Getuigen.

Het getuigen kunnen zijn, in wat ligt te splinteren in hoe het kan zijn, om te blijven in wat onstaat. Aan de zijkant van wat er gebeurd, als een getuigen te blijven staan, in afstand kan blijven, om wel te onthouden dat in ieder gebaar die ik laat zien, toch heeft te maken met het kunnen luisteren naar mijn eigen klank.Uiteindelijk de rust die het verdiend  zich heeft gestapeld in wat het zegt, om als getuige te durven zijn, in de mengeling van vele gesprekken,van de vele verschillen die er zijn, niets persoonlijk meer kan nemen, dan het verstaan, dat een getuigen te kunnen zijn, zo opportunistisch kan wezen, dat wanneer ik een vinger wijs naar eigen taal en onomwonden in wat ik schrijf, toch als bijzonder blijf beschouwen.Als ik in een getuige kan blijven staan, zonder dat het mij nog dieper kan raken,zonder een verantwoording hoef af te leggen naar de ander.Zonder spijt maar heel oprecht, mijzelf heb weten te behagen, in het getuige kunnen zijn,alsof de wereld om mij heen, steeds meer in afstand wordt bekeken,steeds meer als getuige te kunnen zijn en ik daar niets aan kan veranderen.Omdat de kans die er  ligt, mij uit mijn eigen taal ook brengt,mij als getuigen blijf voelen, zolang er niemand reageerd om uit te vinden, wat eigen stem en klank kan doen.Wat eigen taal in eigen ritme kan vertellen,wat een getuigen zijn kan betekenen in de meervoud die het heeft,door omstandigheden is los gemaakt, omschreven zoals de liefde die het heeft, zich kan vermengen in de oorzaak die het krijgt, als ik niet beter zou weten, in wat ik schrijf, uiteindelijk een delen naar mijzelf steeds blijft. Een ontvangen wat ik voel,niet meer naar een ander kijk,maar als getuigen kan laten zien,niet voor een rechter sta en zonder advocaat een getuige kan zijn,hoe alles om mij heen tegen alles in kan druisen,en kan proeven hoe het voelt om eigen smaak te hebben,om het gesprek met mijzelf zoveel vruchten heeft gegeven,zoveel respect naar mijzelf,zoveel heb kunnen laten gaan, wat geen toepassing meer kan hebben,maar in het blijven ontstaan veel meer is te bereiken ,dan welk een dialoog het kan zijn, het altijd naar mijzelf zal wezen.Misschien straks geen getuige meer hoeft te zijn,maar gewoon een vriendschap die ontstaat,die mateloos overeind kan blijven, om te weten dat het luisteren naar elkaar, in feite het kunnen luisteren naar jezelf kan zijn. Door te kunnen ervaren in wat een ander zegt,door te gaan naar de stilte die dan komt,met gevouwen handen elkaar kunnen groeten, vanuit een respect en dan echt kan voelen wat het kan betekenen, om geen getuige meer te hoeven zijn,maar in het contact wat kan ontstaan, wanneer de klank kan tonen dat je met jezelf ook praat.Dat ik dan ook kan weten dat ik geen getuigen meer wil zijn, in de opmaat van mijn delen, in dit waanzinnig gesprek die ik met mijzelf heb,die mij leid naar wat het is om te kunnen klinken met het glas, die veel verfijnder is, om te voelen, dat in elk gebaar die ik laat zien kan duiden dat mijn getuigenis in wat ik schrijf, iets in zou kunnen luiden van een nieuw begin of een nieuwe maand,om de warme dagen te overwinnen,om de airco die ik heb, eens aan te zetten in het kunnen genieten van het getuigen kunnen zijn, in alles wat kan onstaan en mij redelijkerwijze de ruimte geeft om hier eens over te schrijven.

Reflectie.

De reflectie die het kan hebben als ik durf te ervaren terwijl ik schrijf en het voelt als spreken met mijzelf,als een mooi ontvouwen en kan beamen,hoe mijn ervaren precies hetzelfde blijft .Hoe mijn spot geen spot blijkt te zijn,maar een onhandig uitleggen aan mijzelf,een volkomen terrecht willen wijzen in wat telt om het groeps gebeuren uit elkaar te willen trekken,om niets te geloven in wat een ander verteld. Wanneer ik kan ervaren dat wat er wordt verteld niet is gekomen vanuit het luisteren naar zichzelf,maar hebben opgelopen in de wandelgangen,in de strijd met elkaar,in het willen overtreffen om zich beter te willen voelen dan de ander,om zich te profileren zonder het besef,dat in het spreken naar jezelf juist iets heel anders kan ontstaan.Dan zijn wij niet bezig om elkander te overtreffen,elkander veel kleiner te maken,omdat in het groter worden niets zou kunnen ervaren,niets vanjezelf bleek te zijn,.Dat als je kunt luisteren in wat je aan jezelf heb te vertellen, heel iets andes kan ontstaan.Dan val je terug in de rust en eigen kalmte,dan voel je eindelijk waar het om gaat.Zelfs bij iedere twijfel het hierin rechtop kan zetten,in het spreken of schrijven zoals het komt.In al mijn delen die ik heb laten zien, kan in feite voor iedereen zo gelden,in het buigen naar jezelf en dan zou kunnen merken,hoe je jezelf zo tekort hebt gedaan,in het veel te lange luisteren in wat andere laten zien,in wat het soms kan brengen, niet goed genoeg te zijn, niet begrepen te worden,en als een eenling wordt bestempeld,als een verdwaald persoon.Maar ik weet nu zeker terwijl ik schrijf,uiteindelijk in gesprek ben met mijzelf,en laat ontvouwen in wat er komt,in wat ik aan mijzelf weet te vertellen en nu begrijp waarom ik de ander niet verstond.Omdat ik heb leren luisteren naar mijzelf ,in wat ik heb te vertellen,in wat ik belangrijk vindt in de reflectie naar mijzelf.In het samen komen wat ik ervan vind , in het durven erkennen dat mijn eigen taal bestaat,dat mijn stem veel te belangrijk is geworden, in wat ik kan ervaren als ik met mijzelf dan spreek.Dat er geen enkele andere route is bestemd, dan te weten hoe mijn spreken om kan worden gezet, in mijn kracht van schrijven en  over duizend dingen zou kunnen vertellen,in de ervaring die het heeft.Die zonder enig terughoudendheid mijn reflectie neer kan zetten en dan kan ontvangen in wat het mij geeft. In het onderbouwen in wat ik deel, geen schroom of schaamte is te vinden,geen verscheurde papieren,geen loper die kan worden uitgelegd ,maar gewoon in het blijven vertellen, voordat na mij de zonvloed zou kunnen gaan beginnen,het zou kunnen zijn, dat mijn poging in het beminnen van mijn taal, in het spreken naar mijzelf, mij zo vol heeft gemaakt.Alles waar ik in geloofde, omver is gegooid,alles nu werkelijk de juiste plek heeft gekregen en mij nog nooit zo sterk heb gevoeld.Terwijl als ik schrijf mij nog steeds kan verbazen hoe bloemrijk mijn dagen ook zijn,er toch een meester in mijn schrijven tevoorschijn wil komen.Er ook mag zijn, omdat de reflectie naar mijzelf, blijkbaar is voltooid in de tegenwoordige tijd.Hoe ik mijn dagen kan vullen in alles wat er kan ontstaan als ik de tijd neem voor mijzelf, kan luisteren in wat ik zeg, uiteindelijk de enigste verbinding die ik heb, is met mijzelf, en daarom dit kan ontstaan.Daaromheen wat verhalen mogen ontvouwen,wat voor mij belangrijk zal zijn, in het ervaren terwijl ik schrijf,en hardop aan mijzelf kan lezen ,dan kan voelen hoe het zich verhoudt,waarin  weer een nieuw ontvouwen kan laten zien .En dan precies kan ervaren wat reflectie kan betekennen terwijl ik schrijf.

Tegemoetkoming.

Door te wijzen naar de richting van mijzelf,door te schrijven en te spreken in wat onstaat, door mijn eigen invulling is verkregen, zoals ik kan ervaren hier altijd mee door zal gaan.Geen bitterheid is te proeven,maar te weten dat dit in mijn handeling kan ontstaan.  Met geen enkel boek is te vergelijken,met geen enkele manier van schrijven, ik ook weinig boeken heb gelezen, dan alleen het mijne in wat onstond.Geen bevrijding meer hoeft te geven,dan alleen te kunnen kijken in wat er komt,in wat kan beklijven in het verstaan,in de glorie die ik kan voelen,aan niets  weet te verbinden,dan alleen in het eigen ontstaan.De moedwilligheid in delen en soms een thema neem,om aan mijzelf te laten weten wat krom is getrokken door de ander en ik er niet meteen ook erg in had.Maar nu ik er echt alleen voor sta en niets persoonlijk  neem,nu pas dringt het tot mij door, wat het geeft om te blijven vertellen,dat door het luisteren naar mijzelf zich heeft gevestigd in mijn bestaan.In een bepaalde orde die alleen kan worden ontvouwen als ik mijzelf kan blijven verstaan,kan blijven volgen, hoe het komt dat de energie die ik ervan krijg,niet is uit te drukken,maar zwijg, vanuit mijn stilte die dan komt. Naar iets anders kan blijven kijken,mijn wandelen en spreken als een ervaren neer kan zetten,als een gewild omhulsel wat er op lijkt, dat geen enkele titel ik kan gebruiken om te wijzen naar mijzelf.Het is de taal die ik gebruik, vanuit een schoonheid neer kan worden  gezet,mee kan varen in de stroom van openvouwen, in alles wat ik aan mijzelf vertel.Het zilver  in goud is veranderd,het genoegen in wat er speelt, zou kunnen delen vanuit het niets waar ik uit schrijf.Vanuit een bewuster ervaren dat taal en tijd in een gewoonte hebben gezet, om te blijven luisteren naar mijzelf.Niets meer en niets minder,niets beter dan het lijkt, om mijzelf te overtreffen in alles wat ik schrijf.In alles wat mij tegemoet kan komen,wat mij vleugels geeft, in het ervaren van mijn klank,in het ervaren wat eigen taal laat weten om nochthans zonder medestanders te kunnen ervaren hoe ik mijzelf nu lees.Niet afhankelijk ben van een reactie, of een kijken naar een lijn, die voor mij allanger is vertrokken in het spreken naar mijzelf.
De tegemoetkoming naar mijzelf ,zich nu laat gelden in alles wat ik beschrijf,in alles wat ik altijd heb geweten,mijzelf een compliment kan geven in het verstaan,in het onderhouden zoals het komt en vanuit het niets in feite alles kan blijven ontstaan.

Stipje.

Het ontvouwen, in de regels die ik zet,in het dragelijk kunnen maken,in het staren naar een punt, die als een stipje kan verschijnen en uiteindelijk de nieuwe ingang wordt.Die ik heel voorzichtig benader in de stilte die het heeft,zich niet omver laat blazen, maar door kan stromen in wat ik vanmijzelf ook lees.De ruwe randen zijn geslepen en wat ronder zijn gezet.Wat houdbaarder in de datum die in feite nergens is te zien.Omdat er geen tijd nog is te vinden,geen enkele verwijt,geen enkele bevrijding het nog duld, hoe mijn volhardend schrijven mij veel verteld,mij veel laat zien dat de grond onder mijn voeten, iets laat zien in de voetstappen die ik nu zet.In de afdruk van vertellen, vlinderlijk verder weet te gaan, om te gaan vliegen,zonder enig spijt of een overtuiging,of een ingetogen respijt, waarin de weldaad heel anders kan voelen,heel anders naar mijzelf kan laten zijn. Veel schoonheid in de mogelijkheid van delen, in een glimlach,die ik nu kan zien, hoe mijn taal steeds  laat blijken, dat de geslepen randen zijn gaan glinsteren als een diamant.Als een mooi festijn van het geven van het ontstaan, in wat er kan komen als ik voor mijn laptop zit.Zonder enig forceren iets toe kan lichten, in de richting die het geeft, in het stipje die ik zie, waarin mijn zelfstandigheid naar voren treedt.Waar de ingang die het heeft vanuit mijn stilte wordt benut en nergens meer een beeld van kan maken, in wat er kan ontstaan. In de grootsheid van mijn vertellen, als een getuige naar het geheel kan kijken ,in een eigen weg  kan blijven staan ,en dan kan voelen in wat het scheelt, om  onafhankelijk te kunnen wezen,te kunnen zijn in eigen taal,te kunnen schrijven zoals het komt.Geen spiegelingen meer nodig heb, dan alleen het kunnen verstaan in wat ik zeg  naar iedereen, in het laten zien, hoe bijzonder mijn taal kan blijven stromen, in welk een richting het wil en als een stipje aan de horizon ik nu kan zien, dat er geen enkele zekerheid is te vinden,geen lof of een pluim,of een veer in mijn achterse,of te repecteren, dat wat ik schrijf, zo van mij is geworden, in wat het duid,in wat het geeft dan alleen te wennen, dat de stroom die ik heb, in energie door mijn schrijven om kan worden gezet.In mijn dagelijks bevinden van eigen tijd.Geen bevrijding behoeft te hebben,geen psychologisch effect,geen drama over een verleden,geen gedurfd verzet,dan alleen een vertellen aan mijzelf en aan wie het wil lezen.Aan het onbekende,zonder  vrees in de afwijzingen die er zijn geweest,maar gewoon te vertellen in wat ik van mijzelf dan lees.Dat is voor mij voldoende en vult mijn hart,vult mijn trots,mijn vermogen in het ontvouwen ,mijn eigen weg die ikzelf heb neergelegd, in een zorgvuldigheid van delen naar wie het wil lezen maar vooral voor mijzelf is bedoeld.En in de komende tijd niets meer hoeft te helen,zelfs geen bevrijding nog heeft, dan alleen mijn creativiteit  ontvouwen, in alles wat naar voren komt en niets achterblijft, dan alleen de mooie dingen, om te blijven bij mijzelf,om te ontwaken in dit moment.Om te zien hoe het kan voelen dat in elk moment geen ander moment zou kunnen zijn.Dus wat het stipje verteld, is blijkbaar veel groter als dat het lijkt.Veel zuiverder in de taal,veel belangrijker maakt om te wachten en te zien , wat dat stipje kan betekenen in de uitleg die het geeft . Rustig af kan wachten,waarschijnlijk mij iets geeft om door te kunnen stromen in wat ik van mijzelf lees.In wat ik kan ervaren terwijl ik het lees,wat het kan betekenen, wat het stipje mij dan geeft.Mij nu weet te vertellen, dat vanuit het niets er juist iets kan verschijnen,een  vloeiend geheel, wat ik aan mijzelf weet te vertellen,zodat het stipje wat groter zou kunnen worden,wat kleiner in het geheel,wat brozer en vollediger zou kunnen zijn.De zomer nu echt is begonnen,de warmte mij omsluit,zoals de vernieuwing in wat het duid, om vanuit het niets te kunnen schrijven.Mij nu naar voren buig, om goed te voelen,hoe liefdevol ik kan zijn, in al wat is verbroken,in al waar ik zuinig op ben, waar mijn taal in het uiten heel belangrijk wordt. Als ik lang genoeg naar dat stipje kan kijken, in het ervaren wat het krijgt,er dan niets over kan blijven dan mij alleen.En geen beeld meer kan hebben, in het creëren van dit moment.Maar dat kleine stipje wil volgen, in wat het mij zegd, dat het beeld wat ik altijd kan hebben nu is verdwenen in de glinstering die het had,in de volharding van elk schrijven en mij als getuige laat zien, hoe het stipje kan veranderen in een mooie ster. Naar de planeet kan kijken,naar het ontstaan,naar de bewegingsvrijheid die ik voel,naar de vervlogen tijden,dat het niet zover hoeft te komen,  in het effenen van de grond,  in elk  ontvouwen al schrijvend kan ontstaan.Waar de liefde voor mijn taal   mijn vrede weet te vinden, in elk stipje die dan verschijnt.

