Tot kunst verheven.

Tot kunst verheven zoals het leven zich aan mij diend,zo zacht en verweven in het kleinste gebaar.Waar ik net als met mijn penselen een streep kan zetten over het hele vlak.  Over de maat die ik heb genomen,de kleur die ik dan kies,zo in het moment is genomen en  inmiddels heb begrepen ,dat het uiten op mijn blog, eigenlijk als een mooi schilderij zou kunnen ervaren. Het als kunst kan worden gezien.Ik trek de streep die ik zette over het hele vlak,doe een stapje naar achteren om te kijken met half geknepen dichte ogen, om de ruimte die ik pak, precies uitkomt,daar waar ik het wil hebben,daar een andere kleur bij pak en mij laat gaan, wat ik nu ook in mijn schrijven kan ervaren.Geconcentreerd en gefocust in wat er komt, weer een andere kleur in gedachte heb en met een mooi muziekje, ik mijzelf verwen en kan spelen met elke kleur en woord die onstaat.Die voor mij iets aan kan duiden dat het vlak waarop ik kijk,steeds weet te veranderen,steeds iets aangeeft en dat ook in mijn schrijven kan doen en ervaren.Dat het in feite weinig uitmaakt of ik nu een penceel in handen heb of het schrijven zoals nu.Ik nu kan ervaren dat mijn schrijven tot een kunst is verheven en ik het daarin ook anders kan gaan zien.Zo bevlogen als dat ik kan zijn,zoals ik de strepen zet op elke lijn,en kan zien dat de zon mij het licht heeft gegeven,om dat te doen.Mij laat ervaren dat of ik nu schrijf of schilder,of ik nu spreek en ervaar,of ik nu kan vertellen in welke stand ik nu sta,maar dat ik inmiddels nu weet, dat mijn kunst in wat ik schrijf of schilder, gelegen is in het centrum van mijn gevoel.Daar waar ik nooit de gelegenheid nam, om daar in te ontwaken en te laten zien dat in al mijn schrijven net als een schilderij, tot kunst is verheven. Tot waar ik ben gekomen met mijzelf,met hetgeen vanuit mijn gevoeligheid te kunnen schrijven in het netwerk wat ik kan laten zien.Dat er nu nog weinig voor nodig is om inspiratie te hebben ,omdat deze er altijd is.  Vanuit de gevoeligheid die ik heb, het net zo kan beleven als ik zou schilderen op een doek.Het is duidelijk mijn gevoeligheid die deze ruimte vraagt,die ook kan laten zien, dat middels mijn schrijven net als mijn schilderen nodig is om mijzelf te blijven zien, in een zachte omarming die ik dan voel.Die mij laat weten dat elke kleur die ik gebruik, altijd welkom zal heten,altijd vooruit kan schuiven en nu ook zie dat de taak die ik dacht te hebben, verschoven is naar de kunst in mijn leven.De kunst te vinden in wat het krijgt als ik alleen maar zou vertellen over de belabberdheden,over de kansen die ik heb gemist,maar dat er in mijn schrijven zoveel liefde zit,zoveel vermogen om te blijven kijken in wat er komt en vandaag kan voelen dat het in feite nu tot kunst is verheven.Daar waar ik kan zijn,om mijn handen te zien bewegen, om de woorden die ik zet, vanuit mijn gevoeligheid is gedreven en zo blij ben met mijzelf.Zo dankbaar in wat het geeft, om te durven ervaren, wat er in mij leeft,wat mij heeft gedreven om te doen waar ik het beste in ben.Door mijn schrijvend schilderen in elk moment,in elke zetting kan blijven ervaren.Hiermee ook wakker werd, om te blijven vertellen, dat mijn tikken soms kan veranderen in een penseel,soms kan voelen hoe de flow die ik voel mij zo kan bekoren en vanochtend duidelijk kan voelen, dat het mijn eigen kunst is geworden, in wat ik schrijf en deel.In wat ik ervaar en net zoals op een doek, ik dat kan zien, kan laten voelen,kan laten weten, dat in elk moment dat ik schrijf, mijn creatie kan laten ontvouwen.Wat waarschijnlijk ook de bedoeling was,maar nu pas kan ervaren .Mijn invoelend vermogen,mijn high geworden zijn,omdat ik nu heb  gezien en kan ervaren,het nu anders  op kan pakken, vanuit de kunst die ik creëer.

Aanraking.

Aangeraakt te worden,door een hand of een liefdevolle blik,door wat ik kan vertellen over de ervaring die ik voel.Mij achterover laat vallen op een geschikte plek,daar waar ik mijn ogen wil sluiten en mij onder dompel in wat er gebeurd om werkelijk aangeraakt te worden.In de woorden die ik zet,in het overkomen hoe de ervaring die ik heb,zoveel zuiverder is geworden,zoveel meer, dan ik vast kan houden in wat ik eer.In wat het voegd om in het verblijven van mijn eigen energie, zo wegwijs kan worden en neer is gezet, in de aanraking die ik kan voelen terwijl ik schrijf.Het mij daarom ook steeds meer nieuwsgierig kan maken, wanneer het echt gebeurd,om aan iemand mijn energie door te kunnen geven in hoe het voelt,als een warme stroom,als een warme deken mee kan vloeien in de ervaring die het geeft.In de schoonheid veel kan vertellen hoe een echte aanraking kan zijn.Dat in het vertrouwen naar elkander, de basis zou kunnen zijn,om het vertrouwen wat er komt,mij over zou kunnen geven aan de handen die mij strelen,die mij in extase  kunnen brengen.Mij deed vergeten hoe de aanraking die ik voelde, mij in beweging heeft gebracht, om het verlangen wat ik heb, om te buigen naar mijzelf.
Aangeraakt te worden in het grootste belang,omdat mijn huid het grootste orgaan blijkt te zijn om te kunnen ontvangen.Het zijn nu mijn woorden die mij strelen tot op het bot,maar er is ook een ander verlangen die dan komt kijken. Die in een onverwachts moment ook kan laten voelen om echt aangeraakt te willen worden en ik kan gaan kijken om mij heerlijk te laten masseren.Te voelen hoe het ook alweer was, om echt aangeraakt te worden aan mijn huid,aan mijn lijf wat soms snakt naar een massage. Mij volledig over kan geven aan wat het vraagt,aan wat het geeft in het ontstaan.Nog zoveel  wil beleven en aangeraakt wil worden,precies zoals ik schrijf,precies op de juiste punten te drukken,te laten voelen dat ik leef en niet alleen mijn schrijven mij kan vullen,maar ook deze behoefte heb.Deze aanraking waar ik over schrijf, om kan zetten in het lef die ik wil hebben om mij op te geven bij een masseur.Om mij te begeven in de aanraking die ik krijg,in het overweldigend ervaren voor mijn lijf,niet als een therapie wil zien,maar als een verwennen naar mijzelf.Als een puntje waar ik naar kijk,om mijzelf dat ook te gunnen en niet alleen bij het schrijven blijf,maar weer eens te ondervinden hoe het voelt om aangeraakt te worden op een mooi manier,gewoon op een hele andere manier gevuld wil worden,dan alleen te blijven drijven in wat ik schrijf.Maar los wil koppelen in alles wat ik heb beleeft,maar nu echt wil gaan voelen in wat het geeft om mij over te kunnen geven onder de handen van iemand anders.Onder een liefdevolle blik en het overkomen kan blijven zien, zoals het schrijven mij kan vullen en het diend om verder te gaan proeven wat het leven mij geeft.

De dunne laag.

Het dunne laagje als een broos geheel,mij heeft laten weten dat in alles wat er kan ontstaan, is verdeeld over de dunne zijde van het geheel. Veel beter ben gaan begrijpen dat het voorafgaande in wat ik schreef,mij heeft doen beseffen, dat al mijn ervaren in wat ik beschrijf, meerdermalen heeft aangegeven,dat in het verblijf waarin ik kan zijn,zo voorzichtig ermee om wil gaan.Omdat het vraagt, vanuit het alsmaar toe te laten staan,toe te komen en mij zegt om wat duidelijker te kunnen zijn naar mijzelf.Niets meer hoeft te herhalen in wat mij breekt,in wat ik dacht terug te moeten betalen.Met mijn hart, zo open op vele tafels had gelegd.Maar mij alsmaar afvroeg wat mij zo overstuur kon maken.Maar nu begrijp dat geen enkele wond kan helen als  er steeds zout wordt ingestrooid.Als ik steeds door mijn ontvangen de ander teveel heb beleeft,de ander heeft laten dauwen, naar een gebied,waar mijn intelligent vermogen werd ontvangen, maar in veel verdriet werd omgezet.Maar nu ik weet te hanteren mijn eigen stuk,en ik in feite niets meer van een ander hoeft te leren, dan alleen te kijken vanuit mijn gemak.Vanuit het draagvlak die ik kan hebben,nu veel zorgvuldiger wil zijn,veel meer wil ervaren, wat  echt nu bij mij past.Wat mij niet kan beschadigen,maar mij vult in de mooie dingen die ik onthulde. Om nog preciezer met mijn eigen schrijven om wil gaan.Met mijn delen op mijn blog, mijn kijken hoe het kan gaan, dat niet alles zou kunnen verdwijnen in het spreken met mijzelf.Maar dat juist de oude trauma's zich weer laten zien, om aan mij te vertellen, dat de nodigheid de het heeft, mij in mijn eigen spoor heeft kunnen zetten.Waarin ik soms beleef hoe mijn stilte die ik heb, de dunne laag  die er kan zijn,van het broos geworden, langzaam toch heeft afgetrokken,toch heeft laten zien, dat wat is beklijft zich moeilijker laat manipuleren om een ander te moeten volgen in eigen strijd. 
Omdat ik nu ineens besef,dat mijn liefde die ik heb,mijn gevoeligheden die ik beschrijf, nochthans door een ander kan worden beschreven,dan alleen wat ik ervaar in het delend schrijven,maar dat het doorschieten in het algemeen mij nooit goed heeft gedaan,en dan langzaam maar zeker het dopje op het putje doe.De kurk weer op de fles,de mate waarin ik leef en kan blijven prikkelen, in alles wat ik zeg en schrijf, alleen uit mij is gekomen in hoe ik het beschrijf.Mij daarin wat brozer kan voelen en het mij niet meer uitmaakt hoe ik het zeg,maar gewoon laat weten vanuit mijn eigen ontstaan.Daar waar mijn masker is afgevallen en mij niet beter voordoe als wat ik heb gedaan,vanuit de opmerkingen die ik hoorde om altijd maar gelukkig te zijn.Waarin de verwarring die ik voelde daar weinig over had,omdat ik altijd heb kunnen ervaren, dat er daarin iets van mij werd verwacht.Altijd een vinger op de mooie plek te leggen, vraagt een discipline ,vraagt om eerlijk te durven zijn,ook al lijkt het op een negativiteit,maar  de dunne laag die ik kan voelen die vaak naar voren komt,die echt aan mij vraagt om mijn eigen werkelijkheid onder ogen te komen en om dan te gaan kijken of het klopt,of het past in mijn leven,of ik niet teveel heb toegegeven, daarin de ander veel te lang iets heeft gegeven en ik dan bij mijn eigen behagen kwam.Waar ik nu zoals het voelt niet meer kan doen om mijzelf niet meer te verloochenen,om mijzelf geen pijn meer te doen,maar geheel voorzichtig en zorgvuldig wil kijken in mijn schrijven, wat goed  voelt voor mij. Als een open boek open kan klappen, de inkt kan proeven,  de mate waarin ik schrijf,mij blijft verwonderen in wat ikzelf in mijn ontvouwen zeg.

De juiste omgang.

Het is zo vreemd om werkelijk te ervaren dat de schoonheid die ik ervaar, in ieder verstaan is neergezet,is neergedaald terwijl ik schrijf of spreek.Terwijl ik altijd het gevoel kon hebben, dat het er  toe deed,dat de omgeving waarin ik ben, van mij zoveel aandacht kan vragen.Gisteren de gehele dag bezig ben geweest, om ruimte te scheppen in mijn tuin,om misschien wel de ruimte te creëren die ik voel. Om plaats te gaan maken in wat het vraagt, in wat het geeft dat als ik naar buiten kan kijken, dan mijn eigen ruimte zie,mijn eigen creatie heb neergezet. Dat ik alleen maar bezig ben geweest om te blijven zien dat ik vaak het gevoel had, dat ik het voor de ander deed.Voor een oud maatje, voor de lezers die dit kunnen lezen,maar sinds dat ik met mijzelf over de juiste dingen heb gesproken,en daardoor iets is wegegevallen. Ik het blijkbaar nodig had om werkelijk te blijven voelen dat ik naar mijzelf  schrijf en spreek.Dat ik dit niet doe voor de ander,maar kan voelen aan mijn lijf,in al mijn handelen,ik altijd alleen overblijf en er voor mij niets hoeft te veranderen.Want het staat  zo vast als een huis en is beklonken, dat wanneer ik schrijf mij altijd doet verwonderen, in de mate die ik zet,in de verlenging van mijzelf,geen enkel ander project binnen laat komen.Omdat ik nu weet, dat het gericht zijn naar de feiten, die er mogen zijn,die mijn schrijvend spreken, nooit hebben kunnen veranderen.Mij nooit in een  duiden hebben gebracht,maar eerder mijn zorgvuldigheid die ik kan hebben,alleen gericht zal blijven in wat ik met mijzelf beleef.In de materie die ik kan laten zien,die als zachte was door mijn vingers zijn gegleden.Die door mijn spreken zo in duidelijkheid kan worden neer gezet.Dat wat er komt, alleen iets over mij kan vertellen,geen enkele aandacht die het vraagt ,dan alleen mij eigen omgeving te verkennen, ik niet veel meer nodig heb,dan te schrijven of te spreken,dan te delen zoals het komt.Waar de eenvoud van mijn eigen ontmoeting, alleen naar mijzelf is gericht.Mij meer heeft doen beseffen dan het niet alleen mijn wereld is, maar de juiste omgang met mijzelf.In het bewust geworden feit,dat zodra ik schrijf,mijn lijf als een winde kan gaan wiegen,als een verborgen kracht ,die ik kan voelen,die mij in vervoering brengt, hoe de weelde die ik creëer op een eenvoudige mooie manier kan laten zien.Kan laten weten, dat door te spreken en te schrijven er altijd weer woorden zijn.De blijschap die ik kan voelen, in het geluk wat ik proef ,in de momenten dat het voor mij in feite heel normaal is geworden om te ervaren in wat ik schrijf.
In wat ik laat weten aan mijzelf,dat welke dag het ook is,welk een weten dit kan duiden,dit kan laten zien,dat bij alles wat ik heb ervaren nu zo anders voor mij  geworden is.Zo volwassen,zo kinderlijk blij,zo zacht als mijn handen kunnen voelen,zo vrij te kunnen zijn,zo gevuld ik deze dag weer kan beginnen.In wat ik laat weten aan mijzelf.Aan diegene die dit wil lezen.Aan diegene die  zijn vergeten dat ik er nog ben ,dat de omgekeerde wereld nu als een voharding aan mijn voeten ligt.Waar ik uiteindelijk altijd weer terug kan komen bij mijzelf.De juiste omgang heb gevonden en daar zo van geniet,dat zo eigen heb gemaakt.Zo vanzelf de spijker op de kop heb geslagen, mij nooit meer af zal vragen of hetgeen wat ik deel, in goede aarde zal vallen,in goede handen blijft,in goede staat van het kunnen begrijpen, dan wat er om mij heen gebeurd ik daar niets aan kan veranderen.Daar ook niets aan wil doen ,dan alleen te laten zien, in de juiste omgang van mijn delen, alleen  in eigen ontstaan kan ontvouwen, zoals het voor mij is bedoeld.

