij mij hou,die niet van plan was om te vluchten,om te overbruggen, dat wat ik schrijf, voor mij voldoende kan zijn om te weten hoe eenvoudig het kan zijn dat vanuit een ontgoocheld kunnen zijn en niets naar mij toe kan trekken ,dan alleen te blijven vertellen hoe het ontstaan in mijn schrijven er iedere dag kan zijn.Ik weet nu beter en begrijp dat alle inputs van het behaalde effect,nooit mijn bedoeling is geweest om in het gelijke in wat ik zag,nu verzameld als in een boek, mijzelf kan redden in het behaalde resultaat,dat in feite,ik alleen mijzelf naar binnen  haal,in mijn eigen weten,in mijn gevoelig durven zijn,in mijn eigen kwaliteiten en dat niet meer zomaar hoef weg te geven aan elk ander die hier om vraagt.Ik blijf hangen in het ontstaan,in wat er kan gebeuren,wat zich kan vertellen in elk moment, wat ik in mijn schrijven heb neergezet,waar de wolken als schuivende trompetten hun regen laten vallen,waar het wijzen naar de maan,geen eer valt te behalen ,waar het beter kan gaan in alle stappen die worden bepaald, door het ontstaan van alle momenten die ik beschrijf.Dat mijn vermogen in het delen alleen kan onstaan wanneer ik schrijf,wanneer de overkant die ik bereik een hele andere uitstraling heeft,een melancholie van weten, dat de eerste vaak de laatste zullen zijn,dat de gebroken harten eigenlijk welkom zijn,dat vanuit het onstaan mijzelf beter heb leren kennen,beter weet te verwoorden dat in het ontstaan niets gaat verloren,maar juist in eigen order verder trekt, naar gebieden die nog niet zijn belopen,nog niet zijn bereikt,en ik menselijk wil blijven in alles wat ik niet heb bereikt.
Terwijl mijn ontvouwen meer verteld dan alle meningen die ik heb gehoord,die ik naast mij neer kan leggen,geen windeieren heeft gelegt,geen zomer heeft afgedwongen,geen wonderlijk ervaren kan worden gezegd, als ik vertel dat mijn taal waarin de vloed een zegen kan zijn ,waar het bloed kruipt waar het niet gaan kan,waar de letters die ik gebruik mij kunnen verwarmen,mij naar boven trekt ,zonder te beseffen dat wat ik heb gedeeld ,zo haar eigen weg is gaan bepalen in wat het geeft, dat ik het niet kan laten om te blijven vertellen dat in het ontstaan van elk moment ,daar de sleutel altijd blijft hangen om welke taal het ook is, het eigen te maken in het laten ontstaan ,in het laten beschrijven,in het zetje wat ik voel, om mijzelf te blijven uitleggen, dat het goed is om te doen,dat het een verijkking kan zijn,zelfs een heling kan hebben, vanuit de context die ik nu gebruik.