Geheim.

Waar het blijft en kan ontstaan,waar de oven heter bleek,dan in de damp die kan ontstaan, als het brood wat ik deel, te heet gebakken wordt,de korstjes die het heeft, een gelijkenis kan hebben, als een spreken met mijzelf.Als de was die opgehangen wordt , ook kan drogen door de zon,door de wind die wat stiller is en ik opmerk hoe het komt in welk gezeldschap ik ook zit,mij vaak  alleen kan voelen.Door het gesprek wat er niet komt,door het kunnen luisteren en ook zie, hoe het verblijven in waar ik zit, mij zou kunnen verblijden,maar eerder voel, om mij te verplaatsen naar een andere plek.Naar mijn eigen weten , wat mij vulde in het verleden,nu afgestompt tevoorschijn komt en er geen reden hoeft te zijn, dan te blijven in mijn eigen handeling van mijn schrijvend ervaren. Van de oorzaak die het heeft om mijn geheim die ik heb, voor mijzelf te bewaren.Het geheim die zich heeft gevormd in tal van spreken en in mijn schrijven is omgezet, laat aan mij nu weten dat de overdaad zich heeft verplaatst in eigen ritme van het ontstaan.Waar geen enkele verplichting ,geen enkele herkenning,geen overmoedig kunnen zijn,maar vanuit mijn rust nu weet te vertellen,dat ik blij ben met mijzelf.Dat het geheim wat ik draag in vele woorden is beschreven,in vele daden zijn omgezet,maar moet bekennen dat in elk gezelschap ik nu merk, hoever ik ben gekomen,hoe ik ben gegroeid in eigen benaderen,en als vanzelf door wat ik aan mijzelf vertel, dieper is gaan liggen,maar hoger in het aanzien in de gesprekken met mijzelf.
Het geheim wat ik had willen delen vanuit de energie die ik heb,is nochthans voor diegene die het opvalt en merkt, dat een ander ervaren met jezelf,vanuit mijn bron is gekomen,vanuit de leeftijd die ik heb.Geen opwinding meer kan voelen,maar het juiste respecteren zoals het komt,zoals ik blijf leren dat mijn weelde mijn weelde blijft,mijn ontvankelijkheid zich kan richten in wat er overblijft om te blijven ervaren dat het beklijven in mijn lijf, nu iets anders verteld dan alle geheimen bijelkaar.Het voelt zoals het komt en keert zich tegen het gewone,tegen een strijd die ik nooit kan winnen,tegen de haren in gaan strijken en dan een zeggenschap kan hebben omdat ik kan luisteren in wat ik zeg en schrijf. Kan nooit vantevoren iets plannen,maar wil laten ontstaan ,waar mijn aandach mij wil hebben, in de volgende stap die ik weer zet, naar een gebied die mij zwijgend  aan kan kijken,maar ook kan voelen waar het zich wringt,waar het uit de bocht wil springen,geen geheim meer is ,maar een overeenkomst in al mijn delen,niets nog een staartje heeft,maar in het ontginnen in wat ik beleef,in de stilte die het heeft, veel warmer is geworden,veel meer zoals het is.Veel te weinig wordt gevoeld in het beleven zoals ik steeds laat zien.Dan kan het tot  een groot geheim ontvouwen,een drijven naar een kant, waar de zee mij roept om daar te gaan wandelen,om de lucht die het heeft in te gaan ademen en zou kunnen vertellen ,dat alles wat ik heb beleeft terug te geven aan de zee.Aan het strand waar ik op kan liggen,waar ik mij laat branden door de zon, door de hitte soms onwel kan worden en plaats ga maken voor het geheim wat er niet om liegt, maar er wel kan zijn.Het daar kan laten liggen en terug kan geven in elk moment van mijn ervaren in het vertellen zoals het kan zijn.En besef hoe de herinneringen die ik heb, niet meer aan de orde zijn,maar als een uitgelopen pad een finish heb bereikt, in het schrijven over mijn geheim,die in feite zo waanzinnig kan zijn,dat het onaangetast kan blijven in wat het krijgt als ik niet naar mijzelf kan luisteren.Geen oplossing hoeft te zijn,geen redelijke twist,maar heel eenvoudig te durven zeggen dat mijn geheim in alles is te lezen.Om open te durven staan naar elk beschreven blad,naar elke poging die ik zet om heel duidelijk te kunnen zijn naar mijzelf.In feite het geen geheim meer is voor mij,maar door te willen ervaren in wat ik schrijf, daar mijn geheim in is gaan liggen,daar in het ontstaan, zo bereid is geweest om mij op te tillen in wat ik heb bereikt, door te luisteren naar mijn eigen stem,in het ervaren van wat ik vertel,waar mijn geheim die ik hoor, altijd een welkom kan geven in het lezen van mijn geheim.In de flow waarin ik kom, in het nadrukkelijk voelen dat in het ontstaan geen kalmte meer hoeft te geven,geen stilte zoals toen,maar gewoon mijn leven in het ontstaan van nu en in feite het geen geheim meer hoeft te zijn,in het blazen van de pluisjes, die door paardebloemen zijn gecreëerd, en het zo kan bekijken dat er geen geheim meer is,maar een doortasten voelen in eigen taal, die altijd bereid is in het delen naar mijzelf.
En met zachte stem vandaag weet af te sluiten, er naar uit kan kijken wat het volgend schrijven mij weer brengt.En het geheim wat ik koester, naar mijzelf nu breng,om te voelen hoe belangrijk het is om te blijven delen met mijzelf.

All -een .....

Een naam te durven geven aan wat er komt, in het onverwachtse van het moment, waar de glinstering blijft liggen in de stilte die vaak komt,die alsmaar milder en open durf te zijn,die de rust kan geven en verblijd en in de onmetelijkheid van delen een andere functie krijgt.Niets kan beloven,geen strijd wordt herkend,maar de juistheid in mijn schrijven ,zonder enige opleiding, ik steeds vertel, wat ik heb gevonden in mijn taal.Bijna een gave is geworden, in de manier waarop ik schrijf,waarop het zonlicht mee kan dansen in de spiegeling van mijzelf.In de uiterwaarden die het krijgt,geen prikkel nog kan voelen maar steeds verblijf ,in eigen ontdekken,daar waar ik alleen voor sta,voor een moment wat eeuwig kan lijken,wat acherraf zeer zeldzaam blijkt te zijn en is begonnen onder mijn spreken in mijn eigen taal.In mijn eigen bewust bewegen, waarin alles kan ontstaan,waarin ik kan lopen en weet te dragen, als een bed met veren, zo licht als het is,mij als een koningin kan voelen, zich zo heeft ontpopt, na al wat er is geweest, en nooit meer als hetzelfde zich kan laten gelden, dan ineens een  besef, in de mogelijkheid van schrijven, mij zoveel heeft gegund,mij zoveel heeft gegeven,met niets is te vergelijken dan alleen, alleen te kunnen zijn.Alleen kan ontvouwen,alleen beschrijf,zelfs geen ervaringen van overdag kan beschrijven, dan alleen te kijken in wat er kan ontstaan,hoe ik mij kan voelen, als mijn ogen de neiging hebben, om dicht te willen vallen,dan weet ik, dat ik bij mijn bron ben gekomen,bij de kern van mijn zaak,dan de stilte kan ontvangen en in mijn beide handen knijp,om te blijven voelen, dat wat er steeds ontstaat,gewillig blijft  wachten om te kunnen vloeien naar elk moment.Ik doe dit alleen,zonder enige afleiding,dan alleen door mijzelf,en vaak door alle ervaringen die ik heb gehad, het geduld weet op te brengen naar mijzelf.Alleen te zijn met mijzelf geeft mij de mooiste vruchten in elk gebaar,in elke zucht die ik kan voelen, als ik mij kan vullen met mijzelf in eigen taal.Alleen zijn krijgt pas een betekenis in het ontstaan,en verder reikt dan alle afleidingen die er zijn,die dan alle gevoeligheden overslaan ,maar te durven delen in het ontstaan.Te durven kijken in wat er komt,geen vorm kan geven in wat ontstond,maar zeker te weten dat het door mijn alleen zijn is gekomen.Door te ervaren in wat het kan zijn, om mij zo te voelen als ik schrijf.Dan wordt ik één met de toetsen zoals ik schrijf,dan overvalt mij het tikken,in wat ik hoor en kan kijken dat dit alleen gebeurd als ik naar mijzelf blijf schrijven en als ik voel hoe zeldzaam dit is geworden in het ontluiken van dit moment.Zo zachtjes aan,zo snel vergeten,zo spontaan  in het delen , waar ik in ben.Mij kan richten zonder stem,maar weet, als ik het overlees het mij kan raken in mijn hart,mijn nieren vragen om veel te drinken,mijn lever geen vet meer verdraagt,mijn mild steeds milder is geworden,mijn darmen meer kunnen vertellen in de basis waarin ik sta,weet ik ook zeker dat een denken niet bestaat,omdat in alles wat ik kan beschrijven vanuit een ontstaan alleen is neergezet.Het alleen zijn brengt alles naar het midden,naar de precieze plek waar het komt,waar ik omheen kan draaien in de letters die zijn ontstaan,door mijn alleen zijn is gekomen, waarin mijn kracht van ondervinden, vaker voor mij staat, mijn eigen staatshoofd ben geworden,mijn eigen politiek, die vanuit een liefde kan spreken,die niets ontziet,maar wel laat blijken hoe gezond mijn schrijvend beleven, alleen tot mij komt.

Ambitie.

Het haalt het niet bij een gewoon gesprek,het trekt de luizen uit een pels,het laat alles achter liggen en niet te weten hoe het telt dat alle gewoontes die zijn geteld, eigenlijk nog steeds open blijven trekken en kan staren naar wat geweld in  het overdonderen, alsof alleen de wereld daar uit bestaat .Maar  zelf kan besluiten hoe hier mee om te gaan, in wat telt om mijn spullen weer te verschuiven en het een andere plek weer geeft.Het mijmeren in een energie,het kunnen overzien, dat de handeling die ik zet,altijd weer iets nieuws kan brengen.Het nieuwe wat heel oud blijkt te zijn,vanuit een kramp is geboren,vanuit een overtuiging die steeds maar blijft om te willen schrijven.Om te delen met mijzelf,niets in het bijzonders,maar dat de taal mij kan brengen naar mijn eigen wonder,naar een gesprek die ik heb, waar de bevinding van ervaren mij in complete transfomatie heeft gebracht en mij moet bedwingen in het schreeuwend effect,wat op een degelijke manier af kan dwingen, terwijl ik schrijf.
Ik heb geen deuren gesloten,maar juist open getrokken naar de verkeerde kant,en eigenlijk had moeten duwen en het handvat wat ik had, in mijn hand weer werd gevonden,moest lachen hoe het kan,dat als ik mijzelf kan lezen,dat ook bij een ander kan.Als ik kan luisteren in wie ik ben, dan is dat nog maar een topje van een berg,en heb nooit ervaren in wat ik nu besef,dat mijn schrijven zo volstaat,ik mijn spreken hiermee verlaat,omdat ik eindelijk kan zien dat hier mijn ambities liggen.Mijn voltooid verleden tijd,mijn aparte benadering van schrijven,geen doel  voor ogen heeft,dan alleen vanuit het niets te kunnen schrijven.Al mijn angsten heb onderzocht en terecht kan wijzen, naar wat is blijven kleven aan mijn lijf,naar dit momnet van mijn vertellen en dat over heb gehouden van het welzijn met eigen spreken,te lang heb willen luisteren, maar eigenlijk alleen mijn schrijven is overgebleven. Zich niet laat beperken in wat ik kan ervaren om met mijzelf te zijn.Daar geen verschil in wil maken, ook wanneer ik met een ander spreek en niet vanuit wat ik inmiddels weet,maar gewoon te blijven ervaren dat ik zo'n ander leven leidt, in wat het kan schelen naar de ander.Mijn ambitie ook blijft, in een gezonde houding,in het prettig kunnen voelen terwijl ik schrijf en er eigenlijk niets hoeft te veranderen,maar dat de ervaringen die ik heb zo wonderlijk mee kan dragen in weer een volgende ontmoeting die ik heb.In een volgend besluit van delen,van te schrijven zoals het komt,en als een vloeiend geheel,mijn verhaal in een ambitie zet,in een glorieus ontvouwen,waar geen eind of een begin in zit, dan alleen het tonen in welk moment ik zit,in welk een wonder het naar voren komt,  met beide handen aan kan pakken in de lijn die nu is neergelegd en ik heel tevreden kan blijven kijken,naar de ambitie die ik heb om mijn taal om te buigen naar het ontstaan van dit moment.