Vanuit het gemak.

Vanuit het gemak die ik kan voelen,vanuit de breedte kan laten zien,of ik nu plons in een diep water ,waarin ik werkelijk kan zien, in het bruisen van mijn woorden,in de uitleg die ik geef en blijf delen in elk moment wat ik kan voelen,hoe het kan zijn dat vanuit het gemak van alles kan beleven. Zoals het komt en met beide handen het vertrouwen die ik heb, omhoog kan gooien en kan reiken naar diegeen, die het kan horen,die kan zien, dat alles kan ontstaan vanuit het eigen creëren en aan mijzelf kan laten weten,dat het gemak waarin ik schrijf,zo verhelderend kan blijven. Het mij steeds dieper raakt in wat ik schrijf, door het ervaren hoe alles zich heeft beklijft,mijn lichaam daarop weet te reageren.Zoals de taal die ik gebruik, mij in de breedte heeft gezet en ik niets meer hoeft  te vinden,omdat het gemak waarin ik schrijf, haar doel, in wat het is, nu heeft bereikt. Alles wat ik heb gevonden nu achter mij laat en niets liever zou willen om stil te gaan zitten in mijn eigen tuin.Mij laat overweldigen in wat er is.Een vlinder kan aaien,een zwaluw steeds lager vliegt,een boom als praatpaal te kunnen gebruiken,mijzelf te omarmen in wat er komt,om de liefde te kunnen voelen en er niet van weg hoeft te gaan. Maar kan ontvangen in het openvouwen van mijn handen en dan ook zie, hoe kleurrijk mijn energie kan worden.Niets meer hoef te overzien,dan alleen te weten dat ik vanuit mijn gemak dit alles kan beleven terwijl ik schrijf. Alles aan mijzelf kan laten weten van de hoed en de rand,van alle kanten heb bekeken,van binnen naar buiten heb gekeerd,van boven naar beneden,van links naar rechts,van belichaming in mijn schrijven,wat ik eerder heb  gezien,dat de trap die ik heb genomen nog hoger bleek te zijn,hoger dan de wind kan vangen,van alle episodes bij elkaar,maar dat ik nu kan voelen dat het gemak waaruit ik schrijf, mij de stroom heeft gegeven,de liefde voor mijn taal,de liefde naar mijzelf en dan met zachte ogen blijf schrijven, omdat het gemak wat ik kan voelen blijft ontstaan.

Luisterend Spreken.

Terwijl ik gisteren met mijzelf sprak, met gebruik van mijn voicerecorder,ontdekte ik, hoe belangrijk het in mijn luisteren werd getoond,in het gesprek die ontstond, mij echt liet voelen,hoe het zit als ik aan het behagen ben en mij afvroeg waarom ik dat doe en deed,,waarom ik mij zo terug had getrokken, in wat het geeft en liet zien,dat als ik overruled wordt door een ander,ik verlam en niet meer spreek,maar stil zit te luisteren vanuit een angst,dat ik het niet goed doe,en dat de ander veel meer weet,veel meer de woorden kan hebben in de daadkracht die ik zag.In het moment van blijven luisteren niet voorzag,om ook mijn eigen stem te gebruiken, in wat ik gisteren weer eens deed,om echt te luisteren in wat ik werkelijk zeg,ontmoette daar mijn eigen stilte, die mij veel meer zei,dan te blijven luisteren naar de ander.Het werd een openbaring in de schoonheid die ik voelde,en bleef maar praten om te zien dat ik nog steeds zoveel kon vertellen aanmijzelf.Zoveel inhoud kreeg,zoveel duidelijkheid en  bij dat akelige behagen uitkwam. Mijzelf  af kon vragen waarom ik dat doe en heb gedaan,waarom de lagen die ik heb laten zien, juist in mijn eigen gesprek zo naar voren kwamen.Zo weldadig heeft laten zien, wat nu ik het echt voormijzelf weet te houden en ook voel dat het alleen voor mij is bestemd. Mijzelf heb belooft, het in mijn dag aan te passen.Net zoals ik schrijf maar weet, dat het voor mij nu anders is geworden,zo breed in het beeld,dat ik heb besloten in het behagen wat ik deed,mij daar zo bewust van ben geworden terwijl ik met mijzelf sprak.Mijzelf heb uitgenodigd om werkelijk te luisteren in wat ik zeg en moet erkennen dat mijn verbazing die ik al veel eerder had, naar mijzelf nu heb door getrokken,omdat ik vaak dacht,dat ik het in mijn eentje niet kon, maar altijd dacht van een ander afhankelijk te zijn,of ging behagen en maar knikte vanuit respect en bijna niet kon begrijpen dat het voor voor mij ook zo was.Dat als ik kan luisteren naar mijzelf,mijn stem kan horen in wat het doet,ik niet aan het behagen ben,maar gewoon,  wanneer ik spreek, mijzelf herken, mijn stem mij brengt , daar waar ik al die tijd  ook  over heb geschreven. Het nu ervaar, dat ik het ben die dit kan creëren,door te luisteren naar mijn eigen stem,toch heel wat anders kan zijn,dan alleen mijn schrijven in wat ik ook kan laten zien.Maar dat het spreken mij heeft laten ontwaken,niemand meer hoeft te behagen,daarin geen ander meer nodig heb, om te beseffen dat ik  dat eindelijk naar mijzelf heb getrokken,dat ook hierin mijn kwaliteit is gaan liggen.Mij ook zo anders voel en zie het in mijn schrijven,dat als ik eerlijk durf te zijn naar mijzelf, en kan luisteren naar mijn eigen stem,dan komt de verandering, die ik kan ervaren en ga ik veel meer begrijpen wat ik omarm! Dat ik dat ben die dit heeft begrepen.Deze zekerheid heb gevonden en ik niet meer zo diep hoeft te buigen naar de ander,maar mijzelf in acht te nemen,door mijzelf te verstaan, in het spreken op mijn voice recorder.Door te schrijven in wat er komt,en dat uiteindelijk mijn doel ook is geweest om mijzelf te onderhouden,mijzelf nu echt  kan verstaan en ik mij door weinige nog laat overruled,omdat de energie die ikzelf kan hebben, terug kan geven in hoe het kan gaan, als ik met mijzelf blijf spreken in mijn voice recorder. Altijd terug kan luisteren naar mijn eigen stem,dan kan ervaren waar ik over spreek ,dan kan gaan begrijpen,hoe belangrijk het is om naar mijzelf te blijven luisteren,spreken en schrijvend te kunnen herhalen wat ik heb beleeft in het spreken met mijzelf..

Als ik mijn ogen sluit.

Als ik mijn ogen sluit,en mijn stilte kan voelen,dan niet hoeft te kijken wat mij afleidt,van alle bedoelingen die geen bestemmingen meer hebben,maar zou dan luisteren naar mijn adem alleen,misschien wat oude herinneringen zwerven door mijn brein en als wolkjes voorbij zie schuiven.Want als ik mijn ogen sluit, dan pas kan merken hoe stil het is geworden terwijl ik schrijf,hoe mijn wereld zo kalm is geworden,geen enkel woord,voorbij dan glijdt, dan alleen het briesje in mijn vertrouwen.Dat als ik mijn ogen sluit mij af heb gestemd op mijzelf,op wat er kan komen, in een stilte die heel langzaam aan mijn kant is gaan staan.Dat wanneer ik mijn ogen sluit kan gaan wiebelen in mijn stoel,mijn handen open vouw om te ontvangen en te geven in wat er ontstaat.Die in een meditatie over gaat en dan het niets zou kunnen verschijnen.Die bereidt is om de standvastigheid die het kan hebben ,een confrontatie lijkt, dat in mijn moment wanneer ik mijn ogen sluit,mij niets meer weet te herinneren,dat net zoals in mijn slaap, ik ben verdwenen van een realiteit ,die in het niets is verdwenen,in de loyaliteit van te durven ervaren, dat middels mijn taal  zoveel heb beschreven,zoveel heb gezegd,zoveel heeft laten gebeuren,dat als ik mijn ogen sluit er niets zou kunnen gebeuren,waar ik spijt van heb,waar ik achter ben blijven staan,waar ik echte vrienden mis,waar mijn klank ik nu overlaat, in wat er wil ontvouwen.De straten leger maakt,waarin de stilte is gekomen,dat in ieder gesprek die ik heb, steeds vaker mijn ogen kan sluiten,om te luisteren naar mijn klank in het spreken met mijzelf,om te luisteren met mijn ogen dicht, dan kan ervaren,dat geen enkel geluid mij zover kan brengen als mijn eigen stem.Als wat ik heb geleerd, hoe het zich kan dienen in de tijd die ik ervoor genomen heb.Zo vruchtbaar is geweest in het erkennen dat als ik mijn ogen sluit niets meer kan dienen in alles wat ik heb gezegd en heb kunnen voelen,hoe zeldzaam goed genoeg ik ben,hoe wonderlijk het kan blijven,dat mijn taal waarin ik schrijf, toch altijd maar blijft stromen,maar wel kan zien, dat er een nieuwe glans in mijn schrijven is onstaan,dat als ik mijn ogen sluit,meer kan ervaren,meer kan zien in wat bevrijd,meer kan laten weten aan mijzelf, dat als ik mijn ogen sluit,alles heeft te maken met de kans die ik heb gepakt,om te durven ervaren mijn eigen stem.In eigen handelen neer heb neer gezet.Maar nu ik mijn ogen sluit in de verbinding die ik heb gelegd,zo anders ben gaan ervaren, dan liever even mijn ogen sluit en dan kan vertellen, dat in het genoegen die ik heb gehad zo anders is geworden,zo stil van binnen,zo zuiver op de graad,zo helend als ik zou willen, dat mijn stilte waar ik nu in zit, tot uiting is gekomen.Wanneer  ik mijn ogen weer zal openen in een ander moment,die voor mij veel waardevoller zal zijn,veel meer in hoe het werkelijk is, om mijn ogen te sluiten in het leven wat ik heb geleid,maar weet heel zeker, dat in het sluiten van mijn ogen ik in een ander dementie kom,met zoveel stilte, waarin alles goed is in wat ik zeg,waarin de beweging zo zacht kan zijn,dat alle maskers kunnen vallen,alle conditineringen de vrije loop ook krijgt,en er niets valt te herinneren, dan alleen de stilte waar ik in zit. Kan kijken zonder te kijken,zonder erbij stil te staan dat alles zou kunnen openen, terwijl ik mijn ogen sluit en dan kan voelen wat mijn bestemming kan zijn,wat de waarde die het krijgt mij zo heeft kunnen verbinden met mijzelf en het de tijd ook kan geven terwijl ik mijn ogen sluit, dan kan voelen, hoe het leven tot mij komt en dan wil bewegen  en spreken met zachte stem en het kan accepteren dat wanneer ik mijn ogen sluit, dan pas kan voelen,hoe levendig het kan zijn,het plezier wat ik dan kan hebben in het uiten terwijl ik schrijf en niets meer hoeft te missen,maar met mijn ogen dicht eigenlijk veel meer zegd in wat ik nu kan ervaren.

Dit is van mij.

Ik werd vanochtend heel vroeg wakker,waarin ik kon ervaren met de vraag wat is van mij of van de ander.Wat is mijn drive om te willen blijven schrijven?Wat heeft mij ertoe gezet om te blijven ervaren terwijl ik schrijf?Voor mij de dingen zo duidelijk worden en mij heeft doen kijken vanuit een zelf gerealiseerd vermogen.Vanuit hetgeen mij altijd dacht te vullen,maar sinds een aantal dagen ik ook anders wakker kan worden,eigenlijk steeds meer kan voelen dat in het ontstaan, met zoveel woorden, vanuit een eigen belang, ik mij afvroeg of het vermogen die ik heb, nu ook durf te erkennen,nu durf te zien  dat het van mij is en van niemand anders.Dat het schrijven wat ik doe zo volkomen van mij is,zo volkomen oprecht,zo vanuit mijn hart beschreven,waarvan ik weet hoe gevoelig ik kan zijn,hoe de opmerkingen van  andere,dat ik vaak veel te lief ben geweest,veel te open en heb kunnen begrijpen,dat in de stroom van de zelfrealisatie ik mij niets meer afvraag.Om te doen wat ik wil en aan mijzelf wil laten zien, dat de energie die mij vult zo zuiver blijkt te zijn ,door te kunnen scheidden in wat er wordt gezegd.Het niet meer persoonlijk willen nemen,het bij de ander kan laten,mijn eigen weg te bepalen. Terwijl het soms geen keuze was,dat wat van mij is, zo vaak  was ondergesneeuwd,wat ik nu steeds meer kan proeven,wat van mij is of van de ander.De ervaring die ik nu heb, om het te willen delen, om de ervaringen die ik heb,mij niet meer hoeft te bevrijden,mij niet meer als een zonderling hoeft te voelen. Maar in een diepe buiging kan bemerken dat ik wil kijken wat werkelijk mijn waarheid is.Soms ben ik te groot voor een laken en te klein voor een servet.Soms voel ik mij geweldig in wat ik heb gezegd,soms zo aangeslagen in wat ik mijzelf vertel,omdat ik uiteindelijk kan ondervinden, wat ik werkelijk wil voelen wat van mij is en niet door een ander is ingesteld.Dat kan ik wel zien in mijn vele schrijven,dat daar ook een beinvloeding in zit,dat de weg die ik nu bewandel steeds iets anders vraagt,steeds iets anders kan laten zien, dat in het gebeuren waar ik in verblijf,geen goedkeuring meer hoeft te hebben,geen bevestiging in wat ik schrijf.Maar te ondervinden dat de reis die ik maak, niets meer heeft te maken in het luisteren naar de ander.Maar alleen in mijn schrijven iets mag ontstaan,daar mijn kwaliteit van delen ligt,van geven aan de ander die het kan lezen,en maar moet kijken wat men ermee doet.Wat van mij is, is zo zuiver en precies op de graad,die al meters vooruit loopt en aan niemand ook vraagt om mij te kunnen begrijpen.Omdat ik bezig ben in het kijken wat van mij is en niet van de ander.Omdat ik mijn eigen wijsheid in een wonder heb gezet,in het leven wat ik vertel en kan gaan begrijpen dat dit echt van mij is en van niemand anders.Wat van mij is ligt te glinsteren als een diamant en ik bezig ben in het ervaren wat ik kan,mij niet meer bezig hou met de ander,omdat ik nu weet, dat niets is wat het lijkt,niets is te vergelijken met elkander,maar gewoon door te blijven gaan wat van mij is.Wat veel heeft doorstaan,wat veel heeft gewogen en nu heb omgebogen in wat ik van mijzelf versta.
Het kaft van het koren heb moeten scheiden,het gemiddelde in wat ik zag, nu aan mij voorbij laat glijden,en blijf koesteren in wat ik schrijf. Blijft zoals het is, met geen enkele droom heeft te maken,geen enkele beslissing die ik neem ,maar wel kan voelen dat het is van mij,en van niemand anders.Van geen enkeling die mij nog verteld hoe het zou moeten gaan,maar gewoon kan blijven met mijzelf, in hoe het kan gaan in weer een volgende ontmoeting.

Dankbaarheid.

Mij zo dankbaar kan voelen in wat ik beschrijf en heb kunnen luisteren naar mijzelf,die heel veel weet te ervaren,die heel veel heeft laten ontvouwen in hoe het was en nu is.Daar waar ik mijzelf weer terug heb gevonden, mijn integer vermogen geen herhaling kan zijn,maar een trots, dat ik ben gaan geloven in mijzelf,dat ik heb geprobeerd om echt eerlijk naar mijzelf te kunnen zijn.In het luisteren en delen,waarin ik soms iets nieuws aan wil raken, om te weten dat ik er nog ben,dat ik in volle gezondheid dit kan beleven,maar dat ik kan erkennen dat dit alles niet voor niets is geweest.Misschien niet voor een ander is te begrijpen,en ook niet hoeft,maar in het vertellen aan mijzelf in de diepgang die het soms heeft,mij vaak doet beseffen dat ik er nog ben.Daar mijn dankbaarheid in kan voelen,mijn harde lessen die ik lees, vanuit mijn puurheid die ik heb behouden,nu kan spreken in wat het geeft, hoe ik nu mijn leven ervaar.Hoe de stempels die ik had gekregen van mij af heb gehaald,door te blijven schrijven in mijn luisterend schrijven, in wat het zegd, om te blijven ontvangen in dit moment.Om te blijven ervaren in wat ik breng.Voorbij alle misvattingen ben gegaan,waarin mijn wereld zo is veranderd,omdat ik werkelijk met mijzelf  om kan gaan.Om te schrijven op mijn blog,mijn dankbaarheid daarin wil tonen en iedereen die ik heb ontmoet zou willen bedanken,voor de zorg en het onderbreken van wat ik ervaarde, als er niet werd gekeken naar wie ik was. Maar waar ik  nu ben en alleen aan mijzelf kan laten weten, dat niets vanzelf is gegaan en heb moeten knokken om het weer te laten gaan.Iedere dag uiteindelijk de zon weer op heb zien komen,mij kan laven in mijn taal,die zonder schaamte blijft onstaan in de dankbaarheid die ik kan voelen.In het onverlaat,in de verzoening die ik voel,in de excuses die ik maak,in de tranen die nu komen vanuit de ontroering die nu ontstaat.Vanuit het weten dat mijn taal ook echt bestaat,en ik daarom zo kan schrijven,zo helend vanuit respect,zo zelfverzekerd,zo blij als een kind die net een lollie heeft gekregen en het kunnen genieten bij iedere tik op mijn toetsenbord.Van alles tegelijk kan voelen,maar zonder spijt , wat mij is overkomen,nu zo dankbaar kan zijn,zo bevrijd van het gegeven wat ik heb laten zien.Mij zo gelukkig kan voelen terwijl ik schrijf en mijn ontroering zo liefdevol kan zijn,zo dankbaar, dat ik er nog ben,dat ik er mag zijn zoals ik in mijn schrijven laat zien.Zoals het beleven zich nu diend en mij steeds meer in mijn eigen wereld kan begeven,mij steeds meer over kan geven in wat er kan ontstaan.Mijn tranen wegveeg omdat ik niet hoef te overleven,maar kan leven zoals het kan gaan, en daar mijn dankbaarheid in kan tonen.Soms wat intiem schrijven ook weer weghaal en voor mijzelf wil houden,omdat ik ervaar, dat het niet meer belangrijk meer is om het zo te laten zien,waar ik vandaan ben gekomen. Eigenlijk zo ver achter mij ligt,zover als de zee kan reiken,zover ik nu kan weten, dat mijn schrijven dan nu alleen,alleen voor mijzelf heeft doen gelden,en ik heb mogen voelen dat er in dit moment, eigenlijk alleen mijn dankbaarheid kan tonen,de liefde naar mijzelf, waar de kwetsbaarheid die ik nu kan voelen,meer bescherming nodig heeft.
Meer wil gaan kijken wat ik post,om dan te ervaren of het past,maar zodra ik kan voelen dat het mij belast,dan uiteindelijk in een concept zet,en het voor mijzelf wil houden.Zoals ik nu ook heb gedaan,in de opluchting die het geeft,om mij uiteindelijk heel dankbaar te voelen,in alles wat ik creëer.
Maar wil vooral mijzelf bedanken voor alles wat ik heb laten zien,laten weten hoe het voetlicht waarin ik het heb gezet,mij altijd naar mijzef heeft gebracht, en ik dit vanuit dankbaarheid kan laten weten. 

Een vluchtig gegeven.

Ik werd wakker onder een wit laken,die ik onbewust over mijn hoofd had getrokken,mijn beweging die ik merkte leken wat verlamd en eigenlijk niet meer durfde te kijken waarin ik was.Heel langzaam en heel onzeker ik naar boven keek,zag een wil hoog plafon met ronde lampen,en wat ik zag om mij heen waren dezelfde bedden als kleine kamertjes om mij heen en ging toen beseffen dat ik was opgenomen in het gesticht,waar de mensen die ik ervaarde zo in hun eigen wereld leefde,een eigen wereld die ik wel kende.Dat door allerlei tehuizen heb doorlopen,en niet begreep dat het alleen mij was overkomen en niet mijn broer of zussen,eigenlijk al heel vroeg uit huis werd geplaatst en mij moest aanpassen in de vele tehuizen waarin ik heb gezeten.Mij alsnog als een rebel heb gedragen omdat men daarom vroeg.Omdat de reden niet werd uitgelegd,en ik maar mee moest stromen in wat andere mij vertelde,dat ik een lastig kind bleek te zijn.Maar door de spanningen thuis,met misbruik en dronkenschap ik mij niet meer genoeg veilig voelde en meer bij een vriendinnetje bleef,of heel veel buiten speelde,omdat ik wist dat als ik binnen zou komen werd misbruikt,of uigescholden door een moeder die eigenlijk altijd overstuur bleek te zijn.Ik heb willen zorgen voor mijn jongste zusjes vanuit de angst, dat wat mij was overkomen niet moest denken dat het hun overkwam.Maar dat was het middel om zelf niet te willen voelen,om dat wat naar beneden werd gehaald en mij klein heeft gemaakt,mij zoveel had gekost,vanuit het niet spreken met elkaar,maar alles te ondergaan zoals het hoorde en ik vanzelf mij verzette in dat bestaan en er toen werd gekozen om mij in tehuizen te plaatsen.En ik er niet om gaf,omdat ik blij was al die stress te verlaten,maar alsof ik in het diepe werd geduwd en werd achtergelaten door de alle familieleden,door iedereen die ik kende voor mij geen plek meer was om mij te binden om te durven zeggen dat ik ze miste, in ieder tehuis waar ik was.Heb toen weinig vernomen en voelde mij gescheiden, zelfs van mijzelf,en wist niet goed meer te handelen dan alleen de rebel uit te gaan hangen en alles wat ik ervaarde werd betwist.Totdat ik in het laatste tehuis belandde en daar een begeleiding ontmoete,waar een dikke klik mee was.Eigenlijk alleen maar mijn focus op haar had gelegd,omdat ik kon voelen dat een nieuwe moeder in mijn leven was gekomen,en hield mij daar aan vast.Maar als ik had geweten welk een drama er onstond, in het leven van tehuizen,waar drugs werd gebruikt,waar de meeste meiden volslagen gekenmerkt waren door hun afkomst en tergelijkertijd zich verveelde ,niet begrepen dat wat wij deden,ook slecht voor mij was.Ook alles kon vergeten,maar in een verlangen werd gezet in het contact met deze begeleidster,en uiteindelijk het zover was gekomen dat ik met haar uiteindelijk op kamers ging wonen en verhuisde naar Den Haag.Daar is voor mij alles begonnen,omdat ik wel voelde dat het zo niet langer kon gaan,had mij veel te afhankelijk van haar gemaakt en zij voor mij zorgde.Totdat ik zei dat ik een trektocht ging maken naar Amsterdam en daar mijn hippie tijd als een maloot heb doorgebracht,veel geblowd en vaak getript onder erbamelijke omstandig heden.Totdat ik de speed ontdekte en nachten opbleef en kon wandelen,weinig nog at,mij weinig nog kon schelen,maar voelde ineens om toch weer terug te gaan naar DenHaag.Daar de dingen gebeurde die ik niet voorzag en ik plaats moest maken voor haar vriend,ik niet meer naast haar mocht slapen,maar werd gedumpt op een aparte kamer,waar ik gek werd van verdriet en zoveel ging gebruiken om niet te voelen dat verlies van moeder en dochter.Van het moeten delen met een man,en alsof de herhaling niet groter werd neergezet, werd ik opgenomen in een gesticht,omdat ik gek was geworden door de drugs,door het niet meer kunnen begrijpen hoe ik mijn leven moest leiden,heel wat bizarre dingen meegemaakt,onder was gedompeld in de medicijnen die ik kreeg en als een kwijlend meisje in een rotan stoeltje zat,als een zombie overgeleverd aan psychiaters, die maar wat mummelde in hoe het zat,hoe ik mij moest gedragen en ik de verkeerde richting koos en mij vol liet lopen in wat er niet was,in wat ik kon nemen om niet te voelen dat ik zo afgewezen was.Het heeft echt jaren geduurd voordat ik besefte hoe afhankelijk ik werd,van de drugs en medicijnen van de mensen om mij heen,van het leed wat ik toen voelde en er nu pas echt over schrijf.Ook om te laten zien dat niets vanzelf is gekomen,in de keuzes die ik heb gemaakt,en het mij nog steeds verwonderd dat ik er ben.Dat ik vele vrienden heb verloren aan de drugs,of het niet kunnen verwerken in wat er werd gemist.Maar diep in mij is er iets onstaan,wat zo sterk was en zeker,zo van mij.Veel heb moeten incasseren om te leren, om te blijven bij wie ik was ,maar nu zo achteraf kan blijven vertellen over verscheidene periodes uit mijn leven.Dat dit de kern ook was die ik dacht te hebben en mij ging verzetten naar iedereen.Dit eigenlijk het begin is geweest van al mijn reizen die ik heb gemaakt,maar er nu wat stukjes over te schrijven het mij nog weing raakt,omdat waar ik nu ben gekomen in mijn eigen veld,mijn ruimte heb kunnen vinden en ik dit eindlijk vertel.Zonder te schromen in wat ik vertel, omdat ik het zo bijzonder vindt dat ik er op deze manier nog ben.Dat ik al de  transformatie's die ik heb gekend,nu zo wonderlijk terug kan kijken en daar over schrijf, erover wil vertellen, dat ik weet van hoever ik ben gekomen zoals dat heet.Zoals het kan betekennen in hoe ik nu leef en altijd high kan zijn van mijzelf. Van wat ik heb ondervonden terwijl ik schrijf en misschien bij een volgend schrijven mij weer richt naar dit moment,naar het feit dat ik mijn kern heb gevonden waaruit ik nu schrijf.Een vluchtig gegeven in wat het lijkt,maar dat het wel mijn start is geweest om te kunnen duiden, dat het schrijven mij heeft geheeld en mij heeft gebracht in waar ik nu ben,en achteraf als ik het lees eindelijk durf te zien dat ik geen slachtoffer ben geworden,maar de sterke griet ,zoals ik vaak heb horen zeggen,en al dit gebeuren even weer heb kunnen zien, om het ouwe te bedanken, misschien zelfs weet te eren, omdat ik weet, dat het mij ook heeft gevormd  in wie ik nu ben.Waarin eindelijk zal blijken dat veel in het overtreffen heb gewonnen mijn eigen stijl,het overwinnen van negatieve krachten en ik altijd mijn eigen held kan blijven en wil zijn.In dit vluchtig gegeven,wat mij heeft gerijpt en als een mooi mens nu de liefde kan geven aan mijzelf en aan wie het wil hebben.Omdat het er is en waarschijnlijk is gekomen door alles wat ik heb gemist.Maar nu ook weet dat ik mijzelf kan blijven geven zoals het komt,en ik dankbaar kan zijn met deze achtergrond,met alle informatie die ik heb en uiteindelijk dit ook wil delen in wat het zegd,en ik zo blij ben dat ik er ben, en hopenlijk zo nog vele jaren voor mij heb, in het beloven dat ik mijzelf trouw zou blijven ,mijzelf blijf omarmen in elk moment en dan uiteindelijk echt weet te ervaren in wie ik werkelijk ben.En dit vluchtig gegeven achter mij heb  gelaten,wat ik allang heb gedaan,maar dat het wel de grondlegger is geweest in wat ik nu steeds kan vertellen.En aan mijzelf  kan laten zien.Het niets meer overhoop heeft gehaalt,maar het eerder heeft gediend om te ervaren dat ik mij er niet meer voor schaam.