Vanuit het niets.

Het bevrijdend kunnen voelen in al wat kan onstaan,maar nu ook kan voelen dat in het creëren, de afstand werkelijk groter is geworden en het mij niet meer raakt,mij niet meer mee laat slepen in wat het geeft, om een verveling te voelen door de herhaling die het krijgt en wel heb geprobeerd te luisteren ,maar dat het mij niet meer bereikt. Geen spijt te hoeven voelen omdat ik nu met andere ogen kijk,met een andere intensie,geen rolmodel ben aan het zoeken,maar mijzelf nu op de voorgrond zet,op een podium die ik heb genomen in mijn schrijven en het delen wat dan komt,niets meer kan lezen in wat een ander daarin verstond,maar zuiver te blijven in mijn eigen domein,in mijn eigen wervel van bevinden ,mijzelf daarin bereik,niets met een ander heeft te maken,niets is wat het lijkt, dan de splinters uit mijn eigen ogen te halen,dan de balken die ik zag, veel te groot ook waren ingeschat,veel te klein om mij nog druk te maken in het geven van een gelijk,van saamhorig te willen zijn,maar nu ook zie dat er naar alle kanten wordt gekeken, dan behalve alleen naar zichzelf.Het is de dag van ontwaken,van te durven proeven dat wat is geweest, naast mij neer te leggen,geen overeenkomsten meer heeft,geen invalshoek van vertellen,maar een vorm die ik breng, vanuit een genoegen en genegen ben om dat ook te blijven doen.Er staat niets op het spel,niets om uit te lekken,niets wat erover kan blijven in het bewijs die ik niets hoef te leveren aan mijzelf.Van alle kanten nu heb bekeken en dan in feite niets meer overblijft om andere te betrekken in wat ik vertel.Eigenlijk is het heel eenvoudig als het niets mij ook verteld dat niets nog belangrijker wordt in de handeling die ik zet,in het voorkomen van het gelag,daar waar het een ramp zou kunnen worden, als een versleten oud patroon,als de komma achter de punt zou kunnen zetten,om te voelen dat ik besta.Dan zou ik klappen in mijn handen en niets meer voelen hoe het komt, dat ik altijd blij ben met de regen,daarna de zon weer schijnt en te vergelijken met mijn leven en ik mij nergens van hoeft te bevrijden,dan alleen te weten dat vanuit het niets meer kan ontvouwen, dan wat het vraagt om te kijken naar wat er gebeurd,naar wat andere proberen te vertellen in het overruled spreken,in eigen standvastigheid kan blijven en blij ben met mijzelf.Niet de indruk wil geven om een slachtoffer te zijn,maar mijzelf die ruimte te durven geven in alles wat er kan ontstaan.
In alles wat voor mij heel belangrijk blijft, door aan mijzelf te vertellen hoe het zich beklijft en zelfs aan andere kan laten weten van het ontstaan,soms het de bevrijding kan geven en ik verder kan gaan met de energie die het geeft,met duidelijk kunnen zijn,dat vanuit mijn schrijven mijn werkelijkheid blijft ontstaan, waarin ik mijn waarheid blijft voelen dat vanuit het niets dit kan ontstaan,dit wonderlijk gebeuren,een schoonheid heeft van de bovenste plank en ik het niet hoef weg te leggen, dan alleen te lezen wat er werkelijk staat.

Laveren.

In de overlapping, in het durven erkennen dat mijn verhalen steeds echter beginnen te lijken,steeds meer vanuit het ondervinden hoe het zich reikt in het wezenlijk kunnen zijn en kan kijken zonder een oordeel naar mijzelf.De verbroken stilte een illusie zou kunnen zijn,het breken van wat oude beloftes, in de adem die het krijgt, die veel meer ruimte biedt dan een willen vergelijken in het verstaan. Dat in alles wat ik schrijf mijzelf kan blijven verstaan.Niemand de schuld kan geven,veel te laat heb ingezien,dat in het overgeven van elk moment,ook een keerzijde kan hebben, in alles wat het verdiend om te kunnen beschrijven in een vertrouwen, die zich blijft ontvouwen,die zich manifesteerde als een wederzijds ontdekken,dat soms de stroom waarin ik zit,mijn echte dingen kunnen vertellen,mijn drijfveer zoals het komt en redelijkerwijze blijf omarmen. Ik er niet mee zit om het te posten en het nog eens overlees,welk een werking het kan hebben naar mijzelf,eindelijk weer wat beter heb geslapen,niets belangrijker maak dan alleen mijzelf te geven in wat er komt.En redelijkerwijze mij lichter zou kunnen voelen, in alles wat ik beschrijf,in alles wat er wilt ontstaan in het notenkraken van mijn bestaan,van mijn willen schrijven alleen over mijzelf,geen ervaring teveel zou kunnen zijn,omdat mijn leven nu eenmaal zo is.In de blijdschap die ik zou kunnen voelen,in de mate van gelukkig durven zijn,mij een weg aan het banen ben om zonder succesvolle dagen, toch heel gelukkig zou kunnen zijn.En hoef niet meer te laveren tussen goed en kwaad,tussen geven en nemen,tussen dik en dun,tussen de mate waarin ik schrijf,tussen de mogelijkheden die komen en gaan,die mij altijd blijven vertellen hoe de vader de wens is van een gedachte,hoe de moeder altijd op de achtergrond staat,hoe de kinderen zijn verwend en als niets zeggende op hun telefoontje blijven kijken en elkaar niet meer verstaan.Dat kunnen uiten in eigen verstaan,kan verbleken in de tomeloosheid van mijn werkelijk durven zijn,dat in de leeftijd die ik heb, dat recht ook kan voelen om eerlijk met mijzelf om te kunnen gaan,om te blijven kijken wat goed voelt,wat geen enkel laveren verlangt, dan alleen te schrijven in wat er kan onstaan.

Intimiteit.

Imtimiteit,een woord wat zomaar opkomt,wat van mij de aandacht vraagt en alleen kan beschrijven wat het voor mij zou kunnen betekennen in de reis die ik maak. Er een hele nacht van wakker heb gelegen in wat het raakt, om aan mijzelf uit te kunnen leggen wat intimiteit voor mij betekent.Het heeft geen vorm of een vasthouden van wat warme handen,het kijken in de ogen die heel verlegen dicht kunnen slaan,wanneer de tijd is gekomen om mijn eigen intimiteiten te bespreken en dan kan kijken in wat er zou kunnen ontstaan.Is het de blik van vertrouwen,van het begrijpen dat er niets wordt gevraagd,dan alleen te kunnen ervaren wanneer de werkelijke intimiteit kan ontstaan.Te kunnen beschrijven wat het betekent om dat open te gooien terwijl ik schrijf,terwijl ik voel dat dit een bijzonder deel van ervaren ook laat zien,dat het naar binnen kan keren,dat het vast ligt in ieder mens,dat een zachte beweging naar mijzelf,  een intimiteit kan hebben,dat de gesprekken die ik heb, zo intiem kunnen zijn ,zo verfijnd,zoals een lelie kan laten zien hoe haar kelken open kunnen springen,hoe de kleur kan veranderen in het ontstaan ,hoe kwetsbaar dit onderwerp kan wezen, om een intimiteit te vinden in mijn schrijvend ontstaan.Heel lang durfde ik dat niet te voelen,maar nu steeds meer begrijp, dat mijn intimiteit ook in mijn schrijven mag ontstaan.Een teder kunnen zijn,in elk woord die naar buiten komt,die als een klein cadeautje heel langzaam uit kan pakken en dan verrast kan wezen hoe het komt, dat mijn intimiteit er altijd is geweest en er vandaag eens over schrijf,in het ervaren. Dat wat naar buiten wil treden,zoals het komt en ik merk dat in het beschrijven eigenlijk daar mijn intimiteit is te vinden,mijn eigen bron waar ik steeds uit schrijf.Mijn stijl wat zachter is geworden,wat stiller in wat ik was gewend,wat brozer en misschien wat gewaagder, om te vertellen, wat mijn intimteit mij verteld.Het is de zorgvuldigheid die ik laat zien,soms een verlangen om dat te delen met een vriend of vriendin, en dan maar hopen dat het overeen komt en wij dan kunnen zitten op dezelfde lengte, in dezelfde energie,dan alleen vanuit de stilte kunnen knikken en niets meer willen doen, dan alleen te ervaren wat intimiteit kan doen.Het vraagt om de schoonheid te durven zien in het licht van delen,waar alleen intimiteit is te zien en te ervaren,waar de puurheid wordt geproeft,waar geen ijdelheid je aan kan staren,maar alleen de lach die overblijft, in het delen met elkander,in het delen met mijzelf,waar mijn intimiteit als een wonder naar boven drijft en in de helderheid van nu, zo volstrekt als mens kan ontdekken, dat echte intimiteit er kan zijn,wat echte vrijheid is, om te durven voelen wat intimiteit voor mij betekent.Geen geheimzinnigheid,geen stiekum gedrag,maar openheid van spreken, waar mijn waardering als intimiteit kan klinken.Als een rijper wordende vrucht,als een kunnen erkennen dat ik intimiteit met een ander soms mis.Maar nu ik zo schrijf en het kan voelen dat ik met mijzelf deze intimiteit kan ervaren. Wat voor mij als intimiteit kan worden bestempeld,zoals wakker worden vanuit een mooie droom,kunnen genieten van de geur van bloemen,heel stil kunnen zitten om te ervaren mijn eigen energie,die in alles kan bepalen hoe mijn dag weer ontstaat.Hoe mijn wangen kunnen gaan glimmen, als ik de vreugde voel in eigen vertellen,waar mijn intimiteit altijd is te vinden,waar mijn eerlijkheid als rozen open kunnen klappen en ik verbaasd kan kijken naar de regen en de wind.Naar een kind wat speelt en zich weet te binden, in alles om haar heen,niet schrikt van een aanraking,maar binnen laat komen in het verstaan.Mijn liefde voor mijn taal laat zien, hoe ik mijn eigen intimiteit kan blijven ervaren, in de kleine dingen die ik zie,in wat kan raken, in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Zoals deze zijdezachte ontmoeting,in de verbinding die het legt,waar in feite niets kan worden gezegd, dan alleen te ervaren, wat intimiteit met mij kan doen.

Boven water.

Het verschil in het ontdekken, dat vanaf het moment dat ik gefocust wil blijven om te ervaren, wat er kan ontstaan,heeft niets te maken met hapklare brokken,met een versje die ik uit uit mijn hoofd heb geleerd.Maar in feite alleen vertel wat naar de voorgrond wil treden,wat de aandacht vraagt en dan mij energiek kan voelen na alles wat is beschreven,in het wonderlijk fenomeen, dat het door mijn eigen luisterend schrijven is gekomen. Vanuit mijn taal die als een verrassing zich steeds laat zien,die als een paal boven water is uitgekomen,die  in al het nodige er mag zijn,die vanuit de stellingname geen oordeel meer heeft ,maar een bereiken hoe subtieler het kan zijn, op deze manier die ik beschrijf,die ik laat weten aan mijzelf,en soms kan lachen in ieder gesprek,mij niets meer aantrek van de ander,mij altijd beter voel na ieder gesprek met mijzelf,ook  niet meer de neiging heb om dat belangrijk te maken. Dan alleen te ervaren, in wat het kan doen om zo met mijzelf om te gaan.Ik zoek niet meer naar wonderen,ik verlang niet meer naar iets nieuws,maar laat mij heerlijk overdonderen in het moment van nu.
In mijn eigen logica van vertellen ,soms de wind van voren krijg,soms tegen wil en dank vanuit de reden van verbinden, ik mijn eigen taal bevrijd van alle negatieve dingen.Ik hoef niet meer te zwijgen of stil te zitten in een tijd,maar blijf bewegen in wat er kan ontstaan.Geen verveling meer hoeft te voelen, maar te laten gebeuren, waar mijn aandacht naar toe wil gaan.In het recht wat ikzelf heb verworven,wat ik zelf creëer, in de mateloze woorden,maar ook weet, dat  wat ik vertel,door mijn intens ervaren er tussendoor,er een mooie glans onstaat.Een verkennen in eigen gebied,een ontstaan op ieder leeg blad,en als een spin mijn web ook maak, rustig af kan wachten om mijzelf te herzien. Veruit het beste wat mij is overkomen om iedere dag zo te kunnen schrijven naar mijzelf.Om iedere dag mijzelf te blijven herinneren, dat wat er kan ontstaan, voor mij bijzonder blijft in dit heerljke ontvouwen van dit moment.Ik hoef geen reden meer te hebben,geen speciaal gevoel maar gewoon te weten dat wat er komt , die aandacht kan geven,die van mij verlangt om dat te delen,in het laten zien,dat welke schade er ook is geweest, welke fustratie zich steeds laat zien,welk impact het ook heeft gekregen,maar als je kunt luisteren naar jezelf,in het schrijven of spreken,daar dan een helende werking ligt.Het krijgt een andere context,een ander welzijn,een mooi geheel om door te kunnen trekken in wat ik aan mijzelf vertel.In wat ik bewust kan laten liggen er geen aandacht meer voor is,geen dramatisch gebeuren, maar gewoon te schrijven in wat er komt,in wat wil ontstaan,in wat wil worden gezien,tergelijkertijd iets kan ontvouwen wat ik nog nooit had gezien.Zoals het volwassen worden, in de rust die het geeft,alles nu een plekje heeft, in een kalmte dit beschrijf,en aan mijzelf kan laten weten hoe nu de verhoudingen zijn. In het bepalen hoe het voelt om vanuit mijn taal te blijven ervaren zoals bedoeld.Ook ineens ben gaan begrijpen waarom ik niet volwassen wilde worden,waarom de tijd die het neemt, niet is te vergelijken met geen enkele volwassen om mij heen.Met geen enkel plaatje die dan past, om te ervaren dat een volwassen zijn niets heeft te maken met een macht,met andere te laten beslissen hoe ik mijn verantwoording neem.Mij te laten gelden door over grenzen te gaan,door het beter te weten in wat er kan ontstaan ,door te zig/ zaggen in welk een blaam het kan hebben,dat alle verantwoordelijkheid bij mijzelf blijft liggen, niet alles hoeft te begrijpen,wat in de zogenaamde volwassen taal,  weet weer te geven,waar de lessen die ik heb geleerd, ruimschoots over boord heb kunnen gooien in het verstaan van eigen taal.Niets met een volwassen houding heeft te maken,maar te ondervinden, in welk een kracht ik kan staan ,als ik blijf ontvouwen in mijn eigen taal.
Iedere dag dit te ondervinden in de aandacht die ik geef en vraagt,die zonder enig terughoudendheid iets kan betekenen ,niets van mij vraagt,dan alleen te weten dat de stroom die ik voel, meer kan vertellen dan welk een ander ook.Iedere sluis die ik  kan openen terwijl ik schrijf,terwijl ik weet dat in het vermogen die ik heb ontwikkeld, veel meer dan natuurlijk mijn eigen weg aanduid,om geen enkel plaatje meer te plakken op zelfstandigheid,op het rumoerig kunnen zijn,geen verplichting nog kan voelen, dan alleen het laten ontstaan, waarin mijn taal als een paal boven water kan staan, dat het rijpen ,zoals het gaat,soms alleen kan ontstaan en niets heeft te maken met welke ingang het duid, om vanuit het niets te kunnen schrijven.Waar alle pluisjes van toen zijn verdwenen,waar de belangrijheid van delen in het niets verdwijnt.In wat het kan schelen over de informatie die het krijgt, eigenlijk als een glans zou kunnen betoveren,in een plaatje te kunnen zetten, in wat ik werkelijk voel.Dan voel ik mij gezegend, in de schat die ik heb, terwijl ik schrijf,terwijl de storm van gisteren, vandaag weer een luwte aanneemt, alsof het een halve eeuw geleden is, alsof in de tijd die ik neem,in het vertrouwen van mijn taal,wanneer ik blijf voelen wat het met mij kan doen. Als een paal boven water blijft  staan, in het  laten zien, dat  de memo die onstaat, bijna als een testament kan worden  gezien.

Volwaardig.

Eigenlijk heb ik nooit echt volwassen willen worden,nooit echt een voorbeeld heb gehad, hoe te leven als een volwassen persoon,als een verantwoordelijk wezen, die zelf zou mogen beslissen om te kunnen bepalen wat een volwassen zijn betekent.Om mij goed te voelen in wat ik schrijf en daarin merk, dat als ik het kind aan het woord heb gelaten,daarin haar een plek heb gegeven en kan ervaren, dat dan mijn volwassenheid zich kenbaar kan maken in alles wat ik beschrijf.Het heeft een kalmte,in de rust die is verkregen.Maar door te luisteren naar het kind,die alles liet bepalen hoe mijn wereld er uit kwam te zien,dan vaak een angst ontstond , om te mogen zijn in wie ik ben,maar dat had te maken met het gekwetste kind.Nu ik er een vinger op kan leggen en soms er mee spreek,kom ik echt mijn eigen volwassenheid weer tegen, in de blijdschap die het geeft.In het overzicht die ik kan ervaren,als mijn eigen teksten lees.Mijn eigen verantwoording kan voelen naar mijzelf en als een wijze vrouw mijzelf neer kan zetten ,wat betekenisvol  kan zijn, om dat te kunnen voelen terwijl ik schrijf.Het is geen vorm die ik kan maken ,maar een gevoel wat ik krijg,als ik kan kijken met volwassen ogen, vanuit de rust die het dan heeft. Dat door mijn zwijgen heen alles kan worden doorgetrokken naar een volwassen durven zijn. Niet het kind laat bepalen vanuit een perfect willen zijn, om een  faalangst te overwinnen, die geen bepaling kan zijn, als ik in mijn volwassen vrouw kan verblijven,en vanuit daar de dingen wil beschrijven die ik soms tegen kom.Die mij helpen in het verstaan dat in ales wat er kan gebeuren kan blijven in het ontstaan.Ik rechtop kan gaan zitten en dan naar de wereld kijk,mijn eigen vrijheid kan voelen terwijl ik schrijf,geen bescherming meer nodig heb,dan alleen te ervaren wat ik tegen mijzelf nu zeg.Wat fijn dat ik dat kan voelen,de volwassen vrouw in mij,die liefdevol kan vertellen, met zachte stem kan blijven  herhalen,hoe wonderlijk het kan zijn, om mij als volwassenen te voelen,mij daarin over kan geven en als een rijpe vrouw kan beleven wat volwassen zijn betekent. In al haar facetten die er zijn.Volwassen zijn betekent voor mij een stapje verder in wat er kan ontstaan, in al de letters die vaak voor mijn ogen springen, zodat ik er mee door kan gaan.Vanuit de breedte die ik zie en kan hanteren in het laten zien hoe eenvoudig het kan zijn, om mijn volwassenheid te bespreken met mijzelf.Om aan het kind te laten weten dat ik er voor haar ben.Zij in mijn schoot blijft liggen,net zolang, totdat ik mijn hart open weet te stellen en haar ongemerkt er naar toe kan brengen,zodat wij één kunnen zijn,en niet als apart hoef neer te zetten.Maar gewoon omdat het komt.Gewoon Annamieke wil zijn en als volwassen vrouw te kunnen genieten, hoe ik mijzelf veel heb te vertellen,veel kan laten zien,dat niets mij nog in de weg ligt om mij in te houden,om te beleven wat ik wil.Iedere creatieve uiting laat floreren, zoals het komt en nu als volwassen vrouw het nu door begint te krijgen,dat in het ervaren van mijn delen, ik veel te lang als een gekwetst kind heb doen ervaren. Dat ik de enigste ook ben, om dit te kunnen helen.Niet vanuit een professioneel gebeuren,maar gewoon te spreken met mijzelf ,soms het verloren kind naar voren laten komen en dan alles verteld wat ik was vergeten. Om te vragen hoe het kan dat het kind in mij en de volwassen vrouw elkaar kunnen verdragen,op gelijke voet verder kunnen gaan . Dan een keuze kan maken om mij als volwassen vrouw te gaan ervaren, dat mijn toestemming die ik voel, altijd de goedkeuring moet hebben, vanuit hetgeen ik niet meer kan plaatsen zoals voorheen.En als volwassen vrouw ik blijf vertellen, over alles wat weinig mensen nog weten,maar nu de ruimte voel om dat te doen.Omdat in het beschrijven van elk moment mij lichter weet te maken,mij naar mijn werkelijke bron kan brengen, waar het gemiste wordt erkent,waar alle verwarring die ik heb gekend, uit kan gommen in het vertellen aan mijzelf.

Mijn Betekenisvolle vrijheid.

Een betekenis kunnen geven naar een vrijheid, die alleen kan ontstaan als ik erover kan schrijven in het laten zien, wat voor mij vrijheid kan betekenen. Door alle ervaringen die ik heb en nog zal krijgen, meer iets weg heeft van een ladder die ik heb beklommen .Ik begon heel klein en verlegen en zocht in vele velden om te willen voelen wat echte vrijheid kan betekenen. Hoe het zelfs heel oppervlakkig zou kunnen zijn,dat de betekenis die ik kan geven ,vroeger als hippie in het vondel park, alleen maar wat frisbees stond te gooien,en met niemand rekening kon houden,omdat ik veel te stoned dacht vrij te wezen,met lange paarse jurken liep te zwalken,en op het laats uit prullebakken zat te eten,omdat het geld die ik niet meer verdiende, opgemaakt had aan een vrijheid die ik in feite verkeerd verstond.De betekenis van vrijheid is om te erkennen,dat geen enkele vrijheid is te kopen,dat geen enkele vrijheid kan worden gevonden in de kreet die ik vaak hoor.De betekenis voor mijzelf weet uit te leggen dat een vrijheid voelen meer zegd over een verlangen,over anders willen zijn,om gezien te willen worden,denkend een leven te vieren, terwijl ik het niet  echt voelde,om werkelijk vrij te zijn.Vrij zijn  kan betekenen, dat door mijn schrijvend beleven in de ontmoeting met mijzelf, daar het is begonnen om mij vrij te voelen in wat ik schrijf.Tergelijkertijd in mijn dagelijks leven door wat ik heb geschreven, meer heeft gedaan,dan al het schreeuwen in vele groepen,dan vooraan te staan bij elk geweld, met borden te gaan lopen,zonder het begrip, waar mijn eigen vrijheid voor stond.Ik heb gezocht in alle hoeken en mij overgegeven aan elk persoon,waar ik van dacht ,mijn vrijheid te vinden, maar uiteindelijk weer uit mijn leven verdween.De betekenis die ik kan geven, dat vrijheid in mijn leven nu past, dat vrijheid alleen kan ontstaan als ik mijzelf die ruimte geeft om te delen naar mijzelf,om te laten ontstaan, wat mijn woorden willen vertellen in de vrijheid die kan ontstaan .Om te voelen in het accepteren dat vrijheid is te leren in het zelf ontdekken in wie ik ben.In de gesprekken met mijzelf,in het laten ontluiken wat een betekenis voor mij kan hebben, als ik  mijn vrijheid kan ervaren in alles wat ik schrijf.Ik heb het gezocht in vele meditaties,in het opgelegd stil te moeten zijn,en dan er alleen naar te kijken ,niet te mogen spreken, in wat ik toen ervaarde.Het liefst dan uiteindelijk alleen wilde zijn,mij de hele groep op mijn hals ook haalde omdat ik mijzelf wilde verstaan.Uiteindelijk geen enkele aansluiting heb kunnen vinden,omdat mijn vrijheid die ik wilde voelen, alleen door mijzelf kan ontstaan.De betekenis die het kan hebben om alleen te staan, in deze grote wereld, waar weinig vrijheid is te zien,waar niemand kan weten en ook niet kan zien,dat eigen vrijheid kan bestaan.Om zelf te besluiten,om zelf te laten ontstaan,wat in mijn schrijven kan gebeuren, daar mijn betekenis aan kan geven, wat deze vrijheid met mij heeft gedaan.Zonder iets te moeten,zonder dwangmatigheid,zonder mij schuldig te voelen,en mijzelf niet hoeft te bevrijden van elk gedrag die ik had,die ik dacht te moeten hebben om een vrijheid te voelen in mijn bestaan.Maar vanaf dat ik ben gaan schrijven in mijn eigen taal,altijd een vrijheid kan voelen in de betekenis die ik geef.Vrijheid is te leren luisteren naar mijzelf en niet wat andere willen.Maar te doen wat ik aan mijzelf vertel,te doen wat goed voelt om alleen te durven zijn,alleen te weten hoe belangrijk een eigen delen naar mijzelf kan zijn.En niet hoeft te schouwen in wat anderen doen,maar in het benaderen van eigen vrijheid te kunnen zien als een zegen,als een lach, die is verkregen, omdat alles vanuit een eigen energie bleek te zijn.Niemand mij deze betekenis kan geven,maar zelf heb ontdekt,om vanuit mijn eigen bron te leven hoe kwetsbaar het ook kan zijn.Hoe moeizaam het zou kunnen wezen als ik mij zou moeten optrekken aan de ander,als ik zou moeten knikken terwijl ik dat niet voel,als ik een hand zou moeten schudden, omdat iedereen dat doet,dan zou ik mijzelf verloochenen,mijzelf verraden in wat er kan gebeuren als ik geen vrijheid voel.Als ik zou weten dat het anders kan, dat de mogelijkheid om echte vrijheid te ondervinden eigenlijk alleen kan ontstaan in het luisteren naar wie ik ben en kan vertellen in de betekenis die het heeft, waarschijnlijk alleen voor mij kan gelden omdat ik al overal ben geweest.En daar nooit de vrijheid heb gevonden die ik nu bezit,in vrijheid kunnen schrijven, in wat ik deel, om andere te laten zien wat echte vrijheid kan betekenen,wat ik echt kan voelen in het laten zien,dan het kaft van het koren heb kunnen scheidden,omdat ik nu mijzelf hierin vertrouw.Waar nu mijn werkelijke vrijheid altijd staat te wachten op elke vernieuwing die ik ervaar.Waar mijn bron van schrijven daar is ontstaan,waar ik niet meer hoeft te werken aan mijzelf om te kijken of er nog wat zit,maar door het vertellen aan mijzelf, daar mijn vrijheid in ligt. Dan kan voelen in elk moment, wat mijn betekenisvolle vrijheid nu voor mij kan zijn in het blijven ervaren wat ik aan mijzelf schrijf.

Individu.