De juiste kern.

De tijd die ik neem,en mij kan dragen naar ieder moment, waarin ik vertel ,hoe mijn welvaart is gekomen.De verslagen die ik laat zien, zijn geboren vanuit het besef,dat ik mijzelf kan eren in wat ik schrijf.In wat er aan kan komen in elke verlossing die het heeft. In het erkennen,dat in het ervaren zelf, zoveel is te beleven,niet alleen mijn eigen schrijven heb ontdekt,maar ook door mijn gevoeligheid de ander kan ervaren, in wat het geeft om zo zuiver op de graad te blijven. Niet voor niets open kan staan,in wat er kan gebeuren terwijl ik schrijf,mij onverlaat ook steeds laat tonen dat niet de ander,maar ikzelf kan laten gebeuren in wat ik lees.In wat mij is overkomen, ik de tijd ook heb genomen , om bij mijzelf te komen,waar niets van is gelogen,maar mijzelf heb neergezet, in de mooie boog van het ervaren.Van weten dat het kan,van durven ervaren, dat in elk moment iets anders naar voren kan komen,iets anders kan ontstaan.Iets de aandacht vraagt en zonder twijfel, mij neer kan leggen in het hoge gras. Mij laat zakken door de grond,door het vermogen in wat er komt. Mij mee laat voeren naar de wortels om mij heen,met wat aarde in mijn ogen, daar een blind vertrouwen kan ontstaan.Waarin mijn meervoudig weten, dat de reis die ik nu maak, zo vanzelf kan stromen.Mij zo kan verschonen en mij alleen maar over kan geven aan mijzelf.Om dan te kunnen voelen hoe de aarde mij mee kan nemen. Dat ik als kind altijd aan het graven was,om de laagtjes van de aarde te kunnen proeven,om te voelen dat ik welkom was.Dat in het graven naar een bodem er geen einde aan kwam.Maar nu in mijn schrijven precies hetzelfde ook tegenkom.Er is geen einde of een begin,of een vernieuwing die ik zocht,of een welkom te voelen, dat het past en mij heel lang heb laten leiden, dat wat er was, om met beide handen aan te pakken.Net zoals het kind,ik altijd nieuwsgierig was in het bevinden van al mijn kuilen die ik groef.Mij altijd gerust kon stellen, zoals ik nu in mijn schrijven doe.En ik bleef spitten tot ik niet meer kon,totdat het water over mijn voeten liep,en ik naar boven keek en dan ook zag, dat ik veel te diep had gegraven,er bijna niet meer uit kon klimmen. Waar de kuilen zo  diep ook waren, om daar nog  van te kunnen genieten.Ook was ik altijd bezig om nieuwe paadjes te maken in de tuin,altijd met stenen was aan het sjouwen en om de kuilen heen, mijn uitgang eigenlijk creëerde,om te kunnen vluchten wat ik toen waarschijnlijk deed.Maar wil nergens meer een plaatje op plakken,wil alleen maar zien, hoe het kind heel lang waarschijnlijk heeft gedacht om zich  welkom te voelen,op deze aarde.In wat het mag zijn,in wat het mij heeft gegeven om te zijn in wie ik ben.Dat door het graven in de aarde, mij zo bekend,om werkelijk te kunnen voelen wat natuur met mij altijd heeft gedaan.Niet alleen de kuilen een voorteken bleken te zijn,maar ook de waarde die ik er aan gaf.De waarde daardoor aan mijzelf heb durven geven.Om te blijven ervaren in wat teld, hoe mijn oorsprong in mijn delen zo vanzelf is gegaan.Zo vanzelf iets kan ontvouwen iets  kan laten ontstaan.Waar misschien de wereld geen weet van kan hebben,maar dat het kind in mij, dat heeft verstaan.Dat heeft meegenomen in iedere stap die is gezet om te komen bij de juiste kern,om te komen als ik voel hoe onmetelijk mijn instelling die ik heb, in wat ik beleef, zo mee kan spelen in wat ik proef. Wat ik laat zien,in de golven van verwondering,in het ontstaan,dat net als in mijn kuilen, iets moois kan ontstaan,zoals toen de streepjes in mijn kuilen voor ieder laagje konden staan en ik dat nu kan beschrijven vanuit een volwassen vrouw.Als een mens van de aarde en ik heel blij kan zijn, dat in mijn ervaren, wanneer ik dit schrijf,mij heel gelukkig kan voelen.Vanuit het besef dat ik altijd een bijzonder mens ben geweest en altijd ook zal zijn.Eerder voel om mij te verontschuldigen voor een verleden die ik heb gehad,maar niet meer meespeelt in dit moment. Bij mijn juiste kern kan blijven, terwijl ik schrijf.Terwijl ik zoveel zou kunnen vertellen in wat er is geweest en misschien in een ander intiem moment,gewoon zou kunnen vertellen,wat er werkelijk is gebeurd,wat mij werkelijk heeft gedreven om te zijn waar ik nu ben en heb overleeft.Maar in feite niet meer aan de orde is,niet meer belangrijk hoeft te  maken, dan alleen te weten hoe ik nu leef, in de ervaring met mijzelf,in de juiste kern nu neer kan zetten, in de stroom die naar mijzelf ook leidt en ik mij welkom kan voelen in alles wat ik beschrijf.

Goedemorgen....

In het begrijpen van mijzelf,in mijn ogen wat verder ben gaan  kijken en de rest achter mij laat liggen,mij niets meer aantrek hoe het over kan komen,of ik nu spreek of schrijf, ik altijd mijzelf kan blijven ervaren ,voor niemand onder doe.Maar dat ik wil blijven bij mijn eigen redelijkheid,bij wat ik kan ontvouwen en in feite weinig nodig heb om mijzelf te ondersteunen  in  het onderhouden van hoe de dag weer begint.Mijn eigen weg ben aan het zetten in een volkomen nieuw kijken. Werkelijk terrecht  ben gekomen om te handelen vanuit mijn eigen ervaren terwijl ik schrijf. Nu ook kan voelen en ervaren dat de dingen die ik beschreef,altijd heb geweten,dat mijn kwaliteiten die ik heb,gewoon in het moment zijn neer gezet.Er niet meer stil bij kan staan hoe het is gekomen,hoe mijn intensie van elk moment in een goede morgen neer kan zetten.In mijn eigen hobbit kan blijven, waarin ik voel dat hier mijn kwaliteit in ligt.Mijn kwaliteit van delen,van laten ontstaan in wat het kan schelen om er zo mee om te gaan.Mijn wijsheid heb vergaard in het leven wat ik heb geleid,nergens nog een punt van kan maken,nergens meer naar kijk,dan alleen te kunnen ervaren terwijl ik schrijf.Terwijl heel langzaam maar zeker mijn eigen regie nu heb gepakt,waarin mijn positieve instelling mij verder heeft gebracht,dan alle dogma's bijelkaar.Ik maak het mij eigen,en geeft in al  mijn delen,zoals het kan ontstaan ,zoals een nieuwe dag weer is begonnen en kan voelen hoe ik nu een besluit heb genomen om werkelijk te gaan kijken wat ik kan.Altijd dacht te staan onder de invloed van de ander,maar nu ik mij terug heb getrokken , van alles wat niets met mij heeft te maken, ik nu kan ervaren dat in al mijn schrijven wat ik al veel langer doe, mij heeft doen beseffen,dat mijn eigen kwaliteit waar ik over wil schrijven, met een zorgvuldigheid heeft te maken.Met te blijven bijmijzelf,niet te spreken over een ander,niet te kijken hoe het moet,maar gewoon dat er in mijn schrijven in het wonderlijk besef,dat altijd mijn stroom weer kan komen,en geen links of rechts kan voelen,geen bovenmatig onderschatten, dat de taal die ik gebruik,zo fijnlooos aan kan geven hoe de stand in eigen leven dit heeft bereikt.Mijzelf een klopje op mijn schouder durf te geven, omdat ik weet te resoneren in wat ik schrijf en mij kan leren om toch nederig te blijven naar alles wat misschien onbewust is neergelegd.Maar dat ik niemand iets kwalijk kan nemen, in de reden waar iemand is.Waar iemand wil zijn,waar iemand zich goed in kan voelen en ik niet diegene ben, om dat te willen veranderen.Alles wat tegen mijn borst aanstuit,kan alleen ik veranderen,door erover te schrijven zoals nu,door erover te vallen en weer op kan staan en kan lachen om de domheid van mijzelf,om de impulsieve handeling,maar in de beweging die ik heb gemaakt,dat ook nooit meer hoeft te gebeuren.Dat wat niet meer bij mij past en ik daar even aan moet wennen, in een goedemorgen nu is neer gezet, in een zuiver besluit,dat wat ik kan delen zoals het komt,en zeker uit kan leggen dat in het vervolg, in hoe ik erin sta,de wrange smaak van vroeger zeker is losgelaten en echt wil voelen dat wat ik beschrijf, uit mijn hart is gekomen,uit mij eigen kwaliteit,daar waar ik over wil schrijven,ook nu de tijd is gekomen om dat werkelijk te doen.

Doordrongen.

Iets wat door kan dringen, zonder dat ik erom vraag,maar werkelijk kan voelen, hoe mijn onvoorwaarlijkheid naar de ander, is weg gevloeid. Die onvoorwaarlijkheid  mij heeft weggezet in ander- mans wegen.In het  trachten te vertellen,dat vanaf dat  niet meer wil  behagen, mij nog meer verteld, om niet te schrijven over  de benadering die het kreeg.Maar gewoon in wat er komt,in wat ik al die tijd al heb laten zien. Maar nu kan ervaren dat het mijn eigen ontvouwen blijft,mijn eigen doorgeven in wat er kan ontstaan,alleen al om te blijven  bij mijzelf. Er niet meer vanuit ga, dat mijn deelname, aan wat  toen mijn luisterend spreken heb kunnen noemen,nu een andere kant uitga.Dat wanneer ik schrijf, echt kan voelen dat het kan ontstaan.Dat de milde weg die ik heb genomen voor mij volstaat,die als een mooie krans om mijn woorden is gewonden en er nergens meer stil bij wil staan.Waar mijn stilte, altijd als een compliment heeft laten zien, in wat ik in al die jaren al was gewend.Mij niets meer aan wil trekken,dat wat is geweest,nooit meer hetzelfde kan worden,en ook niet meer hoeft,omdat ik mijn eigen kwaliteit hierin heb ontdekt.Mijn schrijven in wat er komt,mijn leven zoals gewoonlijk aan mij trekt,en alle dingen van voorheen, ook weg kan halen,omdat het zich niet meer leende om te blijven herhalen.Met het idee, dat andere het wel zullen begrijpen,dan uiteindelijk ikzelf alleen,mijn werk in het kunnen zien,dat waar ik in heb gelooft, uiteindelijk deze vonds is geboren.Dit prachtige gebaar,waarin ik alleen wil laten zien, hoe de woorden die ik voel,voor mij steeds belangrijker worden.Voor al diegene die dit lezen, er geen voorwaarde aan is ,geen eisen die iets binden,geen geven,maar ondergaan,in al het ontvangen,wat ik uiteindelijk met mijzelf  ook heb gedaan.In al wat ik  heb geleerd en  meer kan voelen, hoe het bezitten in wat ik heb, als een wonderlijk fenomeen blijf zien.Doordrongen van het feit dat ik ben beland in mijn eigen onbaatzuchtigheid,in mijn eigen domein, waar ik over blijf spreken.Van niemand nog een reactie verwacht, in wat het mij kan geven en ik alleen verder trek, vanuit de weelde, die ik mij eigen heb gemaakt.Doordrongen van de handeling die ik zet,in de lus die amper kan worden uitgelegd en ik mij uitlog van de vele kanalen,van hetgeen mij een te hoge bloeddruk gaf en nu pas heb begrepen dat het buiten mijn comfortzone was.Ik ben doordrongen van iets moois,van wat ik kan geven, vanuit het lawaaierig gedreven kunnen zijn,maar dat mijn zachte kant mij meer kan vertellen,dan de harde woorden over anderen.Dan dicht te slaan in het geweld, wat ik niet heb aan zien komen,en mij meer verteld,dan alle uilensogen die mij aan blijven staren terwijl ik schrijf.In het uitgedunde festijn, ik altijd heb willen geloven dat het verschil van spreken, mij veel meer verteld, hoe ik mijzelf kan ervaren.Mijn inziens de vele wegen die ik heb bewandeld nu een halt toe kan roepen. Een ondoorgrondelijk gevoel ,die ik om kan zetten naar eigen belang,naar eigen ontvouwen,waarin alles opnieuw kan beginnen.In zoverre ik het kan bekijken en ook kan laten zien,dat in mijn moment van schrijven  alles zich aandiend zoals het komt.Geen enkele vorm meer hoeft te hebben,dan alleen mijn eigen doordrongen domein.Die net als jaren geleden, niet van mijn zijde is  weggegaan. Door zal blijven stromen in elk moment,waarin mijn ontvouwen, moet bekennen, dat nu het kaft van het koren is gescheiden.Maar mij kan wentelen in wat het geeft, een indruk wil hebben,als ik weet hoe ik mijzelf kan blijven lezen in dit moment.Hoe het mij heeft kunnen verklaren dat op ieder blad wat ik beschreef,mijn eigenheid is gevonden, waarin ik ben doordrongen van het feit,dat als het langer had geduurd, om steeds te gaan buigen in hoe het voelt, er wakker van heb gelegen, in de grenzen die ik heb ontmoet,met het idee dat er een groot thema is voltrokken en nu ook begrijp,dat oude trauma's zich niet zo makkelijk laten helen,maar heb geleerd om in het luisteren in wat ik deed,soms ongewild wat oude trauma's aangeraakt kunnen worden en ik er mee kan dealen in wat ik lees.Maar ook weet, dat voorbij de zomer de herfst weer komt,en de bubbel waarin ik verbleef, kapot is gesprongen,uitelkaar is gevallen,en dan ook lees, hoe mijn  wereld zich heeft voltrokken in zo'n hoedanigheid, dat in iedere afscheid die ik kan voelen, voor mij hetzelfde blijft als 75 jaar geleden.Want hoe ik het ook wend of keer, mijzelf altijd tegen kan komen, wanneer ik  weggezet kan worden,wanneer ik er niet meer toe doe.Wanneer er een nieuwe maand aankomt,een nieuw besluit kan komen, dat vooralsnog in het verschuiven van een andere kijk,mij heeft doen beseffen, dat het echt van mij is geworden,in wat ik schrijf en ook kan delen met de ander.