Het allemaal niet persoonlijk nemen,valt soms omver,door de beschadiging  die ik heb opgelopen en daarover vertel.Mij muisstil heb willen houden in de reeks dat ik schrijf,maar in het loskoppelen van wat weken delen, in de overweldiging die het krijgt,mij soms laat gelden in alles wat ik schrijf.Het niet persoonlijk nemen in wat er wordt gezegd,mij niet laten beinvloeden,maar door kan vloeien in alles wat krom was, recht te kunnen trekken.De beren op de weg als vliegjes kunnen zien,als een uitgestorven eenheid,en mij terug kan fluiten, om te zien dat het menselijk aspect waarin ik wil blijven,waarin het recht van spreken alleen maar duid, om dat te vergeven wat altijd weer tegen mijn borst aan stuit.Tegen een besluit en mij gelukkig durf te voelen, ook al liggen de stukken van het persoonlijk nemen, als een uitdagend gewild project, naar mij te schijnen.Ik het veel te vaak het persoonlijk heb genomen,dan om kan vallen in de beschadiging die het heeft. Om te durven erkennen,dat wat er in mij leeft, kan versterken naar een kant, waarvan ik altijd dacht, dat het genoeg is geweest en kon verlangen naar iets nieuws.Maar inmiddels nu ook weet dat de triggers die er zijn, soms veel te groot kunnen worden, in het geven van een plek,mij op mijn gemak kan voelen en niet meer meega met iedereen.Dan alleen het kunnen delen naar mijzelf en de moed kan voelen om te blijven schrijven in het ontstaan, wat voor mij belangrijker blijft dan te gapen naar een ander.De neiging ook krijgt,om mij aan te passen,om mij te laten overrullen,om uit mijn eigen wijsheid te stappen en te ervaren dat de ander beter is dan ikzelf.Het niet persoonlijk nemen, is het grootste goed wat voorbij kan komen,wat als een sterk gewicht door kan slaan, naar de kant van alle beschadigingen die er zijn ontstaan. Daarin ook kan gaan begrijpen waarom het persoonlijk nemen is ontstaan,en als een beschadigd kind de wereld in kan kijken,dan ook wordt overgeslagen en weg wordt gezet als een uiteindelijk individu.Als een last van weten, dat het gelijke niet bestaat,maar blijft verweven in wat er kan ontstaan, als ik blijf schrijven.Als ik mij als individu neer kan zetten.Het niet belangrijk  maakt wat anderen zeggen,maar voort blijf vloeien in mijn eigen taal,waarschijnlijk op deze manier de dingen kunnen slijten, in het verblijven van wat ik deel en het mij verwonderd dat het persoonlijk nemen zo krachtig kan zijn.Zo ondermijnend in het geheel,alle stoppen uit een gootsteen kan worden getrokken en leeg kan lopen naar alleen wat ik kan ervaren als ik alles veel te persoonlijk neem.Dat voelt als een individu, wanneer ik kan schrijven en vertellen, dat al het persoonlijk nemen de beschadiging kan geven in het individu die ik  ben.Geen vrijheid meer kan voelen als ik alles veel te persoonlijk neem.Als ik het veel te veel betrek opmijzelf.Daarin de  ander ook de kans  geef,om in het  benadrukken  wat een ander drijft,daar alleen een schoonheid in wil zien,maar het niet persoonlijk wil nemen, omdat ik wil blijven bij mijn eigen individu.Als mijn eigen kracht van weten, dat ik als een individu op kan staan en aan iedereen kan laten weten, dat in het ontstaan van mijn schrijvend beleven, zonder iets persoonlijk te nemen nu verder kan gaan.En mij als individu weet op te stellen,mijn vrijheid kan voelen terwijl ik schrijf en niets persoonlijk wil nemen,maar als een individu kan ontpoppen,kan laten ontstaan, zoals het komt en met opgeheven hoofd, niets meer persoonlijk wil nemen.  Mijn individuele tocht serieus wil nemen, in het kijken wat er komt.In het ervaren wat ik schrijf, en het zo wonderlijk  kan leiden ,naar het individu die ik ben.

Onvolwassenheid.

Het is niet dat ik bepaal in wat er kan ontstaan,maar in de handeling die ik maak een beweging kan zijn om wat ik vannacht tegen kwam mij zeer verbaasde,zat rechtop in mijn bed en door de hitte wakker werd en ineens  dikke tranen mij overweldigende, vanuit het niets,misschien vanuit een vertellen dat de angst om alleen te zijn,mij voorover boog om  werkelijk te voelen,dat ik een maatje mis,een vriend of vriendin,dat maakt mij niet uit,maar dat wat ik beleef ook zou kunnen delen met een ander.Het niet belangrijker maken door wat ik schrijf,maar ondertussen zeker kan ervaren,dat wat ik schrijf soms ook iets kan bepalen,hoe ik ernaar kijk en ervaar dat het waarschijnlijk de hoogste tijd is geworden om er naar te kijken wat het vraagt.Ik loop nergens van weg, maar leg alleen maar uit aan mijzelf wat er vannacht is gebeurd en heb dan ook de neiging om mijn bed weer anders te gaan zetten en het gevoel weer heb, niet op een goeie plek te liggen,niet in de juiste houding sta,mijzelf die ruimte gun, om terug te kunnen vallen opmijzelf.Ik weet dat wat ik nu beschrijf, dacht achter mij te liggen ,dacht bevrijd te zijn van wat oude dingen,maar op een of andere manier vraagt het de aandacht in de beweging die ik maak.Die alsmaar terug kan keren om de juiste plek te creëren ,om mij veilig te kunnen voelen met mijzelf,om niet te hoeven huilen wat blijkbaar opgeslagen lag, in het ervaren dat in alles wat ik doe, mijn eigen wonden te likken of misschien vanuit mijn gevoeligheid ik iets op kan pikken wat met de wereld heeft te maken.Het gebeurd gewoon en zie in mijn bewegen dat het echt belangrijk is om te blijven delen ,om te blijven zien, dat in ieder moment van ervaren ook dit kan laten zien,kan laten merken aan mijzelf, wat deze vroege ochtend mij ook verteld om niet bang te hoeven wezen voor mijzelf.Niet angstvallig mijn rug recht hoeft te houden,niet beter wil zijn dan de ander,omdat de achtergrond die ik heb in laagjes terug kan komen en dan een beweging maak, om de rust te voelen,waarin  dan alles kan ontstaan.Dat ik goed begrijp naarmate ik wat ouder wordt en wat brozer,wat intenser met mijzelf,wat dunner mijn verlangens zijn geworden en dat ik merk, dat alle oude wonden die ik heb, niet weggeschreven kunnen worden,maar te accepteren zoals het komt en mijn aandacht zoals nu, daar naar toe kan brengen, mijzelf gerust kan stellen,door te schuiven met mijn bed,door mijn schilderijen op een andere plek te hangen,door te vertellen, dat de veranderingen zo letterlijk kan voelen,zoals ik ben en alles een nieuw plekje kan geven. Misschien over een tijdje ik het weer terug kan zetten en kan zeggen,het is oké,het is goed zoals het is en niet hoeft te verdwalen in een oud stuk. Die blijkbaar toch mijn aandacht blijft vragen,maar er nu pas over schrijf,omdat het mij niet naar beneden kan halen,maar in duidelijkheid kan brengen, wanneer ik eerlijk blijf naar mijzelf.Wanneer ik durf te vertellen dat mijn angst om alleen te zijn de laatste tijd meer opspeelt,het nu naar buiten komt,ik geen engel blijk te zijn maar gewoon een mens, met wat oude gewoontes,met wat ik mis en toch kan geven aan mijzelf, door te blijven vertellen aanmijzelf dat de verandering die ik voel, mij daar aan over kan geven terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet hoe belangrijk dit is om te doen.Het is een erkennen dat een angstig kind, wat in mij zit, zo op te vangen,zo gerust kan stellen in mijn schrijvend vermogen.Ik haar niet wegzet omdat ze lastig is,omdat de aandacht die ze vraagt eigenlijk heel terrecht is om te voelen en haar weet te vertellen dat zij niet alleen is,maar een bijzonder kind is, om te hebben,en mij als volwassen vrouw terug kan fluiten, vanuit de hoogte waar ik in kan  zijn,maar het kind in mij daar niet wil wezen,omdat het niet volwassen kan zijn. Daar geen voeding krijgt om te begrijpen,dat het alleen maar dingen uitelkaar kan trekken,geen gelijkmatigheid ,geen begrip naar mijzelf,maar door kan denderen en daar dan iets kan gaan missen wat onmogelijk lijkt,maar door te spreken met het kind in mij, ik dan pas kan voelen wat vrijheid kan betekenen, in het ontstaan waar ik steeds over schrijf.Dan pas kan gaan beseffen dat daar mijn tranen voor staan,voor de wanhoop,voor wat het kind is aangedaan,en ik dat kan ervaren,terwijl ik kijk naar de kinderen die nu in een oorlog zijn,naar kinderen die zijn misbruikt,en zo mee kan leven, hoe het zich heeft beklijft, als ik kan spreken met het kind in mij.Met de overeenkomst van het mogen delen,van het durven erkennen, dat deze oude wond met het kind te maken heeft,met wat zij kan vertellen vanuit het leed wat haar is overkomen en nu als volwassen vrouw er nog steeds om kan huilen.Mijn eigen lieverd op kan pakken,tegen mijn borst aanhoud en dan kan koesteren met lieve woordjes,haar gerust kan stellen en dan ineens kan voelen dat ik uit een angst ben gestapt,maar in alle redelijkheid durf te laten zien, hoe dingen kunnen werken,in het laten zien wat dit schrijven kan betekenen ,om het kind in mij te helen en te koesteren, haar kan vertellen dat alleen door te schrijven naar mijzelf, dit zou kunnen zijn, dat de liefde naar mijzelf veel zachter is geworden, als ik kan spreken met het kind, dat als het weer de aandacht vraagt, ik het kan laten ontstaan, in al het gebeuren zoals het gaat, als ik blijf schrijven naar mijzelf.

Toonbaar.

Terwijl ik fietste door het vlakke land,waar de paarden stonden te briezen.De koeien verbaast ook leken en de schaduw opzochten in het zon overgoten tafereel.Waar ik even afstapte en mijn pet opzette, om mij te beschermen voor mijn gevoelige huid,en ik verder trapte in de stilte om mij heen,daar het verschil kon voelen, toen de wind niet als een briesje, maar als een vlaag voorbij voelde komen,mijn adem ook wat krachtiger werd.Dan in mijn trappen, mijn benen voelde  en de lucht van de weilanden op kon snuiven en mij bewust werd dat in deze maanden de dagen wat langer lijken.Bijna iedereen op vakantie is,en in de eenvoud van mijn schrijven er dan een verlangen de kop opsteekt.Die komt kijken om het hoekje,die ik nog niet had gezien,die zonder het te laten merken, dat ik dat iedere zomer heb, in het ervaren van mijzelf soms een conclussie trek,dat in het hoog vliegen wat ik kan,mijzelf als een angelganger neer kan zetten,als een apart geval, die vaak alleen de afstand blijft voelen naar de ander,omdat ik weinig herken ,om het contact te kunnen voelen zoals ik spreek met mijzelf.Zoals ik schrijf en soms ook niet weet dat mijn gevoeligheid die ik heb, met weinige nog kan delen.Waarin ik vaak alleen weer overblijf, en daar voor heb gekozen in de bescherming die het heeft. Soms ook nodig is, in het alleen zijn, om heel dicht bijmijzelf te blijven. Bij het ontvouwen in eigen gesprek,bij mijn oorsprong kan blijven,en daar in feite heel veel voor over heb.Het geluk wat ik kan proeven, sijpelt soms ook wel eens weg en voel dan een paniek opkomen uit angst dat ik niets te vertellen heb.Misschien is dat mijn volgende stap om te ervaren, dat niets is wat er overblijft,dat niets iets hoeft te verklaren,dat niets hetzelfde blijft en ik niemand ben om iets te bewaren.Het gevoel wat ik nu heb, trekt mijn aandacht naar voren, om aan mijzelf te laten zien,dat het gevoel wat ik kan hebben, vaak ergens voor staat,vaak een nieuwe deur mag openen in het ontstaan van dit moment.En heel zachtjes trek ik het nieuwe weer open, om te mogen zien, dat de wending die ik zie, zo abstract is te ervaren en alleen mijn eigen vernieuwing kan zien. Welk een energie het mij kan geven ,welk een richting geen richting meer is,maar in het ontstaan van mijn schrijven, daar mijn reis te vinden is,mijn reis van beschrijven, in het ontstaan, dat geen enkele letter kan ontstaan, als ik mij niet over zou kunnen geven in wat er komt.Wat een mooi gesprek kan doen, om mij neer te leggen in het platgelopen gras,in de schaduw kan blijven,omdat mijn huid te gevoelig is.Omdat het is zoals het is, en niets hoeft te winnen of te verliezen,maar te kijken wat ik heb,te ontvangen in mijn delen,te ontluiken in wat ik zeg,maar zeker mij bewust ben ,dat ik hoog kan vliegen in mijn taal die ik heb,in alle afscheid van mijn delen, mij brengt, naar een volgend stuk in mijn schrijven.Naar de zachtheid van delen, zoals een verlichting kan zijn. Het mij niet meer kan schelen welk een naam het draagt.Welk een tijd er voor komt om vanuit daar te kunnen schrijven,om zomaar vanuit mijn zijn,in een weelde neer kan zetten,in hoe het kan zijn om zo met mijzelf te leven. Te ondervinden, dat er niets anders bestaat, dan te kunnen ervaren terwijl ik schrijf. Veel meer zegd, dan het proberen te begrijpen,dan de stand waarin ik sta,waar het veel meer doet lijken op mijn eigen bron.Dat ligt verankerd,zoals gewoon ik kan bemerken, wat mijn schrijven  met mij kan doen.En mijn bron die het verstaat,die zich toonbaar wil maken ,in alles wat er kan ontstaan,nu liefdevol kan omarmen, dat in het beschrijven van mijn taal, als een mooie vlinder weg kan vliegen, naar weer een volgend gebeuren in mijn ontstaan.

Sleutel.