Waarom ik dit doe.

Het kunnen vergissen van het moment dat ik voelde om te reageren,zoals ik vroeger was gewend en vanuit mijn enthousiasme iets neer had gezet,wat ik voelde in dat moment,maar dat de vrees voor een herhaling wat zwaarder weegt, zo impulsief als dat ik ben, e na het weer te hebben gelezen, eraf heb gehaald,omdat het herstellen van een breuk heel iets anders vraagt,dan te reageren zomaar, omdat ik allanger voelde om dat eens te doen.Maar bij nader inzien,  blijf ik ervaren dat het uiteindelijk niet goed meer voelde om te laten staan.Als een reactie neer had gezet,om eigenlijk te laten weten, dat wat ik heb geleerd om met mijzelf te blijven spreken nu echt van mij geworden is.
Geen reactie meer hoeft te hebben,geen bevestiging in wat ik al weet,geen meetlat hoeft te gebruiken,alleen maar kan spreken met mijzelf.Te schrijven in wat ik doe,en mijn eigen ontluiken als een kleine vervolging laat staan,  niet meer kan reageren op wat er ooit is geweest,wat ik dacht te moeten herstellen,maar nu ook voel, dat mijn eigen verantwoording die ik neem,alleen voor mijzelf kan beslissen in wat ik heb heb geleerd in mijn luisterend spreken.
De tijd die ik neem om aan mijzelf te blijven vertellen dat wat er ook wordt verteld soms mijn gevoeligheid wordt getriggerd in wat een ander zegd.Ik hoef niets meer te bewijzen of iets te herstellen,maar te laten waar het hoort te zijn.Mijn eigen richting op blijf kijken en niet afhankelijk ben van geen enkele benadering,van geen enkel begrip en het mij niets meer kan schelen of ik nu spreek met een bepaald idee,of ik nu verder kan gaan zoals ik schrijf.En niet meer hoeft te twijfelen of het goed is of niet,maar dat ik inmiddels nu wel weet wat mij vult,wat mij doet beseffen keer op keer ik niet meer in een herhaling wil zitten,niet meer wil kijken in wat er gebeurd,maar gewoon met mijzelf te blijven in wat ik schrijf.Daar in feite genoeg aan kan hebben in het laten zien, wat er kan ontstaan,niet overstuur hoeft te raken,maar in mijn eigen zeldzaamheid kan blijven,in mij eigen taal.Die ik alleen kan lezen waarin ik het gebruik.Soms ook dikke tranen komen, wat ik soms niet meer begrijp,wat mij uit balans kan halen en het niet persoonlijk neem.Omdat ik waarschijnlijk bezig ben om mij te onthouden van ontllichaamde taal.Ik kan het verschil niet meer voelen,maar dat ik weet, dat in al mijn schrijven,ik in gesprek ben met mijzelf.Niets meer of niets minder,maar gewoon omdat het er is,gewoon ook zal blijven met mijn delen en ik mij niet meer afvraag of het goed is of niet,en door mijn ontwikkeling die ik kan laten zien,die ik aan mijzelf heb laten weten en eindelijk ook kan voelen dat ik niet meer wil reageren op een ander.Maar gewoon blijf schrijven zoals ik doe,in het blijven ervaren, wat het met mij doet,en dat het allerbelangrijkste blijft in het schrijvend ervaren.
Ik neem waarschijnlijk een afscheid van iets ouds,zodat het nieuwe eindelijk kan beginnen.Geen verwachtingen meer heb en blijf vertrouwen op mijzelf.Ik leer vaak de dingen om te doen,en dan in mijn handeling kan gaan beseffen, dat het goed is zoals het voelt en alleen aan mijzelf weet uit te leggen,waarom ik dit doe.
Ik ben verder gegaan met mijn taal,verder dan ik ooit had gehoopt te merken,dat waarom ik de dingen doe, eigenlijk alleen maar vanuit het ontstaan is gebeurd en aan niemand meer uit wil leggen dat het komt zoals het komt,dat het vraagt om de moed,die ik kan tonen,die ik zelf heb gecreëerd en neer heb gezet, waarin alles mocht komen,waarin mijn taal mij verder heeft gebracht,verder heeft laten weten, dat het genoegen wat ik deel,soms ook echt voormijzelf wil houden.Op niets meer kan wachten,maar alleen te delen zoals het komt.Zoals het zich laat zien in het vertrouwen, dat alles zo is gekomen zoals het is en aan mijzelf heb kunnen verellen waarom ik dit doe.

Wat er blijft.

De storm is weer gaan liggen en wrijf mijn ogen uit,zie dat al het blad wat is gevallen zo treurig naar mij kijkt ,net te vroeg is gevallen in wat het zegt om wel te kunnen voelen hoe stil het is geworden en ik daar van geniet.Mijn hoofd wat zwaarder aan doet voelen,en moet wennen, dat door de wind mijn spreken met de ander hetzelfde klinkt,in de oude verhalen die wij vertelde aan elkaar.En ik mij bewust ben geworden van hoe ver ik ben gekomen,en alle herinneringen onder een stukje zalm werd neergelegd,in ieder blaadje sla, de voorbereiding voelde,mij zo in beslag had genomen in het besef,dat ik mij zo anders voelde als dat ik ooit had gedaan.Ik had wat vrienden uitgenodigd, wat ik niet snel doe,maar heb genoten van elkanders energie,van de verhalen die kwamen en zonder emotie kon vertellen in verscheidenen anekdotes,moest ook lachen om mijzelf , terwijl ik sprak vanuit mijn verbazing, hoe ver ik ben gekomen in het leven wat ik nu leid.Dat het allemaal zo goed is gekomen,terwijl ik schrijf en deel.Dat alles zo'n mooie plek heeft gekregen als ik zou beschrijven wat er mij toen allemaal is gebeurd.
Ik heb het nooit opgegeven om te willen luisteren naar mijzelf,het allerlei vormen had aan genomen,maar uiteindelijk ben thuis gekomen door mijn schrijvend beleven.Waarin mij niets meer in de weg kan liggen, om iets anders te willen dan mijn schrijvend spreken.Dan te verstaan mijn eigen woorden in hoe het kan gaan en in feite vele dachten mij verloren te hebben aan het wilde leven wat ik toen leidde,aan de impulsen die ik deed,aan de eenling die ik creëerde en mij nergens aan kon passen,dan alleen zwijgend door te gaan.Mijn eigen weg bleef volgen met wat vallen en opstaan.Maar ben nu gekomen waar ik in wil zijn,waar de waarde van mijn leven zo naar voren is gekomen,en ik nu begrijp, dat in alles wat ik heb ondergaan zoveel vruchten heeft af geworpen,zoveel inzichtelijk vermogen om te blijven luisteren naar mijzelf. In het ontvouwen van mijn eigen taal.Mijn eigen leider ben geworden,mijn eigen goeroe nu ben,zonder de ander te willen vertellen hoe zij het moeten doen.Omdat ik nu weet dat dit in al mijn schrijvend spreken mij heeft geheeld,gezegend,gedaald in mijn lijf,nu weet met mijn gevoeligheid om te gaan,en dan ook hoop dat ik hier nog een poosje van mag genieten.In mijn schrijvend beleven in wat ik kan laten zien,dat waar ik ook ben geweest,mij in allerlei situaties heb moeten bewegen om uit te komen bij mijzelf.Om uit te komen bij mijn trots,bij mijn gave die ik heb, om te durven erkennen dat het beschrijven van mijzelf mij zo heeft geholpen in alles wat ik vertel.In alles wat nog gaat komen,waarin de storm weer is gaan liggen,en kan genieten van mijn taal.Van de handelingen die ik steeds zet en mij goed kan voelen met goeie vrienden om mij heen.Daarin heb ik gemerkt, dat ik mij niet meer aan hoeft te passen ,maar gewoon mijzelf kan zijn.Met een dansje of een lach,of met het lekkere eten wat ik had gemaakt,ervan kan genieten in welk een rijkdom ik leef.Mij mee kan laten voeren in alles wat ik beschrijf,in alles wat kan ontstaan,met beide handen heb aan gepakt om te durven luisteren naar mijzelf.Om te ervaren wie ik nu ben,er geen indentiteit aan wil koppelen,geen burgelijke ongehoorzaamheid,maar gewoon in mijn handelen te kunnen blijven, in alles wat er blijft ontstaan.

De storm in eigen taal.

Zoals de storm zich nu laat zien,en mij schrap zet in de vlaag van het kunnen beleven, hoe de natuur zo'n invloed op mij heeft.Hoe het kan raken ter aller tijden en niet meer hoeft te ontwaken terwijl ik schrijf .Omdat in al mijn woorden die ik schrijf en zeg, als een vloeiend geheel binnen kan komen,wat van buiten is ontstaan.Geen innerlijke taal is te vinden in mijn lijf,maar door mijn handelen in wat ik schrijf en kan blijf luisteren in wat ik vertel,zo vanzelf zoals de wind kan ontstaan,de mist op kan trekken,en weet dat er geen innerlijke taal bestaat.Maar door te luisteren in wat ik zeg en te kunnen ervaren, mij steeds weer verder brengt in wat ik heb te vertellen.Over de leegte die eigenlijk niets zegt,dan alleen te ervaren dat wat er kan ontstaan, door de handeling die ik zet en kan ontstaan en zo mijn eigen woorden blijven komen.De innerlijk taal zou moeten verdwijnen terwijl ik spreek en daar mijn bevindingen in wat ik weet, laat ontvouwen zoals het komt.Zoals het ritme waar ik mij in begeef,eigenlijk door de harde wind weer is gekomen,en mij mee laat meeslepen zoals dat heet,en dan ook voel dat er geen innerlijke taal bestaat,dat ontstaat alleen als ik kan luisteren in wat ik schrijf en zeg,als ik het buiten mijn innerlijk kan leggen,en zonder een gedachte zomaar wat schrijf en spreek,met de wind mee kan waaien en dat wat onstaat kan komen zoals het wilt.Zoals ik kan delen en mij bevindt in eigen creëren in mijn eigen verstaanbaarheid.Mij laat zien dat al het innerlijke vanuit mijn handelingen blijven ontstaan.Blijven ervaren dat de storm in mijn taal,veel meer kan zeggen en mij naar mijn stilte leidt.Die vooralsnog zonder enkele herinneringen, zich kan vestigen in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren bij mijn eigen stem,wat de doorslag zou kunnen geven om te weten dat er geen innerlijke taal bestaat.Geen proces in het delen,maar in het verstaan dat naar mijzelf doet leiden,dat al het innerlijke de verwarring brengt in het ontdekken dat eigen taal in een storm zou kunnen ontstaan.
Omdat het zo fijn is om te weten dat innerlijke taal niet bestaat,maar nu weet te vertellen dat wat ik ervaar,een storm in een glas water zou kunnen zijn,een oud codicil,die doet vermoeden dat eigen taal bestaat.Maar de storm die het kan hebben voor zichzelf spreekt,en ik nu laat weten dat alleen mijn stilte dit kan doen,vanuit de ruimte die ik heb gevonden terwijl ik schrijf of spreek.

De zoete smaak van stilte.

Geen onderscheidt kan ervaren,dan alleen mijn eigen waarheid in mijn verblijven.Dan mijn handen op mijn toetsen leg,met mijn blik naar buiten,in het gericht zijn naar mijzelf, in hoe ik mij kan uiten.Hoe mijn zoete stilte mij verblijd en alleen kan buigen in wat het reikt,in wat het kan geven alsmaar door,alsmaar vanuit een ontvangen, vanuit de stroom die mij verder mee neemt in een stilte die voor mij een  mooiere vorm aanneemt.Zich heeft genesteld in merg en been, in wat mij is overkomen, dat de stilte die ik voel en laat ontvouwen, zo is beklijft is in mijn taal en dat weet te behouden.Weet te zijn in dit moment waar geen andere blik kan verschijnen,dan alleen het ervaren die ik beschrijf, hoe mijn zoete stilte kan verschijnen.Hoe de smaak die het kan hebben, buiten alle gewenning zou kunnen vallen, om normaal te kunnen zijn,om dit specifieker te kunnen zijn, toch te blijven herhalen om te weten dat de smaak van zoete stilte er altijd kan zijn.Altijd klaar staat om te kunnen ervaren terwijl ik schrijf,terwijl het zogenaamde zweven zoals het misschien lijkt, daar niets mee heeft te maken.Dan alleen de zoete smaak te blijven hebben van de stilte die ik benoem.Die is doorgedrongen in mijn werkelijkheid van delen en zoals ik gisteren al schreef, de witte laag van leegte,mij doet beseffen dat het mijn zoete stilte is geweest.Die langzaam maar zeker mij iets laat zien,waar ik heel lang naar uit heb gekeken.Maar nu kan betekenen, dat het werkelijk is gebeurd,om de zoete smaak van stilte te mogen omarmen en te kunnen zien, dat de verlangens die ik had, nu zijn omgebogen naar wat het is ,in hoe ik kan kijken  hoe ik spreek,hoe ik vanuit de verrijking die het heeft,veel stiller ben geworden, in al wat het reikt en vanuit mijn eigen zelfstandigheid kan kiezen voor mijzelf, er dan weinig overblijft dan alleen de stilte.Die zoeter smaakt als een uitgekozen wijn,als het kan betekennen zoals ik schrijf,als het mij in de watten legt en niet hoeft te zoeken in wie ik ben,omdat het mij niet meer kan schelen,dan alleen te leven in dit moment.Vanuit mijn zoete stilte kan schrijven,en eigenlijk nooit de behoefte heb gehad om een indentiteit te hebben,om mij te verstaan in wat het krijgt, om overal een stempel op te zetten,om overal een discussie van te maken,om overal een plaatje op te plakken om niet te kunnen voelen wat werkelijke stilte echt kan zijn.Dan pas kan ik voelen hoe het kan zijn om mijn zoete stilte, te kunnen ervaren,waar geen misverstand over kan verstaan,waar alle grenzen zijn vervaagd.Waar het niet uitmaakt wie ik ben,maar dat ik kan blijven voelen, in al het ontstaan, door al mijn schrijven,door te gaan ervaren wat mijn energie verteld,wat mijn ingang is geworden terwijl ik schrijf, en ook weet dat de vervulling die het geeft, mij de de zoete smaak van stilte heeft gebracht en nu alleen vanuit daar wil gaan schrijven.Kan geven in wat ik zeg,kan ontvouwen in mijn taal en het goed is om te weten dat dit kan blijven ontstaan,in de zoete smaak van stilte.....

Zichtbaar zijn..

Te kunen verblijven waarin ik ben,te laten gebeuren in ieder moment,te ervaren stap voor stap,waarin mijn voeten die ik zet, als een wolkje kan beschrijven. die al drijvend naar elk gebaar,dat ik kan ervaren, wat mij raakt in het kijken naar de ander.Wat ik ook zie, hoe alles veel groter wordt gemaakt,hoe een zogenaamde discriminatie volhardend word verteld en dan kan ervaren hoe het mij werkelijk verveeld.Omdat het mij niet boeit,geen oordeel over  kan hebben en nu kan zien, dat de voeding die het geeft als maar blijft hangen in de afleiding die men in feite steeds creëerd.In dit moment van mijn schrijven er uiteindelijk iets anders kan ontstaan...Het is vanuit mijn stilte, waar mijn woorden heel wat trager naar buiten komen,bijna ontzichbaar kunnen zijn.Zoals mijn huid aan kan voelen,zo zacht en zo van mij,zo doorzichtig als mooie glazen.Dan zie ik de glanswitte lagen als een palet, die ik kan gebruiken,maar bijna niet kan ervaren wanneer ik schrijf.Blijkbaar veel sneller in mijn habitat kan komen en zomaar laat ontstaan.Geen kenmerk kan omschrijven, hoe het voelt om zo te zijn.Zo te zijn als een licht wezen, die met haar onzichtbare vleugels slaat,die vanuit de rust nu de stilte aanvaardt,zoals een bloem kan openen,zoals de blauwe lucht kan ontstaan.Maar dat ik weet te verwoorden, in hoe het kan gaan. Als ik voel hoe mijn ogen zwaarder worden en ik wat langzamer kijk,dan weet ik, dat de genoegdoening die het krijgt, mij heeft ontvangen.Mij omringd vanuit de stilte, waar ik mij in bevindt.Waar mijn rust en kalmte zich verspreid in al mijn handelen waar ik naar kijk. Alle goede bedoelingen ook verdwijnen, geen ik meer is, dan alleen mijn schrijven in dit moment.Ik schrijf niet vanuit een ego of dikdoenerij,maar vanuit mijn ware zelf.In liefde nu verspreidt en ik wel kan vertellen, in het ervaren zelf,geen nadruk kan leggen in wat het is geweest.Dan alleen te ervaren van dit moment.Mijzelf te ervaren zoals nu, is ondoorgrondelijk te noemen,is de lichtheid die ik voel,met mijn hart op de goeie plek,mijn blik op oneindig,en mij over heb gegeven aan mijzelf.Aan de energie die ik ervaar,aan het kijken zonder te kijken, aan het delen zonder te delen,aan het vertellen zonder te vertellen,aan het weten zonder dat ik het weet,aan de vele momenten die het geeft,om te beseffen dat mijn stilte die ik ervaar, steeds duidelijker wordt. Het ook kan benoemen zoals het komt en mij mee laat voeren, met het gezicht naar het oosten,met mijn handen naar de lucht, dan kan ervaren in wat ik schrijf.Maar wat ik kan ervaren,in het erkennen naar mijzelf, dat ik alleen kan schrijven in wat er mag ontstaan.Ik hoef niet meer stil te zitten om te horen in wie ik ben.Ik wil alleen maar schrijven en dan kan voelen waar ik in ben.Alles valt weg in een laag van  een zichbare leegte.Daar waar mijn kern ook vraagt om zo te schrijven, vanuit een zachte blik,vanuit het niets mij zoveel meer zegt,dan al het geschrevene.Dan alle stempels die altijd worden gezet,of het nu een Boeddha is,of een koninglijk besluit,maar dat ik nu kan weten, dat ik zo kan schrijven vanuit het moment ,dat de lichheid van mijn delen, mij zo verrijkt.
In de zichtbare  leegte, in de vrijheid die ik voel,maar zelfs dat niet meer kan benoemen,maar te aanvaarden zoals het is.

Terwijl ik schrijf.

De gewoonte die ik dacht te bespeuren,de nieuwe kleur die het krijgt,in de wens van het gelukkig maken,mij niets meer aantrek hoe het klinkt.Maar dat in het schrijven ik kan ervaren,hoe mijn dag begint en de avond altijd weer af kan sluiten met een gezegend gevoel.In alles wat ik heb beschreven hoe het kan zijn, om op deze manier de volheid van mijn leven te beschrijven,te verblijven zoals het komt.Waar de sfeer wel eens kan blijven hangen en het mij verteld, dat in elk moment van ontdekken, ik dat zelf ben die dit beleeft.Die in het laten ontstaan,mijn eigen creatie is geworden,mijn eigen ervaren in een notedop is neer gezet.Zoals het kan zijn in dit moment.  Om de echte werkelijkheid van mijzelf te lezen,mijn eigen schoonheid te kunnen voelen en dat te delen op mijn blog.Mijn onvoorwaardelijkheid kan tonen naar mijzelf en nu weet dat ik daarom ook zoveel schrijf.Mij niet hoeft te verliezen in een of andere reden,maar te kunnen verbinden in dit moment.Waar de samenloop die ik kan hebben, terug kan vinden bijmijzelf.Terug kan geven zoals het komt,en in mijn delen er altijd iets ontstaat.Zoals een zacht ervaren en te kunnen kijken waar iets voor staat.Waar de waarde zich laat zien,nergens meer een vinger op hoeft te leggen,geen verwachtingen er meer zijn,dan alleen te verblijven in dit moment, in de ontmoeting met mijzelf. Die mij blijven vullen terwijl ik schrijf.Blijft vullen in de zachtheid die ik voel,die mij laat zien,dat elke dag waarin ik schrijf mij zo high kan voelen,zo blij met de kleine dingen die ik heb.Zo grootschalig mijn liefdevolle herinneringen,daarin kan voelen dat het niet meer aan mij kleeft,dat niets kan bepalen hoe ik mij voel,maar zodra ik kan schrijven er altijd iets ontstaat,en kan ervaren wat het met mij doet.Zoals de wind kan waaien en kan laten zien hoe de bomen vechten om overeind te blijven en ik vol bewondering  daar onder loop.Mij mee laat voeren in wat het telt, dan kan ervaren hoe ver ik ben,hoe alles zich heeft omsloten.Mij als een godin kan voelen en alles ook maar een naam kan geven om de duidelijkheid naar mijzelf te creëren.Alles wat ik kan beleven, direct laat zien,terwijl ik schrijf.Zo volledig alles kan zijn,nergens aan kan twijfelen, als ik maar naar mijzelf kan blijven schrijven in wat er kan ontstaan.In wat ik kan ondervinden in de tijd die ik neem, mij zo compleet kan voelen,geen enkeling meer voel,maar een volwaardig kunnen zijn terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet en ga ervaren dat een overbodigheid van een herhalen niet voor mij is bestemd.Want wat  ik nu kan voelen is veel meer dan wat ik schrijf,wel stukjes kan laten weten terwijl ik schrijf.Stukjes van mijn ervaren,waarin de stilte mij vaak komt halen en ik dan voel, hoe het mij heeft gevuld en dan stil kan zitten in wat het geeft. Om te kunnen vertellen mijn ervaringen terwijl ik schrijf.En dan op enig moment ook kan verdwijnen in de stilte die dan komt,mijn handen kan laten vallen in mijn schoot ,mijn eigen adem heel rustig is geworden en het iets geeft, wat ik nog nergens heb gevonden, dan alleen in dit ervaren terwijl ik schrijf.

Gewoon te zijn.

Misschien wil ik niet meer spreken zoals ik het beschrijf,misschien in het lichtval waarin ik sta, iets anders wil brengen,dan alsmaar te willen vertellen in hoe het kan gaan, in mijn dagelijks delen,in wat ik laat zien en waarschijnlijk op een punt ben gekomen dat ik inmiddels wel weet wat mij diend.Wat mij eerst had betoverd in een mooi refrein,maar dat het einde in wat ik schrijf iets los wil maken,iets wil verschuiven zoals het komt, en mijn inval geen belichaming meer hoeft te hebben omdat het er al die tijd er al was.Nergens meer de nadruk wil leggen in hoe het kan, dat wanneer ik schrijf een eigenheid van ontvouwen heb gezien en dat wil blijven delen.Geen naamtoon meer wil zetten,maar gewoon te willen schrijven zoals het komt,zoals het wil ontstaan in het verder drijven van mijn eigen taal.
In hetgeen waarin ik ben gaan geloven in het delen wat ik kan, en mij niet meer wil houden aan een oude gewoonte die mij had verrijkt, maar nu ik het zo achteraf kan bekijken en kan lezen in wat ik heb geschreven,mij kan ontroeren,mij in mijn volheid heeft gezet,maar nu verder wil trekken in wat ik beschrijf. Uiteindelijk echt bij mijzelf wil blijven,mij aan niemand wil confermeren,en duidelijk mijn eigen weg kan gaan.Mijn taal heeft mijn liefde en kan voelen hoe het mij verblijd ,de schoonheid kan geven,in de ruimte die het krijgt,in de flow van alle momenten,en niet meer wil vertellen dat ik naar mijzelf schrijf.Maar dat ik laat ontvouwen,en laat zijn,nergens nog een plaatje op wil plakken, maar er gewoon te zijn.Niemand een weg in wil duwen,niemand nog belangrijker maak,maar dat ik nu ben gaan beseffen dat de taal die gebruik,zo is beklijft in al mijn woorden.Mij niet meer aansluit bij geen enkele groep,omdat mijn input en mijn vermogen daar niet naar vragen. In het vertrouwen wat ik nu heb,alleen in het ontstaan van mijn schrijven nu wordt gezet.
Dit heb ik ontwikkeld met mijzelf,heb laten groeien zoals een boom,met dikke wortels is gegeven, vanuit de stroom die ik steeds voel,er geen waarde oordeel aan kan geven,maar wel kan voelen wat er in mij leeft.Nergens nog een plaatje op wil plakken,nergens nog rekening kan houden hoe het zich verhoudt, om toch te blijven schrijven waar ik zo van hou.Wat mij heeft gevormd in wat ik nu ervaar.In wat ik kan laten zien aan de ander,niet voor niets mijn blog gebruik, om te blijven vertellen dat in de schoonheid die ik laat zien, mij zover heeft gebracht dat in al mijn ervaren, ik nu juist de ander kan zien.Omdat het mij niet uitmaakt,geen enkele indentiteit ,maar dat ik kan voelen in een gesprek, waarin ik kan verdwijnen, dan ervaar, wat echte vrijheid kan betekenen,wat ik in mijn schrijven vertel,wat ik laat horen vanuit de stroom waaruit ik kan vertellen zoals het is.
Zoals de stilte die ik beschrijf door al mijn ervaren is gekomen,het ervaren van het zelf.Het ervaren zoals het komt en voortaan zo mijn blog zal gaan gebruiken over mijn ervaren in wat ik deel en daar iedereen van  mee mag genieten.Om gewoon te kunnen zijn in ieder moment.

Luisteren naar mijn lijf.