Mijzelf durven zijn,vindt ik terug in mijn dagenlijks schrijven,in mijn momenten die alleen zijn verkregen, omdat ik werkelijk er voor open stond, om te luisteren naar mijzelf .Om te kunnen ervaren dat in ieder woord die ik beschrijf, uit losse pols is ontstaan,geen onverschilligheid kan hebben maar een ontvouwen  in wat er mag ontstaan.De magie die het kan hebben in de overgave die het heeft,geen enkel gedrag weet aan te meten, dan alleen het beleven van dit moment.Het tevreden zijn met een lach, met de aanraking naar mijzelf,met het gewilde verblijven en dan alles in het zonnetje zet.In de laag van erkennen dat wat er ook gebeurd, in de rest van mijn leven,wat er blijft ontstaan, willens en wetens ik mij altijd zonder enige moeite mij kan laten gaan.Het kunnen verzegelen in de wijdte die het heeft,in een kringetje rond kan draaien om te voelen wat het geeft,om te ervaren hoe het kan, dat iedere dag in mijn schrijven er altijd iets anders kan ontstaan.Vaak leg ik nu de nadruk op het ontstaan,omdat ik van te voren nooit weet wat er komt,wat ik mijzelf weet te vertellen,wat mij bezig houdt in het geven.Wat kan veranderen in een rozentuin,in een mooie belofte en mij terug kan trekken ,mij bezig kan houden met de natuur, hoe sfeervol  het mij doet verrassen,dat iedere vrucht die ik heb geplant, nu naar buiten komt,en als een  zoemen van wat wespen en wat bijen, mij begroeten en gerust kunnen stellen dat ik het niet alleen hoef te doen,zij altijd de honing blijven geven,zij de natuur blijven vullen net zoals ik doe in al mijn schrijven.Zoals mijn dagen blijven vullen ,waar de room van proeven,beter smaakt, dan mij aan te passen, om te voelen dat mijn positie waarin ik ben, voor mij altijd bestaat,altijd als een nieuwsgierig mens in eigen taal kan ondergaan, mee kan nemen onder mijn gewin,daar waar mijn voeding is te vinden,zomaar omdat het komt,geen zijspoor weet te vinden in welk besluit dan ook.Dan te kunnen ervaren, dat net als een honingraat het blijft vullen,geen gaatjes valt te vullen ,geen verwerken van de schoonheid die zich laat zien en ik altijd warm kan worden,mijn oren dan gaan gloeien en dan ook weet, dat dit mijn realisatie is in het blijven ontdekken, wat ik schrijf.In wat ik aan mijzelf vertel en ook kan ervaren de grootste verbinding,en toch in afstand kan voelen om niet meer mee te gaan in wat andere zouden willen.In het creëren van mijn ontstaan, waar de klank die ik heb wat op de achtergrond is gaan staan,maar zodra ik mijn schrijven kan lezen en dan kan ervaren in het resoneren, iets terug kan geven wat ik blijkbaar nodig heb om te blijven creëren in dit moment.Om te blijven zijn met mijzelf, met wat ik heb behouden in wie ik ben,en daarin altijd mijzelf heb durven zijn.Altijddurende in eigen taal, in eigen ontmoeten, mijzelf kan zijn,niet ver meer hoeft te zoeken,het naast mij neer kan leggen en dan kan ervaren in het ontstaan wat het heeft terug gegeven in de lach, die ik kan hebben,in de stilte die is ontstaan, niets op kan vullen, dan alleen maar mee te gaan, in mijn moment van schrijven.Waarin logischerwijs ik dat door kan trekken naar mijn eigen tijd,en niets heeft te maken met een doorzoeken van het brein,omdat ik nu kan weten dat mijn handeling in mijn taal,vanzelf kan ontvouwen als ik mijn aandacht daar  naar toe kan brengen.Naar wat het brengt in al wat ontstaat.En moet bekennen dat ik in werkelijheid geen enkel boek heb kunnen lezen,mij verveelde in wat ik las,maar nu ik weet dat taal alleen kan ontstaan terwijl ik schrijf, begrijp ik mijzelf steeds beter.Dat in het ontstaan,in de handeling die ik zet, daar de sleutel ligt om te gaan ervaren, dat eigen taal bestaat.Het is de handeling die het vraagt,het is je open stellen in wat het brengt ,om zonder schaamte  eigen woorden kan gebruiken,eigen zetting neer kan zetten, om dan te ervaren wie je bent en kan zijn naar jezelf.De omarming blijft voelen,het individu die ik ben, zich blijft ontplooien ,zich blijft ontwikkelen en mij tegoed blijf doen in wat ik aan mijzelf vertel.
Dat is de sleutel die ik voel en neer kan leggen op een plek, in het open veld, waar geen borden staan van verboden terrein,maar juist blijft wijzen naar jezelf.

Trouw.

Met samen geknepen billen blik ik wat vooruit en zou ook niet meer wilen, dat wat ik kan ervaren soms veel te veel tegen mijn borst aanstuit,tegen mijn eigen natuurlijkheid,tegen mijn eigen waarde die naar verluid eigenlijk altijd hetzelfde is gebleven.Mij niet laat verleiden naar dees of geen,maar gewoon mij over kan geven in wat ontstaat.Geen politiek gezever,geen bijgeloof, die dan vaste grond kan krijgen, en ik niemand wil vertellen hoe het zich verhoudt in het reageren op elkander. Dan alleen het willen vasthouden in waar het nu op lijkt, dat het alleen met  eigen overtuiging heeft te maken.Het zand wat ik uit mijn ogen wrijf, heeft de impact die het had, om blind te blijven staren in wat er uiteindelijk niet was.In wat de invloed die het had ,mij heeft doen beseffen om te blijven schrijven zoals het komt en misschien wel net op tijd mijn eigen weg ben gaan kiezen, die in mijn schrijven zich steeds ontvouwde.Het trouw zijn aan mijzelf, geen worsteling is geworden,maar een volledig kunnen zijn in alles wat naar buiten komt,wat door een herinnering in stand kan worden gehouden,wat de schroeven die ik heb gevoeld, nu los kan draaien en ik zeker weet, dat mijn samen geknepen billen nu kunnen ontspannen in de wereld waar ik zelf in leef.Alle touwtjes die ik ervaarde  doorgeknipt nu zijn, en terug kan kijken naar een menselijk durven zijn.Naar wat mij wel voed en ook krijgt,dat in elke ontmoeting met mijzelf,steeds meer ben gaan beseffen dat niets is wat het lijkt.Dat door het vele ervaren ik nu anders kan kijken naar wat er is geweest.Naar wat ik nooit had gedacht,dat door mijn schrijvend beleven, ik mijn eigen invoelend vermogen neer kan zetten ,zoals het komt,zoals het wil ontstaan,geen enkele reden geeft om aan ander te willen vertellen om dat ook te doen.Het is van mij en van niemand anders,en heb dat ontdekt in mijn schrijverij. Hoe het kan voelen in het vertellen ,niet alleen naar mijzelf ,maar ook naar wat er gebeurd als ik alleen zou luisteren naar de ander. Omdat ik nu ook weet dat geen enkele verandering zich omringd, zoals ik het heb kunnen ervaren en zonder een dwingend geheel, ik blijf in eigen deel,in eigen verstaan. Dat geen enkele boot gemist kan worden geen enkele beweging kan ontstaan, als ik niet trouw zou blijven in mijn schrijvend ontstaan.

Wijze van kijken.

De wijze van spreken,de wijze van ontstaan in de wijze van geven hoe het kan gaan, dat de zomer is begonnen,dat het lied wat ik nu hoor, zo van lang geleden niet meer bij mij scoort.Geen invloed meer kan hebben,geen standaard meer kan zijn ,dan alleen de oude herinneringen die in mijn systeem achtergebleven zijn.Het is vreemd om te ervaren,en te zien dat elk emotie of de indruk heeft gegeven nu in een ander context wordt gezien.Geen hoogte wordt omschreven,geen katerig gevoel,maar een rust van weten in wat ik doe,in wat ik kan laten gebeuren terwijl ik schrijf en mij over kan geven in wat er kan ontstaan.Ik hoef niets meer te veranderen in het schuiven wat ik heb gedaan,om alles de beste plek te kunnen geven,het beste in mijn ontstaan ,ook nu in mijn schrijven is gebeurd.
De taal laat zien, die mijn intresse steeds meer heeft en niets heeft te maken met de trommel waar ik op sla,met het spreken naar mijzelf,met de dagen die nog komen en ik als vanzelf blijf tikken in het ontstaan.In het woud van bomen waar ik vaak insta,waar ik de stammen aanraak en kan voelen, hoe het mij mee kan nemen naar mijn eigen natuur,naar de kracht, om zonder ego te schrijven,zonder een verwachting naar elkander,maar gewoon te staan zoals het komt.Zoals de bomen kunnen vertellen in de bloei van hun leven, het komt en gaat,het stroomt zoals ik in de stammen kan voelen en het  over gaat naar het zakken van de wortels, diep onder de grond, in de functie die het heeft om zich te aarden. Bovenal daardoor niet om kan vallen,niet van plaats veranderd, maar blijft staan in wat er kan ontvouwen in elk moment van dit ontstaan.De kamer waar ik nu in zit,met bomen is omhangen, op mijn muren heb gezet om mij te blijven herinneren, dat alle bomen voor mij belangrijk zijn.En niet kan verdwalen in een woestijn, waar de leegte is te vinden,waar het zand ik uit mijn ogen wrijf, waar bijna niet is te lopen en de hitte alles uit laat drogen.Terwijl als ik naar de bomen kijk, mij kan vullen en verrijkt om te blijven vertellen ,dat ik daarom ook zo weet te houden van het hout, die men snijdt en in kunst om zou kunnen vormen,de neiging heb om het aan te raken,om te ruiken hoe het voelt ,dat alles wat van hout is gemaakt, van de bomen zijn gekomen en verkapt nu in een winkel ligt.Om over de takken nog maar te zwijgen, die elk een eigen vorm ook heeft,die kunnen wijzen naar het noorden,naar het overlappend westen,waar het zuiden naast kan liggen,maar dat in het oosten de zon opkomt,de uilen kunnen kijken met een verbaasde blik,daar de wijzelijke takken veel meer kunnen wijzen, hoe het zit, dat in het blijven schrijven en om mij heen kan kijken,in wat er gebeurd ,in een omarming van ervaren,dat als mens ik zelf kan bepalen hoe het zich richt in de taal. Een kanaal  durven zijn, om zo de natuur te laten zien.In feite zijn alle mensen een stukje van de natuur,een stukje zoals een blad aan een boom kan laten zien,breekbaar en toch stevig genoeg om te blijven hangen, om te spelen  als een baldadig kind, met de wind mee kan waaien,met de bescherming die het geeft, om de heetse zonnestralen te weerhouden in het verbranden van je huid. Het is mijn aandacht die het vraagt om vandaag hier over te schrijven,in de verbinding die het krijgt, om eens anders te gaan kijken wat de natuur kan doen.Wat bomen kunnen vertellen en open kunnen staan voor de zuurstof die zij geven , voor het kleurrijk geheel,voor de stroom die blijvend zal zaaien in de link die ik leg, dat wij allemaal een stukje natuur ook zijn.Dat niemand anders hoef te wezen in het verstaan naar elkaar,wanneer je de natuur kunt voelen als gelijke,als in het ontstaan en weet te herinneren, dat waar je voor staat, op een natuurlijke wijze kan ontstaan.Zoals mijn schrijven, wat ik laat zien in elk momnet kan voelen dat de natuur dit kan doen en mee kan bewegen in wat er gebeurd en zo mijn wijze van kijken kan laten zien.

Onuitputtelijk.

Het luid niets in ,dan alleen in het vervagen ,dat er een nieuw systeem is te vinden in de smaak die ik ervan krijg.Het glorieus kunnen wenden naar wat er wordt gezegd en wordt gekeken in het stapelen , in een bui die doorgaans niet werd bekeken ,als ik er niet over schrijf.Geen datum is vast te plakken op een tijd, waar alles op kan houden,niets bevrijd,maar in het vangnet van vertellen, van kunnen zien,dat in mijn woorden die ik ontvouw, iets anders kan bewegen dan alleen mijn zachte kant.Die houdt ik heel voorzichtig als een zorgvuldigheid,netjes boven de grond,waar mijn ingetogenheid van spreken in ontstond ,maar nu in mijn schrijven iets anders kan ontstaan,dan te zweven met wat vleugels en als een vlinder te pletter zou kunnen vallen,mijn kalmte aan een kant kan zetten, die ik alleen voor mijzelf gebruik,die ik alleen kan delen met echte vrienden,die net op één hand zijn te tellen,maar dan nog, als mijn felheid is gekomen, daar een afstand in creëer ,omdat ik niet zou willen, dat de kracht waarin ik zit,niemand daar in wil overrullen,niet persoonlijk wil worden,bijna niet bereikbaar, in alles wat ik ervaar.
Het is zo vreemd om te ervaren, in het gemak waarmee ik schrijf,maar dat ik wel kan voelen,dat in eigen verblijf, in het zenden naar mijzelf, blijkbaar iets heb bereikt,wat is gekomen door te luisteren naar mijzelf. Zonder kritiek naar de ander, ik nog altijd naar mijzelf steeds schrijf.Geen verwachtingen meer heb,geen hoop maar een beetje feller,meer een kant opgaat om mij te kunnen beheersen en toch ergens voor durf te staan.En dat is mijn eigen ontwikkeling in de taal die nu past, in elk moment van delen en mijzelf daarmee verras.Geen uitnodiging behoeft naar de andere, dan alleen mij verstaanbaar maken voor mijzelf .In alles wat ik opnieuw kan ervaren,mij door niemand weg laat zetten,maar door ga zoals het komt. In het ontstaan van  eigen ontvouwen, van weten wie ik ben,wat ik wil onthouden,soms overboord kan gooien en dat blijf delen met mijzelf.Het onuitputtelijk zijn, die ik kan voelen, terwijl ik schrijf, is zo vermengd met al de gevoelens die ik heb,met al mijn ervaren zo denderend schoon kan zijn,zo zuiver in het pakkend verstaan, dan in de buurt kan leggen van het ontstaan.Van het kunnen begrijpen  als voorheen, mij ergens doorheen kan slepen met mijzelf alleen.Zo is het begonnen en zal altijd zo gaan,dat in het ontstaan van mijn schrijven ik alleen dat heb beslist, om alleen te kunnen schrijven in wat ik ervan vind.En de lading in mijn woorden zullen blijven zien, dat de veranderingen die ik voel, als een mooi geheel is neergezet, in het onuitputtelijk schrijven, door het spreken met mijzelf,door het vertrouwen naar mijzelf en al mijn schrijven nog geen bodem heeft,om te willen stoppen in wat ik aan mijzelf vertel.