Het intuïtief aanvaarden waar de kramp in kan ontstaan,waar mijn lijf laat weten in de beweging die ik zet,een verkeerd signaal zou kunnen geven,hoe het kan gaan, dat de spier die ik kan voelen de aandacht vraagt.En ik met open visie in een zorgvuldigheid mijn aandacht breng naar mijn eigen lijf.Naar de plek die vraagt om het te verzorgen,om te kijken wat het vraagt,en ik soms vergeet dat het ouder worden een andere aandacht vraagt.Meer te rusten en te leven vanuit het ritme die het geeft,geen drukte te hoeven voelen,geen overhaasten in geen enkel besluit.Maar te kunnen zeggen tegen mijzelf,dat het goed is zoals het is,alle verwachtingen in een andere context heb gezet.Al het zonlicht wat binnen is gekomen, daarvan te genieten,mij erop voorbereid dat aanstonds de herfst weer kan komen en dat ook aan mijn lichaam voel.Het meegaan in wat de natuur verteld en ik mij kan verheugen op mijn lievelings maand september.Daar waar het blad aan de bomen kunnen gaan verkleuren,waar de echte hitte is verdwenen,waar de frisheid over mij heen kan komen,de droogte achter ons laat en ik kan voelen hoe mijn lijf daar nu al op reageerd.De verkeerde beweging die ik maakte zegt mij, om wat beter op te passen in hoe ik mij beweeg,hoe de vraag die vaak blijft liggen,is gaan zitten in mijn lijf.En als ik daar mijn aandacht naar toe kan brengen,met zachte hand in het respect wat ik kan voelen en mij leert om wat rustiger aan te doen.En ik niet hoef te schrikken van de kramp,van een spier die het verrekt om strak te blijven, in wat er kan ontstaan.Mijn eerzucht in mijn delen daar een rol inspeeld,waarin ik weet dat het kan raken en mijn lijf daarop reageerd . Echt laat weten in mijn zonderlinge tijd, echt rekening kan houden in wat ik schrijf ,in wat ik laat weten aan mijzelf in wat er komt. Want zodra ik over een autoriteit wil schrijven ,dan schiet het mij in de rug,waar de machteloosheid wat ik vaak voelde, mij achertover had gedrukt,mij heel klein heeft laten voelen,mij op een zijspoor had gezet,mij deed verharden naar mijzelf.Mij liet voelen dat ik het alleen moest doen,onafhankelijk moest blijven en met goed fatsoen te blijven knikken naar een richting die ik eigenlijk niet wilde.Die achetraf mij had kunnen beschadigen als ik niet had geleerd om met mijzelf te kunnen praten,te schrijven zoals nu,om te kunnen ontrafelen dat niet ik diegene was die als lastig werd betiteld,maar de ander het niet begreep.Hoe gevoelig mijn sprieten waren,hoe geweldadiger het werd,hoe meer ik ging twijfelen aan mijzelf.Hoe meer ik mij terug trok van alle ellende,die niet paste in mijn gevoeligheid.
Mijn lijf gaf dat aan om te durven luisteren in wat het zegt,om te gaan schrijven in wat er gebeurd als ik daar mijn aandacht naar toe kan brengen,als ik durf te voelen wat het met mij heeft gedaan en soms nog dit kan ervaren terwijl ik schrijf,terwijl in het luisteren naar mijn lijf soms de dingen anders kunnen lopen en mij aanpas aan mijzelf,omdat de oplossing die ik wilde, geen belangrijke plek meer in kan nemen dan alleen te schrijven in dit moment.Dan alleen te durven luisteren in wat ik zeg en kan laten zien,dat soms het hek van de dam kan raken en door kan stomen in wat het vraagt, om te kunnen luisteren naar mijn lijf.Te kunnen luiseren in wat het verteld,zelfs oude stukken van wat ik heb ondervonden zomaar naar voren kunnen springen en ik ze op kan vangen in het schrijven wat ik doe,wat ik kan laten zien hoe het de werking kan hebben en al het verborgen mag worden gezien,kan worden bekeken ,erom kan lachen,erom kan huilen,eromheen kan lopen en het dan op een andere manier tegen kan komen,maar dat het wil laten weten dat ik erover schrijf.Netzolang, totdat mijn kramp uit mijn rug is verdwenen en in liefde😍 kan laten zien,dat in al mijn beleven, in de aandacht die het vraagt ,dat aan mijzelf weet te geven in wat het vraagt.Om te luisteren naar mijn lijf, die altijd aan kan geven in wat ik schrijf en dan kan zien en ervaren, in de stilte die ik nu proef, geen kramp meer kan voelen,maar een zorgvuldig kunnen zijn, wat er kan gebeuren als ik naar mijzelf schrijf en spreek.

Wat het heeft gedaan.

Het steld zo weinig voor, dat in het bereiken in wat het kan zijn,mijn eigen vrijheid te durven voelen, in de tijd die ik neem, dat het ook belangrijk blijft, ook al ben ik vaak alleen,om elk moment dat ik schrijf een vreugde kan voelen,een lichtheid in mijn taal.De zekerheid in eigen verbinden er mij toe zet, dat wat ik kan ervaren in mijn eigen woorden zijn gezet,maar in het moment van delen er dan iets kan ontstaan,waar mijn aandacht naar toe wordt getrokken.Zoals nu de regen, die met bakken uit de hemel valt ,die laat blijken dat de hemel huilt, om de onzinnige dingen,hoe de wereld wordt vernield,hoe mensen elkaar niet meer kunnen volgen, in wat er wordt verteld.In wat er wordt verkregen en de helden worden geëerd, waarin in het spreken niet wordt geleerd om te kunnen luisteren wat men zegt,maar in de aandacht die het wil hebben alles wordt overschreeuwd,met de huig naar buiten gekeerd,zodat de tanden naar achteren vallen en men bijna stikt.Een mooie kleur kan veranderen in een stilstaand feit,dat het begeven in een wereld van overstemmen van elkaar,mij doet vermoeden dat de slag die wordt geslagen, alleen een gat kan maken om er in te springen, om te denken dat dat moet,dat in de zweem van erkennen ik daar weinige in heb ontmoet.Weinige willen weten waar ik over spreek,inmiddels in mijn delen wel heb geleerd, om niet te kijken in wat er niet is,maar gewoon mijzelf te blijven in wat ik dan ontmoet.Ik doe dit niet voor de ander,dat heeft geen enkele zin,omdat ik inmiddels weet hoe een energie kan werken,hoe het kan zijn in het versterken van mijn beleven en uiteindelijk een andere benadering ook nodig heeft.
Niet dat ik uitglij over wat oude stammen,maar in het gelijk wat ik voel, mij doet beseffen met welk een moed in het gapen naar de ander mij nooit goed heeft gedaan. Zelfs een afkeer kon voelen in wat ik kan ervaren als ik zou blijven luisteren naar de ander.Als ik mijzelf in de schaduw zet,als ik denk te moeten helpen,maar inmiddels weet dat al het helpen het gemiste stukje naar mijzelf is geweest.Het gemiste stukje steeds ook vraagt om te willen ondergaan het lijden van de wereld, daarin mijzelf niet kan verstaan.Luisteren is mijn kracht geworden,omdat ik dat kan naar mijzelf.Als ik kan luisteren in wat er gebeurd in het moment van zwijgen,de energie ook voel om de ander te laten vertellen in wat er komt. In het laten ontstaan met zoveel woorden, ik blijf duiden dat het luisteren naar mijzelf het allerbelangrijkste blijft, om dat te durven ervaren.Ik ben blij dat ik dat kan,dat ik weet wat er kan gebeuren als ik mij overgeef aan mij eigen taal,als ik kan lezen door het luisteren naar mijn eigen klank,als ik mijn vrijheid kan voelen in alles wat ik schrijf.In alles een goed gevoel wil hebben,en kan blijven luisteren naar mijzelf, ondanks mijn eigen beperkingen die ik soms ook zie,maar het mij leert om te accepteren, dat de dingen zijn zoals het is,en daar niets aan kan veranderen,maar laat gebeuren in wat er komt,uiteindelijk durf te vertellen, dat ik moeite heb met autoriteit.Dat in mijn hele leven daar mee had te maken.Maar nu ik wat zachter wordt en rijker in mijn bestaan,durf ik gerust te kijken wat het met mij heeft gedaan.Ik altijd in een positie was om te moeten luisteren,geen speld er tussen kreeg en als een verlamt vogeltje zat te knikken,maar diep van binnen zeker wist, dat als ik groot en sterk zou zijn,mij dat niet meer zou overkomen,maar heb mogen leren, dat mijn zachte kant mij meer bevalt en ik niemand hoef te overruled.Dat ik niemand anders hoeft te zijn dan alleen AnnaMieke.Die zeer gevoelig blijkt te zijn,die ook weet van wanten,de veel had meegenomen van de ander,maar dat niet meer doe.Sinds dat ik mijzelf ontmoet en kan herkennen,dat door het spreken met mijzelf en heb leren luisteren,hoe het kan voelen in het respect naar mijzelf en naar de ander, er een hele andere wereld zou kunnen ontstaan .De wereld van mijzelf is nu liefdevol en sterk,is betrokken in allle gesprekken,is gegoten naar mijzelf, waarin ik niets hoeft te veranderen,dan alleen te weten dat ik mijzelf in de taal die ik beschrijf, zo heb omarmt,zoveel heb terug gekregen in de klank die ik heb,mij nooit zou kunnen verlaten als ik blijf vertellen in dit moment.Als ik kan blijven in eigen gesprek,waarin ik kan merken hoe mijn taal mij heeft versterkt, in alle momenten die er zijn,van alle kanten bekeken,maar wat ik nu ervaar, hoe het is om zo te schrijven over mijzelf en misschien herkenbaar voor de ander.

De ervaring zelf.

De vergelijking die het heeft in het half dichtknijpen van mijn ogen terwijl ik aan het schilderen ben. In een mooie afstand zet en met half  dicht geknepen ogen  een portret neerzet,de omranding weg laat vallen, zodat het ervaren ook anders wordt als ik zou schilderen met mijn ogen open.
Als ik kan ervaren terwijl ik schrijf en alles laat komen wat er kan ontstaan ,wat de woorden mij kunnen vertellen en mij was ontgaan in de ervaringen die het geeft. En kan voelen dat het kan resoneren in heel mijn lijf.In het moment dat de ervaring zelf,blijft een ontdekken,dat wanneer ik het een ervaring noem,mijn woorden binnen laat komen en ze welkom heet, in de ervaring zelf als een mooie uitdaging neer kan zetten.Zoals ik kan ervaren wat goed voelt of niet,wat beter zou passen in hetgeen geen ervaring kan hebben als ik niet met mijzelf spreek.De ervaring opzichzelf is te belangrijk in de uitdaging die het heeft,om te weten dat wanneer ik spreek of schrijf ,in al mijn handelen neer wordt gezet. En dan kan ervaren wat het kan doen,het een belichaming kan krijgen,zo helder in mijn uiten,zo zacht als dat het kan zijn,in de begroeting van de ervaring zelf.Eigenlijk alleen maar overblijft in de trillingen die ik voel,die mij bezegelen in wat er komt.Waar ik niet meer tegenaan hoeft te schoppen,maar kan laten ontstaan.In wat ik nu een wonder kan noemen,dat in het ontstaan,daar mijn ervaringen kunnen liggen,daar waar ik mijzelf kan verstaan,niet gericht ben op de ander,maar gewoon de ervaring zelf kan laten ontstaan.Soms de wereld voor mij veel te groot is geworden,omdat ik zie, dat alle ervaringen die er zijn, mij genoeg weet te vertellen om bij mijn eigen ervaringen te blijven.En te zien dat elke ervaring van mijzelf, in het besef waarin ik leef,geen meetlat is neer te leggen, dan alleen de ervaring zelf. Zich kan laten zien terwijl ik schrijf,zich aan mij optrekt, dat in iedere ervaring die ik heb,steeds puurder kan zijn,steeds meer de ervaring zelf kan laten zijn.Het tilt mij op en legt mij neer in zachte mos,zodat de ervaring die ik heb, alleen kan duiden,hoe mijn zelfkennis naar boven komt en dan kan ervaren. Terwijl ik lig en mijn ogen sluit, om in het gebeuren zelf, mij mee laat nemen in de reis die ik maak.Mij laat zakken in de grond en dan kan voelen hoe de wortels die ik heb, vanuit het ervaren is ontstaan,vanuit een zonnig kunnen voelen.Vanuit het lijf wat ik heb, daar zuinig  mee om weet te gaan,omdat ik weet dat een gezond lijf meer weet te dragen in het ervaren van het zelf.De ervaring zelf is bijna niet uit te leggen, omdat ik voel en kan zien,dat het heel persoonlijk kan zijn.Dat ieder ervaren meer iets zegt, waar ik open voor kan staan.Waar ik mijn vertrouwen in weet te leggen en de ervaringen die ik dan heb, ook voor mijzelf weet te houden. Laat bepalen in hoe het voelt om over een ervaring te kunnen vertellen,wat heel klein kan beginnen,maar steeds groter wordt, die altijd zegt, dat in het vertrouwen, die ik blijf hebben, als ik mijn ervaring deel zoals het komt.Als in het kijken naar mijzelf een vrije stroom is geworden,een ervaren in wat ik vertel,mijn wijsheid laat komen en dan voel hoe ik mijn ervaringen blijf vertellen, vanuit de kern waarin ik leef,vanuit de ervaring zelf kan laten ontvouwen in dit moment.En er eigenlijk geen andere uitleg aan kan geven ,dan wat ik nu laat zien.