Gebalde vuist.

Een gebalde vuist, als symbool te kunnen gebruiken, waarin de macht echt laat zien ,dat het binnen keren van de hand, alleen verteld, hoe de waanzin door het beinvloeden, eigenlijk alleen voor diegene telt, die gevoelig blijken, om zich te laten afleiden van zichzelf.Een gebalde vuist geeft de vorm aan van een woede, van ingehouden fustratie,van denken heel belangrijk te zijn,waarin de macht op kan spelen en alle blinde vlekken tevoorschijn kunnen komen ,om te moeten wijzen naar de ander.Dat wat er nu gebeurd in de grootste landen, een duidelijke vorm aanneemt ,om mensen te beïnvloeden om ze over te halen om niet meer te spreken vanuit eigen taal.Maar in groepen worden gezet  en staan te schreeuwen om de aandacht die het vraagt en het niemand kan het schelen of je wel jezelf nog hoort.Het verleggen van een doel,in de overtuiging die het gaf en nu moet ervaren dat het blijkbaar niets meer uitmaakt ,met welk een taal je zou kunnen verbinden.De gebalde vuist rekent af met bepaalde gevoeligheden,met een verdronken vlinder ,die men niet zag, toen men met gebalde vuist stond te praten.Stond uit te leggen dat een vrede ver is te zoeken,dat het kant noch wal kan raken dat het praten met jezelf, eerder markanter lijkt te zijn,dan een vervulling van een leven ,dan te kunnen staan voor wie je bent,dan te kunnen zeggen tegen jezelf, dat een gebalde vuist eerder iets stuk kan maken,dan wat ik inmiddels heb gezien.Geen ruimte over kan laten voor vrienden die er dan niet zijn,geen geluk kan proeven,geen stand kan houden om te reageren naar de ander,maar zeer beslist nog verder raakt van het doel die men dacht te hebben.Die in eigen creëren kan worden neergezet,en met open handen te kunnen  ontvangen in eigen spreken in eigen schrijven zoals nu.Het geen daadkracht is ,maar een dom verlangen naar een macht,met een gebalde vuist doet verlangen en niet meer kijk, of het goed voelt of niet,of de waarheid geen verzinsel is geworden in de verleiding die het heeft,in het werkelijk durven voelen, dat het  heeft te maken met een strijd die gaande is,met een aandacht die wordt gevraagd van andere, en zijn vergeten dat in het spreken naar jezelf, bijna de bodem daardoor is weggeslagen,het fundament waarop men stond, langzaam is verbrokkeld.Langzaam mee is gezogen naar het grote publiek.In de groep die met gebalde vuist, andere willen gaan vertellen hoe of het moet,hoe de muren worden opgetrokken en een geweer in de aanslag ligt,met gebalde vuist voorop wil lopen en niet meer kunnen luisteren naar zichzelf.
In het openen van de vuist, waar het weer kan stromen,waar men thuis kan komen bij zichzelf,waar de klank was weggedrukt in het aanpassen van een wereld waarin men leeft en het nooit zover had mogen komen, om te willen schrijven over een gebalde vuist,om naar eigen zeggen in de taal die ik gebruik ook deze kant kan laten zien en ik geen gebalde vuist wil voelen, maar met open hand wil reiken naar een verbindingsweg.Jezelf een hand kunnen geven, een knipoog naar de ander,zonder het gevoel te hebben ,dat de macht van delen nu in een ander voetlicht staat,maar met mijzelf blijf praten in het schrijven wat ik laat zien, het een geboorte kan geven hoe mijn leven kan dienen in de golven van het onstaan,in het durven duiden dat ik niet van plan ben om met een gebalde vuist te gaan staan.Niet van plan ben om ook maar één haar te scheiden van mijn eigen taal,waarin ik kan laten zien, met welke deur ik in mijn eigen huis kan vallen en het niets uitmaakt hoe vele vuisten worden gemaakt,maar dat ik kan blijven waarin ik ben,waarin met open handen, mijn vuist is verdwenen in een ontvouwen van dit moment.

Stille ochtend.

Het is een stille ochtend en kijk wat voor mij uit,voel hoe een dag geleden, nog doortrilt in mijn lijf ,nog in het besef kan blijven dat wat er is gebeurd een mooie impact heeft gekregen in alles wat ik beschrijf.In alles wat ik kan vertellen aan mijzelf en weer mijn luchtigheid heb terug gevonden.Mijzelf in het ontdekken, dat de maat die werd genomen, voor mij veel te groot bleek te zijn,veel te omvattend in wat het lijkt om alles weg te stoppen. Misschien door het ervaren dacht wat vrij te zijn,maar door mijn doortastend vermogen , de gevolgen nu in een andere zetting komt,in een ander ervaren wat een stille ochtend kan betekenen om te beginnen met mijn dag.Hoe ik zou kunnen reageren, in wat er buitenom mijn wereld gebeurd.De hele wereld op z'n kop staat, omdat door het schieten op elkander , blijkbaar alleen daar de aandacht daar naar toe kan gaan.Het belangrijk maken in het zaaien van zoveel angst,en alleen maar in het journaal kan zien en horen hoe de oorlogen voort blijven duren,hoe men elkaar benaderd door gewoon te gaan schieten en niet er bij stil staan, wat de gevolgen kunnen zijn om te leven in deze een wereld, waar nog weinig vertrouwen is te zien en ik daarom zo blij ben met het schrijven naar mijzelf.Het brengt mij altijd terug in een mooie energie,die mij ontvangt door mijn schrijven,die mij kan laten zien, als in een ontvouwen,waarin mijn werkelijkheid zo kan ervaren en soms een stukje mee kan pakken om dit te laten zien.Ik ben het wel gewend om in het creëren van mijn vertellen, tegen de stroom in te gaan,maar dat wil niet zeggen dat ik daarmee een ander niet versta, in wat deze probeerd te vertellen.Ik kan luisteren vanuit een dankbaarheid, vanuit mijn eigen gevoeligheid,vanuit een ontmoeting met mijzelf.En ik steeds meer begrijp dat mijn wereld waaruit ik schrijf,zo verschillend kan zijn van wie dan ook,maar daar geen oordeel over kan hebben ,geen terug kaatsen van een bal,geen onderhuids ervaren, als ik doe wat goed voelt voor mijzelf en nu weet, als  alles wat ik lees in  wat ik heb geschreven, in het ontstaan, dat  het mijn momenten  zijn.In het moment dat er soms wat lagen bloot komen te liggen, door te  erkennen,  daarin weet om te gaan, met niemand is te vergelijken, dan  alleen in mijn eigen ontstaan.
De stille ochtend breekt mij open en zet mij in een stand, om zo heerlijk te gaan lopen en als ik terug kom weer even verder te gaan.
Het weer mij uitlokt om zonder mouwen de warmte te voelen, van de zon,waar het altijd zo anders wordt, wanneer het weer zo kalm iets in een zachtheid zet en  de neiging heeft, om al het gebeuren te laten waar het hoort te zijn.In de stille ochtend waarin ik zie hoe het weer wat nieuwe  vlinders brengt, hun nectar zoeken en ik in stilte daar naar kan kijken, in de vernieuwing die ik voel.In de zachte ochtend stilte, waar mijn woorden kunnen veranderen in de vleugels die het krijgt, in het ervaren dat wanneer ik in mijn handen wrijf, te kunnen verwezenlijken in de tocht van zeldzaamheid en deze stille ochtend mij dit verteld.Ik wrijf wat over mijn tafel en laaf mij zoals het komt,zie geen enkele beperking, dat wanneer ik  mijn eigen weg nu volg, in het alleen zijn met mijzelf,mij veel meer kan geven ,wanneer ik vertel, van de hoed en de rand, van de stilte die kan ontstaan, in het gebruiken van mijn eigen taal en deze stille ochtend mij veel meer zegd, dan al het rumoer om mij heen.

Bezinken.

Het laten bezinken in wat er kan gebeuren, als ik nu kan kijken zoals het is, en mijn schrijven zeker voort wil zetten,precies, zoals het goed blijft voelen in wat ik dacht te missen en al eerder heb beschreven, hoe ik mij daar over voel.Ik trek wat voorraad open om de vulling die het geeft, geen ander ingang nog  heeft te maken.Dan alleen mijn eigen instelling van benaderen en ik daar niemand in nodig heb, dan alleen het vertrouwen naar mijzelf.Het geen naam meer wil geven,maar een bijkomstigheid in mijn delen,waarin vele mogen lezen wat ik aan mijzelf vertel, mijn openheid van ervaren mijn blog gebruik en niet wil verwarren met de zorgzaamheid, dat als ik een schrijven weg wil halen, dat kan betekenen,dat het niet meer goed voelt om te laten zien.Wat niet betekent dat mijn eigen doorbraak in wat ik loslaat in hoe het voelt, om in eigen waarheid te kunnen blijven.Te kunnen schrijven vanuit een diep gevoel, in het kunnen verblijven waar de ontspanning wordt gevoelt,waar mijn wereld waarin ik leef op deze manier blijf delen en afstand heb genomen van een oud patroon,waar het omkeren zoals altijd wordt beloond,waar mijn integriteit kan worden beloond en ik niet mee hoeft te gaan in andersmans presentaties,in een wereld waar ik niet kan zijn,omdat alles wat ik heb beschreven vanuit mijn eigen ervaren blijkt.Ik hoef geen nieuwe weg te openen,omdat ik weet dat deze er al is en ben bezig met mijn eigen ontvouwen,dat wat er is, de aandacht weet te vragen in elke beslissing die ik neem,in elke situatie het weer anders kan worden en ik daarom zoveel schrijf.Inmiddels is het een hobby geworden in het nemen van de tijd, dat vanuit mijn eigen intuïtie,vanuit mijn eigen kijk,nu kan weten,waarom het is gebeurd dat in de verschillen die er zijn,nu zo duidelijk zijn geworden in alles wat ik schrijf.De zomer eindelijk de zomer is geworden,mijn schrijven een mooie hobby kan zijn,mijn contact nu is verloren,maar weer gevonden bij mijzelf.Altijd heb geweten dat het ontluiken mij nu verrijkt en zonder enige druk nu blijf schrijven zoals het komt. 
Zoals het zich laat zien hoe mijn dunne beeldsprak kan worden ervaren,kan worden gezien in het delen in wat ik aan andere kan laten zien.Wat geen boodschap meer hoeft te hebben ,waar de waarde die ik deel, zo integer is gebleken en mijzelf daarin heel.En alles even laat bezinken,laat rusten in een gebaar, dat overeen kan komen met elk signaal, die nu een verbinding heeft verbroken in het gebruiken van een andere taal.

Geboorte.

De tijd die kan gaan knagen in het verzegeld kunnen zijn,in het durven dragen,dat er dan een festijn  zou kunnen ontstaan.Het leven te vieren en niet om hoeft te kijken in het vertrouwen naar de ander,in het samen kunnen zijn,in het delen van een bepaalde energie,waar zonder woorden te kunnen vertellen,dat de ruimte die het neemt, in ogenschouw weet te vinden en dat dan met elkaar kan delen.Het verleden geen invloed heeft en alle littekens zijn verdwenen ,in een vernieuwing hoopt te zitten en verlost te zijn van alle pijn,van het ervaren dat alles beter zou kunnen zijn,maar door een verleden soms wat dingen zijn blijven hangen, als een ketting om mijn nek, steeds zwaarde kan worden en ik daarom geen sieraden draag.
In het spreken en schrijven met mijzelf kom ik vaak in een stilte, die als een vorm wordt neergelegd,zodat ik het in mijn handen mee kan nemen ,kan leggen in mijn schoot,kan bewonderen zoals het hoort,maar door de ervaringen die ik had,niets kan laten liggen,niets wat ik voor ogen had, om in de snelheid van mijn schrijven iets te laten ontstaan.Iets kan laten gebeuren waar mijn nieuwsgierigheid zich heeft laten gaan in de pose die het nam,en mijn vrijwillig vermogen in het ontstaan, als kleine veertjes rond zie dwarrelen,rond zie gaan om een plekje te zoeken in het vallen van dit ontstaan.
Het openen van wat deuren,mij vreemd genoeg, uitzonderlijk blijkt te zijn,dat in het herstellen van altijd weer een tijd, bijna onmogelijk blijkt te zijn,maar dan ook spreek vanuit een oude taal, een oud gebruik een ouder worden in hoe het lijkt,waar vanochtend onder mijn wandelen mijn eigen tijd voel knagen in mijn lijf.
Het ontvouwen zoals het komt, brengt mijn werkelijke lagen naar boven,naar de oppervlakte in wat het wil zijn,in wat er is geworpen, zoals een geboorte had kunnen zijn,en de liefde kon voelen dat ik welkom was,dat er van mij werd gehouden zoals ik ben,zoals ik duidelijk heb willen maken,in al mijn schrijvend beleven en in feite nog steeds bezig ben om dat te doen.In het laten gebeuren waarin een geboorte geweldig zou kunnen zijn,maar merk in mijn schrijvend beleven,dat de vraag nooit is gesteld, om mij te kunnen herstellen van een tijd,in de geboorte die ik heb gehad, in een vernieuwing zou kunnen zetten en niet mee wil nemen naar het graf.Een geboorte die ik ieder moment kan voelen,omdat ik het ervaar,niets vanzelfsprekend wil maken,nergens bovenuit wil stijgen, dan te weten hoe het kan klaren. In de zon die weer schijnt,mijn stem kan gebruiken,die zo zachter is geworden, dat ik mijzelf bijna niet versta.Dat wat er kan gebeuren in het ontstaan wanneer ik schrijf. Wel mijn eigen liefde kan ervaren,en zien,mijn eigen festijn,mijn eigen vertellen hoe het kan raken in mijn eigen werkelijkheid.Hoe de kracht van delen in het verstaan, mij laat ervaren hoe het kan gaan als ik vooroverbuig vanuit respect, in het vertellen aan mijzelf, dat ik hierdoor blijf staan in het moment wat ik aan het ervaren ben.Het voelt als een warm douche,in de code die ik gebruik, die ik kan omschrijving zoals het geluid van de zee,door de golven mee kan worden genomen en stil ben geworden, in het herstellen van een weggegzet worden, die ik vanaf mijn geboorte al ken.Zo vreemd om dit steeds te ontdekken, dat de lagen die ik heb, uit kunnen komen in mijn eigen gesprek,in mijn schrijvend beleven, waar mijn aandacht naar toe kan gaan. Dan erover wil schrijven, erover wil delen,zodat ik verder kan gaan in de tijd van mijn leven. Hoe het kan gaan om een verstandhouding te leggen, dat in al mijn ervaren soms moeilijk is te rijmen met een geluk die ik kan voelen terwijl ik schrijf.
En in feite zo mijn eigen wijsheid is ontstaan,zo bijzonder in mijn delen, dat wat de aandacht vraagt, daar ook naar toe durf te gaan om mijzelf op te schonen, in het kunnen begrijpen dat alles er mag zijn,dat alles op deze manier haar plekje krijgt en niet hoeft weg te vlakken alsof het nooi bestond,maar gewoon te schrijven naar mijzelf, naar wie ik denk te zijn en soms in het uitleggen wat lagen tegenkom, die ook in het licht willen staan.In het licht van weten in het licht wat ik in mijn handen draag en als water kan laten vloeien, zoals de zee mijn vriend is geworden ,waarin ik de lucht kan verstaan,waarin ik de wind welkom kan heten,de zon kan aanbidden waarin mijn taal mij mee kan nemen naar elke tijd, waarin ik leef, waarin een geboorte zo mooi omschreven kan worden en naar het heden trek,naar willens en wetens, mijn tijd daarvoor neem en vandaag af kan sluiten met een lach in de ruimte die het krijgt,in de verzoening met mijzelf,in de aaibaarheid van delen, hoe ik mijn tijd benut, in het delen zoals het komt en met tranen in mijn ogen, mijn nieuwe geboorte laat komen.  In het voetlicht wil staan en al het gebeuren werkelijk achter mij kan laten, in het wiegen, na een geboorte van dit moment ,van delen naar mijzelf en de vernieuwing kan voelen, vergezeld, door mijn intens beleven in wat ik vertel.

Kleurenscherm.

De energie in warmte omgezet,waar de verschillen aan mijzelf is uitgelegd,waar de room van de melk is afgeschraapt en dan mijn huis in groene kleur heb gezet,waar ik wordt herinnerend aan een smaragd gevoel,mij de stilte geeft als ik ernaar kijk,als ik kan ervaren wat deze groene kleur met mij kan doen en het dan een verlenging is geworden van mijn schrijven.De duurzaamheid die het heeft, in een rust van bevinden, alsof mijn huis nu een aquarium lijkt en ik daar heerlijk in kan zwemmen,rond kan kijken in de nieuwe stijl,waar de groene kleur waar ik naar kan kijken, de stilte vind die ik uitstraal in mijn woning.Maar natuurlijk ook in het welzijn van mijn vertellen, ik dat allanger had gevoeld dat de kleurenscherm die ik creëer heeft te maken met smaragden, die ik zie, in het gebruiken om mijn hart te blijven openenen in het verbonden blijven met de natuur.In een kracht kan zetten van een jeugdigheid, waar mijn voorhoofd-chakra de dingen blijft doen, die mijn gezondheid blijft bevorderen.Altijd weer een nieuw begin kan komen,waarin de rijkdom die ik bezit, ook kan blijven koesteren.Het is de kleur die ik kies,vanuit de kalmte die ik voel en dat heb geprojecteerd in het schilderen van mijn smaragte deuren en muren.Het samen kunnen komen in wat een kleur bepaald,dat zonder alle illusies de liefde kan onstaan,de warmte die ik kan voelen wanneer ik kan schrijven naar mijzelf.Wanneer de wind uit de zeilen is gehaald en alle oude herinneringen in een kalmte is gezet en de kleur kan gebruiken waar ik nu over vertel.Dat mijn kleurenscherm is veranderd om te blijven zien in wie ik ben.Het is de noodzaak in het vervullen van mijn eigen wens,dat wat ik kan ervaren als ik aan het schrijven ben ,dan kom ik in mijn kalmte, in de liefde die ik voel,in de acceptatie om te doen waar ik goed in ben.
En dat is te leven zoals ik ben, in wat ik heb verworven,in wat ik ken, in wat ik kan laten gebeuren, als ik schrijf vanuit mijn eigen belichaamde taal.Die om is gezet in mijn kleur van ontvangen, waarin mijn taal de rest laat zien ,in het onbevangen delen en nu in eigen kleurenscherm heb gezet.

Rode draad.

Het druppelt als een vermengen van een reeks opgeslagen beklijven, dat in de tijd die ik neem, om mijzelf gerust te stellen,om  alles te laten zijn zoals het wordt bedoeld ,om mijn handen uit te steken waarin ik kan ontvangen zoals het is bedoeld.De verscheidenheid in het bedwingen, dat als ik niet kan slapen, wat waarschijnlijk een oorzaak  heeft,maar in het ervaren zo helder en doorgemeten,zo vlak een ruimte kan zijn, zo opgewonden een slag kan slaan, naar het waken over mijn taal.Over wat ik kan vertellen in de schoonheid die het kan brengen,als het er toe doet,dat de slaap die ik kan hebben veel te laat is in gedaald, veel te lang op zich heeft laten wachten en pas voorbij een middernacht, dan pas voel, hoe  zuchtend ik mij om kan draaien en de gekste dingen voorbij zie gaan.Het lichaam wat rust zou gunnen,wat ik er onder versta,maar in het moment van ontspannen, juist mijn helderheid ontstaat. Ik hardop wat kleine zinnen zeg,met wat ingehouden spreken en dan weer eens het licht aan doe, om eens te kijken hoelaat of het is.Hoe het kan komen,dat mijn energie mij wakker houdt,waar het willen slapen geen rekening houd met hoe het zich verhoudt in de rang van orde, die als een rode draad door mijn beleven loopt,door mijn slaap die ik niet kan vatten.Maar dan uiteindelijk in een onverwachts moment, ik kan voelen dat ik wegzak aan het overgeven van mijn slaap.
Veel later als dat ik dacht, doe ik mijn ogen weer open,en kijk ik door mijn raam,zie dat de regen ,die weer is begonnen,als stalen buizen naar beneden vallen,en  gapend mijn nieuwe dag weer is begonnen en binnen is geslopen,weer binnen is gebracht,en mijn ledenmaten even moet strekken en dan een kopje koffie zet.
Ik vind het altijd verbazend wekkend hoe het kan zijn, hoelaat ik ben gaan slapen,toch heel fit kan zijn,toch wil schrijven in het moment, dat mijn haar alle kanten opspringt,dat mijn buik kan rommelen en mijn darmen vertellen, in de schoonmaak die gaat komen ,in mijn routine neer kan leggen.En dan opgelucht weer verder schrijf.
In de helderheid van vannacht besefte ik vele dingen,dat de angsten die ik had,zo verborgen in een laatje , in de afgelopen nacht ook open trok.Ik zag de stempel die het gaf om in vrijheid te durven leven, in het creëren van wat ik wilde en altijd vanuit een strengheid heb gehandeld.Omdat de angsten die ik had, heel veel overheerste,met de gedachte dat ik er niet mocht zijn,dat mijn wezenlijk ervaren, altijd om mij heen is blijven hangen,zelfs in het geluk wat voor mij lag.Zelfs in de contacten die geen stand konden houden,omdat ik er altijd vanuit ging dat ik overbodig was.En het wakker liggen daarmee te maken had,dat mijn oude conditineringen welleswaar een andere vorm  hebben gekregen,en ik er naar kan kijken vanuit mijn taal,maar moet ook bekennen aan mijzelf ,daar waar ik  van ben gekomen, zoveel tijd heeft nodig gehad, om echt te herstellen,en ik mijzelf nog steeds betrap, over de impact die het nog kan hebben in de vergankelijkheid van zijn. Steeds mijn rode draad blijft treffen,als er weer een contact verdwijnt.Maar dat ik voor het eerst kan voelen, dat ik kies voor mijzelf,ook al denderderen de beloftes met geweld mijn dagen open,ook al vertel ik nog zoveel,maar dat ik nu weet mijzelf te onderhouden ,mijzelf durft te geven in wat ik van een ander had verwacht,mijzelf op de voorgrond  weet te zetten, in wat ik vaak niet zag en ook niet kon weten dat een dag als vandaag, ook zo kan ontvouwen,ook zo kan ontstaan.Zoals de nacht met open ogen heb geslapen, in de lading die het gaf, om eens mijn angsten te benaderen,die vanuit een vruchtloze opvoeding is neergezet,is gebijteld in mijn huid en het blijvend ervaren, dat mijn gevoel om er te zijn, via mijn schrijven kan worden neergezet.Via het veronderstelde in wat het geeft, om te blijven schrijven naar mijzelf en het leed wat ik heb ondervonden aan het licht heb gebracht ,om duidelijk te kunnen blijven naar mijzelf.Om de omarming, die in vele kleuren kan worden omhelst en niet meer wakker hoeft te liggen, in wat ik vertel,in de beleving van het uitkristaliseren, mij de werkelijke voeding geeft om toch te blijven delen, zoals het komt,dat in het ontstaan van zoveel woorden, de zuiverheid ook pakt, waarmee ik het af kan schudden,waarmee ik mijn slaap hervat, en er naar uit kan kijken, dat erover te schrijven mij naar een ontspannig brengt.Mij de kans ook geeft dat het niet meer dan menselijk is, om de rode draad die ik blijf voelen,door kan knippen in het verstaan dat in het schrijvend beleven van mijn taal,dat wat ik heb meegenomen vanuit een tijd, die door mijn onwetendheid in angst was omgebogen,in het vergelijken geen gelijkenis bestaat,dan alleen te weten waar het werkelijk omgaat.Dat het gunnen in wat ik doe,in wat ik kan ervaren,alleen kan beklijven in het ontstaan, waar het oplossen van mijn rode draad,draadloos kan worden,mij niet meer vindt in het wakker liggen,maar de ontspanning blijft vinden in de tijd dat ik schrijf.

Tikkend ontstaan.

De stilte in mijn zwijgen, als een roos kan openen, en de wereld kan laten ruiken dat ik mijzelf kan verstaan,in mijn eigen schrijven, in mijn eigen doen van zijn,in het delen,wat als een gegoten jas mij kan vullen en het beaamt, om mijn aandacht te volgen in wat er mag ontstaan.
In de beweging van mijn wandelen,bij iedere stap die ik zet, voel ik het genoegen in wat ik schrijf en het altijd heel boeiend vindt om te kijken welke woorden mij omvatten.Mij verrijkt in het welzijn van vertellen,van kunnen laten zien,dat mijn adem als een trillend blad kan overzien, in het koesteren zoals genoemd,wederkerig zal blijven in alles wat ik ontmoet.In het verder ontwikkelen van mijn taal ,in de aandacht die ik geef, in wat er leeft om te kunnen vertellen,dat de zwermen van de nieuwe bijen, nu hun plekje aan het vinden zijn,en het geluid wat ik kan horen op een klein orkestje lijkt,waar de violen de trommels overheersen,waar de zoete smaak van proeven het geluid kan produceren die binnen kan komen.Die mij verblijden en in mijn stilte kan zetten,zonder dat ik spreek.Vanuit de aandacht die het geeft om van mijn stilte te genieten,in wat er komt in het onstaan.Ik mijn handen laat rusten, van hoe het kan gaan om te wachten in elke stap. Elke letter mij ook pakt en zo als gewoonlijk mijn hele lijf warm kan worden,mijn ogen als smaragd tevoorschijn komen en dan anders weet te kijken in de stroom die ik voel.Het anders kunnen kijken in wat er kan onstaan, heeft met de werkelijke stilte te maken,met mijn werkelijkheid van delen en als een lopend vuurtje door laat gaan,door laat lopen in het verstaan van eigen beleven in mijn eigen taal.Geen druk te voelen,geen uitgelezen boek, maar het vullen door mijn schrijven, door wat ik kan ondergaan, om nog bewuster, met mijn taal  om te kunnen gaan.In de zinnen die ik zet,soms met enkele verbazing kan voelen,dat wat ik schrijf, in zoveel omarmen is gevoeld, is ontdaan van de invloed van anderen, waarin ik mijn eigen weg kan gaan.Waar mijn stilte die ik nu begrijp, met ogen van smaragd, in het vertellen dat het altijd door blijft gaan.Dat het altijd  het zinderend effect op mij zal hebben,in mijn taal die ik ben gaan koesteren en heb gebracht, zoals de bijen als een klein orkest weet neer te zetten,als de voorzichtigheid die ik had, nu overboord heb kunnen gooien,omdat wat ik breng, vanuit mijn liefde die in mijn taal is omgezet.Die mijn kern van delen ook nodig heeft, om de stilte te ervaren terwijl ik schrijf.Terwijl ik zonder schaamte zelfs een beetje achterloos kan zijn, en mij laat verwennen in wat ik verspreidt.In geen duidelijkheid te hoeven  zijn,dan alleen al tikkend mij laat gaan,waar geen schaduw is te vinden, dan alleen mijn tikkend ontstaan.