Geen drempels

Ik hoef geen drempels meer over, vanuit de veiligheid die ik kan voelen terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet hoe dankbaar ik kan zijn om bijna iedere ochtend mijzelf even te spreken en mij laat gaan in de ruimte die er is ,waar soms mijn stilte wat verder is, dan wat ik kan bereiken,dan wat ik kan geven aan mijzelf en aan mijzelf kan laten weten, hoe eenvoudig het kan lijken terwijl ik schrijf.Maar weet nu dat een ervaren van eigen stem en te kunnen luisteren in wat ik zeg,mij zo heeft bewogen in al wat naar voren komt. Ik niet meer kan zwijgen over het openen van wat poorten, genoeg nieuwsgierig blijft om te willen ontdekken wat vandaag de aandacht vraagt.Het is de schoonheid die ik zocht in de luwte van alle dagen.Te durven ervaren in wat ik zeg,in wat ik aan mijzelf kan laten weten,dat de drempel die ik zag, nu wordt vergeten.Maar als een stroom kan worden gezien,de stroom van meegaan op de golven,die kunnen laten zien,hoe een verwarring kan veranderen in een mooie lijn. Mijn voetstappen zet in het vertellen, hoe het kan zijn om te spreken met mijzelf.Hoe ik de keuze maak in elk gebaar,hoe ik mijn dekbek op kan tillen en kan slapen als een roos,geen dromen meer kan hebben ,maar te zijn in dit moment. In wat er kan ontvouwen,en altijd mij laat zien hoe anders ik ben gaan schrijven.Hoe anders ik alles ervaar,hoe anders het doet lijken,dat vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven er een prachtig dialoog kan ontstaan.Zoals een weten dat dit kan ontstaan.Dit mooie moment van treffen,mijn woorden steeds eenvoudiger zijn,mijn wil om te ervaren steeds meer naar de achetrgrond verdwijnt en eigenlijk alleen maar wil spreken, hoe het kan gaan in de ontmoeting met mijzelf.Mijn handen door mijn haren haal,mijn ogen zachter staan,mijn mond in een lach is omgezet,omdat ik kan voelen dat als ik spreek of schrijf, mij vult in dit moment.De energie die het kan geven,mij monter laat zien dat er geen drempels meer zijn om over heen te stappen.Geen voorwaarde meer heeft om te kunnen spreken,het taboe wat het heeft ,te kunnen ervaren als gewoon, om dan te zeggen en te zijn,dat het luisteren naar eigen klank de doorgang zal hebben om jezelf te durven zijn.Om als een lied mijzelf te ontvangen,blij te kunnen zijn in wie ik ben, en dan aan niemand meer hoef uit te leggen wat belichaamde taal kan betekenen terwijl ik schrijf. En niet meer voel, dat ik water naar de zee aan het dragen ben.Dat ik dit in mijn eentje heb bereikt,mijzelf met niemand vergelijk,maar dat ik kan laten zien, dat er in feite geen drempels meer hoeven te zijn om te stappen naar jezelf in wie je bent.Om te begrijpen wat ik vertel,wat ik heb laten zien en blijf doen, zodat de flow die ik heb, mij zo ontzettend voed,mij draagt naar vele gebieden,mij heeft getilt over alle drempels heen en nu weet te genieten van wat ik vertel.In deze mooie ochtend,deze mooie dag en het zo heerlijk is om zo mijn dag te beginnen vanuit een frisse slaap en met nuchtere maag dit kan delen. Altijd weer benieuwd ben naar een volgend keer,waar geen drempel is te vinden,waar de stappen die ik zet, zo belangrijk blijven in het vertellen aan mijzelf.

Veilig voelen.

Mij veilig kunnen voelen in alles wat ik deel en kan laten  sluimeren,zonder dat ik het wist. Nu  achteraf ik mij altijd veilig wilde voelen in elke vorm die het heeft.Mijn bed kan verschuiven netzolang, totdat ik voel dat ik mijzelf op kan vangen ,en vanuit mijn rust alles goed moet hangen,de schilderijen die ik heb, vaak van plaats gewisseld heb,niet alleen om mij veilig te voelen ,maar dat het moet kloppen in wat ik vertel.
Mij veilig kunnen voelen met mijzelf heb ik terug kunnen vinden in alles wat ik beschrijf,door mijn eigen klank te horen en kan zien in wat ik schrijf.Mij die veiligheid heeft gegeven om te schrijven wat ik wil,alleen rekening kan houden met mijzelf en mij veilig stel,in de oorzaak hoe het kan komen en kan zien, wat echte veiligheid kan betekenen waarin het zich diend,om de basis te blijven voelen, in wat er is.Maar als ik niet genoeg kan voelen dat er geen veiligheid is,dan verbreek ik wat contacten,dan laat ik zien hoe onveilig ik mij kan voelen, in het doen alsof.Dan de smaak  kan krijgen, als ik voel, dat weinge gewend zijn om te luisteren naar zichzelf,en ik mij daar heel onveilig in kan voelen,op de manier waarop iemand spreekt en ik niet kan voelen dat het is gemeend.Dan de veiligheid ontbreekt en mij niet kan laven in een gesprek, maar ook weet dat ik altijd weer thuis kan komen bij mijzelf.Soms wat overstuur kan raken, omdat ik voel, hoe ver de ander over zichzelf dan spreekt.Wat mij veiligheid kan geven in de lach die ik heb,in het open durven staan naar de ander,maar zodra ik voel, dat ik de veiligheid  mis,ook altijd als een wervel neer kan dalen. Mij altijd veilig kan voelen bij diegene, die net als ik kan ervaren, in de gratie die het heeft,veel kan zeggen in de tijd die ik er voor neem,om mij werkelijk veilig te kunnen voelen in alles wat er kan ontstaan.Waar het soms kan gebeuren,dat er dan een mooi contact kan ontstaan.Niet dat het een zekerheid zou moeten zijn,maar in het vertellen aan mijzelf, ik thuis blijf komen in wat ik schrijf.Mij veilig kan voelen met mijzelf.Daar veel voor over kan hebben in wat ik beschrijf.Geen titel nog kan vinden in wat het bereikt,maar had vandaag ineens het gevoel om over veiligheid te schrijven.Omdat ik ook wel zie,dat een ontmoeting met mijzelf ,mij ook veilig wil voelen met mijzelf.De veiligheid die ik mis, heeft echt te maken hoe het is, om werkelijk te gaan spreken met mijzelf,om werkelijk te schrijven wat er kan ontstaan.Heeft echt te maken, dat de veiligheid die ik zocht  ook heb gemist.Maar ligt, in eigen bereik,ligt in eigen taal die men is vergeten, daarin veel te veel aan een ander overlaat,en zo de onveiligheid kan creëren om niet te kunnen luisteren naar jezelf.
Het is de veiligheid die ik wil voelen, in alles wat ik beschrijf en kan delen op mijn blog.In vele misvattingen ben gestapt omdat ik niet kon voelen hoe veilig het eigenlijk was, om werkelijk naar mijzelf te kunnen schrijven en te luisteren.Om te ondervinden dat in iedere zin die ik zet, ontstaan is vanuit een veilig voelen met mijzelf.

Zichtbaar durven zijn.

In het welkom wat ik blijf voelen,in de zachte kijk die ik heb,mijn uitzicht kan veranderen terwijl ik naar mijzelf schrijf .Terwijl ik weet en kan zien dat mijn schrijven steeds meer wordt gelezen en het mij ook stimuleerd om de ervaring die ik blijf hebben, in het ontstaan van dit moment,mij regelmatig echt doet beseffen,hoe lenig ik ben geworden in het schrijven naar mijzelf.De dans die ik kan voelen in eigen ritme is neergezet,geen hoop te kunnen koesteren,maar te zien dat mijn taal die dit wil hebben steeds beter klinkt,als ik het hardop kan lezen en dan pas resoneert,zoals ik wat vogels hoor zingen,en uitglij over een slak,de mist optrekt uit de ochtend,het licht -val in mijn keuken mij soms verrast en ook de neiging krijg om mij te laven aan het zichtbaar  durven zijn.Niet dat ik beroemd wil worden of in de schijnwerpers wil staan,maar dat in mijn delen er ook voor een ander iets zou kunnen ontstaan,en kan gaan begrijpen dat in de stroom die ik laat zien voor een ieder is te bereiken om zo zichzelf te kunnen zien.Om dat wat naar voren komt werkelijk iets zegt, waar het bevinden van eigen taal je kan brengen.Kan laten zien dat het luisteren naar mijzelf zich heeft ontvouwen, zoals mijn taal dat wilde.Zoals de slingers die ikzelf heb opgehangen in het ontstaan van zoveel dingen,van de restjes die uit mijn lichaam zijn gezet,echt zijn verdwenen in het besef,toen ik sprak met mijzelf maar ook met een bekende, mijn volledigheid in wat ik vertelde,zonder enig schroom naar buiten klapte, en toch weer moest huilen, wat er gebeurde toen ik over de liefde sprak.
Maar zonder pardon,zonder mij te hoeven schamen ik ook sprak over de liefde die ik voelde, in het ongemak mij zette ,omdat ik het bijna niet kon geloven, dat ik het was die dit kon voelen,die dit naar buiten bracht, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was,maar in het gesprek met  mijzelf maar ook met de ander, het nu doorzag,dat de spiegel die ik gaf, zo uitzonderlijk puur kan zijn.Uitzonderlijk in het uiten ,in het blijven luisteren in wat ik zeg,in wat ik kan laten voelen hoe de reactie's die ik heb, vanuit een ondervinden nu is neergelegd.Is neergestreken zoals ik ben en altijd ben geweest,altijd heb geweten dat wat ik heb beschreven mij heeft vervult,mij heeft laten weten om het geduld wat ik kan hebben, zo de vruchten geeft om de rust te vinden, in de liefde die mij streelt en mij kan laten verlangen om tegen een ander aan te liggen,om te kijken hoe het  voelt, om een versmelting met elkander te durven voelen. Dan niet meer weet of ik mijzelf dan streel of de ander geen naam meer heeft,dan zo op deze manier in het opgaan van elkander echt bestaat. Echt kan ontstaan,zoals ik heb geleerd om naar mijzelf te schrijven,naar mijzelf te kijken in hoe het voelt,om alles wat mij raakt onder het voetlicht te brengen,van de wereld waarin ik leef,waar geen vrees of schaamte is te voelen,waar mijn stem in het overheersen van de klank die ik hoor,alles heeft te maken wat ik laat zien, in al mijn schrijvend beleven,in al wat mij beroerd en over zal komen, als een vorst in een woestijn,als een kind wat alleen wilt spelen,als de bomen buigen waar ik onder sta,als de grond onder mijn voeten open ligt te branden, het vuur in mijn verhalen mijn zachte kant weg laat vallen.Mijn ontwaren kan blijven ontstaan,mijn intelligentie niet belangrijk meer is,omdat ik ben gaan proeven hoe het werkelijke beschrijven, mijn vuur aanzet,mijn vermogen als een ketting door kan zagen,door kan slaan naar het hoogst verbinden die dan onstaat.Die ik niet kan laten liggen ,maar er mee om wil gaan, zoals in het moment van vertellen hoe het kan gaan als ik denk te moeten stoppen,als ik mis mijn eigen drive,dan zou ik weten hoe de rillingen die ik heb, is gekomen door wat ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten, dat in mijn eigen lijn van delen dit allemaal kan ontstaan.

Over de Liefde die ik voel.

Liefdevol te kunnen zijn in al mijn ervaren,in al wat ik schrijf,in alles wat ik kan voelen hoe ik mijzelf dan lees.Hoe de macht van liefde zich ook uit, ik altijd terug kan kijken met een brede lach,met de hindernissen die ik dacht te zien,met de vervolmaking die zich laat ontvouwen,met de eenheid die ik kan voelen wat ik al heel vaak laat ontstaan, in de hele vroege ochtend,waar de slaap die ik heb gehad,mij weer zo fris naar voren heeft getoverd,zo fijn op heeft laten staan,zo gevuld door mijn eigen woorden, deze dag weer laat ontstaan.Deze momenten vast kan leggen vanuit het niets,waar ik alleen kan voelen wat werkelijke liefde is.Dat zich niet laat vangen door een blik,of een wederzijds vertrouwen,maar gewoon omdat het er is, in elke bewondering van spreken en schrijven,van durven zijn met mijzelf en dan plots over liefde wil gaan schrijven,omdat ik dat ook zo voel.Geen doorbraak te hoeven veinzen,geen loos geweld,maar gewoon  dat ik kan kijken naar mijzelf.Omdat ik dat kan ervaren terwijl ik schrijf,terwijl ik niet hoeft te weten, hoe dat komt,maar dat het gewoon kan verschijnen terwijl ik schrijf.Liefde heeft geen vorm om te gaan projecteren op een ander.Liefde is in alle handelingen altijd aanwezig,waarin de zorgvuldigheid en focus een draad blijkt te zijn, naar eigen oorsprong,naar eigen kern weet te luisteren. Een opdracht wordt naar mijzelf, om te blijven luisteren in wat ik zeg.En wat ik nu vertel in deze vroege ochtend,dat echte liefde altijd komt, in de mogelijkheid van eigen creëren,en durf te voelen hoe echt het is, als ik kan spreken over liefde,wat het kan doen,waar het zachtere zich laat zien,zonder een prestatie,maar gewoon omdat het er is.De liefde te kunnen ervaren in dit moment, zegt heel veel over waar ik ben.Wat ik heb moeten loslaten om hier te komen en te zijn.Vanuit het niets naar voren kan komen,vanuit de stilte die ik heb,vanuit het vele spreken en schrijven, ik nu durf te zeggen, wat een zachtheid kan betekenen,die in liefde word gezet.Kan worden ervaren en dat ik nu weet, dat ieder mens uit liefde bestaat,maar zijn vergeten om vanuit eigen liefde te kunnen leven,te kunnen zien ,dat alle ervaringen die men heeft, altijd met anderen heeft te maken.Terwijl als mij naar mijzelf keer,dan pas mijn eigen liefde kan voelen,dan pas weet hoe eenzaam ik kon zijn met anderen.Omdat in de verwachtingen die daar liggen, in de projectie's die er zijn, mij zo hebben afgeleid van mijzelf.Mij zo heeft ontdaan van wat ik dacht te zijn,maar vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven en spreken in het vele ontstaan. Dan nu de liefde is gekomen die ik versta, die ik kan omarmen terwijl ik spreek of schrijf en ook  weet, hoe zeldzaam dit kan klinken, dat mijn liefdevolle instelling dit heeft gecreëerd. Terwijl ik genoeg dingen zouden kunnen beschrijven,maar vandaag in deze vroege ochtend ik over de liefde schrijf,over wat ik kan ervaren in de hoeveelheid die het krijgt,maar dat ik weet,wanneer ik het aan mijzelf vertel en kan voelen wat het doet,wat het vult,wat het geeft in dit moment,in alle dagen dat ik laat zien dat de mogelijkheden die er zijn,ik heb opgeraapt en heb beschreven,het heeft gediend om nu te kunnen schrijven over de liefde die ik voel.